Monday, August 31, 2009

ေရခ်ဳိတြင္းၾကီး ငန္သြားေလေသာအခါ

မြန္းတည့္ေနသည္ သူ ဦးေခါင္းထက္တြင္ ျပင္းျပင္းၾကီးပူေလာင္စြာ ေတာက္ပေန သည္။ ဒီေန မပူလုိ ့လည္း မျဖစ္ သုိ ့ေသာ္ပူလြန္းျပန္တဲ ့အခါလည္း ကမာၻ ေပၚရွိ သက္ရွိ တုိ ့အ တြက္ ေဘးျဖစ္ၾကရသည္။ ညွဳိးေရာ္ ႏြမ္းလ်ေနေသာ အပင္ စိမ္းစိမ္း တုိ ့သည္ ေနျပင္း ျပင္း ကုိ အံတုလွ်က္က ေလပူပူအလာတြင္ လူးကာ လြန္ ့ကာ ႏွင့္ ယိမ္း ထုိး လူးလာေန ၾကသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ျမင္ျမင္သမွ် တံလွ်က္ တုိ ့ထ လွ်က္က စူးလက္ကာ၊ ေတာက္ ေလာင္ေနေသာ ေလထုႏွင့္ ပူပူၾကီးသာ ရွိေနေလ သည္။

အိမ္ကေလးေရွ ့သုိ ့သူ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထုိ အိမ္ေလးသည္ မ်ားစြာေတာ့မၾကီးလွ။ ပုဏၰရိပ္ ပင္ေတြကုိ စည္း ရုိး အသြင္ျပဳထားသည္။ ထုိ ပုဏၰရိပ္ ပင္တန္းက သူ ့့ခါးမရွိတရွိေလာက္ရွိမည္။ ပုဏၰရိပ္ ပန္းေတြက အေရာင္ မြဲ ကာ နီေရာ္ေရာ္ ၾကီးျဖစ္ေနသည္။ ျခံအဝမွ ေျမာင္းကုိ ေက်ာ္လွ်က္ သစ္သားတံတားငယ္ ေသးေသး ကေလး တစ္ ခုကုိ ခင္းထားသည္။ ျခံတံခါးေတာ့မရွိ ။ ပုဏၰရိပ္ ပင္တန္းၾကားကေန တံတား ငယ္ေလး ကုိ ေက်ာ္ လွ်က္ အိမ္ထဲ သုိ ့လွမ္းဝင္ လုိက္သည္။

အိမ္က သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ တုိက္ခံအိမ္ျဖစ္သည္။ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြကုိ ေရနံဝဝ သုတ္ထား၏။ သူတို ့အိမ္က ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြ ေရနံမသုတ္ရတာ ႏွစ္မုိးေလာက္ရွိေရာ့မယ္ဟု အေမတစ္ခါက ေျပာဖူးသည္။ မ်က္ႏွာစာတြင္ အုပ္ကြက္မ်ားေဖာ္ ကာ အလွဆင္ထားသည္။ အုတ္အိမ္အနီေလးတစ္ခု ဟုဆုိရမည္။ ျခံထဲတြင္ ပန္းပင္ အေတာ္ မ်ား မ်ားကုိ ပန္းအုိး ႏွင့္တစ္မ်ဳိး ေျမၾကီးတြင္စုိက္၍ တစ္ဖုံစုိက္ပ်ဳိးထားသည္။ အိမ္ပုိင္ရွင္သည္ ပန္းေတြႏွင့္ ရင္းႏွီး သူတစ္ ေယာက္ ျဖစ္ ေပမည္။

သုိ ့ေသာ္ သူ ဒီကုိလာခဲ့သည္မွာ အေဖ့ဆီကုိ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ ့ဖခင္သည္ ဤသုိ ့ပန္းမ်ား စုိက္ပ်ဳိးလွ်က္ ႏူးညံ့သူ စိတ္ကူးရင္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ အေဖ ဒီမွာရွိတယ္ ဆုိတာ ေသခ်ာရဲ ့လား။ အေမ့ညီမ အန္တီ့ ဆီကရေသာ အေဖ့လိပ္စာကေကာ မွန္ရဲ့လား ။ အိမ္မ်က္ႏွာစာ အုတ္ကြက္အနီေရာင္ကုိ အျဖဴလုိင္း ဆြဲထား ေသာ နံရံရွိ တရုပ္ကပ္မွန္တံခါးအထက္က အိမ္နံပါတ္နဲ ့ေတာ့ ကုိက္သည္။ .... (၄၇-က) .....

အိမ္တံခါးကုိ ေစ့ပိတ္ထားသည္။ ေမ်ာက္လက္ က အဟသားျဖစ္ေန၍ အိမ္ထဲတြင္လူရွိ မည္ဟု ခန္ ့မွန္းရ သည္။ ပုဏၰရိပ္ ပင္ေတြဝန္းရံထားေသာ ဤအိမ္ငယ္ေလး သည္ ေနျပင္းျပင္းေအာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္ သက္ ၍ ေန သည္။ အေဖ့ကုိ ေတြ ့ခ်င္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဤအိမ္၏ အရွင္သခင္သည္ အေဖ မျဖစ္ေစလုိပါ။ သူယူလာေသာ လိပ္စာသည္ အေဖ့ အလုပ္လိပ္စာသာျဖစ္သည္။ အေဖ ခရီးက ျပန္ေရာက္ကာစမုိ ့ နားေန တာလည္း ျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္မည္။ ခရီးပန္းလြန္း၍ အိမ္တန္းမျပန္ႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အေဖ့သာမန္ မိတ္ေဆြတစ္ ေယာက္၏ အိမ္ျဖစ္ပါေစ ဟု သူ ဆုေတာင္းေနသည္။ အိမ္တံခါးတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထား ေသာ ေၾကး ေခါင္းေလာင္း ငယ္ ကုိ အသာ ဆြဲရမ္းလုိက္သည္။

“ အိမ္ရွင္တုိ ့ရွိပါသလား ခင္ဗ်ာ .... အိမ္ရွင္တုိ ့.... ”

သူ ့အသံက အိမ္တြင္းသုိ ့ခပ္အုပ္အုပ္ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ရုတ္တရက္ ဘာသံမွ မၾကားရ အိမ္တြင္းမွ နံရံတြင္ ကပ္ထားေသာ နာရီက တခ်ပ္ခ်ပ္ ျမည္ေနသည္။ “ အိမ္ရွင္တုိ ့.... ” ခဏအၾကာတြင္ အိမ္တြင္းမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ ေယာက္ ထြက္လာသည္။ သူ ့ရင္ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေဖရွိေနမည္ ဆုိေသာ ဤလိမ္စာ သည္ အဘယ့္ ေၾကာင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိေနေသာ ေနရာျဖစ္ေနသနည္း။ သူ မ်ားစြာ မေတြးလိုက္ႏုိင္ခင္ အခ်ိန္တြင္ ထုိ အမ်ဳိးသမီးက သံဇကာကြက္ၾကားေသာ တံခါးကုိ လာေရာက္ ဖြင့္ေလသည္။

“ ဘယ္သူ နဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့လဲကြယ္ ့..... ” သူမ အသံက အနည္းငယ္ စူးရွသည္။ သူ ့ကုိ ေစ့ေစ့ငင ၾကည့္ျပီး စူးစမ္းေနသည္။ သူ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ျပဳံးျပလုိက္သည္။ သူမ ႏွင့္သူ အိမ္အဝ တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိၾကသည္။

“ ကြ်န္ေတာ္ အေဖနဲ ့ေတြ ့ခ်င္လို ့ပါ အေဖ ဒီမွာရွိတယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့လာရွာတာပါ ... အေဖရွိလားမသိဘူးဗ် .... ေအာ္ အေဖ ့နာမည္က ဦးေက်ာ္စုိးပါ ခင္ဗ်ာ ...”

“ေအာ္ ကုိေက်ာ့္သားကုိး ..... လာလာ ေကာင္ေလး အိမ္ထဲဝင္ ....”

ကုိ ေက်ာ့္သားတဲ ့။ သူမ က သူ ့ကုိ ဧည့္ခန္းသုိ ့ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ သူ ဝတ္စားထားေသာ အဝတ္အစား သည္ ညဝတ္အက်ီ ၤသင္တုိင္းၾကီးျဖစ္သည္။ သင္တုိင္းၾကီး၏အေရာင္သည္ အိမ္ေရွ ့တြင္ ပြင့္ေနေသာ ပုဏၰရိပ္ ပန္းေတြ ရဲ ့အေရာင္မ်ဳိး ၊ ၾကည့္ရသည္မွာလည္း နည္းနည္း မွ အခ်ဳိးမက်ေသာ ပုံသ႑ာန္ႏွင့္။သူမက ဧည့္ခန္း စက္တီ ကုလားထုိင္တစ္ခုတြင္ အသာဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ ထုိ အမ်ဳိးသမီးသည္ အသက္အားျဖင့္ သုံးဆယ့္ငါး သုံးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမည္ဟု ထင္ရသည္။ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ေကာင္းျပီး ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ မုိ ့သူမ လွေနေသးသည္ဟု ဆုိႏိုင္သည္။ သူမ ၏ တြန္ ့လိမ္ေနေသာဆံပင္ေတြ နီက်ဲေနသည္ဟု ထင္မိသည္။

မ်က္ခုံးေမႊးကုိ ခပ္ပါးပါး ဆြဲထား သည္။ ႏွုတ္ခမ္းသည္ နီတြဲတြဲျဖင့္ ေျခာက္ေသြ ့ေနသည္။ သူမ မ်က္ႏွာတစ္ခု လုံး သည္ ထုိႏွုတ္ခမ္းမ်ားေၾကာင့္ ပူေလာင္သြားသည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ သူ ့အိမ္ထဲဝင္ဖုိ ့တြန္ ့ဆုတ္ေနသည္။ အသက္ ရွဴ ရတာလည္း တုံ ့ဆုိင္း ေနသည္။ သက္ျပင္းကုိ အသာခ်ျပီး အိမ္ထဲသုိ ့လွမ္းဝင္လုိက္သည္။ ေနပူထဲ မွ လာ ေသာ သူ ့အတြက္ အိမ္၏ အရိပ္သည္ အနည္းငယ္ ေအးျမသြားသည္ဟု ထင္လုိက္မိသည္။ သူမက ကုလားထုိင္ ကုိ ခပ္ေျပေျပမွီလ်က္ ဒူးတစ္ဖက္ ကုိ အျခားတစ္ဖက္ ေပၚသုိ ့တင္ကာ ခ်ိတ္ထား လုိက္သည္။

ဖိနပ္ ခြ်တ္မ ဖိနပ္တစ္ရံ သည္ သူ ့အား ေဆာင့္ကန္လုိက္သလို ၾကဳိဆုိ၏။ သားေရဖိနပ္တစ္ရံ ။ ဖိနပ္တြင္ ထင္ ေန ေသာ ေျခရာသည္ သူ ႏွင့္အလြန္ရင္းႏွီး၏။ ေျခမအနားတြင္ သိသိသာသာ ခ်ဳိင့္ခြက္ဝင္ေနေသာ ထုိေျခရာ သည္ ... ။ အိမ္၏ အရိပ္ သည္ အျပင္တြင္ ကြ်တ္ကြ်တ္ဆူေသာ ေနထက္ ပုိပူသြား၏။ အိမ္ေခါင္းရင္းနံရံတြင္ လြယ္ အိတ္တစ္လုံးခ်ိတ္ထားသည္။ လြယ္အိတ္ကုိ ျမင္ေတာ့ သူ ့မ်က္ႏွာကုိ အားျပင္းျပင္းႏွင့္ ျဖတ္အရုိက္ခံ လုိက္ ရသလုိ ခံစားလုိက္ ရသည္။ သူ နားေနာက္နားမွ စ၍ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး ေခါင္းတစ္ခုလုံး တျဖည္းျဖည္း တရွိန္းရွိန္းပူလာသည္။ ရင္ေတြလည္း ခုန္လာသည္။ အဲဒီ လြယ္အိတ္သည္ မႏွစ္က အေဖႏွင့္သူ အတူ သြားဝယ္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါ အေဖ့အိမ္ပဲ ....။

“ထုိင္ပါ .. ကုိေက်ာ္ေတာ ့မရွိဘူး မင္းဘာေျပာခ်င္လုိ ့လဲ ...... ကိစၥက ”

သူမ အသံစူးစူးက သူ ့နားထဲ ဝူးဝူးဝါးဝါး ဝင္လာသည္။ ထုိင္ခုံေပၚ ထုိင္လုိက္ရေပမယ္ ့မထိသလုိ ခံစားေနရ သည္။ သူမ မ်က္ႏွာက ခံစားခ်က္ေတြ ကင္းမဲ ့ေနသည္။ ေဖာ္ေရြေသာ အျပဳံးမရွိ .... ။ မေက်နပ္ေသာ အရိပ္အ ေရာင္ မရွိ ...။ အဲဒီမိန္းမ က အေဖ့ရဲ ့ဘာလဲ ။

“ဟုတ္ကဲ ့ကြ်န္ေတာ္ အေဖနဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့ပါ ... အေမကလည္း ေဆးရုံတင္ထားရတယ္ ..... ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းအပ္ရမွာ ရက္သိပ္မက်န္ေတာ့လုိ ့ပါ ...... ”

အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးက သူမ ေခါင္းထက္ နံရံေပၚရွိနာရီကုိ အသာေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ ့ရင္ထဲက ေမးခြန္းကုိ ေမးလုိ ့ေကာင္းမလား ... “ အန္တီက အေဖနဲ ့ဘယ္လုိ ပတ္သက္လဲ ” ဆုိတဲ ့ေမးခြန္း .......။ အေဖ့ ဖိနပ္၊ ျပီးေတာ့ လြယ္ အိတ္ ....။ သူ ့ကုိ ေမြးထားတဲ ့ဖခင္က အေမ့အိမ္မဟုတ္တ့ဲ ဒီအိမ္၏ အမုိးေအာက္တြင္ ဘာလုိ ့ ရွိေနရသနည္း။ ဒီအိမ္လိပ္စာကိုေတာင္းတုန္းက အန္တီက ဘာလုိ ့မေပးခ်င္ရသနည္း ။ အန္တီက အေဖ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ သိေနခဲ့၍လား။

“ မျဖစ္ဘူး အန္တီ အေမက ေဆးရုံတင္ထားရတာ အန္တီကုိ လည္း အားနာလွျပီ .... စရိတ္မွ်ေပးဆုိေပမယ့္ ဘယ္ လုိလုပ္မလဲ အေမ့ဆီမွာရွိတဲ့ ပုိက္ဆံလည္း ကုန္ျပီ ... အေဖ့ဆီမသြားလုိ ့မျဖစ္ေတာ့ဘူး .... အေဖ့ အလုပ္ လိပ္စာ အန္တီသိတယ္ မလား ... လုပ္ပါ အန္တီရယ္ သားသြားေျပာလုိက္မယ္ ... ပုိက္ဆံမရိွဘဲ အေမ့ ကုိ ဘယ္ လုိ ေဆးကုမလဲ .... ေနာက္ ဒီအပတ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းအပ္ရမယ္ ပုိက္ဆံက ကုန္ဦးမယ္ ....”

အေမတက္ေရာက္ေနေသာ ေဆးရုံ၏ ေလွ ကားရုံတြင္ အန္တီ့ဆီက ဒီ အိမ္လိပ္စာကုိ ေတာင္းခဲ့မိသည္။ အန္တီက မ်က္ႏွာမေကာင္း။ သုိ ့ေသာ္ ဘာေၾကာင့္လဲလို ့လည္းမေျပာ ....။ တစ္ခုပဲမွာလုိက္သည္ ....

“သားေလး ကုိေက်ာ္စုိးနဲ ့ေတြ ့ရင္ ေသခ်ာေျပာျပေနာ္ မမလည္း ေဆးရုံတက္ေနရတယ္ ဆုိတဲ ့အေၾကာင္း အေဖ့ကုိ ရုိရုိေသေသေျပာေနာ္ ... ၾကားလား ကေလး .....”

“အာ အန္တီကလည္း ကြ်န္ေတာ္က အေဖ့ကုိ သြားေခၚမွာေလ ... ေအးေဆးပါ အေဖနဲ ့သား ေတြ ့တာပဲ အန္တီက လည္း စိတ္ခ်ပါ အေဖခရီးကျပန္ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာ တစ္ခါတည္း အပါေခၚလာမယ္ .... ”

အန္တီ သူ ့ကုိ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာလုိက္ဖုိ ့ေကာင္းသည္။ အန္တီက သိတာပဲ ဒါဆုိ အေမေကာ ....။ ေရာဂါ ေဝဒ နာ ေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာ အေမ့ မ်က္ႏွာကုိ သူျမင္ေနမိသည္။ အေမ ..... အေမသိရက္နဲ ့ေနာ္။ သူ ့ေရွ ့ညီမငယ္၏ ေရွ ့တြင္ တစ္ခ်က္ မွ အေမ့ မ်က္ႏွာမညွဳိးခဲ့ေပ။ “အေဖ အလုပ္မ်ား တယ္ ခရီးလည္း ခဏခဏ ထြက္ရတယ္ ... မင္းတုိ ့စာၾကဳိးစားၾကေနာ္ ” တဲ ့.... ဒါပဲ သူ ့ကုိ အေမအျမဲေျပာတဲ့ စကား က ဒါပဲ ....။ အမ်ဳိးသမီး သည္ သူ ့ အား အသက္မပါေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္သည္။ သူ ဒီ မိန္းမၾကီး မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ရင္းက မုန္းလာ သည္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ အဲေလာက္ သူ မမုန္းဖူးဘူးေပ။ ရင္တုန္ႏြမ္းလ်ေနသလို တစ္ကုိယ္ လုံးလည္း တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနသည္။ ေဘးဘီကုိၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒီ ဖိနပ္နဲ ့နံရံ ေပၚက တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ လြယ္အိပ္မွ အပ အေဖ ့အရိပ္အေရာင္ကုိ မေတြ ့ရ ....။ သူ ့ရင္က အဖိခံထားရသလို ေလးပင္လာသည္။

“ ေအးေအး သူ ျပန္လာေတာ့ ေျပာလုိက္မယ္ .... မင္းက ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ျပီလဲ ....”

“ဆယ္တန္း .....”

သူ ့အသံက တုန္ရီစြာထြက္သြားသည္။ အဲဒီ မိန္းမၾကီး မ်က္ႏွာ မၾကည့္ခ်င္၍ အသာ အိမ္ထဲကုိ ေဝ့ဝုိက္ကာ ၾကည့္ ေနလုိက္သည္။ အဲဒီ မိန္းမၾကီး၏ မ်က္ႏွာမ်ဳိးကုိ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေအးစက္တဲ့ မ်က္ လုံးေတြ၊ အျပဳံးမရွိတဲ့ မ်က္ႏွာ ...။ ေတြ ့ျပန္ျပီ။ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္မွာလွမ္းထားတာ အေဖ့ပုဆုိး။ ဖိနပ္၊ လြယ္အိတ္၊ ပုဆုိး .... ။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ ျဖစ္ပါေစ .....။ မဟုတ္ဘူး သူ ့အေဖ ဦးေက်ာ္စုိးက ဒီလုိ လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ သူ ့ကုိေရာ ညီမငယ္ကုိပါသိပ္ခ်စ္တာ။ အေမ့ကုိလည္း ခ်စ္တာပဲ။ သူ မယုံခ်င္ဘူး။ မယုံလုိ ့လည္း မရေတာ့ဘူး။ သူတုိ ့အိမ္မဟုတ္ေသာ တစ္ပါးေသာ အေဖ့အိမ္ထဲမွာ အေမမဟုတ္တဲ ့အေဖ့ မယားကုိ တည္ တည္ ျငိမ္ျငိမ္နဲ ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စကားေျပာရေလာက္ေအာင္ သူ ့အရြယ္က ငယ္လြန္းေနေသးသည္။ အေမ့ ကုိ ပစ္ျပီး ဒီမိန္းမ ၾကီးနဲ ့မွ အေဖ တူတူေနခဲ့ရေလာက္ ေအာင္ ဘာေတြမ်ား အေမ့ထက္သာေနသနည္း။ ဘယ္မွာ လဲ အေဖ့ အခ်စ္ ေတြ ။ ဘယ္မွာလဲ သားသမီးသံေယာဇဥ္ေတြ ...။ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ....။ ဒီမိန္းမတစ္ေယာက္ တည္းနဲ ့သာ ယာေနတဲ ့ သူတုိ ့မိသားစုကုိ မုန္တုိင္းတုိက္ ေစေတာ့မည္ ....။ မဟုတ္ဘူး မုန္တုိင္းက တုိက္ေနျပီ .... သူက သာ ေလေျပအမွတ္နဲ ့ရွိေနခဲ့တာ....။

“ေအာ္ ဆယ္တန္းေတာင္ေရာက္မွကုိး .... မင္းအေဖကုိ ေစာင့္ဦးမလား သူက မုိးခ်ဳပ္တတ္တယ္ ....”

ဆယ္တန္းေတာင္ ေရာက္မွကုိးဆုိတာ ဘာစကားလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အေဖ သူမနဲ ့အတူတူ ရွိေနရ သလဲ။ သူ ရွက္သည္။ ဝမ္းနည္းသည္။ ယူက်ဳံးမရျဖစ္သည္။ မုန္းသည္။ အေဖ့ဖိနပ္ ၾကီးရွိေနရက္နဲ ့ သူ ့ကုိ ထြက္မ ေတြ ့။ ထြက္မေတြ ့ေအာင္ ဒီမိန္းမၾကီးက ဘာေတြ ေျပာထားလုိ ့လဲ။ သူ ့ကုိ ထြက္ေတြ ့ဖုိ ့အေဖ ရွက္ေတာ့ ရွက္ တတ္ေသးသားပဲ။ ေစာင့္ျပီးသူ ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲ ...။ မေတြ ့ခ်င္တဲ့ အေဖ့ကုိ ထုိင္ေစာင့္ ေတာ့ေကာ ဘာထူး မလဲ။ သူ ရင္ေတြ နာျပီး ရင္း နာရတာ ပဲ အဖတ္တင္ မည္။ ခင္ဗ်ားၾကီးက က်ဳပ္အေဖကုိ သိမ္းပုိက္ထားျပီေလ ...။ ဟုိမွာ အေမေသေတာ့မယ္ .....။ သူ ့စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ေနသည္။ ပါးစပ္ကေတာ့မ ထြက္။ ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားေတြသာ တဆတ္ဆတ္တုန္ ေနသည္။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက အေဖ့အေၾကာင္း ေရးခဲ့သည့္ စာစီစာကုံးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရသည္။



“ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ့္ သူရဲေကာင္းျဖစ္သည္။ ေန ့အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့အေမ၏ ေမတၱာျဖင့္ ၊ ညအခ်ိန္ အေဖ အိမ္ျပန္လာေသာ အခါ အေဖ ေပးေသာ ခြန္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည္ ....” ဒီစာသားကုိ သူ မိန္မိန္ၾကီး ေရးခဲ့မိ သည္။ အေဖသည္ မိသားစုတစ္ခုလုံးအတြက္ အရာရာကုိ ေပးအပ္ႏွုိင္သူ အျဖစ္ အေဖ့ကုိ ေလးစားခဲ့သည္။ အေဖသည္ သူ တုိ ့အိမ္၏ အမုိးဆုိလည္း ဟုတ္သည္။ ထုတ္ဆုိလည္း မွန္သည္။ ယက္မတန္း ၾကီး ဆုိလည္း မွန္သည္။ အိမ္၏ တုိင္ေတြဟုလည္း ဆုိက လည္း မွန္သည္။ အုတ္ ဖိနပ္ေတြဆုိကလည္း မွန္သည္။ အေဖ သည္ သူ တုိ ့မိသားစု၏ မီွတြယ္ရာ အားကုိးရာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လုိ အသည္းႏွလုံးနဲ ့အေဖ.... အေမ့ကုိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ရက္သနည္း။ အေမကေကာ အေဖ့ကုိ ဒီလိုျဖစ္ေနမွန္း သိရက္က အေဖအိမ္ျပန္လာတုိင္း ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ ၾကဳိဆုိ ေလသ နည္း။ ဘာလုိ ့အေဖ့ကုိ ရန္မေတြ ့ေလသနည္း။ မသိဟန္ျပဳေနေလသနည္း။

“ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ .... အေဖ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ သားသိပါတယ္ .... အေဖ ထြက္မေတြ ့ခ်င္ဘူး ဆုိရင္ လဲ ေနပါ ....... ဒါေပမယ့္ အေမ့ကုိေတာ့ ....... အေမ့ကုိေတာ့........ ျပန္ၾကည့္ပါဦး ေနာ္ သားနဲ ့ညီမေလး ေက်ာင္းမတက္ရလုိ ့ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ... အေမ မရွိရင္ .... အေမမရွိရင္ .... မျဖစ္လုိ ့ပါ အေမ့ကုိ သနားလုိ ့ပါ .... သားျပန္ေတာ့မယ္ အေဖ ....”

“မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ .... မင္းအေဖမွ မရွိတာ .... ဟဲ့ေကာင္ေလး ... ေဟာ ......”

ထုိမိန္းမ၏ စကား အဆုံးကုိ မေစာင့္ေတာ့ပဲ .... သူ အိမ္ထဲမွ အတင္းေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ သူ ့နားေတြ အူေန သည္။ ရင္ေတြလည္း ပူေနသည္။ ငုိလည္း ငုိခ်င္ေနသည္။ ေအာ္လည္း ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ပတ္ဝန္း က်င္ သည္ အုိးထိန္စက္ပမာ လည္ေနသည္။ ေနပူျပင္းျပင္းသည္ သူ ့ရင္ထဲက ပူပင္ေသာကကုိ မေက်ာ္ လႊား ႏိုင္။ သူ ေျပးသည္ ... ဆင္းခဲ့ေသာ ကားဂိတ္ကုိ ေျပးေနသည္ ...။ ထုိကားဂိတ္ကုိ ေက်ာ္ျပီးထပ္ေျပးသည္။ သူ ့ကုိ လူေတြက အရူး တစ္ေယာက္လုိ ၾကည့္ေနၾကတာကုိ မ်က္လုံးေဒါင့္ကေန တရိပ္ရိပ္ျမင္ေနရသည္။ ဘယ္ႏွစ္တုိင္ ေျပးခဲ့သည္ မသိ သူသတိရေတာ့ လြန္စြာပင္ပန္းေနျပီျဖစ္သည္။ ႏြမ္းနယ္ ေနျပီျဖစ္သည္။ အားလည္း ငယ္လွျပီ ျဖစ္သည္။ အေမ့ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္မိသည္။ ညီမငယ္၏ ခ်စ္စဖြယ္ အျပစ္ကင္းသည့္ မ်က္ႏွာေလးကုိ ျမင္ သည္။ သူတုိ ့ေနေသာ အိမ္ေလးကုိ ျမင္သည္။ ေနာက္ သူ ့အေဖ ဦးေက်ာ္စုိးၾကီးကုိ ျမင္သည္။

အေဖ့ကုိ သူစိတ္နာၾကည့္သည္။ အေဖ့ကုိ စိတ္ဆုိးပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ စိတ္နာ၍ မရ မုန္းလုိ ့မရ ....။ အေဖ့ကုိ ခ်စ္ေသာ သူ ့အခ်စ္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမွာမဟုတ္။ နားမလည္ျခင္းသည္ သာျဖစ္သည္။ အေဖ့ကုိ သူ နားမလည္ ေပ။ “ ေနာက္ မင္းနားလည္လာ လိမ့္မယ္ အသက္ၾကီးလာတဲ ့အခါ ..... ” အေၾကာင္းအရာ ကိစၥတစ္ ခု ႏွင့္ပတ္သက္၍ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာျဖစ္တဲ ့အခါ၊ အေဖက သူ ့ကုိ ဆုံးမတဲ ့အခါတုိင္း အေဖ ေျပာ ေန က် စကား ....။ သား နားမလည္ဘူး ... အေဖ့ကုိ နားမလည္ဘူး ..... ေလာကၾကီးကုိ နားမ လည္ဘူး ... အသက္ ၾကီးလာရင္ နားလည္ ပါ့မလားလည္း မေသခ်ာဘူး ...။ ခုေတာ့ သူ ့ရင္တစ္ခုလုံး ေၾကမြ သြား သလုိ ခံစား ေနရျပီ။ ေရႊ ေတာင္ၾကီးလည္း ျပဳိျပီ။ အေမ့ကလည္း ေရာဂါႏွင့္ ေဆးရုံမွာ ေသလုေမ်ာပါး ခံစားေနရသည္။ လုိေနတဲ့ ပုိက္ဆံဘယ္မွာလဲ ....။ ဘယ္လုိရွာရမလဲ .... ။ သူ မသိ ..။

အေဖကတစ္ေယာက္က သားသမီးေတြအတြက္ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ အထဲမွာ အေရးအၾကီးဆုံးက အေမ့ကုိ ခ်စ္ဖုိ ့ပဲမဟုတ္လား။ အေဖဟာ အေမ့ကုိ ခ်စ္ဖုိ ့ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ သူ ေလးစားခဲ့ေသာ အားကုိးခဲ့ေသာ ယုံၾကည္ခဲ့ ေသာ အေဖက သစၥာဆုိတဲ့ စကားကုိ ေျမ မွာ အသာကေလးခ်ျပီး နင္းရက္ေလသလား ဟု သူ မခ်ိတင္ကဲ ဝမ္း နည္း လွ်က္ မယုံခ်င္ပဲ ယုံခဲ့ရသည္။ သူ ့နားေတြ မ်က္စိေတြနဲ ့ကုိယ္တုိင္ မျမင္ခဲ့ရ မၾကားခဲ့ရရင္ဘယ္လုိမွ သူ ယုံ မိမွာမဟုတ္။ ငယ္ငယ္ ကလုိ ငါ့အေဖက ငါတုိ ့ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆုိတဲ့စကား သူ ဘယ္လုိေျပာရမွာလဲ။ ဘယ္လုိ ေျပာျပီး ဂုဏ္ ယူရမွာလဲ။ သူ ့ရင္ထဲမွာ အေဖႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ သည္ ျဖဴရာမွ မည္းျပာလုိ ့သြာခဲ့ေလျပီ။ အႏွစ္ ႏွစ္ အလလ ေသာက္သုံးခဲ ့ေသာ သူတုိ ့အိမ္၏ ေရခ်ဳိတြင္းသည္ ငန္သြားခဲ့ေလျပီ။ ငန္ေသာ ေရခ်ဳိတြင္း ၾကီး ခန္း မ်ားခန္းသြားရင္ ....။ သူ ဆက္မေတြး ရဲေတာ့ပါ။

သူတုိ ့အိမ္ေလးသည္ အရွင္သခင္ကင္းမဲ ့လွ်က္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လုိ ့ေနသည္။ ေနေတာင္ အေတာ္ ေစာင္းသြားျပီ။ မနက္ခင္းက အန္တီလုပ္ေပးထားေသာ ၾကက္စြတ္ျပဳတ္ကုိ ေႏႊးျပီး အေမ့ဆီကုိ ပုိ ့ေပးရမည္။ တစ္ေန ့လုံး အေမ့ေဘးတြင္ေစာင့္ေပးေနေသာ ညီမေလးႏွင့္သူ လူခ်င္းလဲရမည္...။ ဘုရားစင္မွ ပန္းေတြလည္း ညွဳိးေရာ္လုိ ့ေနျပီ ...။ အေမ့လက္ႏွင့္ မကင္းခဲ့ေသာ အိမ္ေလး၏ အစြန္းတုိင္းသည္ ခုေတာ့ ဖြာလုိ ့ေနသည္။ သူ အေမနဲ ့အေဖ့ရဲ အိပ္ယာကုိ ၾကည့္ရင္းက ရင္ထဲမွာ လွုိက္လွုိက္ျပီးဝမ္းနည္းလာသည္။ အေမ ဒီ အိပ္ယာေပၚမွာ သူ တုိ ့မသိဘဲ ငုိခဲ့ရေသာညေတြ အဘယ္မွ်ရွိေနျပီနည္း။

အေဖ .. ရက္စက္တယ္ဆုိတဲ ့စကားက အေဖ့အတြက္ မလုံေလာက္ဘူး ဆုိရင္ ေတာင္ သား မေျပာရက္ပါဘူး ... ။ အေမ့ကုိသနားသည္။ ခ်စ္သည္။ အေမဟာ သူတုိ ့အတြက္ အေဖ ေဖာက္ျပန္ေနတာကုိ သိရက္နဲ ့က အျပဳံးမပ်က္ ဟန္ေဆာင္ ေနခဲ့သည္။ ပစ္ထားခဲ့ခ်င္ေနတဲ ့အေဖက အျပစ္ေတြ ့ သြားမွာကုိ စုိးရိမ္လွ်က္ သားသမီးေတြ အတြက္ အေမ မ်ဳိသိပ္ေနခဲ့သည္။ အေမ့မ်က္ႏွာ ညဳိတာတစ္ခါမွ မေတြ ့ဘူး။ အေဖ့ကုိ ေလသံမာမာေလးနဲ ့ေျပာ တာေတာင္ မၾကားဖူးေပ။



ခုေတာ့ သူငုိလုိ ့ရျပီ ... ရင္ထဲက အစုိင္အခဲတစ္ခုကုိ မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ေျပာင္းကာ သူ ေအာ္ငုိလုိက္သည္။ ငိုရင္းက အေဖနဲ ့အေမ့ရဲ ့အိပ္ယာကုတင္ကုိ တဒုန္းဒုန္းထုေနမိသည္။ သူ ့ရင္ေတြ နာက်င္သည္။ ဝမ္းနည္းသည္။ ေၾကကြဲ ဆုိ ့နင့္ေနသည္။ သူ အားရေအာင္ ငုိပစ္လုိက္သည္။ ငုိရင္းႏွင့္ မ်က္ရည္ေတြ က်မလာေတာ့ေသာအခါ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဟာဟာၾကီးျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။ လူက ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့သလုိ ထုံေပေပၾကီးျဖစ္သြားသည္။ အေမ့ အေငြ ့ အသက္ ေလး ရွိေနေသာ အေမ့ သနပ္ခါးနံ ့ကေလး ရွိေနေသာ ထုိ အိပ္ယာေလးကုိ ပါးနဲ ့အပ္ျပီး အသာ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ သူ ့ပုခုံးသုိ ့ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္စုံ လာေရာက္ဖက္တြယ္ လုိက္ေၾကာင္း သတိထားမိ လုိက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားျပီး ဆတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ ေတြ ့ပါျပီး မုိးခ်ဳပ္ေနတဲ ့အေဖ့ မ်က္ႏွာ ...။

“သား .... ”

သူ အေဖ့ကုိ မ်က္ေထာင့္နီနဲ ့ၾကည့္ဖုိ ့ၾကဳိးစားသည္။ သူ ့ပခုံးေပၚသုိ ့ေရာက္ေနေသာ အေဖ့လက္ကုိ အတင္း ပုတ္ခ်လုိက္ဖုိ ့ၾကဳိးစားသည္။သုိ ့ေသာ္ အေဖ့မ်က္ႏွာက ႏူးညံ ့ေနသည္။ မ်က္လုံးေတြက မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့လုိ ့ ေနသည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေတြက ေျခာက္ေသြ ့ကာ တုန္ရီေနသည္။ ဒါက အေဖ့ရဲ ့ေတာင္းပန္မွုလား။ သားတစ္ ေယာက္ ကုိ အေဖက ေတာင္းပန္စရာမလုိပါဘူး။ အေဖ့ကုိ သူ တားျမစ္ပုိင္ခြင့္လည္း မရွိဘူး။ အသနားခံ ပုိင္ခြင့္ သာရွိပါ သည္။ အေဖ နဲ ့ပတ္သက္၍ ေပ်ာ့ညံ့တယ္ ဟုေျပာရင္လည္း ခံလုိက္ရုံသာရွိသည္။ သူ အေဖ့ ကုိ ေဒါသႏွင့္ ပင္ မၾကည့္ႏိုင္ပါ ... ေဝးကြာသြားျပီဟု ယုံၾကည္ခဲ့ရေသာ အေဖ့ရင္ခြင္သည္ သူ ့အတြက္ ေႏြးေထြးလြန္း ေနစဲျဖစ္ သည္။ ေခြ်းေတြျဖင့္ စုိေနေသာ အေဖ့ ရင္ခြင္သည္ သူ ေခါင္းထားငုိေၾကြးရန္ အေကာင္းဆုံးေသာ ေနရာ သာျဖစ္ သည္။ အေဖကုိ ျမင္လုိက္ရတာ သားေလ... သား.... ေပ်ာ္လွခ်ီရဲ ့ အေဖ ရယ္....။ ဝမ္းလည္း နည္းတယ္။ စိတ္ လည္း ဆုိးတယ္။ အေမကုိ သနားလွည့္ပါဦး .....။ သားတုိ ့ ကုိမထားခဲ့ပါနဲ ့ ....။

“အား ... ဟီး အေဖ ... အေဖ .... ေဖ့ကုိသား ခ်စ္တယ္ .... ဟီး... မသြားပါနဲ ့ေနာ္ .. ေဖ မသြားပါနဲ ့အဲဒီကုိ မသြားပါနဲ ့ အေမေလ ......... အေမ ေဖ့ကုိ ေမွ်ာ္ေနတယ္ ..... အားဟား ”

အေဖ့ က သူ ့ဆံပင္မ်ားကုိ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ အေမ့ ႏွလုံးေသြးတုိ ့ျဖင့္ တရဲရဲနီေနေသာ ထုိအိမ္ထဲမွာ အေဖ တကယ္ပဲ ရွိေနခဲ့သည္ေပါ့။ အေဖ့ ပုခုံးထက္က လြယ္အိတ္ကေလးကုိ သူ လက္ျဖင့္ အသာထိၾကည့္လုိက္ မိသည္။ ထုိလြယ္ အိတ္ကေလးသည္ အေမ့အိမ္ထဲတြင္ ေရာက္ေနေသာ အေဖ့ ပခုံးေပၚတြင္ သူ ့ကုိ ၾကင္ၾကင္ နာနာႏွင့္ ျပဳံးျပတတ္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ ေရခ်ဳိတြင္းကား ငန္သြားခဲ့သည္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု မဟုတ္ပါေပ ...။


“The most important thing
a father can do
for his children is to love their mother.” -

(David O. McKay)




ပံုေလးေတြကုိ ႏွိပ္လုိက္ရင္ မူရင္း Website ကုိေရာက္ပါလိမ့္မယ္ .... :D

*************

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္ တတတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)

Friday, August 28, 2009

ျခားနားရင္ခြင္



“ရန္ကုန္သားရဲ ့ ရင္ခြင္တစ္ခုဖန္ဆင္းျခင္း တစ္လျပည့္ေမြးေန ့”

မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ စာရွဳလည္လာ မိတ္သဟာမ်ား ေအးျမသာယာရွိၾကပါေစ ..... ဒီကေန ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလး အသက္တစ္လ ျပည့္ပါတယ္ လြန္ခဲ့တဲ ့တစ္လက ... ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္သား ဒီအိမ္ကေလးကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္ .... ခုေတာ့ ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာ စာဖတ္သူမ်ား .... ဘေလာဂါ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ ့ ေႏြးေထြးတဲ ့ၾကဳိဆုိမွု နဲ ့အတူ ကြ်န္ေတာ္ ့ဘေလာ့ေလး အသက္ဝင္ လာခဲ့ပါျပီ ... အဲဒီအတြက္ စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္တကြ အစ္ကုိ အစ္မ ညီ ညီမ မ်ားအားလုံးကုိ အထူး ပင္ ေက်းဇူး ဥပကာရ တင္ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ .... မၾကီးဝါသူငယ္ခ်င္းခ်စ္ျခင္းေျခရာညီငယ္ဧရာသား နဲ ့ညီေဇာ္ တုိ ့ရဲ ့အကူ အညီေတြ မပါခဲ ့ရင္ ရန္ကုန္သားဆုိတာ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး ..... ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကုိ ပုိစ့္ အသစ္ေတြတင္တုိင္း ရွည္လ်ားေထြျပားစြာေရးထားေသာ ပြေရာင္းေရာင္းနဲ ့ကြ်န္ေတာ့္စာေတြကုိ အားေပး ဖတ္ရွဳရင္း ကြန္ ့မန္ ့ေတြ ေရးေပးသြားၾကတဲ ့ဘေလာဂါ ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံးကုိ လည္း ေျပာမျပႏိုင္ ေလာက္ ေအာင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အထူးအားျဖင့္ မာရသြန္ေျပးေနတဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ညီငယ္ တစ္ေယာက္လုိ သတိေပး ဆုံးမ ေပးခဲ့တဲ့ အစ္ကုိျမစ္က်ဳိးအင္း ကုိ ေလးစားေက်းဇူးတင္ပါရေစ .....တစ္လသား ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ ေတာ္ရန္ကုန္သားရဲ ့ဒီအိမ္ေလးမွာ တင္ျပီးေလသမွ်ေသာ ပုိစ့္တုိင္း စာတုိင္း၌ အမွားအယြင္း တစ္စုံတစ္ရာမ်ား ရွိခဲ့ရင္၊ အိမ္လာ လည္အခုိက္ ဧည့္ဝတ္မေက်တာမ်ားရွိခဲ့ရင္၊ အစ္ကုိ အစ္မ ညီ ညီမတုိ ့အိမ္ေလးမ်ားထံ ကြ်န္ေတာ္ အလည္ေရာက္ခဲ့စဥ္မွာ တစ္စုံတစ္ရာ ေျပာမွား ဆုိမွား (အိမ္ရွင္ကုိ နာမည္အေခၚမွားတာမ်ား :D ) မ်ား ရွိခဲ ့ပါရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို ့ အႏူးညြတ္ ေတာင္းပန္ပါရေစ ....

တဆက္တည္းပဲ ဒီကေန ့တင္မယ့္ ပုိစ့္ေလးအေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာပါရေစ (လွ်ာရွည္ျခင္းျဖစ္ပါသည္ ... :D ) မၾကာခင္က တင္ျဖစ္ခဲ့တဲ ့“ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း ” ပုိစ့္ေလး နဲ ့ဆက္စပ္ ေနတဲ ့ဒီ “ျခားနားရင္ခြင္ ဝတၱဳေလး ကုိ http://www.planet.com.mm/bookplanet/index.cfm/linkpage/read_story/id/692 မွာ ဂ်ဴလုိင္လ ၂၉ ရက္ေန ့ကေန ယေန ့အထိ ရန္ကုန္သား အမည္နဲ ့တင္ထားခဲ့ပါတယ္။ ေရးထားတာေတာ့ “ရင္ခြင္တစ္ခုဖန္ဆင္းျခင္း” နဲ ့မေရွး မေႏွာင္းပါ ..... ကုိယ့္အိမ္မွာ တင္ျဖစ္ဖုိ ့လည္းေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္။ မတင္ခင္မွာလည္း ခုတ္ထစ္ျဖတ္ေတာက္တာ လုိတာေလးေတြ ျဖည့္ခ်င္ စြက္ခ်င္တာေလး ေတြ ထပ္ျဖည့္ ထားတာေတြ ရွိတဲ ့အတြက္ planet.com.mm က “ ျခားနားရင္ခြင္ ” နဲ ့ နည္းနည္းေလး ကြဲေနပါတယ္ ... ေရးေနမက်တဲ ့ပုံစံျဖစ္လုိ ့ ရယ္စရာျဖစ္ေနရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ လုိတာရွိရင္ အားမနာတမ္း ေဝဖန္ေပးပါလို ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ေနမွာပါ ... အိမ္ကေလး တစ္လျပည့္တဲ ့အထိမ္းအမွတ္ အမွတ္တရ ေလးအျဖစ္ပါ။ ဧည့္ခံစရာ အစားအစာလည္း မရွိတဲ ့အတြက္ ဒီဝတၱဳေလးနဲ ့ပဲ ဧည့္ခံ လုိက္ရပါတယ္ .... အဲဒီအတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ :D (ကပ္ေစးနဲတာေရာ ဟုိ သယ္ခ်င္း ျဖဴစင္ၾကီး လုိ ခ်က္ေပးမယ္ ့သူ မရွိတာေရာ :D ... မၾကီးဝါကုိ လည္း အားနာလုိ ့အပူမကပ္ရဲပါ ... သူက ပန္းတစ္ပြင့္နဲ ့ရန္ျဖစ္ေနတာလည္း ပါပါတယ္ :D... ငေဇာ္ ကေတာ့ သိတဲ ့အတုိင္း ... ထင္းခြဲ ေရခပ္ ပဲရတယ္ .... ဧရာသားကေတာ့ ဘီယာ ဘီယာနဲ ့ေအာ္တယ္ .. ေနာက္ဆုံးေတာ့ စာတစ္ပုဒ္နဲ ့ပဲ ဧည့္ခံလိုက္ရပါတယ္ ... အစ္မဂ်ာမုန္းအိမ္တုိ ့အစ္မရုိစ္ ့အိမ္မွာေတာ့ ေကြ်းသမွ် အကုန္စားျပီးမွ ျပန္တာ ... ကုိယုယၾကီး နဲ ့ေတာင္ လုစားလာရေသးတယ္ :D ... )

ေလးစားခင္မင္လွ်က္ ရန္ကုန္သား

“ ျခားနားရင္ခြင္”



ကြ်န္မ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏိုးသည္လည္းမဟုတ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ လည္းမဟုတ္။ အိပ္ယာ ႏုိးခါနီး မသိတသိ အခ်ိန္ကေလးမွာ ပါးျပင္က ႏူးည့ံတဲ ့အထိအေတြ ့တစ္ခုကုိ ခံစားရင္းက သာယာၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ေမာင့္ရင္ ခြင္မွာ ကြ်န္မပါးေလးအပ္ထားရတဲ ့အရသာဟာ တ ကယ့္ကုိ ရစ္မူးဖြယ္ရာျဖစ္လုိ ့ေနသည္။ ေမာင့္ ရင္ခြင္မွာ မွိန္းေနရင္းက မ်က္လုံး ေလး အသာလွန္ျပီးၾကည့္လုိက္ရင္ ေမာင္ ့မ်က္ႏွာ၏ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း ႏွင့္ ေမာင့္ ေမးေစ့ သြယ္ ဝုိင္းဝုိင္းကုိ ေတြ ့ရမည္။

အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ ေမာင္မ်ားႏိုးေနရင္ ကြ်န္မကုိျပဳံးျပီး ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္ေနမည္။ အဲဒီ ေနာက္ ေမာင္ကြ်န္မနဖူး ကုိ ႏူးညံ့စြာ နမ္းရွုိက္မည္။ ေမာင္က ကြ်န္မ ကုိတင္းတင္း ၾကပ္ ၾကပ္ ေပြ ့ဖက္လုိက္တဲ ့အခါ ကြ်န္မ ကလည္း ေမာင့္ရင္ခြင္ကုိ အသာနမ္းလွ်က္ ေမာင့္ကုိ ျပန္ျပီးဖက္တြယ္မိမည္။ ေမာင့္ရင္ခြင္ဟာ ကြ်န္မအတြက္ ဆြတ္ပ်ံ ့ ၾကည္ႏူးမွဳေတြ တမ္းတ မက္ေမာမွဳေတြနဲ ့ျပည့္ႏွက္လုိ ့ေနသည္။

ကြ်န္မ မ်က္လုံးကုိအသာဖြင့္ျပီး ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ ကြ်န္မ ႏွလုံးသားသည္ ရုတ္တရက္ ဒိန္းကနဲ ့ျမည္ကာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ တုန္ခါသြားပါသည္။ ကြ်န္မမ်က္လုံးကုိ အသာေလး ျပန္မွိတ္ထား လုိက္ရသည္။ ကြ်န္မရင္ခုန္သံကုိ ကြ်န္မ ထိတ္လန္ ့ဖြယ္ရာ ၾကားေနရသည္။ ကြ်န္မ ရွက္ရြံ ့မွဳေတြ သိမ္ငယ္မွဳေတြ အျပင္ အျပစ္တစ္ခုကုိ က်ဴးလြန္လိုက္တဲ ့အခါမွာ ခံစားရ တဲ ့စုိးရိမ္ ပူပန္မွဳေတြကုိပါ ေရာေထြးျပီး ခံစားလုိက္ရသည္။ ကြ်န္မမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး တရွိန္းရွိန္း နဲ ့ ပင္ပူလာ သည္။

ကုိဦး သည္ ကြ်န္မကုိ ညင္သာစြာေပြ ့ဖက္လွ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဲျဖစ္သည္။ ကုိဦး၏ အသက္ ရွဴသံကုိ တုိးသက္ ညင္သာစြာ ကြ်န္မၾကားေနရသည္။ ကြ်န္မ နဖူးျပင္ကုိ ကုိဦး၏ ဝင္ေလ ထြက္ေလမ်ားက ညံ့ညံ့သဲ့သဲ့ တုိးခတ္ ေနသည္။ ကြ်န္မသည္ ေႏြးေထြးလွေသာ ကုိဦး၏ ရင္ခြင္တြင္ တခိုက္ခုိက္တုန္ေအာင္ပင္ ခ်မ္းစိမ့္လာသလုိ ခံ စားေနရေလသည္။ ကြ်န္မ ကုိဦး ကုိ စိတ္ထဲမွပင္ အၾကိမ္မ်ားစြာ ေတာင္းပန္ေနမိသည္။

ကုိဦးနဲ ့ကြ်န္မတုိ ့အိမ္ေထာင္သက္ မၾကာေသးပါ။ ကြ်န္မ မူးေဝစြာ ႏုိးထလာခ်ိန္တြင္ ဤ သုိ ့ေသာ ရွက္ရြံ ့ဖြယ္ ရာခံစားမွဳေတြ ကြ်န္မရဲ ့မသိစိတ္က ေမာင့္အေပၚ စြဲလမ္း တြယ္တာ မွဳ ေတြ သည္ယေန ့ထက္တုိင္ၾကြင္းက်န္ေန စဲ။ ကြ်န္မ သက္ျပင္းကုိ မသိမသာေလး ခုိးျပီးခ် လုိက္ရသည္။ ကြ်န္မရင္ေတြ ေလးလံလုိ ့ေနသည္။ ကြ်န္မရွဴ ထုတ္လုိက္ေသာ ေလသည္ အထစ္အေငါ့မ်ားစြာျဖင့္၊ ကြ်န္မ ရင္ေတြကလည္း လွဳိက္လွဳိက္ခါခါျဖင့္ တုန္လုိ ့ ေနေလ သည္။

ကြ်န္မခ်စ္သူ ေမာင္သည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝမွသည္ ကုိဦးႏွင့္ကြ်န္မ လက္မထပ္မီ တစ္ ႏွစ္အလုိ အခ်ိန္အထိ ကြ်န္ မနဲ ့အတူ အရိပ္လုိရွိေနခဲ့သူျဖစ္သည္။ ကြ်န္မႏွင့္ေမာင္သည္ ခြဲလုိ ့ခြာလုိ ့ မရတဲ ့စုံတြဲ ရယ္ လုိ ့ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္ ျငဴစူရေလာက္ ေအာင္ တတြဲတြဲႏွင့္ မခြဲႏိုင္မခြာရက္ ခ်စ္ခဲ ့ၾက သူ မ်ား ျဖစ္ခဲ့ ေလသည္။

“အခ်ဳိျမိန္ဆုံးေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ကုိ အခ်စ္ျဖင့္ရရွိႏိုင္သည္ .....”

ကြ်န္မ ေမာင့္၏ ေပ်ာ့အိညဳိေမာင္ေသာဆံပင္ေတြကုိ ခ်စ္သည္။ ေမာင့္ရဲ ့လည္ဂုတ္နား ေရာက္ေနေသာ ဆံပင္ ညဳိညဳိေတြ ျဖီးေပးတဲ ့အခါ ေမာင့္ဆံပင္ေတြဟာ ဘီးေနာက္သို ့မလုိက္ခ်င္သလုိ ရုန္းထြက္သြားတတ္သည္။ ေမာင့္ မ်က္ဝန္းေတြကုိ ကြ်န္မၾကည့္မိရင္ ေမာင့္ရဲ ့ အဲ ဒီအၾကည့္ေတြ ေခၚရာေနာက္ကုိ ကြ်န္မ မ်က္စိစုံမိတ္ကာ လုိက္ သြားမိမည္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ရယ္ ေသြးလုိက္ရင္ ေတာ့ ကြ်န္မ ရင္ထဲမွာပင္ လွုိက္ကနဲ ျမဴးသြားတတ္သည္။

ကြ်န္မ ခင္ပြန္းကုိဦး တြင္ေတာ့ ေမာင့္မွာလုိ ညုိေမွာင္ေသာဆံပင္ေတြထက္ မဆုိသ ေလာက္ ၾကမ္းရွေသာ၊ အ နည္းငယ္ရွည္လာပါက အဖ်ားတြင္ တြန္ ့ေခါက္သြားတတ္ေသာ ဆံပင္းမ်ဳိးသာရွိသည္။ ကြ်န္မ ကုိဦးကုိ ေခါင္း ေလွ်ာ္ေပးတဲ ့အခါ ကုိဦးက ေမာင့္လုိ ဘယ္ နားေလးကုိ ေတာ့ ႏွိပ္ေပး၊ ဒီနားေတာ့ယားတယ္၊ ဆံပင္ေတြ ကုိ အတင္းၾကီးမျဖီးနဲ ့ေနာ္ လို ့ ကြ်န္မကုိ ဆရာ မလုပ္ပဲ အသာေလးျငိမ္သက္ေနတတ္သည္။ ကုိဦးဆံပင္ေတြကုိ ျဖီး ေပးတဲ ့အခါ သူ ့ဆံပင္ေတြဟာ ဘီးေနာက္ကုိလုိက္မည္ထက္ ဘီးကုိက်စ္လိမ္၍ ဆြဲထား တတ္ေသာ ဆံပင္မ်ဳိး ျဖစ္ေလသည္။

ကုိဦး၏ နက္ေမွာင္ေသာမ်က္ဝန္းေတြသည္ ကြ်န္မမ်က္ဝန္းမွသည္ ရင္ထဲအထိ ထုိးေဖာက္ ျမင္ႏိုင္ေသာမ်က္လုံး မ်ဳိးျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ တည္ၾကည္၍ ၾကင္နာတတ္ေသာ ဒီမ်က္ဝန္း ပုိင္ရွင္တုိ ့သည္ သူတုိ ့ရင္ထဲ ခံစားခ်က္ေတြ ကုိ တစ္ပါးသူမသိျမင္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ဖုံး ကြယ္ထားႏိုင္လြန္းၾကသည္။

ေမာင့္ မ်က္ႏွာသည္ ကုိဦးလုိ ေယာက်္ားဆန္လြန္းေသာမ်က္ႏွာ မ်ဳိးမဟုုတ္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာ သည္ မုတ္ဆိတ္ ပသုိင္းကင္းစင္လ်က္ ႏုညက္သည္။ ကုိဦး၏ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေဒါင့္ခ်ဳိး တုိင္းတြင္ မုတ္ဆိတ္ေမႊးပသုိင္းေမႊး တုိ ့ ကုိစနစ္တက် ရိတ္ပယ္ ထားသျဖင့္ စိမ္းစုိလုိ ့ေန သည္။ ကုိဦးမ်က္ႏွာက ေမာင့္မ်က္ႏွာလုိ မခ်ိဳေပမယ့္ ကုိဦးရဲ ့ တည္ၾကည္မွဳေတြက ကြ်န္မ ရင္ထဲ မွာ ယုံၾကည့္အားကုိးမွဳေတြကုိ ေပါက္ပြားလာေစသည္။

ကြ်န္မေလ ေမာင့္ခ်စ္သူဘဝမွာ ေမာင့္ရဲ့ေခ်ာေမာလွပမွဳေၾကာင့္ ကြ်န္မရင္ခြင္ထဲကေန ေမာင္ထြက္သြားမွာ ကြ်န္ မကိုထားခဲ ့ျပီ ေမာင္ တျခားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ ့ရင္ခြင္ ကုိေရာက္သြားမွာ ရူးသြပ္မတတ္ ပူပင္ခဲ ့ရသည္။ ေမာင္ရဲ ့ ေဖာ္ေရြမွုေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မနဲ ့ေမာင္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရန္ျဖစ္ခဲ ့ရသည္။ ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ ရွိစဥ္က ေမာင့္ အခ်စ္ေတြ ထက္ ေမာင့္ကုိဆုံးရွဳံးရမွာကုိ စုိးရိမ္ရတဲ ့ခံစားမွဳေတြနဲ ့ပဲ ကြ်န္မစုိးရြ ့ံထိတ္လန္ ့ေနခဲ့ရ သည္။

ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္းေတြသည္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ အတြက္ပါးလ်လြန္း သည္။ သုိ ့ေသာ္ ကြ်န္မ အဲဒီေမာင့္ ႏွဳတ္ခမ္းရဲ ့အနမ္းခ်ဳိခ်ဳိေတြေအာက္တြင္ အသိေပ်ာက္လုမတတ္ ရူးသြပ္ မိန္းေမာခဲ ့ရသည္ပဲေလ။ ေမာင့္ရဲ ့ျဖဴႏြဲ ့ တဲ ့ဟန္ပန္ေတြ ၊ ပူေႏြးခ်ဳိျမတဲ ့အနမ္းေတြ၊ ကဗ်ာ ဆန္တဲ ့ေမာင့္စကားေတြ၊ ေမာင္ရယ္ေမာလုိက္ရင္ ကြ်န္မ ဘဝၾကီး တစ္ခုလုံး ျပဳံးေပ်ာ္သြား သလုိ ေတာင္ခံစားခဲ ့ရပါသည္။

ကုိဦးက ေမာင့္လုိ မႏူးည့ံပါ။ ေမာင္ဆုိျပေသာသီခ်င္းေတြ မဆုိထားႏွင့္ သူအလြန္ၾကဳိက္ႏွစ္ သက္ပါသည္ ဆုိ ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိပင္ ေျဖာင့္ေအာင္ဆုိျပတတ္သူမဟုတ္။ ဂီတာတီး ၍ သီခ်င္းဆုိျပ ဖုိ ့ဆုိသည္မွာေတာ့ ကုိဦး ဘဝတြင္ ေတြးေတာင္ေတြးဖူးမည္မဟုတ္ဟု ကြ်န္မထင္သည္။ ေမာင္ ဂီတာတီးျပီးသီခ်င္းဆုိလုိက္ ရင္ ကြ်န္မ ေမာင့္အသံေနာက္သုိ ့စီး ေမ်ာ၍ပါသြားတတ္သည္။ ေမာင့္ဂီတာတီးေသာ လက္သြယ္သြယ္ေတြသည္ ကြ်န္မ မ်က္ လုံး ထဲတြင္ ညင္သာစြာကခုန္ေနတဲ ့ကေခ်သည္ေတြလုိ။

ေမာင္မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းလ်က္ သီခ်င္းညည္းေန ပုံသည္ ကြ်န္မမ်က္လုံးထဲမေတာ့ အ ျပစ္ ကင္းေသာ က ေလးတစ္ေယာက္လုိ။ သုိ ့ေသာ္ ကုိဦးရင္ခြင္ကုိမွီႏြဲ ့ရင္း ဗီစီဒီကာရာ အုိေကေတြနားေထာင္ ရတဲ့အခါက်ျပန္ ေတာ့ ကုိဦးက ကြ်န္မဆံပင္ေတြကုိ ညင္ညင္သာ သာ ပြတ္သပ္ေပးေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ကုိဦး၏ အ ၾကင္နာ ေတြ ေအာက္တြင္ အျပစ္ ကင္းေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ခဲ ့ပါသည္။

“ကြ်န္မရဲ ့အသည္းႏွလုံးက မီးပုံေပၚမွာ.......
မီးစေတာက္ခါစက အင္မတန္လွပသေလာက္....
အရွိန္ေကာင္းလာေတာ့ ေလာင္ျမဳိက္လာျပီ.......
သူ ့ရဲ ့ရက္စက္မွုေတြကုိ ျပင္းျပ ပူေလာင္စြာခံစားရျပီ.....”


ကြ်န္မ ရူးမတတ္ ခ်စ္လွပါေသာ ေမာင့္ကုိ ထားျပီး ကုိဦးရဲ ့ရင္ခြင္ကုိ ဘာလုိ ့မ်ား ကြ်န္မခုိ ဝင္ခဲ ့ပါသနည္း။ ကြ်န္ မသူငယ္ခ်င္းအားလုံးက ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဟူေသာေမးခြန္းကိုေမး တုိင္း ကြ်န္မ ရင္ေတြနာက်င္ခဲ ့ရသည္။ ကြ်န္မ ေမာင့္ကုိ အရာအားလုံးထက္ ပုိျပီးခ်စ္ခဲ့ပါ သည္။ ေမာင့္မ်က္လုံးေတြကုိခ်စ္သည္။ ေမာင့္အနမ္းေတြကုိ ခ်စ္သည္။ ေမာင့္ ရင္ခြင္ကုိ စြဲလမ္းမိခဲ့သည္။ ေမာင့္ ဂီတေတြ ေမာင့္သီခ်င္းေတြနဲ ့အတူ ကြ်န္မ ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ ေမွး စက္ ခဲ ့ ဖူးသည္။

ေမာင္ ဟာကြ်န္မဘဝမွာ အလုိအပ္ဆုံးလူ၊ ေမာင္ရွိရင္ ကြ်န္မ တြင္အရာရာျပီးျပည့္စုံသည္။ ကြ်န္မဘဝမွာ ေမာင္ မရွိရင္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူးလုိ ့ကြ်န္မသိလုိက္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကုိ လက္ ထပ္ဖုိ ့ ေတာင္းဆုိခဲ ့သည္။ ေမာင္ ကြ်န္မရင္ ခြင္ကေန ထြက္သြားခဲ ့ရင္ဟူေသာ စုိးရိမ္မွဳေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မအနားမွာ ေမာင္ အျမဲရွိေနေအာင္ ေမာင့္ တစ္ မ်က္ႏွာ ကုိ ၾကည့္ ျပီး လက္ထပ္ဖုိ ့ကြ်န္မဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ ေမာင့္ကုိ အကဲခတ္မွားခဲ ့ပါသည္။ ကြ်န္မ ကုိလက္ထပ္ပါလုိ ့ေမာင့္ကုိ ေတာင္းဆုိခ်ိန္မွာ ေမာင္ ဘက္က ျငင္းဆုိမွဳဆုိတာကုိ ကြ်န္မထည့္ မတြက္ခဲ့ဘူးေပ။ ေမာင္ ကသူ ့ကုိအခ်ိန္ေပးပါလုိ ့ေျပာခဲ ့ရင္ေတာင္ ကြ်န္မ ခြင့္ျပဳလုိက္ဖုိ ့ျပင္ဆင္ခဲ ့ျပီးျပီ။ ကြ်န္မ အထင္ေတြ လြဲမွားခဲ ့ရသည္။ ေမာင္သည္ ကြ်န္မနဲ ့အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ့ သည္ မွလြဲ၍ ကြ်န္မ ကုိ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းဖုိ ့အသင့္ျဖစ္မေနခဲ့။

ကြ်န္မရင္ေတြ ကုိ တစ္စစီ ဆြဲစုတ္ပစ္လုိက္သလုိပင္ခံစားခဲ ့ရပါသည္။ ေမာင့္ မ်က္လုံးေတြ က ေတာင္းပန္မွုေတြ နဲ ့စုိးထိတ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္မ ေမာင့္ကုိ အားကုိုးတဲ ့စိတ္ေတြကေတာ့ ျပဳိက်ပ်က္ဆီးလုိ ့ကုန္သည္။ ကြ်န္မ အ သက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ရွိခဲ့ျပီ။ မိဘေတြရဲ ့ပူပန္မွဳ ေတြ၊ ကြ်န္မဘဝအတြက္ လုိအပ္ေနေသာ လုံျခံဳမွဳေတြ၊ ေမာင္ႏွင့္ အတူ ဖဝါးေျခထပ္ အတူ ရွိေနခဲ ့တဲ ့အခ်ိန္ကေတြက ကြ်န္မကို လက္ထပ္ဖုိ ့တြန္းပုိ ့လာခဲ ့ျပီေလ။

“အဆုိးရြားဆုံး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရမွဳဟာလည္း
အခ်စ္ကပင္ ေပးထားခဲ ့ျခင္းျဖစ္သည္ ..... ”


ေမာင့္မွာ ကြ်န္မကုိ ခ်စ္တဲ ့အခ်စ္ေတြကလြဲရင္ ဘာမွကုိမရွိတာပါလား။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကြ်န္မ ယုံၾကည္ ေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ၾကဳိးစားခဲ ့သင့္သည္။ ကြ်န္မ ေမာင့္ကုိ ထားပစ္ခဲ ့ပါသည္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေမာင့္မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ ့။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြ ကုိ ျမင္လုိက္ရရင္ ေမာင့္ရဲ ့ေၾကကြဲ မွဳေတြကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္ ရရင္ ကြ်န္မရဲ ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တံတုိင္းၾကီး တဝုန္းဝုန္း ျပဳိလဲကုန္မွာကုိ သိေနခဲ ့၍ ျဖစ္ပါသည္။

“ ပန္းဆု ခ်စ္တဲ ့သူတစ္ေယာက္ကုိ ေမ့ပစ္ဖုိ ့ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ဆုိတာ ကုိယ္နားလည္ပါ တယ္။ စိတ္မွာ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ စြဲလန္းခဲ ့တဲ ့ခံစားခ်က္ေတြကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ျပစ္ရမယ္ လုိ ့ကုိမေျပာပါဘူး။ ပန္းဆု ကုိ နဲ့ လက္ ထပ္လုိက္ ရင္ ပန္းဆုကုိ ့ကုိခ်စ္ လာဖုိ ့ကကုိ ့တာဝန္ပဲ။ အတိတ္က ျဖစ္ခဲ ့တာေတြကုိ ပန္း ဆု ေမ့သြား ေအာင္ အခ်ိန္ ယူျပီး ကုိ ၾကဳိးစားမယ္။ ျပီးေတာ့ ပန္းဆုကုိ ေရာ ပန္းဆုရဲ ့ဂုဏ္သိကၡာကုိပါ ကို ယုံၾကည္ တယ္။ အဲတာတစ္ခု တည္းနဲ ့ပန္းဆုကို ကုိလက္ထပ္ဖုိ ့ဆုံးျဖတ္လုိက္တာ။”

ကုိဦး မ်က္လုံးေတြက ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြနဲ ့ျခားနားစြာ ယုံၾကည့္မွဳေတြနဲ ့ေတာက္ပေန ခဲ့ သည္။ကြ်န္မနဲ ့ေမာင္ ပတ္သက္ခဲ့သည္တုိ ့ကုိ ကုိဦးက လ်စ္လ်ဴရွဳေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ ကုိဦး ႏွင့္ လက္မထပ္မီ တစ္ႏွစ္တာသည္ ေမာင့္ ရင္ခြင္မွ ေျပးထြက္လာေသာ ကြ်န္မအတြက္ မုန္တုိင္းထန္ထန္ ေလထန္ထန္နဲ ့အရူးတစ္ပုိင္းျဖစ္ခဲ ့ရေသာ ေန ့ ရက္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ေမာင့္ကုိ သတိရစိတ္တမ္းတစိတ္ေတြနဲ ့ လမ္းခုလတ္ကေန ျပန္လွည့္သြားရန္ ကြ်န္မ အၾကိမ္ၾကိမ္ စိတ္ကူးခဲ ့မိသည္။

သုိ ့ေသာ္ ကုိဦး သည္ ပါရမီေကာင္းေသာ ပန္းပုဆရာတစ္ေယာက္လို ကြ်န္မကုိ ထုဆစ္ ေပးခဲ ့သည္။ ကြ်န္မ ႏြမ္းနယ္ေနခ်ိန္တြင္ ကုိဦးသည္အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ခဲ ့သလုိ၊ ေၾက ကြဲ နာက်င္ေနခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မ အေယာင္ ေယာင္အမွားမွားနဲ ့ ေခါင္းထားငုိရွဳိက္ခဲ ့ရေသာ ရင္ခြင္ကိုလည္း ေပးခဲ့သည္။ ကြ်န္မ ေမာင့္ရင္ခြင္ ကထြက္ ခြာလာအျပီး တစ္ႏွစ္အၾကာ တြင္ ကုိဦးႏွင့္လက္ထပ္ခဲ ့ပါသည္။

ေခါင္းေလာင္းဆုိတာ မထုိးမခ်င္း ေခါင္းေလာင္းလုိ ့မမည္ဘူး.....
သီခ်င္းဆုိတာ မဆုိမခ်င္း သီခ်င္းရယ္လုိ ့မမည္ဘူး.....

အခ်စ္ဆုိတာ မေပးဆပ္ရင္ အခ်စ္ရယ္လုိ ့မမည္ဘူး .....
( Oscar Hammerstein --American Song Writer-- )

ကြ်န္မ၏ မဂၤလာဦးေန ့ရက္မ်ားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလုိခ်င္ေလာက္ေအာင္ ခါးသီးနာ က်င္မွဳမ်ားႏွင့္ ျပည့္သိပ္လုိ ့ေနသည္။ သုိ ့ေသာ္ ကုိဦး ၏ ရင္ခြင္သည္ ကြ်န္မ အတြက္ အာ ဟာရျဖစ္စရာ ပ်ားသကာေတြ၊ ကြ်န္မအေမာေျပ ေသာက္သုံးစရာ ေရခ်ိဳေအးေတြနဲ ့၊ ေႏြး ေထြးလုံျခဳံမွဳေတြ ေအးျမသာယာမွဳေတြျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနခဲ့သည္။

“ကုိ ေလ ဒီတစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ မခ်စ္ခဲ ့ဖူးဘူး။ ပန္းဆုကုိ ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ျပီးေရာ ဆုိျပီး လက္ထပ္ဖုိ ့ေခါင္ျငိမ့္ခဲ့တယ္ ဆုိတာကုိယ္ဝန္ခံပါတယ္.....ဒါေပမယ့္ ပန္းဆုကုိ ေတြ ့ရေတာ့ ကုိယ့္ဘဝကုိ အလွဆင္ေပးမယ့္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကုိ ေတြ ့လိုက္ရသလုိပဲ .... ကုိ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္ သိလား ပန္းဆု .... ပန္းဆုဟာ ကုိ ့အတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏိုင္တဲ ့ဆုလာဘ္တစ္ခုပါ ... ပန္းဆုကုိ စေတြ ့လုိက္ရတဲ ့ေန ့ကတည္းက ပန္းဆုကုိ ကုိ ခ်စ္မိသြားတယ္ထင္ပါရဲ ့ ...

ကုိဦးရဲ ့ကမာၻမွာ ကြ်န္မေပ်ာ္လာပါသည္။ ကြ်န္မ ဟာပန္းတစ္ပြင့္ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ကုိဦးဟာ ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ ေယာက္ လုိ ပန္းေတြကုိ ပြင့္လန္းေစသူျဖစ္သည္။ ေမာင့္ရဲ ့ရင္ခုန္ လွုိက္ ေမာ ဖြယ္ရာ ရင္ခြင္တြင္ ကြ်န္မေပ်ာ္ ရႊင္ ခဲ ့သလုိ ကုိဦး၏ ေႏြးေထြးလုံျခဳံေသာရင္ခြင္တြင္ ကြ်န္မျပဳံးလာႏုိင္ခဲ ့ျပီ။ ဒါေပမယ္ ကြ်န္မကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ ့ကုိဦးကုိ ေတာင္းပန္ရဦးမည္။မုိးလင္းတုိင္း အိပ္ရာႏိုးတုိင္း ကြ်န္မသတိရ သင့္သည့္သူမွာ ကုိဦး ျဖစ္ေနသင့္ ပါလွ်က္နဲ ့ကုိဦးရင္ခြင္မွာ အိပ္စက္ လွ်က္ တစ္ပါး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္ကုိ (မသိစိတ္နဲ ့ျဖစ္ေစ)တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ေနေသာ ကြ်န္မသည္ ကုိဦး၏ ရင့္က်က္တည္ၾကည္မွု နား လည္ခြင့္လႊတ္မွဳ မ်ား ေအာက္တြင္ သိမ္ငယ္ေနမိသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမိန္းမတစ္ ေယာက္ အေနျဖင့္ တစ္ပါးေသာ ေယက်္ားကုိ ကာမပုိင္ရွိလွ်က္က အိပ္မက္ မက္ျခင္းသည္ ပင္ အျပစ္ကား ၾကီးမားလွျပီျဖစ္သည္။ ကုိဦး ခြင့္လႊတ္ေနပါေစ ဦးေတာ့ ကြ်န္မ ကုိ ကြ်န္မ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္။

“ ကုိ ကအသစ္အဆန္း လုပ္ရတာ သေဘာက်တယ္ ပန္းဆုရဲ ့။ ကုိေလ လြန္ခဲ ့တဲ ့တစ္ႏွစ္ ေလာက္က ဥယ်ာဥ္တစ္ခု စျပီးစုိက္ပ်ဳးိခဲ ့တယ္။ ကိုစုိက္ပ်ဳိးတဲ ့ဥယ်ာဥ္က အသီး အပြင့္ ေတြ နဲ ့ေဝေဝဆာဆာ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ကုိယုံ ၾကည္ခဲ့တယ္။ ကုိ ကေလ ျဖဴစင္ေနတဲ ့ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ ခူးရမွာထက္၊ လွပလြန္းလုိ ့ခူးဆြတ္သြားျပီျဖစ္တဲ ့ပန္းေလးကုိ ကုိယ့္ ရင္ခြင္မွာ ဘယ္လုိလန္းဆန္းေစမလဲဆုိတာကုိပဲ စိတ္ကူးရင္ခဲ့တာ ..... အဲ့ဒါ အခ်စ္ျဖစ္မယ္ ပန္းဆုရဲ ့... ကုိ ့ ရဲ ့အခ်စ္ေတြ ကုိ ပန္းဆုရဲ ့အင္အားေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ .... ကုိ ့ကုိ ပန္းဆု ခ်စ္လာတဲ ့တစ္ေန ့မွာ ကုိ သတၱိေတြ အရင္ကထက္ ပုိျပီးေကာင္းလာမယ္ ထင္တယ္ဗ်ာ ..... ”

အခ်စ္မွာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိး ဆုိတာ မရွိ....၊
ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဒုကၡတစ္ခုျဖစ္တယ္လုိ ့မသတ္မွတ္....၊

သူ ့ရဲ ့ခ်စ္အင္အားေတြ ဘယ္လုိ တုိးပြား ခုိင္မာလာမလဲဆုိတာ ကုိပဲ သူၾကဳိးစားေနတာ.....။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆုိတဲ ့ဆင္ေျခေတြနဲ ့လဲ အယူခံမဝင္တတ္ဘူး .....
ဒါေၾကာင့္မုိ ့အခ်စ္ဟာ အရာတုိင္းကုိ ျမဳပ္ႏွံသျဂိဳ ၤလ္လုိက္ႏိုင္တာ ...။ (- Thomas A. Kempis - )

ကုိဦး ၏ခြင့္လႊတ္နားလည္ေသာ၊ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ ပန္းလုိ ကြ်န္မကုိ၊ လေရာင္လုိေအးျမ သာ ယာမွဳေတြေပးခဲ့ေသာ၊ အၾကင္နာေတြေၾကာင့္ ေမာင့္ကုိ တမ္းတ စိတ္ေတြသည္ တျဖည္းျဖည္း ေမွး မိန္လာပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရယ္ ေမာင့္ကုိ လမ္းခြဲ ထြက္ခြာဖုိ ့ဆုံးျဖတ္လုိက္တုန္းက ေျပာရတာလြယ္ကူ သ ေလာက္ ေမာင့္ ကုိ ေမ့ဖုိ ့က ေတာ့ ကုိဦး သာ ဒီေလာက္ နားလည္မေပးခဲ ့ရင္ကြ်န္မ ေသပင္ေသသြားႏုိင္ ေလာက္ ေအာင္ ခက္ခဲ ေလးလံခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မ ကုိဦး ရင္ခြင္မွာ (ကုိဦးရင္ခြင္ပါလားဟူေသာ အသိစိတ္ျဖင့္) ကုိဦး၏ စိမ္းညဳိညဳိေမး ဖ်ားကုိ အသာနမ္း လုိက္ မိပါသည္။ ကြ်န္မ ႏွုတ္ခမ္း၏ အထိအေတြ ့ေၾကာင့္ ျပဳံးရႊင္စြာ ႏိုး ထလာေသာ ကုိဦးက ကြ်န္မကုိ အထူး တဆန္း ငုံ ့ၾကည့္သည္။ သူ ့ဇနီး ကြ်န္မ ဒီကေန ့ထူးျခားေနတယ္ဆုိတာ ကုိဦးသိသည္ေပါ့။ ကြ်န္မ ရွက္ရြံ ့စြာ ကုိဦးရင္ ထဲသုိ ့ေခါင္းထုိးခါ ကြ်န္မပါးႏွင့္ ထိကပ္လုိက္မိသည္။ ကုိဦး ရင္က ေႏြးေထြးေနသည္။ ကုိဦးရင္ခုန္ သံ က တုိးသက္သက္ မွန္စြာၾကားေနရသည္။ ကုိဦးရင္ခြင္ ၏ ေႏြးေထြးမွုက ကြ်န္မပါးျပင္မွသည္ တစ္ကုိယ္လုံး သုိ ့ ပ်ံ ့ႏွံ ့သြားေလသည္။

ကုိဦး ကကြ်န္မကုိ ခပ္တင္းတင္းဖက္တြယ္လုိက္ျပီး လွုိက္ဖုိစြာရယ္ေမာလုိက္သည္။ ကြ်န္မ ရယ္သံေတြက လည္း ကုိဦး ရယ္သံနဲ ့အတူစည္းခ်က္က်စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ကုိဦးကုိ ေက်ာ္၍ ျပတင္းတံခါးဆီမွ ဝင္လာေသာ ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြး ေတြသည္ ကုိဦး ရင္ခြင္ႏွင့္ အျပဳိင္ ေတာက္ပေႏြးေထြးလို ့ေနသည္။ ကြ်န္မနဖူးကုိ ကုိဦးက ညင္သာစြာ နမ္းရွုိက္လုိက္ သည္။ ထြက္ေပၚလာေသာ ေနျခည္ႏုႏုနဲ ့အတူ ကုိဦး၏ ေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြသည္ ကြ်န္မရဲ ့ ေပ်ာ္ ရႊင္မွုမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မ ေမာင့္ကုိ ေတာင့္တမိခဲ့ေသာ နံနက္ခင္းအခ်ိန္မ်ားသည္ ဤ နံနက္ ခင္းတြင္ ဆုံးခန္းသုိ ့တုိင္ခဲ ့ေလျပီတည္း။

****************

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္တ တတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)

Wednesday, August 26, 2009

ညီမေလးေရ .....


အေမေရ ၾကည့္ပါဦး ညီမေလးကုိ ကြ်န္ေတာ္ ႏွမပုတုေကြးေလး ေအာင္မယ္ေလး ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလိုက္တာမွ။ နမ္းလုိ ့ေတာင္မဝပါလား အေမရယ္ … ၾကည့္စမ္း ပါးၾကီးေတြကုိ မုိ ့လုိ ့ဖြံ ့ဖြံ ့အိအိနဲ ့ ….ေဟာေဟာ အေမ ေတြ ့လား ေမ့သမီးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိေတာင္ ရယ္ျပတတ္ေနျပီ …ဟဟ…. ေဟာဗ်ာ ေျပာရင္းဆုိရင္း ရွဴ ရွဴေတြေပါက္ခ်ျပီ အေမေရ လုပ္ပါဦး ဟဟ … ေအာင္မယ္ ေအာင္မယ္ မယ္မင္းၾကီးမေလးက ရယ္ေတာင္ ရယ္ ေနေသးတယ္ … ဟဟခ်စ္တုံးေလး ခ်စ္ဆုံးေလး …. ။ ေအာ္အေမရယ္ ခ်စ္တာေပါ့ ဒီႏွမေလးတစ္ေယာက္ တည္း ရွိတာ ေမက ထပ္ေမြးေပးမွာမွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲကုိ ….. ေဟာေဟာ ငုိမဲ ့မဲ ့လုပ္ေနျပီ အေမ ေမ့သမီး ႏို ့ ဆာျပီထင္တယ္ ေအးပါဗ်ာ ေအးပါ ေမလာျပီ ေမလာပါျပီ။ … ခုနေတာ့ ငုိမလုိနဲ ့ေမ့သမီး ကခုေတာ့ ရယ္ေန ျပန္ ပလား …. အလုိဗ်ာ ငါ လုမစုိ ့ပါဘူး ေတြ ့လားေတြ ့လား အေမ့သမီး ေလာဘၾကီးေလး …. ဟဟ …. အမ္ မယ္ သူ ့ေျပာမွန္းသိတယ္ ေတြ ့လားအေမ ဟဟ … မလြယ္ဘူး ေမ့သမီး …. ဘာလဲ သည္းက …ဟဟ…. ။

ေအးညီမေလးရဲ ့…. နင္ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း ကုိၾကီး လုိက္ပုိ ့မွာေပါ့ …. ေအးပါဟာ ဘာမွ အားမငယ္နဲ ့ ေနာ္ ကုိၾကီး နဲ ့တူတူ သြားရမွာ အင္းဟုတ္တာေပါ့ ညီမေလးရဲ ့ပညာတတ္မွ ျဖစ္မယ္ င့ါညီမ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းတက္ရမွာေပါ့ ….။ ကဲ ဆုိဆုိ ကၾကီးကေခြး …. အင္းေတာ္လုိက္တာ …. ညအခါ လသာ သာ ကစားမလား နားမလား … ေအာင္မယ္ေလး ငါ့ႏွမ ေတာ္လုိက္တာ …. ။ ေဟာ ေအဘီစီဒီေတြ ေတာင္ တတ္ေနျပီ … ေအးကြ ညီမေလးရ ဘုိစကားေလးကလည္း တတ္မွကုိး ဘုိစကားမတတ္ရင္ ငါတုိ ့ႏိုင္ငံမွာ မ်က္ႏွာငယ္တယ္ကြယ္ ့ ။ ေနာက္ေတာ့ ညည္း သိလာလိမ့္မယ္ အသက္ၾကီးလာတဲ ့အခါ… ။ခက္တာေပါ့ ဒါေပ မယ့္ က်က္လုိက္မွတ္လုိက္ေတာ့ အလြယ္ေလးပါပဲ ကြာ လာလာ ကုိၾကီးနဲ ့တူတူ က်က္မယ္ …. ။ အေမ ….. ေမ့သမီးက ဥာဏ္ေကာင္းခ်က္ တစ္ခါဖတ္ရင္ ရျပီ။ သားနဲ ့တူတာျဖစ္မယ္ အေမရဲ ့….. ဂူစီ ဂူစီ ဂန္ဒါ …ေတာင္အလြတ္ရေနျပီ …. အစ္ကုိ ့ေျခရာနင္းမဲဟာေလး ဟဟ ….။ အင္း ဟယ္ တစ္ခါနမ္းပစ္လုိက္မယ္ အား ေမႊးေနတာပါလား င့ါညီမပါေလးက ဟားဟား …အေတာ္ကေလး အေတာ္ ကေလး …..။

ညီမေလးေရ ေက်ာင္းစာေတြလုိက္ႏိုင္ရဲ ့လားေဟ့ ။ ေအးေအးပါ ေအးပါ ငါ့ညီမက ေတာ္တာကုိး ပထမရတာ ေပါ့ …. ကဲလာလာ သည္းကုိ ေမးရဦးမယ္ အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါးကုိ သိလား …. ဟုတ္ျပီ … ေန ့တုိင္း ဘုရားရွိခုိး ရမယ္ေနာ္ … ငါးပါးသီလဆုိတာေကာ ညည္းသိရဲ ့လား အင္း။ ေအးဟုတ္တယ္ သိရမယ္ ဒါလဲ … ။ သုံးဆယ့္ရွစ္ ျဖာမဂၤလာဆုိတာ ေက်ာင္းမွာ သင္ရတယ္ ဟုတ္ …။ ကဲ ဆုိစမ္းပါဦး လကၤာေလးကုိ လူမုိက္ဆုိလွ်င္ ေရွာင္ေသြလႊဲလုိ ့ … ။ ေအး ေတာ္ျပန္ေရာ ငါ့ညီမက။ ဟုတ္ျပီ ဒါေတြသိဖုိ ့လုိတယ္ ညီမေလး ရဲ ့ဒါေတြက ငါ့ညီမေလးကုိ ယဥ္ေက်းေအာင္ သိမ္ေမြ ့ေအာင္ လုပ္ေပးမွာ … ဟုတ္လား ။ အသိပညာဆုိတာ ဘာသာ တရား က ထိပ္ဆုံးကလာတယ္ ဘာသာတရားမရွိရင္ ငါ့ညီမကေလး ပညာေလးေတာ့တတ္ပါရဲ ့ မသိ တတ္ မလိမၼာတဲ ့သူကေလး ျဖစ္ေတာ့မေပါ့ …. ။ ေအးေအး ဟုတ္တယ္ ဒီလုိကေလး ထုိင္ရတယ္ အေမအျမဲ ေျပာ တယ္မလား မိန္းကေလးဆိုတာ က်ဳံ ့က်ဳံ ့ယုံ ့ယုံ ့ေလးထုိင္ရတယ္ ဒါမွ က်က္သေရ ရွိသတဲ ့ငါ့ညီမရဲ ့…။ မိဘ ဝတၱရားေတြ ဆရာ့ဝတၱရားေတြ သားသမီးဝတ္ေတြ တပည့္ဝတ္ ေတြေကာ ေက်ရဲ ့လား။ တေရးႏိုးေမး ေတာင္ရေနရမယ္ေနာ္ …။ ရင္ထဲမွာ စြဲေနေအာင္ မွတ္ထား ….

ဒါေတြက ငါ့ႏွမကုိ လိမၼာေအာင္ ပညာရွိ ျဖစ္ ေအာင္လုပ္ေပးမွာ … ။ အလဲ … တယ္ေကာင္းပါလားေဟ့ အေမေရ အေမ့သမီးေလးတန္းရွိေသးတယ္ သား ကုိေမးခြန္းေတြထုတ္ေနျပီ … ပညာတတ္တုိင္း ပညာရွိမျဖစ္ဖူး ညီမရဲ ့ထားပါေလ ပညာရွိနဲ ့ ပညာတတ္ ဘာ ကြာသလဲဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ ကုိၾကီးေျပာျပမယ္ ဟုတ္ပလား …ၾကဳိးစား ညီမေလးေရ ၾကဳိးစားကြ။ ကုိၾကီး တုိ ့မွာ ဒီပညာ ပဲ အေဖနဲ ့အေမ့ဆီ က အေမြရမွာ….။ ေအာ္ အေမ .. ေမ့သမီးေတာင္ ဘာလုိ လုိနဲ ့ၾကီးေကာင္ဝင္လာတယ္ေနာ္ … မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္ မခံ နဲ ့ေနာ္အေမ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ကုိ ၾကည့္ေနရတယ္ …. သမီးမိန္းကေလး ေမြးထားတာ မလြယ္ပါဘူး အေမရယ္ ပူရပင္ရတယ္ ..။ ေတြးေတြးျပီး တစ္ခါတစ္ေလ လမ္းသြားရင္းနဲ ့ေတာင္ မေျပာခဲ့ သတိ မေပးခဲ့ရတာေလး အိမ္ျပန္ေျပးျပီး ေျပာလုိက္ခ်င္တာ … ။ စုိးရိမ္ရတယ္ အေမေရ ဒီအရြယ္ အေဆာ့ကေလးက လည္းမက္ ဂုံညွင္းေလးထုိး သားေရၾကဳိးေလးခုန္နဲ ့… အင္း ပုံတုိပတ္စေလးလဲ ေျပာျပအေမရဲ ့ ဒါမွ သူလိမၼာမွာ။ ဟဲဟဲ မိေခ်ာင္းမင္းေရခင္းျပတာ မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္ ကြ်န္ေတာ္ ့ႏွမေလး ကုိပူလုိ ့ပါ ခ်စ္လုိ ့ပါ အကဲပုိ ေျပာလဲ ခံရမွာပဲ ကုိယ့္မွာေမြးထားတာ ဒီတစ္ေယာက္ရွိတာ …။ အေမ ညီမေလး အရြယ္ေရာက္ရင္ ဘယ္ႏွယ္ ့ လုပ္မလဲ ဟင္။ လမ္းသြားရင္း ကေလးမငယ္ငယ္ေတြ ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ေတြနဲ ့တြဲတြဲလာရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ့ေလ လက္ေတာက္ေလာက္နဲ ့ ရည္းစားထားရသလားလုိ ့ေျပးေျပးျပီးသာ ပိတ္တီးပစ္ လုိက္ခ်င္တယ္။ ခက္တာက ကုိယ့္မလဲ ႏွမေမြးထားေတာ့ ဝဋ္လည္မွာလည္းစုိးရတယ္ အေမရဲ ့… ကုိယ့္ႏွမေလး အဲလုိ မျဖစ္ ေအာင္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ဆုံးမ မွျဖစ္မယ္ … အဲလုိျဖစ္လုိ ့ရွိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ရင္က်ဳိးရခ်ည္ရဲ ့…။ ဆယ္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ဆုိ တာ ငယ္ ေသးေပမယ့္ ေမ့သမီး လူေကာင္ထြားပုံနဲ ့မုိ ့ေတြးေတြးျပီး ပူရတယ္အေမေရ။ အပ်ဳိမ်ားျဖစ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ဘီလူးဆုိင္းျပီး ငွက္ၾကီးေတာင္ ဓါးၾကီးပဲ ကုိင္ထားရမလား၊ ဝါးရင္းတုတ္ပဲ စဲြရမလား မသိပါဘူး …ေမ့သမီး အေခ်ာေလးက ခ်စ္စရာေလးအေမရဲ ့။

အဲ … ကြ်န္ေတာ္လည္း သူမ်ားႏွမၾကဳိက္တာေပါ့ …. ဒါေပမယ့္ၾကဳိက္တာက ကြ်န္ေတာ္ေလး အေမရဲ ့… ေမ့သား ေလ …. ကုိယ္မွာ ႏွမေလး ေမြးထားေတာ့ သူမ်ားႏွမၾကဳိက္ရင္ေတာင္ ညီမေလးလုိၾကဳိက္တာပါ ဗ်ာ။ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ယူမွာပါ …။ ကုိယ္ေတြက လူငယ္ေတြၾကား ေျပာေန ဆုိေနၾကတာေတြ ၾကား ၾကား ေနရတာ စိတ္ထဲ မခ်မ္းသာဘူး အေမရယ္ …။ မိန္းမ စုိစုိေျပေျပေလး ေတြ ့ရင္ ဝတ္ပုံစားပုံက အိေျႏၵမရွိပဲ ဆတ္ ေကာ့ ေနလုိ ့ကေတာ့ ရစရာမရွိဘူး ေျပာၾကဆုိၾကတာ …။ ခက္တယ္ အေမရယ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ႏွမ ေမြးထားလုိ ့ရယ္ လားမသိပါဘူး အဲလုိေတြၾကားရရင္ ရင္ေတြ ပူတယ္။ အၾကားေတြ မေတာ္ဘူး အေမရယ္။ အင္းႏွမေမြးထားတာနဲ ့ေတာ့ မဆုိင္ပါဘူး တခ်ဳိ ့ေမာင္ေတြက ႏွမရွိရက္နဲ ့လဲ မစာနာ တတ္တာ ေတြ အမ်ား ၾကီးပါဗ်ာ…။ ခက္ေတာ့လည္း ခက္သားလား ေဖာ္တဲ ့သူက ေဖာ္ေတာ့လည္း ၾကည့္တဲ ့သူကလည္း ၾကည့္ သေပါ့။ ပါးစပ္ ေဟာ့ရမ္းတဲ ့ေမာင္ေတြ နဲ ့ဆုိ ေမာင္နဲ ့ႏွမ သားနဲ ့အမိ မၾကားဝံ့မွ မနာသာ အေမရယ္ ဒါမ်ဳိး ကုိယ့္ႏွမေလး အေျပာမခံရေအာင္ သြန္မွ သင္မွ ျဖစ္မယ္ တန္ဖုိးေလး ရွိေအာင္ ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္တစ္လွည့္ ဆုံးမမွ ပဲ့ျပင္မွ ျဖစ္မယ္ အေမေရ ….။ သိတဲ ့အတုိင္းပဲ ေခတ္ကသာ တုိးတက္လာတာ ပတ္ဝန္းက်င္ၾကီးက ကေလး သာသာ ရွိေသးတာ အယူေတြ အဆေတြ အထင္ေတြ အျမင္ေတြ ဘာမွ တုိးတက္လာတာမဟုတ္ဘူး။ အရြယ္ေလးက ရလာတဲ ့အခါ ဘာသာတရားေလးနဲ ့အုပ္မွ ကေလးမ်ားက လိမၼာသ တဲ ့ အေမရဲ ့ အရွက္ တရားကေလးနဲ ့အေၾကာက္တရားေလးနဲ ့မွ သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့နဲ ့ဗုိင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိေလး ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ လား …။ ေအာ္အေမရယ္ အဲလို စီကာ စဥ္ကာေလး လုပ္မွ ေတာ္ရာက်မွာ အေမ့ သမီးက အခ်ိန္တန္ လင္ယူမွာေလ …. ဟုတ္ဘူးလား…။ သူ ့ေရွ ့ေတာ့ဘယ္ေျပာမလဲ အေမရယ္ ေမ့မုိ ့ကြ်န္ေတာ္က ေျပာတာေပါ့ …. အင္းေလ သိပါ့သိပါ့ ကြ်န္ေတာ့္ အေမက အသြန္ေကာင္း အသင္ေကာင္း…. ဟဲဟဲ … ။



ေအာ္….. ညီမေလး ညည္းေတာင္ ဘာလုိလုိနဲ ့အလယ္တန္းေအာင္လုိ ့အထက္တန္းကုိ ေတာင္ေရာက္ပါေပါ့ လား။ အသားအေရေလးက စုိစုိလက္လက္နဲ ့ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ေလးကလည္း အေဖတူေလးမုိ ့ ေကာင္းေကာင္း ရယ္ အရြယ္ နဲ ့မမွ်ေအာင္ ထြားလုိက္ က်ဳိင္းလုိက္တာဆုိေတာ့ ငါ့ရင္ထဲ ပူတယ္ ညီမေလးရယ္။ မေတာ္တေရာ္ နဲ ့မ်ား ျဖစ္သြားရင္ အေဖ၊ အေမနဲ ့ကုိၾကီးတုိ ့ရင္ေတြက်ဳိးရခ်ည္ရဲ ့။ ဒီမယ္ ငါ့ညီမ မွတ္ထား သည္းကုိးတန္းမွာ ရည္စားထား လုိ ့ရွိရင္ ကုိးတန္းေက်ာင္းသားပဲရမယ္ … ေဟာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေရာက္မွ ဆုိရင္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားရတယ္ ငါ့ညီမရဲ ့…. ညည္းက ပညာေလးသာ ေကာင္းေကာင္း တတ္လိုက္စမ္း ငါ့ညီမနား အစ္ကုိ ၾကီးမွာ ကပ္လာတဲ ့ေကာင္ေတြ ဝါးရင္းတုတ္နဲ ့ရုိက္သတ္ေတာင္ ကုန္မွာမဟုတ္ ညီမေလးရဲ ့ … ဒီေတာ့ ညည္း က ကုိယ့္ကုိကုိယ္ တန္ဖုိးေလး ရွိေအာင္ ပညာေလးၾကဳိးစားသင္ေပါ့ကြာ … ဟုတ္လား ေအးငါ့ညီမက ေျပာသာ ေျပာရပါတယ္ အလိမၼာေလးရယ္ ပါ …..။ ေအး ညည္းကုိ ေျပာရဦးမယ္ နာမည္ေက်ာ္ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ ေယာက္ ကေျပာတယ္ … ေယာက်ာ္းေတြ က မ်က္လုံးကေနၾကည့္ခ်စ္ၾကသတဲ ့ မိန္းမေတြက နားက ၾကားျပီး ခ်စ္ၾကသတဲ ့… ေအး ကုိၾကီးေျပာမယ္ … ညည္းပညာေတြ မစုံမခ်င္းေလ ဘယ္ေယာက်္ားေျပာတာမွ မယုံမိ ေလနဲ ့ ။ ညည္းကုိ ၾကဳိက္လုိ ့ပလီပလာ ေျပာတယ္သာ မွတ္ … ။ ေအး ညည္းပညာတတ္လုိ ့ကုိယ့္ကုိကုိယ္ စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ႏုိင္တဲ ့အခ်ိန္ေရာက္ တဲ ့အခါက်ေတာ့မွ သင့္မသင့္ကုိ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီး ေရြးခ်ယ္ရတယ္ မွတ္ထား ဟုတ္လား ညီမေလး။ ေလာကမွာ လူေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္ ကြာ ဒါေပမယ့္ လူေကာင္းဆုိတာ “ခ်ဳိ” ေပါက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ညည္း မ်က္စိမိွတ္ယုံလုိ ့ရတဲ ့ ေယာက်္ားသားဆိုလုိ ့ အေဖနဲ ့ကိုၾကီးပဲရွိတယ္ ျမဲဲျမဲ မွတ္ေနာ္ ။

ဟား င့ါညီမေလးကေတာ့ တကယ့္ ရတနာေလးပဲ ၾကည့္စမ္းအေမ ခုဆယ္တန္းေအာင္ျပီ ကဲ ဂုဏ္ထူးေတြ ကလည္း တစ္သီၾကီး ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း လွကလည္း လွ အင္း … ေအးပါ ေအးပါ ဝယ္ေပးမွာေပါ့ ငါ့ညီမ အၾကဳိက္ေတြ လက္ညွုိးသာထုိးစမ္း ကိုၾကီးဝယ္ေပးမယ္ ….ဟားဟား ေဆးေက်ာင္း တက္ခ်င္တယ္…. ေအးပါ ေအးပါ အမွတ္စာရင္းၾကည့္တာ ေပါ့ကြာ ေဆးေက်ာင္းတက္လုိ ့ကေတာ့ ဟုိ ကုိၾကီး သူငယ္ခ်င္းကုိင္တဲ ့ေလ တစ္သိန္းေလာက္တန္တဲ့ နားၾကပ္ တစ္ခု ဘာဆုိလဲ လစ္တမန္ဆိုလား …..ေအး ဝယ္ေပးမယ္ဗ်ာ ငါ့ႏွမေလး အတြက္။ ညည္းသာ ၾကဳိးစားေနာ္ ဖ်ားလုိ ့နာလုိ ့ ရွိရင္ ညည္းပဲ အားကုိးရမွာ ညီမေလးရ … ေဟာၾကည့္ စမ္းပါ ဦး ေတြ ့လား ေဖနဲ ့ေမ့မ်က္ႏွာကုိ ဟုိမွာ ညည္းအတြက္ ေပ်ာ္ေနျပဳံးေန လုိက္တာမ်ား ….. ေအးေအး ငါ့ညီမ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီဆုိေတာ့ ေျပာစရာေလး ေတြေျပာရဦးမယ္ ကြ ။….

ဆယ္တန္းဆုိတာ ဘဝမွာ ညည္းေျဖရမယ့္ တကၠသုိလ္က စာေမးပြဲေတြ တင္မကဘူး ဘဝ စာေမးပြဲေတြ အားလုံးရဲ ့ အစပဲ … ခု င့ါညီမက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီ …. ဒီေတာ့ ေနာင္ငါ့ညီမ ေတြ ့ရမယ့္အခက္အခဲေတြက ခုဆယ္တန္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခက္ခဲ တာေတြခ်ည္းပဲ ….. ညည္းကုိ ကုိၾကီးတုိ ့ အေမတုိ ့ အေဖတုိ ့ က အျမဲ လုိက္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဒီေတာ့ ငါ့ညီမကုိ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တာ င့ါညီမ ကုိယ္တုိင္ပဲ … ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဖုိ ့ အသိ ဆုိတာကေလးက အင္မ တန္ အေရးၾကီးတယ္။ ဒီအသိကုိ ကိုၾကီးတုိ ့ ကေျပာဆုိ ဆုံးမလုိ ့နည္းနည္းပဲ ရႏိုင္မယ္။ ငါ့ညီမ စာေတြ မ်ား မ်ားဖတ္ရင္ ကုိၾကီးေျပာတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သိလာလိမ့္မယ္ … အဲဒီ “အသိတရား” က ငါ့ညီမကုိ တစ္သက္ လုံးေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္ …ဒီေတာ့ စာဖတ္ မ်ားမ်ား ဖတ္ ၾကဳိက္တာဖတ္ ႏိုင္ငံေရးဖတ္မလား၊ စီးပြားေရးဖတ္မလား၊ ရသစာေပ ေတြဖတ္ မလား၊ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ ဆရာမၾကီးေတြရဲ ့ဝတၱဳေတြဖတ္မလား အကုန္ ဖတ္ရ မယ္ အဲဒီစာေတြက ေန ညည္းကုိ သင္ေပးလိမ့္မယ္ ျပေပးလိမ့္မယ္။

အခ်စ္ဝတၱဳ… ငယ္တုန္းေတာ့ ဒါေတြလည္း ဖတ္ခ်င္ဖတ္မွာေပ့ါ အေမရယ္ …. ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဝတၱဳေတြထဲမွာ ေကာင္းတာေတြ အမ်ားၾကီးပါ … ဘဝ မွာ လူငယ္ေတြ သိသင့္သိထုိက္တာေတြကုိ အခ်စ္အေၾကာင္း နဲ ့ ေရာေထြးျပီး ထည့္ေပးထားတဲ့၊ ေရးထားတဲ ့စာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ေနာက္သူ စာဖတ္သက္ ရလာတဲ ့အခါ ဘယ္ စာအုပ္ေတာ့ ဖတ္သင့္တယ္၊ မဖတ္သင့္ဘူးဆုိတာ သိလာပါလိမ့္မယ္ ေမစိတ္မပူပါနဲ ့။ ညီမေလးက အဲေလာက္ မတုံးပါဘူးေနာ္ …ေအး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ဖုိ ့အသိ ေတြေပးလိမ့္မယ္ စာဖတ္တဲ ့သူဟာ အေတြး အေခၚေတြ ေကာင္းလာမယ္ မွန္လာမယ္ ခ်င့္ခ်ိန္တတ္လာမယ္ ေဝဖန္တတ္လာမယ္။ အမွားအမွန္ကုိ ထင္ထင္ ရွားရွားျမင္တတ္လာမယ္။ဦးေႏွာက္ရွိတယ္ဆုိတာ ဒါကုိေျပာတာ။ လူၾကီးသူမ ဆုံးမလုိ ့ စာေတြဖတ္လို ့ ရလာ တဲ့ အသိပညာကသာ င့ါညီမေလး ကုိ အသက္ထက္ဆုံးေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တယ္ ဟုတ္လား … ဒီေတာ့ ငါ့ညီမ စာကုိ ဖတ္ဖုိ ့ဘယ္ေတာ့ မွမေမ့နဲ ့ဘယ္ေတာ့မွ မပ်င္းနဲ ့။ ေက်ာင္းစာေတြ နဲ ့တင္ တင္းတိမ္မေနနဲ ့ ညည္း သင္ၾကားမယ့္ ေက်ာင္းစာေတြဟာ ညည္းကို ထမင္း ေကြ်းလိမ့္မယ္။ ညည္းဖတ္တဲ ့စာေတြက စိတ္အတြက္ အာဟာရေတြေပးလိမ့္မယ္ ခြန္အားေတြ ေပးလိမ့္မယ္။ ပဲ့တစ္ခုလုိ ေလွကုိ လုိရာေရာက္ ေအာင္ လမ္းမမွားရေအာင္ ထိမ္းေပးလိမ့္မယ္။ စိတ္အဟာရ ႏွလုံးသား အဟာရ လုိ ့ေခၚတယ္ ညီမေလးရဲ ့။ အဲတာ အသိတရားပဲ….. အသိတရားမရွိတဲ ့သူဟာ ပညာေတြ မုိးေလာက္ၾကီး တတ္ ပ်ံေနေအာင္တတ္ … သူ ့ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကီးျပင္းမလာဘူး … ရင့္က်က္မလာဘူး … ဒီေတာ့ ငါ့ညီမ ပညာ တတ္ရုံမကဘဲ ပညာရွိၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ၾကဳိစားျပီး ရသမွ် ဗဟုသုတေတြကုိ အရူးလြယ္အိတ္ထဲ ေတြ ့သမွ် ပစၥည္းေတြ ထည့္သလုိ စုေတာ့ ေဆာင္းေတာ့ အဲဒီအသိတရားဟာ င့ါညီမရဲ ့အားကုိးရာပဲ သူကသာ ညည္းကုိ တစ္သက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္ ပါလိမ့္မယ္ ညီမေလးေရ ……….။



ေအာ္ င့ါႏွမေလး ဆရာဝန္မေလး ၾကည့္စမ္း ဂ်ဴတီကုတ္ အျဖဴေရာင္ေလးနဲ ့က်က္သေရေတြရွိေနလိုက္တာ … လည္ပင္းမွာလည္း ငါလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ ့နားၾကပ္ကေလးစြဲလို ့အင္း …. ဆရာဝန္မအေလာင္းလ်ာေလး ပညာ မာန္ကေလးနဲ ့မ်က္ႏွာကေလးကလည္း ခ်ီလုိ ့။ ျပဳံးလုိက္ရယ္လုိက္ရင္ င့ါညီမေလး အင္မတန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းပါလား …. အင္း ငါ့မျမင္ကြယ္ရာမွာ ခ်စ္သူရည္းစားေတြမ်ားထားေနေရာ့သလား အင္းေလ အရြယ္ ေရာက္ေတာ့လည္း အေတာင္အလက္ေတြ စုံေတာ့လည္း ပ်ံၾကသန္းၾကတာ မဆန္းပါဘူးေလ …. သူလည္း စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ ႏုိင္တဲ ့အရြယ္ေရာက္ေနျပီပဲ … စကားေျပာပုံ ေနပုံထုိင္ပုံေလး ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ မဆုိး ရွာပါဘူး။ မိဘကုိလည္း သိတတ္၊ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့ေလး။ ေဆးေက်ာင္းသူေလး ျဖစ္ခါမွ မအား မလပ္ရတဲ ့ၾကားထဲ ဘာသာတရားေလးကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္လုိက္စားေတာ့ အင္း လိမၼာေန တာ လည္း မဆန္းပါဘူးေလ …. ငါ့ဘာမွမေျပာတာ ေကာင္းတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ ့မွာ ပညာေလးက တတ္လာ ေတာ့ ကုိၾကီး ခ်စ္လုိ ့ေျပာတာေတာင္ တစ္မ်ဳိးျမင္သြားဦးမယ္ လုိမွအပ္မွ ထိန္းသိမ္းတာ ေကာင္းပါတယ္ … အစ္ကုိ လုပ္တဲ ့သူကုိ ေတာ့ အခ်စ္ရွာသား။ ဘာမဆုိ ဖြင့္ဟ တုိင္ပင္လုိ ့ဒီအစ္ကုိကေတာင့္ ရွက္ရွက္နဲ ့ အေမ့ ကုိေျပာဟ ဒါေတာ ့ငါမေျပာတတ္ဘူး လုိ ့ေျပာေျပာလႊတ္ရတယ္ ခုေတာ့ ကုိၾကီးပါးစပ္ကုိအသာေလး ပိတ္ထား တယ္ ညီမေလးရယ္ သိလား ညည္း အသိကေလး နဲ ့ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္လို ညည္း အပ်ံသင္ဦးေတာ့ အေတြ ့အၾကဳံေတြ ယူဦးေတာ့ ဒါမွ တကယ္ ဘဝမွာ ပ်ံရသန္းရတဲ ့အခါ အစ္ကုိၾကီးကုိ လွည့္မၾကည့္ရမွာ …။

ေအာ္ … ထင္ပါတယ္ ေမွ်ာ္လင့္လည္းထားပါတယ္ …. အေမရယ္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း သမီးကညာ အခါ မလင့္ေစနဲ ့ေပါ့ ေမာင္တက်ိပ္ရွိလုိ ့မတင့္တယ္ဘူး ဆုိတယ္မလား ခု ေမာင္လည္း တစ္က်ိပ္မရွိပါဘူး ေျပးၾကည့့္ မွ ဒီအစ္ကုိနဲ ့ဒီိညီမ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ။ အေမတုိ ့ကလည္း အသက္ၾကီးျပီ။ သူေလးလည္း ပညာစုံလုိ ့ လုပ္ငန္းခြင္ ေရာက္ျပီ …… ခြင့္ျပဳရမွာေပါ့ အေမရယ္ ခြင့္ျပဳလုိက္ပါ …ေနာ္ …။ မငုိနဲ ့အေမရယ္ ေနာ္ မငုိနဲ ့…. ဟုိမွာ အေဖေတာင္ တမုိင္မုိင္ တေတြေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ … သဘာဝေလ … ဒါသဘာဝပဲ …. သူေတြ ့မလာ ရင္ေတာင္ ေမနဲ ့ေဖ ကရွာေပးၾကမွာ မဟုတ္လား ဟုိေကာင္ေလးကလည္း မဆုိးဘူးထင္ပါတယ္ … ဥပတိရုပ္ ေလးက ေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္ပါ …. ဆရာဝန္ ခ်င္းဆုိေတာ့လည္း သေဘာတူလုိက္ပါ အေမ ရယ္ ေတာ္ၾကာ ညီမေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရပါဦးမယ္ …ေနာ္ ….။ ကဲ ပါအေမရယ္ လာေတာင္းလွည့္လုိ ့သာ ေျပာလုိက္ေပါ့ ….. အခ်ိန္က်လာရင္ ဘယ္အရာကုိမွ တားလုိ ့ဆီးလုိ ့မွ မရတာပဲ ေလ ။

ဟင္ …. သူတုိ ့ညီမေလးကုိ ေခၚသြားၾကေတာ့မယ္ေပါ့ … အင္း ေယာင္ေနာက္ဆံထုံးပါတယ္ဆုိတာ ကုိၾကီးသိ ပါတယ္ ညီမေလးရယ္ … ဒါေပမယ့္ေလ ညီမေလးက ကုိယ္ၾကီးလက္ေပၚမွာ ၾကီးလာတာ ငါ့ညီမေလးကုိ ငါ့ သမီးေလးလုိ ေလ ခ်စ္ခဲ့တာ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ရ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတာ …. ခု အေဖနဲ ့အေမကို ကန္ေတာ့ေနၾကျပီ ဟင္ …. ဒါဆုိ ဒီညကတည္းက ညီမေလး အိမ္ကထြက္သြားေတာ့မွာေပါ့။ ညီမေလးရယ္ … ငါေလ ဟန္ေဆာင္ ႏိုင္လိမ့္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ထိန္းႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ထားတာ။ ငါ အိမ္ကုိ ျပန္မလာဘဲ တစ္ေနရာရာ မွာ သြားေန လိုက္ရမွာ။ ခုေတာ့ ခက္ျပီ ညီမေလးရယ္။ ဟုိမွာ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာညဳိေနတယ္ ေဖ ဆုေတာင္မေပးႏုိင္ဘူး …. ေမကေတာ္လုိက္တာ ေမအရမ္းထိန္းႏိုင္တယ္ေနာ္ ….. ေမ ကြ်န္ေတာ္ ေလ ဒီကန္ ့လန္ ့ကာေနာက္ကေန ရပ္ၾကည့္ေနတယ္ သိလား ညီမေလးမ်ားလွေနလုိက္တာ ညီမေလးေရ နင့္ကုိ ကုိၾကီးတုိ ့ဆုိင္ပဲဆုိင္ပါတယ္ မပုိင္ေတာ့ပါဘူး …. လိမၼာရစ္ေနာ္။ လင့္အိမ္ယာမွာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ညီမ ေလး ရယ္ ဟုိေကာင္ေလး ကလည္း နင့္ကုိ ခ်စ္ရွာသားလား …. ေအးေပါ့ကြာ … ငါ့ညီမေလး ကုိ ခြဲရေတာ့ မွာ ဆုိေတာ့ ကုိၾကီးေလ ကုိၾကီးရင္ထဲမွာ မခ်ိဘူးကြာ ဟာတာတာၾကီးနဲ ့။

မနက္လင္းလုိ ့အသံစာ စာနဲ ့အိမ့္ဆည္းလည္းေလး ျမည္တာ ကုိ ကိုၾကီးတုိ ့ၾကားရမွာမဟုတ္ဘူး မနက္စာစား ရင္ နင္ထုိင္တဲ ့ခုံကိုၾကည့္ျပီး ကုိၾကီးတုိ ့ေတြ ညီမေလးကုိ လြမ္းၾကရ မွာ …. ရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိလဲမသိဘူး ညီမ ေလးရယ္ နင့္ကုိ မသြားနဲ ့ မသြားပါနဲ ့ လုိ ့ ကုိၾကီး ေျပာခ်င္တယ္။ ဟုိေကာင့္ လက္ထဲကေန င့ါညီမေလးကုိ ျပန္စြဲထားလုိက္ခ်င္တယ္ …. ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ နင္ေကာင္းစားဖုိ ့ နင္စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ ့ ကုိၾကီးတုိ ့လြမ္းရ ဝမ္းနည္းရတာ အပရိက ပါ ကြာ။ ေပ်ာ္ေအာင္ေန ေပါ့ကြာ … ေနာ္ ညီမေလး …. ။

ဟင္ မလာနဲ ့ညီမေလး နင္ငါ့ဆီမလာနဲ ့… ငါ ့အခန္းထဲ ဝင္ျပီး တံခါး ပိတ္ထားလုိက္ျပီ။ နင့္ကုိ ငါေတြ ့ လုိ ့မျဖစ္ဘူး။ ငါ …. ငါေလ ကုိၾကီး င့ါညီမကုိ မေတြ ့ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေန ့မွ လာ ပါ ကြာ။ ငါ ျပင္ဆင္ထားေပ မယ့္ ေဖ့လုိပဲ ငါ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး … နင့္ကုိ ေတြ ့ရင္ ငါငုိ မိလိမ့္မယ္ ဟင္ ညီမေလး မလာပါနဲ ့နင္ ဘယ္ ေလာက္ တံခါးေခါက္ေခါက္ ငါမဖြင့္ဘူး။ ကုိၾကီး ငုိေနတယ္ ညီမေလးရဲ ့။ ကုိၾကီးေလ ရင္ထဲ ဘယ္လုိ ၾကီး ရယ္ မသိဘူး မ်က္ရည္ေတြလည္း က်တယ္ညီမေလးရယ္။ နင္ကုိျမင္ရင္ေလ အုိမျဖစ္ပါဘူး နင့္ ေယာက်္ားေရွ ့မွာလည္း ငါရွက္ရမယ္။ ညီမေလး လည္း ငါ့ျမင္ရင္ ဝမ္းနည္းရမွာ သြားေတာ့ …..သြားေတာ့ ….သြားေတာ့ညီမေလး ငါမဖြင့္ဘူး ငါ … ဟင္ အဲသည္လုိ မလုပ္နဲ ့ေလ ကေလးေလးရဲ ့ဟုိမွာ မိဘေတြ ဧည့္သည္ ေတြလည္းရွိတယ္ …. ဒီကေလးေတာ့လား ခက္ျပီ…. ေအး ေနဦးေနဦး ငါ့မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ပါရေစဦး ဟင္ .. ညီမေလး နင္လည္း ငုိေနတယ္ ဟလား … ေဟာ ကုိၾကီးမလာရင္ နင္မသြားဘူးတဲ ့လားညီမေလးရယ္။ ဒုကၡ ပါပဲ ။ဟင္း …… ဒီမ်က္ရည္ေတြကလည္း ဘယ္လုိလုပ္ က်ေနပါလိမ့္ ခက္ေတာ့တာပဲ လုပ္ပါဦး။ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ရပါ့မလဲ ….

ေအးေအး ငါလာပါျပီ… ညီမေလးရယ္ … ဟင္ မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ပါလား … တိတ္တိတ္ ကေလးေလး ကုိၾကီး ေခါင္းနည္းနည္းကိုက္လုိ ့ပါ…. အင္းဒါမွလည္း လူၾကားေကာင္းမယ္ မဟုတ္လား …. ဟုိမွာ လူေတြကလည္း ၾကည့္ေနတယ္ ကေလးေလးရယ္ … ေအးပါ။ ဟင္ ငါဘယ္လုိ ဆုေပးရမလဲ ညီမေလး အုိေအာင္ မင္းေအာင္ေပါင္းရပါေစ ငါ့အသံေတြ တုန္ေနတယ္ ညီမေလးရယ္ ငါ … အံၾကိတ္ထားတယ္ သိလား ငါမငုိဘူး ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့ ေအးေအး သြားေတာညီမေလး ရယ္ ကုိၾကီးတာဝန္ေတြလည္း ေက်ပါျပီ ငါ့ညီမေလးလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ရပါျပီ ကုိၾကီးက င့ါညီမေလးကုိ ခ်စ္တာကိုး ..... ကြယ္ ….ေအးေအး သြားေတာ့ ညီမေလးေရ သြားေတာ့ …..သတိရေနမယ္ေနာ္ ….. ကုိၾကီးလြမ္းေနမယ္ ….. ညီမေလးေရ…….. ။

ခ်စ္ေသာ ညီမမ်ားရဲ ့ ဘဝေတြ ေအးျမသာယာၾကပါေစ .....

***********

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္တ တတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)




Monday, August 24, 2009

ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း

သူ ့ရင္ခြင္သည္ ပန္းဆုအတြက္ တမူထူးကာ ေႏြးေထြး လုံျခံဳမွဳေတြ ေပးစြမ္း ႏုိင္ရမည္။ ပန္းဆုခ်စ္သူ သည္ ပန္းဆု ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲ ခ်ိန္တြင္ ပန္း ဆု ႏွင့္အတူ မ်က္ရည္ က်ေကာင္း က်ေနခဲ ့ႏုိင္ေသာ္လည္း သူ ကေတာ့ ပန္းဆု ေခါင္း ထားကာ ငုိေၾကြးဖုိ ့ရင္ခြင္ ကုိေပးမည္။ အရင္က ပန္းဆု ရယ္ေမာ ေနခ်ိန္တြင္ ပန္းဆု ခ်စ္သူက သူမႏွင့္ အတူ လုိက္ပါ ရယ္ေမာ ေကာင္းရယ္ ေမာ ခဲ့မည္၊ သူ ကေတာ့ ပန္းဆု ထာဝရ ရယ္ေမာေစႏုိင္မည့္ ရင္ခြင္ကုိ ေပးအပ္ မည္။





“ရင္ခြင္တစ္ခုဖန္ဆင္းျခင္း”ဝတၱဳေလးကတင္ျပီးသားေလးျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့ေလးရဲ ့နာမည္ကုိ ဒီဝတၱဳေလးရဲ ့အမည္ကေန ယူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဝတၳဳတုိေလးကုိ ျပန္တင္လုိက္ရတဲ ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္ အသစ္ တင္ဖုိ ့ရည္ရြယ္ထားတဲ ့“ျခားနားရင္ခြင္” ဆုိတဲ ့ဝတၳဳတုိေလးနဲ ့က ဆက္စပ္ ေနတာမုိ ့ ျပန္တင္ လုိက္တာပါ။ ဖတ္ရွုျပီး သူ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ ေတြကုိေတာ့ အႏူးညြတ္ ေတာင္းပန္ ပါ ရေစ ....” ရန္ကုန္သား :D

ပန္းဆု ကေတာ့ သူ ့ရင္ခြင္တြင္ ႏွစ္ျခဳိက္စြာအိပ္ေပ်ာ္လွ်က္
ရွိသည္။ ပန္းဆုဆံစေတြက သူ ့ရင္ဘတ္ေပၚ၌ ေခြ လိပ္ ၍ က်လုိ ့ေနသည္။ ပန္းဆု၏ ကုိယ္သင္းရနံ ့ႏွင္အတူ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ ့သင္းသင္းကုိ သူ ပင့္သက္ ရွဴလုိက္ တုိင္း စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရရွိလုိ ့ေနသည္။ သူ အသက္ရွဴလုိ ့ ျမင့္တုံနိမ့္တုံ လွဳပ္ရွားေနေသာ သူ ့ရင္ခြင္ ေၾကာင့္ ပန္းဆုလန္ ့ ႏုိးသြားမည္ကုိ စုိးရိမ္ေနမိသည္။ သူ ့လက္အနည္းငယ္က်ဥ္ေနေသာ္လည္း ပန္းဆုကုိ ေဘးသုိ ့ တြန္း ဖယ္ မပစ္ရက္ေပ။


သူ ့ရင္ခြင္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ပန္းဆုမ်က္ႏွာေလးကုိ သူၾကည့္ေနမိသည္။ ညသည္ ေျခာက္ကပ္စြာတိတ္ ဆိတ္ေနခဲ ့သည္။ ပန္းဆုဟူေသာ သူ ့ဇနီး အလွသာမရွိခဲ ့ရင္ ဤသုိ ့ေသာညမ်ားသည္ သူ ့အတြက္ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေနမည္သာ။ ပန္းဆုသည္ သူ ့ဘဝအတြက္ သာယာစြာျမည္တတ္ေသာ ဆည္းလည္း ေလးတစ္ခု ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေသာ သူ ့ရင္သည္ ပန္းဆုဟူေသာ ဆည္းလည္းေလ ေၾကာင့္ သာ ယာစြာ စုိေျပလာခဲ ့သည္။

ပန္းဆု ကုိ ေမေမ ျပေသာဓါတ္ပုံထဲတြင္သာ တစ္ၾကိမ္ျမင္ဖူးခဲ ့သည္။ ပန္းဆုကလွသည္။ ဒီေခတ္အခါဝယ္ အေမ ေပးစားေသာ မိန္းမႏွင့္ အခ်စ္မပါပဲ လက္ ထပ္ထိမ္းမ်ားျခင္းသည္ သူ ့အတြက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ၏ သိကၡာ က်စရာေတာ့ျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ထုိ ့အတြက္ သူေထြျပားစြာ မေတြးခဲ ့ရ။ ေမေမ ့သေဘာလုိ ့သာ ေျပာ ျပီး ပန္းဆုကုိသူလက္ခံခဲ ့သည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့ရင္ထဲကႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျဖင့္ပန္းဆု ကုိလက္ထပ္ခဲ ့ျခင္း သာ ျဖစ္ သည္။

ႏြမ္းနယ္ေနေသာ ပန္းတစ္ပြင့္သည္ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူ ့ရင္ေပၚသို ့ဘုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်လာသလုိ၊ ပန္းဆုသည္ လည္း ကြဲေၾကေသာႏွလုံးသာ ျဖင့္သူ ့ဘဝ ထဲသုိ ့ဝင္ေရာက္လာခဲ ့သည္။ ငယ္ခ်စ္ဦး၏ ရင္ခြင္တြင္ ဆယ္ႏွစ္တာ မွ် ခုိးနားခဲ ့ေသာပန္းဆုသည္ သူမ အလွတရားေတြၾကားက မာနကုိ ဖယ္ခြာ လွ်က္ သူ ့ရင္ခြင္သုိ ့ တြန္ ့ဆုတ္စြာ ေရာက္လာခဲ ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။

ပန္းဆုႏွင့္စေတြ ့ရေသာေန ့က သူ ပန္းဆု၏ အလွတြင္ ရစ္မူးခဲ့ေၾကာင္းဝန္ခံပါသည္။ အလွတရားကုိ တက္မက္ မွဳႏွင့္ အခ်စ္သည္ လြန္စြာျခားနားေပ လိမ့္ မည္။ သူသည္ ပန္းဆုထက္ အသက္သုံးေလးႏွစ္မွွ် ပုိၾကီးသည္။ ပန္းဆုကုိ ေတြ ့ လုိက္ခ်ိန္တြင္ျဖင့္ သူ ့ရင္အေသ ၾကီးသည္ မရပ္မနားထ၍ ခုန္ေလ ေတာ့ သည္။ ပန္းဆု၏ ဖူးစြစြ ႏွုတ္ခမ္းေတြ သည္ ပုိင္ဆုိင္သူ ရွိခဲ့သည္ကုိပင္ သူ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။

ပန္းဆု ၏ ငိုရွုိက္သံေတြ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေသာအသံေတြ သည္ သူ ့ရင္ခြင္ကုိမ်ားစြာနာက်င္ေစခဲ့သည္။ ပန္း ဆုသည္ နားခုိရာရင္ခြင္ကုိ လုိအပ္ေနခဲ ့ေလသည္။ သူ ့ရင္ခြင္သည္ ပန္းဆုအတြက္ အံက်ပန္က် ျဖစ္ပါေလမ လား။ ပန္းဆု သူ ့ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ပုိက္ေလေအာင္ ဘယ္လုိထားရမလဲ။ ပန္းဆုအတြက္ အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးရင္ခြင္ တစ္ခုကုိ ျပင္ဆင္ရန္ သူ ့အတြက္လုံေလာက္ေသာအခ်ိန္ရ ရွိ ခဲ ့သည္။

ပန္းဆု အတြက္သူ ့သူရင္ခြင္သည္ အရင္လူ ထက္မသာေသာ္မွ မနိမ့္က်ေစရ။ သူ ့ရင္ခြင္သည္ ပန္းဆုအတြက္ တမူထူးကာ ေႏြးေထြးလုံျခံဳမွဳေတြ ေပးစြမ္း ႏုိင္ရမည္။ ပန္းဆုခ်စ္သူ သည္ ပန္းဆု ဝမ္းနည္းေၾကကြဲခ်ိန္တြင္ ပန္း ဆု ႏွင့္အတူ မ်က္ရည္က်ေကာင္း က်ေနခဲ ့ႏုိင္ေသာ္လည္း သူ ကေတာ့ ပန္းဆု ေခါင္း ထားကာ ငုိေၾကြးဖုိ ့ရင္ခြင္ ကုိေပးမည္။ အရင္က ပန္းဆုရယ္ေမာ ေနခ်ိန္တြင္ ပန္းဆုခ်စ္သူက သူမႏွင့္ အတူ လုိက္ပါရယ္ေမာေကာင္းရယ္ ေမာ ခဲ့မည္၊ သူ ကေတာ့ ပန္းဆုထာဝရ ရယ္ေမာေစႏုိင္မည့္ ရင္ခြင္ကုိ ေပးအပ္မည္။

ပန္းဆု ခ်စ္သူကုိ တမ္းတ လြမ္းေမာေနခ်ိန္တြင္ ၾကင္နာစြာနားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးမည္။ မနာလုိ မုန္းထားေသာ အျငဳိးတရား ေတြကုိ သူ ့ရင္ခြင္၌ ပန္းဆုမ ျမင္ေစရ။ ပန္းဆု ေပ်ာ္ႏုိင္ေရးအတြက္ သူ ့အခ်စ္ျဖင့္ သူ ့ရင္ခြင္ကုိ သူ မြမ္းမံခဲ ့သည္။ သူပန္းဆုကုိ လက္ထပ္ခ်ိန္တြင္ သူ ့အျပဳံးေတြျဖင့္ ပန္းဆုကုိျပဳံးကူခဲ ့သည္။ ပန္းဆုသည္ သူ ့ရင္ ခြင္အဝင္ဝတြင္ မရႊင္ျမဴးႏုိင္ေသာ္မွ ဝမ္းမနည္းေစရ။ သူ သည္ ပန္းဆုကုိ လက္ထပ္ေသာေန ့တြင္ ပန္းဆု အတြက္ ရင္ခြင္တစ္ခုကုိ ေကာင္းစြာဖန္တီးခဲ ့ေလျပီ။

ပန္းဆု အတြက္မဂၤလာဦး ေန ့ရက္မ်ားသည္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေကာင္း ၾကမ္းတမ္းေနခဲ့မည္။ သုိ ့ေသာ္သူ ့အခ်စ္ ေႏြးေႏြးျဖင့္ ပန္းဆုကုိ ေႏြးေထြးေစခဲ့သည္။ ပန္းဆု အျပဳံးလွလွေတြကုိ သူ ့အၾကင္နာေတြျဖင့္ ဖန္တီးေပးခဲ ့ သည္။ ပန္းဆု ဆိတ္ျငိမ္ေနခ်ိန္တြင္ သူ ့ရင္ခုန္သံျဖင့္ ပန္းဆုကုိႏွစ္သိမ့္ခဲ ့သည္။ အတိတ္ကုိ ပန္းဆု သတိရႏုိင္ ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးေတြကုိ အတတ္ႏိုင္ဆုံး သူေရွာင္ရွားႏုိင္ခဲ့သည္။ ပန္းဆု၏ ညဳိေသာမ်က္ဝန္းကုိ ဝင္းလဲ ့ ေအာင္ သူ ့အျပဳံးမ်ားျဖင့္ မွ်ေဝခဲ ့သည္။

သီခ်င္းဆုိ ဂစ္တာတီးေကာင္းေသာ ပန္းဆု ခ်စ္သူလုိ သူ မတီးမဆုိတတ္ေပမယ့္ ပန္းဆု သီးခ်င္းနားေထာင္ ခ်ိန္တြင္ သူဆိတ္ဆိတ္ေနလ်က္ ပန္းဆုကုိ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ေစခဲ့သည္။ ပန္းဆု လက္ေမာင္းကို အသာ ပုတ္လ်က္ စည္းဝါးလုိက္ေပးခဲ့သည္။ သူက အိမ္မွာေနလ်က္ ပန္းဆု ႏွင့္အတူ ဒရာမာ ဇာတ္ကား ေကာင္း ေကာင္း တစ္ခု ၾကည့္ခ်င္ခ်ိန္တြင္ ပန္းဆုၾကည့္ခ်င္ေသာ ဟာသရုပ္ရွင္ၾကည့္လ်က္ ပန္းဆု၏ ရယ္ေမာေဖာ္ ျဖစ္ခဲ ့ သည္။

သူ ၾကဳိက္ေသာ ကပါခ်ီႏုိေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ခ်ိန္တြင္ ပန္းဆုေသာက္ခ်င္ေသာ ဖာလူဒါႏွင့္ေရႊပုစြန္ ကိတ္ကုိ အတူလုိက္စားခဲ့သည္။ သူ သိပ္ၾကဳိက္ေသာ စြန္ ့စားခန္းဇာတ္ကားမ်ားကုိ ၾကည့္ခ်င္ခ်ိန္တြင္ ပန္းဆု ၾကဳိက္ ေသာ အဆုိေတာ္၏ Live Show တြင္ ပန္းဆုနဲ ့အတူ ရွိေနကာ နားေထာင္ေပးခဲ့သည္။

နံနက္ခင္းလင္းခ်ိန္တြင္ သူ ့ရင္ခြင္၌ ႏိုးထလာေသာ မိန္းကေလးသည္ တပါးေသာရင္ခြင္ အမွတ္ျဖင့္ ၾကည္ႏူး ေနခ်ိန္တြင္ အိပ္ဟန္ျပဳကာ သူ လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ေသာညရံ တြင္ အိပ္မက္ဆုိးမွ ခ်စ္သူေဟာင္း အမည္ေခၚလွ်က္ လန္ ့ႏုိးလာေသာ ပန္းဆု၏ လွုိက္ဖုိေသာ ရင္ကုိ ေအးျမေသာေရ နဲ ့အတူ နားလည္ျပဳံးျဖင့္ ေအးျမေစခဲ ့သည္။

ပန္းဆု သူ ့ကုိ ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးတဲ ့အခါမ်ားတြင္ ပန္းဆု ခ်စ္သူေဟာင္းကုိ လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနမွန္း သိလ်က္သူ ျငိမ္သက္စြာ ေနေပးခဲ့သည္။ ခ်စ္သူ ့ဓါတ္ပုံ ကုိ လြမ္းတသသ နဲ ့ပန္းဆုၾကည့္ေနခ်ိန္ သူေရာက္သြား၍ သူ ့အျမင္မွ အိေျႏၵပ်က္စြာ ဖုံးကြယ္ခဲ ့တဲ ့အခါ ပန္းဆု ဆံစေတြကုိ နမ္းရွုိက္လုွ်က္ မသိဟန္ျပဳ ေန ခဲ့သည္။ သူ ့အခ်စ္ အိမ္သည္ ပန္းဆု အတြက္လုံျခံဳမွဳေတြ အျပင္ သာယာမွဳေတြကုိပါေပးႏုိင္ခဲ ့သည္။

သူ ့မိတ္ေဆြေတြ ကပန္းဆုကုိ လပ္ထပ္ခ်င္းအတြက္ ေဝဖန္ေနၾကသည္ကုိ ပန္းဆုကို ခ်စ္စိတ္ျဖင့္သူ ဥေပကၡာ ျပဳခဲ့သည္။ ရင့္ရင့္သီးသီး သူ ့သိကၡာကုိ ေစာ္ ကားလာခ်ိန္တြင္ေတာင္ မၾကားဟန္ျပဳကာ ပန္းဆုမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ ေယာင္၍ ေျဖသိမ့္ခဲ့သည္။ သူ မွားေကာင္းမွားမည္။ သုိ ့ေသာ္ သူဖန္ဆင္းခဲ့ေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္တြင္ ပန္းဆု အခ်စ္ ေတြ သီးပြင့္လာမယ့္ေန ့ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင္းဆုိင္းရင္း ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ျဖစ္လဲ ပန္းဆု ခင္ပြန္းသည္ ဘဝကုိ ခုံမင္ ႏွစ္သက္မိ ခဲ့သည္။

သူ ့တြင္ မာနေတြ မရွိလုိ ့လား။ ရွိတာေပါ့ သူ ့ေလာက္မာနၾကီးတဲ ့သူ မရွိဟုေတာင္ သူထင္ခဲ့သည္။ မိန္းမတစ္ ေယာက္တစ္အတြက္ သူ ့မာနေတြ မက် ဆုံးေစရလုိ ့ေတာင္ အသံေကာင္းဟစ္ခဲ ့ေသးသည္ပဲ။ ပန္းဆု ဟူေသာ မိန္းကေလး ကုိစေတြ ့လုိက္ရေသာ ေန ့တြင္ သူ ့မာနေတြသည္ ပိန္းၾကာဖက္၌ ေရမတင္ဘိသကဲ ့သုိ ့က်ဆင္း ေပ်ာက္ကြယ္လွ်က္ အခ်စ္ဟူေသာ ခြန္းအားကုိသာျဖစ္ေစခဲ ့သည္။

သူ ဖန္တီးေပးခဲ ့ေသာ ပန္းဆုအတြက္ရင္ခြင္သည္ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါေသးလွ်င္ သူ ေပးလုိက္ခ်င္ပါေသး သည္။ သုိ ့ေသာ္ ပန္းဆု၏ ေျပာင္းလဲလာ ေသာ အေျခအေန ေတြက သူ ဒီဥယ်ာဥ္ၾကီးကုိ ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္း သာသည္ထက္ သာေလေအာင္ အသက္သြင္းေစရန္ အားအင္ေတြျဖစ္ေစခဲ ့သည္။ ပန္းဆု ကုိသူ ယုံၾကည္ခဲ ့သည္။ သူ ့ဘဝကုိ ပန္းဆုဘဝ ထဲသုိ ့ေရာေႏွာလ်က္ တသားတည္းျဖစ္ေအာင္သူ ျပဳျပင္ေစခဲ့သည္။

ပန္းဆု သက္ျပင္းကုိ အသာအယာခ်လိုက္ကတည္းက သူ ဖ်တ္ခနဲ ့ႏုိးေနေလျပီ။ သုိ ့ေသာ္ ပန္းဆုကုိ သူ ့ရင္ ခြင္မွ ဖယ္ရွားလွ်က္ ဤအိပ္ယာထက္မွ ထ လုိက္ရမည္ကုိ သူအနည္းငယ္စုိးရြံ ့ေနေသးသျဖင့္ ပန္းဆုကုိဆက္ လက္ ေထြးေပြ ့ရင္း အသာမိန္းေမာေနလုိက္သည္။ ရုတ္တရက္ ပန္းဆုက သူ ့ေမးကုိ ဖြဖြေလးနမ္းလုိက္သျဖင့္ သူ အံ့အားသင့္သြားမိသည္။

ပန္းဆု မ်က္ဝန္းေတြက ရွက္ရြံ ့စြာ ေတာက္ပေနခဲ ့သည္။ မုိ ့အစ္အစ္ကေလးျဖစ္ေနေသာ ပန္းဆုမ်က္ ႏွာေလး သူ ့ရင္ခြင္ထဲသုိ ့ တုိးေဝွ ့ေပ်ာက္ကြယ္သြား ပုံမွာ အလြန္တရာ ျမတ္ႏုိးစာရာ ေကာင္းေနေလသည္။ ေနျခည္ျဖာ က်ေနေသာ သူ နဲ ့ပန္းဆုတုိ ့၏ အိပ္ခန္းေလးတြင္းသုိ ့ေလေျပက သုတ္ကနဲ တုိက္ခတ္ လာသည္။ သူ ့ဥယ်ာဥ္ ၾကီးသည္ ယေန ့တြင္ စတင္၍ ဖူးပြင့္ခဲ ့ေလျပီ။

သူ ့ရင္သည္ ပန္းဆု၏ ပါးျပင္ႏွင့္ အတူ ေႏြးေထြးလုိ ့ေနသည္။ ဒီအနမ္း ဘာကုိ ဆုိလုိသည္ ဆုိတာကုိ သူ သိသည္ေပါ့။ တစ္ႏွစ္တာ ေပါင္းသင္းခဲ ့ျပီျဖစ္ ေသာ ဇနီးျဖစ္သူ၏ ေျခလွမ္းတုိင္း အရိပ္တုိင္းကုိ သူ အလြတ္ရေန ေပျပီ။ သူ ့အခ်စ္ ၾသဇာျဖင့္ဖူးသစ္လာေသာ ပန္းတစ္ပြင့္သည္ ယခုအခါ သူ ့ေမတၱာရိပ္ ေအာက္တြင္ စြင့္စြင့္ကား ကားျဖင့္ က်က္သေရရွိစြာ လွပလုိ ့ေနခဲ ့ျပီျဖစ္သည္။

သူ ေက်နပ္စြာ ျပဳံးမိသည္။ ပန္းဆုကိုလည္း ပုိမုိတင္းၾကပ္စြာ ဖက္တြယ္လုိက္မိသည္။ ပန္းဆုသည္ သူ ့အတြက္ အမွန္ပင္ ဆုလာဒ္တစ္ခုျဖစ္လာခဲ ့ေလျပီ။ သူ ့ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြ ျဖင့္ ၾကီးပြားေနေသာ ပန္းဆု အတြက္ဖန္ တီး ေပးခဲ ့ေသာ သူ ့ရင္ခြင္သည္ ျပီးျပည့္စုံျခင္းသုိ ့တုိင္ခဲ ့ေလျပီ။ သူ ပန္းဆု၏ ရွင္းသန္ ့ျဖဴစင္ေသာ နဖူးျပင္ ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာျဖင့္ နမ္းရွဳိက္လုိက္မိပါသည္။ သူ ့အခ်စ္အိမ္ေလးသည္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ရယ္သံလြင္လြင္မ်ား ျဖင့္……

******************************

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္တ တတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)

ငွက္ငယ္ေလးရဲ ့ပေဟဠိ

ငွက္ငယ္ေလး (ငွက္ငယ္ေလးရဲ ့ဒုိင္ယာရီ) က ပေဟဠိေမးခြန္းေလးေတြ ေမးေပးဖုိ ့တက္ဂ္တဲ ့အတြက္ ဒီပုိစ့္ေလး
ကုိတင္ျဖစ္သြားတာပါ ... ငွက္ငယ္ေလးကုိ လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမးခြန္းေလးေတြက သိပ္မခက္ပါဘူး ... ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ဒီလုိမ်ဳိးဥာဏ္သုံးရတာမ်ဳိးေလးေတြဆုိ အရမ္းေတာ္လုိ ့ အလြယ္ဆုံးေလးေတြကုိ ေရြးျပီး ေမးလုိက္ပါတယ္ ငွက္ငယ္ေလးလည္း ေက်နပ္မယ္လုိ ့ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ...... :D

ေမးခြန္းနံပါတ္(၁)



လူသုံးေယာက္ ရွိပါတယ္ ဦးဝါ ရယ္ ဦးစိမ္းရယ္ ဦးညဳိရယ္

သူတုိ ့သုံးေယာက္က အဝါရယ္ အစိမ္းရယ္ အညဳိရယ္ necktie ေတြကုိ စည္းထားပါတယ္

ဦးဝါကေျပာပါတယ္ …. “ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ဝတ္ထားတဲ ့ necktie အေရာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နာမည္ေတြနဲ ့လြဲေနတာ ခင္ဗ်ား တုိ ့သတိထားမၾကလား …. ”

အဲဒီအခါ အစိမ္းေရာင္ necktie စည္းထားတဲ ့ လူက ဒီလုိေျပာပါတယ္
“ ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္ပါတယ္ ”

သည္လုိဆုိရင္ ဘယ္သူက ဘယ္အေရာင္ necktie စည္းထား ပါသလဲ ….

အေျဖေလးကုိ ဒီေနရာမွာ “ ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္ ဝတၱဳေလးကုိ ေယာင္ျပီး ဖတ္ေပးသြား လဲ စိတ္မဆုိးဘူးဗ် ...

ေမးခြန္းနံပါတ္ (၂)



Jimmie နဲ ့ Dean တုိ ့ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းကုိ အလည္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကြ်န္းေပၚမွာ လူမ်ဳိးစု ႏွစ္ခုေနထုိင္ပါတယ္။ ကြ်န္းအေရွ ့ျခမ္းက ကြ်န္းသားေတြက အျမဲလိမ္ေျပာတတ္ပါတယ္။ အေနာက္ဘက္က ကြ်န္းသားေတြကေတာ့ အျမဲ အမွန္ေတြပဲေျပာတတ္ပါတယ္။

Jimmie Dean က သူတုိ ့နားက ျဖတ္သြားတဲ ့လူတစ္ေယာကုိေတြ ့ပါတယ္။ သူတုိ ့က ပါလာတဲ ့ ဧည့္လမ္းညႊန္ကုိ ဒီလူ(သူတုိ ့နားကျဖတ္သြားတဲ ့) ဘယ္မွာေနသလဲလုိ ့ ေမးပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဧည့္လမ္းညႊန္လည္း အဲဒီလူကုိ သြားေမးျပီးျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္ ….. အဲဒီလူက အေနာက္ဘက္မွာ ေနပါတယ္တဲ ့

ဒီေတာ့ ေမးခြန္းေလးက ……. အဲဒီ ဧည့္လမ္းညႊန္ဟာ Jimmie နဲ ့ Dean ကုိ အမွန္အတုိင္းေျပာလုိက္ တာလား လိမ္ေျပာလုိက္တာလား ဆုိတာပါ ……

အေျဖေလးကုိ ဒီေနရာမွာ“ေဆးရုံ” ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္ ဝတၱဳေလးကုိ ေယာင္ျပီးဖတ္ေပးသြားလဲ စိတ္မဆုိးဘူးဗ် ...


ေနာက္ဆုံးေမးခြန္းေလးကေတာ့



ကြ်န္ေတာ္မွာ ျမင္းတစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ သူဘာအေရာင္လည္း ခင္ဗ်ားတုိ ့သိၾကရဲ ့လား

Allan က “အနက္လုိ ့ထင္တယ္ဗ်ာ….” လုိ ့ေျဖပါတယ္။

Brian က “ အညဳိျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ မဟုတ္ရင္ေတာ ့မီးခုိးေရာင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ ” လုိ ေျပာပါတယ္။

Charlie ကေတာ့ “ အညဳိပါဗ်ာ က်ဳပ္သိပါတယ္ ….” လုိ ့ေျပာပါတယ္။

အဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “ အနည္းဆုံးေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ ့ထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ မွန္မယ္ တစ္ေယာက္ေတာ့မွား မယ္ …….. ခင္ဗ်ားတုိ ့ေျပာခဲ့တဲ ့ အေရာင္ေတြ ထဲကတစ္ခုဟာ အေျဖမွန္ျဖစ္မယ္ ဆုိရင္ တကယ့္ က်ဳပ္ျမင္း ရဲ ့အေရာင္ အမွန္က ဘာလဲ …..” လုိ ့ေမးလုိက္ပါတယ္။
အေျဖေလးကုိ ဒီေနရာမွာ “အေတြ ့ႏွင့္အားျပဳိင္ျခင္း” ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္ ဝတၱဳေလးကုိ ေယာင္ျပီးဖတ္ေပးသြားလဲ စိတ္မဆုိးဘူးဗ် ...

ပေဟဠိေလးေတြကုိ ဒီက ယူပါတယ္။

*******************

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္တ တတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)

Saturday, August 22, 2009

ခ်စ္ပန္းတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့သည္


လြန္ခဲ ့ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက ေအာက္တုိဘာလ ၏ မုိးတေျဖာက္ေျဖာက္ ရြာေသာ ေန ့တစ္ေန ့တြင္ျဖစ္ပါသည္။ သူ မေမ့ႏိုင္ေသာ မ်က္ ဝန္းတစ္စုံသည္ အလင္းေရာင္ အနည္းငယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ ေဟာခန္းက်ယ္တစ္ခု အတြင္းတြင္ လက္လက္ ကေလး ေတာက္ပေနခဲ့၏။ သူမ မ်က္ႏွာသည္ ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ ခါျပန္ ၾကည့္ျဖစ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ႏုယဥ္စြာ ထူးျခားေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖစ္သည္။ ခ်ယ္သ ထားေသာ အ ေရာင္မ်ားကင္းမဲ ့လွ်က္က က်က္သေရေတြ ျဖဳိးေဝေန၏။ အနည္းငယ္တင္းေစ့ ထားသေယာင္ ရွိေသာ ႏွုတ္ခမ္း ပါးတစ္စုံသည္ သူ မ၏ ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္း အစုံႏွင့္ လိုက္ဖက္သည္ဟု သူ ထင္သည္။ သူ ့ပတ္ဝန္းက်င္ တြင္ အျခား ေသာ သင္တန္းသားမ်ား၏ စကားေျပာသံမ်ားျဖင့္ အနည္းငယ္ ဆူညံေနခဲ့သည္။ ဘုိစကားေျပာ သင္ေသာ သင္တန္းျဖစ္၍ ထစ္အ တုံ ့ဆုိင္းစြာေျပာေနေသာ ဘုိစကားသံေတြ ႏွင့္ အတူ စိတ္မ ရွည္စြာ ေျပာခ် လုိက္ ေသာ ျမန္မာ စကားသံေတြကုိပါ ေရာေထြးကာ ၾကားေနရသည္။

သူ ေဘးသုိ ့က်လာေသာ ပန္းတစ္ပြင့္သည္ အျပဳံးခ်ဳိခ်ဳိေတြႏွင့္အတူ ရနံ ့သင္းလွ်က္ရွိေလသည္။ ဟန္ေဆာင္ မွုကင္းေသာ အျပစ္ကင္းသည့္ အျပဳံးလွလွေတြသည္ သူ ့ရင္ကုိ တခဏအတြင္း ေႏြးသက္ခ်ဳိျမသြားေစသည္။ အေမ့ ရင္ခြင္မွ တုိးထြက္လာစ ေယာက်္ားပ်ဳိတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ သူ ့အသည္ႏွလုံး ငယ္ႏုႏုသည္ တဆတ္ ဆတ္ တုန္ကာ ခုန္သြားခဲ ့ပါသည္။ ရင္ခုန္ျခင္း၏ အရသာသည္ လွဳိက္ေမာကာ ခ်ဳိျမိန္ေနေလ၏။ ဒါ သူ ့ရဲ ့ ျမဴးၾကြ ေနခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံ အသစ္ စက္စက္ေတြ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

သူမ ႏွင့္စကားစေျပာေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဆူဆူညံညံ စကားသံမ်ားသည္ နံရံ တစ္ခုျခားသြားသည္ႏွယ္ တိတ္ဆိတ္ ေပ်ာက္ ကြယ္လုိ ့သြားသည္။ တင္းသေယာင္ထင္ခဲ ့မိေသာ သူမ ႏွုတ္ခမ္းပါးက အျပဳံးေတြ တြဲခုိ လာ ေသာအခါ သူမ မ်က္ႏွာက ႏူးညံ့လုိ ့သြားသည္။ သူမ ပုခုံးေပၚ၌ ညဳိျပယ္ျပယ္ ဆံႏြယ္စတုိ ့ေဝ့ ဝဲက်ေန သည္။ သူမသည္ လွသည္ထက္ ျပည္စုံသည္ဟု ေျပာရမည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

သူ ႏွင့္သူမ စကားေတြ လက္ဆုံက်ေနခ်ိန္တြင္ သူ ့ရင္ေတြကလည္း ေႏြးလုိ ့သူ ့လက္ေတြက ေအးလုိ ့ေနခဲ့ သည္။ သူမ သည္ သူ ရင္ခုံစြာႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာ ပထမဆုံး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သုိ ့မဟုတ္ သူမသည္ သူ ့အား ရင္ခုန္ေစခဲ ့ေသာ ပထမဆုံး မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဟုလည္းဆုိႏုိင္ေပ သည္။ သူမ အသံကေလးတြဲ ့သည္။ ပကတိတည္ျငိမ္ေသာ ေလသံမ်ဳိး။ ဘုိစကားေျပာပုံကလည္း အင္မတန္ ညက္ သည္။ ထုိေန ့က သူမႏွင့္ စကားေျပာေနျခင္းထက္ သူမ ေျပာတာကုိ သူေငးေမာေနခဲ့သည္က ပုိေပလိမ့္ မည္။

သူမသည္ သူႏွင့္မွ အသက္ရြယ္တူ ေလာက္ရွိမည္။ ဆယ္တန္းလည္း တစ္ႏွစ္တည္းေအာင္ေၾကာင္း သူမႏွင့္ စကားေျပာရင္းက သိခဲ့ရသည္။ သူဤ သင္တန္းတြင္ မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္စကား ေျပာျဖစ္ခဲ့ သည္။ သုိ ့ေသာ္ ဒီလုိ ရင္မခုန္ခဲ့ရ။ ဒီလုိ လွုိက္လွိုက္ၾကီးမေမာခဲ့ရ။ ထုိမိန္းကေလးမ်ား၏ ေမးခြန္းမ်ားကုိ တြန္ ့ဆုတ္ျပီး မေျဖခဲ ့ရ …. သက္ျပင္းခ်သေယာင္ႏွင့္ ရနံ ့သင္းသင္းကုိ ခုိးဝွက္ျပီး မရွဳခဲ ့ရ။ သူမႏွင့္စကားေျပာေနခ်ိန္တြင္ ပတ္ ဝန္းက်င္သည္ ရုပ္ရွင္ထဲ၌ အတိတ္ရုပ္ပုံမ်ားကုိ ခပ္သြက္သြက္ျပေနသကဲ ့သုိ ့မွုန္ဝါးလုိ ့ေနသည္။ နားထဲ တြင္ သူမ စကားသံ ပီသသကုိ ၾကားေနရေသာ္လည္း ေခါင္းထဲက ျမန္မာလုိ ျပန္ရန္ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္။ သတိ ကုိ အတန္တန္ ထားသည့္ၾကားက ေငးေမာကာ ေနခဲ့မိသည္။ သူမရဲ ့သြယ္လ်လ် မ်က္ႏွာရယ္ ကုိပါ။

သူ သည္ Love at first sight ဆုိသည္ကုိ မယုံၾကည္ေသာ္လည္း သူမကုိ ထုိေန ့မွစ၍ စိတ္ဝင္စားမိခဲ ့ ေၾကာင္း သူ ကုိယ္တုိင္ မျငင္းႏိုင္ခဲ့။ ျငင္းလည္း မျငင္းခ်င္ခဲ့။ ထုိသင္တန္းေလး ၏ သဘာဝအရ မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလးခ်င္း ႏွစ္ကုိယ္ၾကား ဘုိစကားေတြေျပာရသည္မွာ မဆန္းေသာ္လည္း ထုိေန ့သည္ သူ ့အ တြက္ ဆန္းေနခဲ့သည္။ လန္းေနခဲ့သည္။ သူ မရဲ ့ မ်က္ ႏွာသြယ္သြယ္ကုိ သူ လြယ္လြယ္နဲ ့မေမ့ ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့။ ေပ်ာက္ ပ်က္သြားမည္ စုိး၍ သတိရတုိင္း သူမ ၏ ပုံရိပ္ကုိ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ျခယ္မွုန္းခဲ့ရေလသည္။ ဤသုိ ့ ျဖင့္ “ပန္း” ဟု တြင္ေခၚေသာ သူမႏွင့္ သူ ရင္ခုန္လွုိက္ေမာျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါသည္။

သူ ့တြင္ အေဖ အေမႏွင့္ မိသားစု စုံလင္စြာရွိေနေသးေသာ္လည္း သူမတြင္ေတာ့ အေဖမရွိေတာ့။ သူမသည္ ဖ ခင္ ေမတၱာကုိ ငတ္မြတ္ေနခဲ့လွ်က္က မိခင္ႏွင့္ ေမာင္ငယ္ အတြက္ ၾကဳိးစားရုန္းကန္ေနေသာ မိန္းကေလး တစ္ ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမတြင္ ခြန္အားေတြ အျပည့္ရွိသည္။ သူမ တြင္ ယုံၾကည္မွုေတြ ဖူလုံလုိ ့ေနသည္။

သူမ သည္ ပြင့္လင္း၏ သုိ ့ေသာ္မရဲတင္း … သူမသည္ ေဖာ္ေရြ၏ သုိ ့ေသာ္ တည္ျငိမ္မွုရွိ၏ …. သူမ မ်က္ႏွာ ထက္ တြင္ မာန အရိပ္ေတြကုိ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေတြ ့ရတတ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ သူမ က မၾကမ္းတမ္းပဲ ႏူးညံ့ သည္။ …. သူမ သည္ ျဖဴႏြဲ ့ေသာ္လည္း ၾကံ့ခုိင္ေသာစိတ္ရွိ၏….အလွမာန္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ မာနသည္ ခက္ထန္ေသာ အသြင္ကုိ ေဆာင္သည္။ သုိ ့ေသာ္ မိမိကုိယ္ကုိ ကုိယ္ ယုံၾကည္မွဳ အျပည့္ရွိေသာ “ပန္း”လုိ မိန္း ကေလး တစ္ေယာက္၏ မာနသည္ သူမကို ထည္ဝါခန္ ့ညားေစေလ သည္။

“ပန္း” ဟူေသာအမည္နဲ ့လုိက္ဖက္ညီစြာ သူမ အျမဲတမ္း လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခဲ့သည္ … သင္တန္း ခန္းမ ကုိ အလုပ္ကေန အခ်ိန္မွီအေျပးအလႊားေရာက္လာတဲ ့အခါ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြနဲ ့“ပန္း” ကုိ သူ ႏွစ္ သိမ့္ အားေပးခ်င္ခဲ့သည္။ ကုိယ္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္လွ်က္ အားမာန္ အျပည့္နဲ ့“ပန္း”ဆုိေသာ မိန္းကေလး သည္ သူ ့ဘဝထဲကုိ တရိပ္ရိပ္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ “ပန္း”ႏွင့္သူသည္ တုိေတာင္းေသာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအတြင္းတြင္ နားလည္မွဳအျပည့္ႏွင့္ ပုိမုိျပီးရင္းႏွီးလာခဲ့ပါသည္။

ဆရာစာသင္ခ်ိန္တြင္ စာအုပ္ဒါမွမဟုတ္ စာရြက္တစ္ခုခု ေပၚတြင္ စာေရးျပီး စကားေတြခုိးခုိးေျပာခဲ့ၾကသည္။ ဘုိ စကားေတြအစား ျမန္မာစကားပီပီေတြႏွင့္ စကားေတြ တသီၾကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူ က ေတာက္တဲ့လဲ လုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ က ေျပာၾကတဲ ့အခါ “ပန္း” ရဲ ့မ်က္ႏွာ ျဖဴေဖြးေဖြးက နီေစြးေစြးကေလး ျဖစ္ သြားတတ္သည္။ သူမ၏ ရွက္ရြံ မွဳေလးေၾကာင့္ ပီတိဟူေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသည္ သူ ့ရင္၌ ဘြားကနဲ ေပၚေပၚ လာတတ္သည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေဘးတြင္ ရွိေနခြင့္ရေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ေက်နပ္မွဳ၊ ဒါမွ မဟုတ္ မာန္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ဟန္တူသည္။

သူမ ၏အလွသည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အား စြဲလမ္းတပ္မက္မွုကုိ ေပးေသာ အလွထက္ အထင္ၾကီးမွု ေလး စားမွဳကိုေပးေသာ အလွမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ပန္းဘဝသည္ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ် ႏွင့္ၾကဳိးစားရုန္ကန္ ေနရေသာ ၾကမ္း ရွရွ ဘဝမ်ဳိးလည္းျဖစ္သည္။ ပန္းသည္ သူမ ဘဝတြင္ခါးသက္ခဲ ့သမွ် အားမာန္တင္း၍ ေရွ ့ဆက္ခဲ ့ရေသာ မိန္း ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူ ပန္းကို သနားသည္။ ျမတ္ႏိုးသည္။ ပန္း၏ ဘဝအေပၚထားေသာ အျမင္ ေတြကုိ သေဘာ က်ခဲ့သည္။

စာသင္ခန္းထဲ အလွမ္းေဝးလုိ ့ ေငးေငးၾကည့္ရတဲ ့အခ်ိန္ေတြ၊ ပန္းေဘးက ငတိတစ္ေကာင္က ပန္းကုိ ျပီတီတီ လုပ္လုိ ့ သူ ့ကုိလွမ္းၾကည့္တဲ ့ပန္းရဲ ့မ်က္ဝန္းေတြကုိ ဘာသာျပန္ျပီး ေက်နပ္ခဲ့ရတဲ ့အခ်ိန္ေတြ၊ အဲဒီငနဲ သား ကုိ သင္တန္းအဆင္း ပန္းနံေဘးမွာ အသာဝင္ရပ္ရင္း ခပ္တင္းတင္းၾကည့္ခဲ ့မိတာေတြသည္ ပန္းႏွင့္ ပတ္သက္ ေသာ သူ ့ ျဖစ္တည္မွဳကုိ မ်ားစြာ အဓိပၸါယ္ရွိေစခဲ့ပါသည္။ သုိ ့ႏွင့္ပန္းႏြယ္တစ္ပင္သည္ သူ ့ရင္ခြင္ငယ္ငယ္တြင္ အကုိင္း အခက္ျဖာလက္၍ ရွင္သန္ၾကီးထြားလာခဲ့ေလ၏ ။

သံေယာဇဥ္ အျမစ္တုိ ့တြယ္ဆက္၍ ႏွစ္ဦးသား တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အေပ်ာက္မခံႏုိင္ေလေသာအခါ ဖူးသစ္စ သူ ့ရင္ခြင္မွ ဖူးငုံငုံခ်စ္ပန္းေလးကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ေတာင္းရန္ ဘဝေပးတာဝန္တစ္ခု အေနျဖင့္ သူ ၾကဳိးစား ခဲ့သည္။ ေနစဥ္ ညတုိင္း အျပန္ျပန္ အထပ္ထပ္ စဥ္းစားလွ်က္ ခ်စ္စကားေတြကုိ သီကုန္းခဲ့ရျပန္သည္။ ခ်စ္ပါ တယ္ လုိ ့ေျပာဖို ့ စိတ္ကူး ထဲမွာ ေတြးေတြးျပီး ရဟာစယ္ ေတြလုပ္မိတိုင္းပင္ လွုိက္ကာ လွုိက္ကာ ရင္တုန္ရ၊ တထိတ္ထိတ္နဲ ့ ျငင္း လိုက္မွာ ကုိစုိးရြံ ့ရတာေတြက လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ တကယ္တမ္း ေျပာမိေလေသာ စကားက်ျပန္ေတာ့ ခ်စ္တယ္ ဆုိတဲ ့ စကားႏွစ္လုံးတည္းရယ္ …..

“ခ်စ္တယ္ …..”

ပန္းက သူ ့ကုိ မ်က္လုံးခ်င္းမဆုိင္ဝံ ့ေအာင္ ရွက္ရြံ ့ေနခဲ့ခ်ိန္တြင္ သူသည္လည္း စိတ္ႏွင့္လူက ခဏတာ ကင္း ကြာသြားသလုိ ထူးပိန္းပိန္းၾကီးျဖစ္ေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္လုိ တထုတ္ထုတ္ ခုန္ေနေသာ ရင္က ႏွုတ္ဖ်ားမွ ထြက္ မည္ၾကံေနေသာ စကားမ်ားကုိ တအား ေႏွာင့္ယွက္လြန္းတာက တစ္မ်ဳိး၊ ပန္းကုိၾကည့္ျပီး ေခ်တုန္လက္ တုန္ႏွင့္ စီထားေသာ စကားမ်ားက ေခါင္းထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္၍က တဖုံျဖင့္ မတည္မျငိမ္ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ခံစားမွု သည္ ေတြးမိတုိင္း ရင္ထဲတြင္ေႏြးေႏြးေလး ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။

စကားေတြ မ်ားစြာေျပာခဲ့ဖူးပါလွ်က္ ဒီစကားေလး ႏွစ္လုံးေျပာဖို ့ဒီေလာက္ တုန္လွုပ္ေနရသလားရယ္လုိ ့ သူ ့ ကုိယ္သူ အားမလုိအားမရျဖစ္ရသည္။ ပန္းက ျငိမ္သက္ေနသည္။ လြယ္အိတ္ေပၚတင္ထားေသာ သူမ လက္ သြယ္ သြယ္ ေလးမ်ားပင္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ လွုပ္ရွားလုိ ့မသြား။ ဘုရား… ဘုရား …. သူငယ္ ခ်င္းလုိပဲ လုိ ့ေတာ့ မလုပ္နဲ ့ေနာ္ … ဒီကလူ ေသလိမ့္မယ္ ….. ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ငါ့ ကုိအသက္ဆက္ရွင္ဖုိ ့ကယ္ ႏိုင္တာ…. တကယ္ ပါ ပန္းရယ္…. နင္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္ ……. ရင္ထဲမွာ ဘေလာင္ရယ္ဆူ …။

“ သိရဲ ့သားနဲ ့ကုိ….. ငါ့ကုိ နင္…..သက္သက္ ရွက္ေအာင္လုပ္တယ္ …. ”

ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ …… ခ်စ္မုိးေတြကရြာလို ့ပါလား …. သစ္ရြက္ေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္၊ ငွက္ငယ္ေတြက တတြီတြီ ျမည္ေနသလုိ ပန္းစကား မပီ တပီက သူ ့နားထဲမွာ တဝီဝီျမည္သြားပါေလသည္။

“ဘယ္လုိ ဘယ္လို …. ပန္း ေျပာပါဦးဟာ ဟင္ ….. ေျပာပါဦး …… ”

ထုိင္ေနေသာ ပန္းကုိ အတင္းဆြဲထူရင္း ေမးလုိက္ေတာ့ “အုိး ….ဘယ္လုိ လူလဲကြယ္ …. ရွက္ပါတယ္ ဆုိ …”

“ေျပာပါပန္းရယ္…. ငါ….တစ္ေခါက္ေလာက္…. ျပန္ၾကားပါရေစ… ေနာ္…. ေနာ္ လုပ္ပါဟာ …ပန္းေလး …. ပန္းေလး … ေျပာပါဦးလား …..ဟင္”


ေခါင္းေလးငုံ ့ကာ ရွက္ေသြးေတြ ျဖာေနတဲ ့ပန္းကုိ သူ ့ရင္ခြင္ထဲ အသာဆြဲသြင္းလိုက္မိသည္။ အလုိက္သင့္ ယုိင္က်လာတဲ ့ ပန္းကုိ သူ ့ရင္ခြင္က အသာေဖးမလုိ ့ထားသည္။ ေႏြးလိုက္တာ ပန္းရယ္ ငါ့ရင္ခြင္က ေႏြးေန လုိက္တာ…. နင့္ကုိလည္း ငါခ်စ္လုိက္တာ … စကားေတြ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ပန္း ၾကားႏိုင္ပါေစ ….. ခ်စ္တယ္ ပန္းရယ္ ခ်စ္တယ္ …. ငါ့အသည္းေတြထဲ တုန္ …… ေနေအာင္ကုိ ခ်စ္တယ္ သိလား …..

“ေမာင့္ကုိေလ ….. ခ်စ္တယ္ …. အရမ္းပဲ ….”

အုိ …. ေမာင္တဲ ့လား ….. ေမာင္တဲ ့လား ပန္းရယ္… ဟုတ္တယ္ ငါက နင့္ခ်စ္သူေမာင္ေလ …. ေပ်ာ္လုိက္တာ အဲဒီေန ့က ေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း ခ်ဳိ ၊ ကန္ေရျပင္ၾကီးကလည္း ခ်ဳိ ၊ ေဟာဟုိက သစ္ပင္ေတြကလည္း ခ်ဳိ၊ ပန္းရဲ ့စကားသံေတြကလည္း ခ်ဳိ၊ ဒီကမာၻၾကီးကလည္းခ်ဳိ အုိဗ်ာ …. အားလုံးဟာ ခ်ဳိျမေနေတာ့တာပဲ ….. သူ ပန္း၏ နဖူးျပင္ကုိ ညင္ညင္သာသာ နမ္းရွဳိက္လုိက္မိသည္။ အဲဒီလုိနဲ ့ သူရင္ထဲက ခ်စ္ပန္းလွလွဟာ ရနံ ့ သင္းသင္း အဆင္းဖန္ ့ဖန္ ့နဲ ့ ရွင္းရွင္း သန္ ့သန္ ့ၾကီးကုိ ဖူးခဲ ့ပြင့္ခဲ ့ပါေလသည္တည္း ……..

ဒီေလာက္နဲ ့ပဲ ေက်နပ္ပါေတာ့ ကုိရြာသားေလး ေရ ၊ တက္ဂ္တဲ ့အတြက္လည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ရလုိ ့လဲ ဝမ္းသာမိပါတယ္ …. ဖ်စ္ညွစ္ျပီးေရးလိုက္ရလုိ ့မေတာ္တာမ်ားရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါဦးဗ်ာ ….. :D
ရန္ကုန္သား


ဓါတ္ပုံေလးေတြကုိ click လုိက္ရင္ မူရင္း website ကုိေရာက္ပါလိမ့္မယ္

************

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္တ တတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)

Wednesday, August 19, 2009

ဝသီ ဝသီ မိတင္ၾကည္

“ ကုိ ေဆြလင္း တစ္ေယာက္ကေလ ေျပာလဲ ေျပာေျပာပဲ ဘယ္ေတာ့မွ မွတ္တယ္ မရွိ ဘူး ဒီပုဆုိးေတြကုိ ဝရံ တာမွာ မလွမ္းပါနဲ ့ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာေျပာ … ခုိက ေခ်း ပါ ခ် တာ ကတစ္မ်ဳိး ေအာက္လြင့္က်လုိ ့လူေကာက္ သြားတာ က တစ္မ်ဳိးနဲ ့ စိတ္ ေတြ လည္း ညစ္ ပါတယ္ …… တကယ္ပဲ …. ပုဆုိးတစ္ ကြင္း နည္းတာ မဟုတ္ ဘူး …… ေတာ္က …… ….. သိပ္ေပါေနတယ္ ေပါ့ေလ ……”

ဝရံတာတြင္ လွမ္းထားေသာ ပုဆုိးသုံးထည္ကုိ ရုပ္ျပီး ထဘီေလး ကုိ လက္တစ္ဖက္က အသာမလွ်က္ မတင္ ၾကည္ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာသည္။ ဧည့္ခန္းထဲ သတင္းစာ ထုိင္ဖတ္ေနေသာ ကုိေဆြလင္းက မယားလုပ္သူကုိ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ျပီး ဖတ္လက္စ သတင္းစားဘက္ အာရုံျပန္ေရာက္သြားသည္။ လက္ထဲက ကုိင္ထားေသာ ႏွင္းဆီ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ လည္း မီး တရဲရဲ ျဖစ္ေအာင္ ဖြာလုိက္ေသး၏။

“ရွင့္ေျပာေနတာေလ အမယ္ သူ မဟုတ္တဲ ့အတုိင္းပဲ ……. ဟုိမွာ ျပတင္းေပါက္ေတြ ရွိတယ္ ၾကဳိးေတြ လည္း တန္းထားေပးရက္ နဲ ့……. ေျပာေတာ့ က်ဳပ္အသံလူၾကားတယ္ ရွင္တုိ ့ကေတာ့ သတင္းစာဖတ္ေတာင္ မပ်က္ ဘူး ေကာင္းပါတယ္ ဖတ္ပါ ဖတ္ပါ ဖတ္ေတာ္ မူပါ ….. ”

ရုံးပိတ္ရက္ေလး နာေအးပါးေအး ေနရမလား မွတ္ေသာ္လည္း မတင္ၾကည္ က တစ္ဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာ ေန သျဖင့္ ကုိေဆြလင္း အနည္းငယ္ ကသိကေအာင့္ျဖစ္သြားသည္။ မတင္ၾကည့္ကုိ ဧည့္ေထာက္ခံ ေျပာ ေန လုိ ့လည္း နားပုိျငီးတာပဲ အဖတ္တင္မည္ မုိ ့ဘာမွ မေျပာဘဲ သတင္းစာကုိသာ ဆက္ဖတ္ေနလုိက္သည္။ လက္ ထဲက ေဆးလိပ္ကေတာ့ ဓါးစာခံျဖစ္လုိ ့သြားသည္။ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲ လိမ္တြန္ ့ျပားကပ္ေနေအာင္ ထုိး ေခ်ပစ္ လုိက္သည္။ လုပ္ရတာခ်င္းတူတူ ပါးစပ္က ေျပာေနေသးသလားလို ့စိတ္ထဲ ကေတာ့ေျပာလုိက္မိသည္။

မတင္ၾကည္က မီးဖုိထဲ ေရာက္သြားျပန္သည္။ အိမ္တြင္ ရွိသည္မွ သည္လင္မယား ႏွစ္ေယာက္တည္း။ မတင္ ၾကည္ ပြစိ ပြစိလုပ္ပုံေၾကာင့္ ကုိေဆြလင္း စိတ္အင္မတန္ညစ္ရသည္။ အိမ္ေထာင္သက္ၾကာလာေလ ဒီဘုတ္အီး မၾကီးက ေလ ေတြ ေဖာင္ေဖာင္လာေလ။ မုိးလင္းကတည္းက ျပႆနာကစ …. မုိးခ်ဳပ္လည္း ညံညံ ညံညံ။ ဘယ္ ေတာ့ မွ ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းမရွိဘူး ဟု ကုိေဆြလင္းကမွတ္သည္။

“ စားျပီးလည္း ကူေဖာ္ေလာင္ ဖက္ေလး မ်ားရမလားလို ့အခန္ ့သားနဲ ့အိမ္ဦးခန္းမွာ စည္းစိမ္ေတြ တည္ေန လုိက္တာ တင္ၾကည္တုိ ့ကေတာ ့ကြ်န္မၾကီး….ကုိး …… အိမ္ေရွ ့နဲ ့ေနာက္ေဖးကုိ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ဘယ္ႏွစ္ခါ မွန္း မသိ ေခါက္တုံ ့ေခါက္ျပန္နဲ ့…… ဟြန္း ေျပာကုိ မေျပာခ်င္ဘူး ……”

အိမ္ေရွ ့ပူအိမ့္ေနာက္ မခ်မ္းသာ ဒီမိန္းမ နားရင္းႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ပိတ္ရုိက္ပစ္ဖုိ ့ေကာင္းသည္ဟုလည္း ေတြး သည္။ သုိ ့ေသာ္ မတင္ၾကည့္ ေကာင္းကြက္ေတြ ကလည္း ရိွ ခ်စ္စေလးကလည္း ရွိ ေနျပန္ေတာ့ ေတာ့ ကုိေဆြ လင္း မွိတ္ျပီးသည္းခံေနခဲ့သည္။ သုိ ့ေသာ္ မတင္ၾကည္ကေတာ့ ခါးကုိေထာက္၊ မ်က္လုံးၾကီးျပဴး၊ လက္ညွဳိး ေငါက္ ေငါက္ထုိးျပီး သူ ့ကုိအျမဲ ရန္ေတြ ့တတ္သည္။

“ ကုိေဆြလင္း …. ကုိ…..ေဆြ… လင္း……ေရ …..”

“ဘာတုန္း မတင္ၾကည္ရယ္ ….. တုိးတုိးသက္သာလုပ္စမ္းပါ ကြာ ဘယ့္ႏွယ့္ျဖစ္ေနတာလဲ …….”

“ရွင္ နာရီေလးဘာေလး လည္းၾကည့္ဦး ဘုရားဆြမ္းေတာ္ စြန္ ့ေတာ့ေလ ….. အမယ္ေလး ကုိယ့္ ဗိုက္ဝျပီးေရာ ဆိုျပီး ထုိင္ေနလုိက္တာ။ ဘုရားလည္း အားနာပါဦး။ ေန ့ဖုိ ့ေတြ ညစာေတြ ျဖစ္ကုန္ ေတာ့မယ္ ….. စြန္ ့ျပီး က်ဳပ္ဆီ ယူခဲ ့ေတာ္။ တစ္ခါတည္း ေဆး ရေအာင္ ေဆးလုိ ့ေၾကာလုိ ့လည္း ျပီးမျပီး ႏိုင္ဘူး။ လက္ေတြ လည္း ပဲၾကီးေရလုိက္လုိ ့ ရိရႊဲေနျပီ ……. ျမန္ျမန္လာ ရွင့္ ေစာင့္ေနတာ ….”

ကုိေဆြလင္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကုိ စြန္ ့ မီးဖုိထဲ ဆြမ္းေတာ္ ပန္းကန္ေလးကုိင္ျပီး ေရာက္တဲ ့အထိ မတင္ၾကည္ က စကားမဆုံးေသး ….

“ မင္းဘယ္ လုိျဖစ္ေနတာလဲ မတင္ၾကည္… အိမ္မွာ နားရက္ကေလး ေအးခ်မ္းခ်မ္းေနပါရေစ နားေတြ မခ်မ္း သာ လုိက္တာ ရာသီက ပူရတဲ ့အထဲ မင္းက တပူပူ တဆာဆာ နဲ ့တကယ့္ အိမ္ပူရဆာ ပဲ ”

“အလုိေတာ္ မီးဖုိထဲမွာ ေခြ်းတလုံးလုံး သံတလုံးလုံး နဲ ့ မိုးလင္းကတည္းက တရစပ္လုပ္ေနရတာ က်ဳပ္ပါ ကုိ ေဆြလင္းရယ္။ ရွင္က ဘုရားဆြမ္းေတာ္ေလး အစြန္ ့ခုိင္းတာပဲ နားပူသေလး ေက်ာပူသေလးနဲ ့….. ဟုတ္ပါ တယ္ေတာ္ က်ဳပ္က ပူပါတယ္ ဆာပါတယ္။ ရွင္တုိ ့ကသာ ေအးခ်မ္းတာ ဘာမွ ေသာက မရွိ ဗ်ာပါဒ မရွိ။ ၾကြပါ ၾကြပါ ပိဋကတ္ေတြ အုိးကြဲျပီး အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြ သတင္းစာေတြကုိ သြားဖတ္ေတာ္မူပါရွင္ ….. ၾကြၾကြ …..”

အိမ္ေရွ ့ျပန္ထြက္သြားေသာ ကုိေဆြလင္းေက်ာကုိ ေမးေင့ါလွ်က္ ႏွုတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္နဲ ့မတင္ၾကည္ တစ္ ေယာက္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္က်န္ခဲ ့ေလသည္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ ႏွုတ္ခမ္း ကုိ အစြမ္းကုန္ ဆူထားပစ္လုိက္သည္။ မတင္ၾကည္မ်က္ႏွာၾကီးက စူတူတူ ရွဳံ ့တြတြႏွင့္အၾကည့္ရဆုိးသြားသည္။

“ဟင္း ေတြ ့မယ္ ေတြ ့မယ္ … ငါ့ကုိမ်ား အိမ္ပူရဆာ ေလးဘာေလးနဲ ့နဲ ့ဘယ္သူ ပူရမလဲ ဆုိတာ ……”

ဒီတစ္ခါေတာ့ မတင္ၾကည္ ခပ္တုိးတုိးသာေရရြတ္လုိက္သည္။ မီးဖုိထဲ ေဆးေၾကာျပီးျပန္ေတာ့ မနက္ခင္းက ဟင္းအုိးတင္ထားတုန္းေလး ဖြတ္ျပီး လွမ္းထားတဲ ့ ကုိေဆြလင္း ရွပ္အက်ီ ၤေလးေတြ ၊ သူ ့ရွံသားအက်ီ ၤ အပါး လက္ ျပတ္ ေလးေတြရယ္ကုိ အိမ္ျပတင္းေဘး တန္းထားတဲ ့ၾကဳိးတန္းကေန ရုပ္ျပီး မီးပူတုိက္ဖုိ ့ျပင္ရျပန္သည္။
အိမ္ေရွ ့ဧည့္ခန္းမွာ သင္ျဖဴးေလးခင္းျပီး မီးပူတုိက္ဖုိ ့ျပင္လုိက္သည္။ သကၠလတ္ေဆာင္ပါးေလး ခင္းအေပၚက ကုိေဆြလင္း ပုဆုိးေလး ေတြ တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္ ခင္းခင္းသည္။ ကုိေဆြလင္း ရွပ္အက်ီ ၤေလး အသာခ်လ်က္ မီးပူ တုိက္ရန္ မီးပူကုိ ဆြဲမလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပဳင္နက္ မတင္ၾကည္ စူးကနဲ ့တစ္ ခ်က္ ထေအာ္လုိက္သည္။

“အမယ္ေလးေတာ္ ကုိေဆြလင္းရဲ ့……ငရုတ္သီးေတြ စပ္ကုန္ပါျပီ…… ”

ေယာက်္ားလုပ္သူကုိ တ လွ်က္ ေအာ္လုိက္ပုံက အလန္ ့တၾကားမုိ ့ကုိေဆြလင္းပင္ ေယာင္ရမ္းျပီး ဆတ္ကနဲ တုန္သြားသည္။ မတင္ၾကည္၏ အသံပါဝါက အင္မတန္မွ ေကာင္းလွေပ၏။

“ဟဲ့ အာ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ မတင္ၾကည္ရယ္ ………… မထိပ္သာ မလန္ ့သာ ရွိလုိက္တာ …..”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ဓါတ္လုိက္တာေလ ဓါတ္လိုက္တာ အံမယ္ေလး လူ ့တစ္ကုိယ္လုံးကုိ တုန္သြားတာပဲ … ”

ရင္ဘတ္ေလးကုိ ဖိျပီး စူလက္စ ႏွုတ္ခမ္းကုိ ေထာ္လွ်က္ မတင္ၾကည္က ကုိေဆြလင္းကုိေျပာသည္။ ကုိေဆြ လင္းက လည္း အလန္ ့မျပယ္ေသးတာမုိ ့ မ်က္ေမွာင္ၾကီးကုတ္လွ်က္ ရင္တုန္ေနသည္။

“အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ ေယာက်္ားလုပ္ျပီး ဘာမွ အားမကုိးရဘူး ပုိက္ဆံရွာေပး ျပီးေရာ ဆုိျပီး ခု က်ဳပ္ဓါတ္ လုိက္ျပီ အဲတာ ရွင့္ေၾကာင့္ ေရာ့ျပင္ေပး ခု …… ေသမွာပဲ အသက္တုိမယ္ ငါေတာ့ တကယ္ပဲ အမယ္ေလး ရင္ေတြေတာင္ တုန္တယ္ …… ”

“ေဟာ ျဖစ္ရျပန္ျပီ မင့္နဲ ့ေတာ့လား ….. ကဲေတာ္ပါကြာ ေပးေပး ေျပာေနလဲ ျပီးမွာ မဟုတ္ဘူး …..”

ကုိေဆြလင္းက ျပတ္ေနေသာ ဝါယာတစ္ေခ်ာင္းကုိ ဆက္ေပးသည္။ မတင္ၾကည္ကေတာ ့အိမ္ေလွခါးရုံ ကုိ မွီျပီး ရင္တုန္ေျဖေနေလ၏။ သုိ ့ေသာ္ မတင္ၾကည့္ပါးစပ္က အဆက္ မျပတ္ေျပာေနေသး၏…….

“နည္းနည္း ပါးပါး လုိက္လက္ၾကည့္ပါလား အိမ္မွာ။ ဘာလုိ လဲ ဘာမ်ားပ်က္ေနလဲ။ နည္းနည္းမွ တစ္စက္ က ေလးမွ ၾကည့္ေဖာ္ မရဘူး က်ဳပ္မေသလုိ ့ေပါ့ ေသမ်ားေသရင္ ခုေန ဆန္ ့ဆန္ ့ၾကီးျဖစ္ေနျပီ ….. ဒီဂ်ာနယ္ ေတြ ဒီသတင္းစာေတြ ပဲ ေန ့ရွိ သေရြ ့ဖတ္ေနတာ ဘာေတြမ်ား အသုံးက်လုိ ့လဲ။ တင္ၾကည္က အကုန္ ပါရ တယ္ ဟုိးအိမ္ေရွ ့ဘုရားစင္က အစ ဟုိးအိမ့္ေနာက္ အဆုံး ….. ”

ကုိေဆြလင္းသည္ ျပတ္ေနေသာ ဝါယာၾကဳိးေလးကုိ ဆက္ျပီး မတင္ၾကည္ ေရွ ့နားက ခပ္ျမန္ျမန္ထသြားသည္။ သူ ့နားေတြ ပူလွျပီ။ လူပ်ဳိတုန္းက မတင္ၾကည္စကား ေျပာတာေလးက ခ်စ္စရာ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာနဲ ့။ ရည္းစား သက္ေလးရလာေတာ့ ဂ်ီက်တာ။ အိမ္ေထာင္ က်တဲ ့အခါက်ေတာ့ စကားကုိ ပတ္တုတ္လုိ ့မရေအာင္ ရွာၾကံ ေျပာတတ္ တဲ့ မယား။ ခုေတာ့ အသက္ေတြ လည္း ေလးဆယ္နားယြန္း လွျပီ မတင္ၾကည္ရဲ ့ ျမည္တြန္ ေတာက္ တီးသံေတြကုိ ကုိေဆြလင္းျဖင့္ ေတာ္ပါျပီ ရပ္ပါေတာ့လုိ ့ေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ ေပ။

အျပစ္ကေလး တစ္ခုေတြ ့ဇာခ်ဲ ့လုိ ့မျပီးႏိုင္။ ရွိသမွ် ဇာတ္ေၾကာင္းအကုန္ခင္း အတြင္းစကား ကအစ ျမည္သံ ေတြ စြဲစြဲျပီးေျပာတတ္လြန္းေသာ မတင္ၾကည္။ ထုိင္ ထုိင္ျပန္ျပီ ထ ထျပန္ျပီ။ ယုတ္စြအဆုံး အိမ္ သာ တက္တာ ေတာင္ အျပင္ကေနလာျပီး တေဟာင္ေဟာင္ တဖြာဖြာေျပာေသးသည္။

အိမ္ကုိ ဧည့္သည္မ်ားမလာလုိက္နဲ ့ လာလုိက္တာနဲ ့လင့္မေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း ထုိင္ထုိင္ေျပာေတာ့ သည္။ စိတ္ရင္းေစတနာေလးက ေကာင္းပါသည္။ ကုိေဆြလင္း ကုိယ္၌လည္း သူ ့မယားမတင္ၾကည္ စိတ္ရင္း ေကာင္းမွန္းလည္း သိပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ အေကာင္းခံရသူက သူဆီကရတာက ေတာ္ေတာ္ သူေျပာတာက မ်ားမ်ား ျဖင့္နားေတြက ပူ။ မထိတထိ ခပ္ေထ့ေထ့ ကေလးကလည္း ေျပာတတ္ျပန္ေတာ့ နာလုိ ့လည္းမသာ ခံ လုိ ့လည္း ခက္ၾကီးျဖစ္ေနသည္။

သုိ ့ေသာ္ မတင္ၾကည္၏ ဝသီသည္ ေသရာပါမည့္ အမ်ဳိး သာျဖစ္သည္။ စိတ္ေကာင္းေလး ဝင္ေနတုန္း “မတင္ ၾကည္ရယ္ ဒါမ်ဳးိမေျပာပါနဲ ့” ဆုိရင္ေတာ့ တဟင္းဟင္းရယ္ျပီး သူမဟုတ္သလုိ လုပ္ေနတတ္သည္။ တကယ္ လည္း စိတ္ထဲက ပါလုိ ့ရယ္မဟုတ။္ ဒီလုိေျပာရတာၾကီးကုိ သက္သက္ ခုံမင္ေနသည္ဟု ကုိေဆြလင္း ထင္ သည္။ ဧည့္သည္ေသာင္သည္ လာလုိ ့ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲလည္း ျပလုိ ့မရ။ ျပဴးျပလဲ မရ ျပဲျပလည္း မရ။ ေခ်ာင္းဟန္ ့ျပ လည္း မရ။ ေျပာခ်င္ရာကုိ ပ်စ္ပ်စ္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကီးကုိ ေျပာသည္။ ဖြဲ ့ဖြဲ ့ႏြဲ ့ႏြဲ ့ၾကီးကုိဆုိသည္။

“ေဒၚေလး ရယ္ ေဒၚေလးတူကေလ ေရာ့ဆုိ လခေလး ေပးျပီးတာနဲ ့သူ ့တာဝန္ေက်တယ္ ထင္တာ ….. အိမ္မွာ မီတာေဆာင္ေတာ့လည္း ကြ်န္မ၊ မီးဖုိထဲလည္း ကြ်န္မ၊ ေရမရလုိ ့ပူရတာလည္း ကြ်န္မ၊ ေရတုိင္ကီေပါက္လုိ ့ ပြဲညက္ ဝယ္ ဖာေတာ့လည္း ကြ်န္မ ….. သူက ေနကုိး ေနႏိုင္တာ။ ပင္ပန္းတယ္ ပင္ပန္းတယ္နဲ ့ျပန္လာရင္ ဂ်ာနယ္ အထပ္လုိက္ကုိ တစ္ရြက္ခ်င္း ဖတ္ေတာ့တာ ……. အဲလုိ ေဒၚေလးေရ …. မေျပာခ်င္ပါဘူး ကုိေဆြ လင္း အေၾကာင္းေတာ့ …..”

“ေလးေလး … ဘယ္ႏွယ္ ၾကံၾကီးစည္ရာ သူလား လုပ္မွာ အဝတ္ေတာင္ ကြ်န္မ နာမွ မက်န္းမွ ေဆာင့္ ေအာင့္ဖြတ္တာ အိမ္ေနာက္ေဖးသြားၾကည့္ ဓားေတြမ်ား ခုတ္ရတာ လက္ေမာင္းျပဳတ္မတတ္ဘဲ သူကေတာ့ ေနႏိုင္ပါတယ္ ကုိအဟြာရယ္ …. ေသြးဖုိ ့ေနေန မတင္ၾကည္ ဓားျပတ္ရဲ ့လား လုိ ့ေတာင္ေမးေဖာ္မရဘူး တကယ္ တကယ္ ….. ”

“ အမယ္ေလး ကုိေဆြလင္းလား မေသာက္တတ္ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ မေသာက္ပါဘူး သူရစ္ရင္ ရွင္တုိ ့က ျမင္မွ မျမင္ရတာ ကြ်န္မအသံပဲလူၾကားတာကုိး ….. တကယ္ပါ ….ေျပာခ်င္ပါဘူး ေတာ္ ရယ္ မိေအးေအာ္တာပဲ အသံ ၾကားပါတယ္ ဟင္းဟင္း တင္ၾကည္ေပါ့ေလ တင္ၾကည္ ေအာ္တာပဲ အသံၾကားတယ္ သူ မေကာင္းတာေတြ ဘယ္ သူမွ မျမင္ဘူး ….. ၾကမ္းတုိက္လည္း တင္ၾကည္ပဲ ၾကပ္ခုိးရွင္းလည္း တင္ၾကည္ပဲ။ သူကေလ အဲဟုိခုံ မွာ အခန္ ့သားထုိင္ျပီး ဘာမင္းစည္းစိမ္လဲေတာ့မသိဘူး ယူတာ ယူတာ။ ေဆးလိပ္ေလးအဖြာေတာင္ မပ်က္ဘူး … …… ကြ်န္မ ကေတ့ာ ဖတ္ဖတ္ကုိ ေမာလုိ ့။……… အိမ္ေရွ ့နဲ ့အိမ္ေနာက္ေဖး လြန္းထုိးေနရတာ တစ္ေန ့တစ္ ေန ့ ……. ”

ေျပာေကာင္းလား မေကာင္းလား ေျပာသင့္လား မသင့္လားလည္း မသိ။ ၾကာေတာ့ ကုိေဆြလင္း မတင္ၾကည္ ပါးစပ္ဟရင္ ဖင္ၾကြျပီး ေျပးဖုိ ့ ေလာက္သာေခ်ာင္းေနမိေတာ့သည္။ ဧည့္သည္ေတြလာလုိ ့ရွက္ရွက္ နဲ ့ေရာေရာ ရယ္ရတာလည္း မ်က္ႏွာၾကီး ေတြလည္း အန္းလွျပီ။ ေတာ္ပါေတာ့လုိ ့လည္းမေျပာရဲ။ ေျပာကာမွ ပုိဆုိးေနမွ ျဖင့္ ခက္မည္။ စကားလမ္းလည္း ေျပာင္း လုိ ့မရ။ ရသမွ် ဆီလုိ အေပါက္ရွာရွာ ျပီးေျပာသည္။ လင့္အေၾကာင္း မ ေကာင္း ေျပာတာကုန္ေတာ့ လမ္း ေပၚ က ေခြးႏွစ္ေကာင္ကုိက္လုိ ့၊ ထမင္းေကြ်းျပီး သခင္အမည္မခံတဲ ့ ေခြး ရွင္ႏွစ္ ေယာက္ ရန္ျဖစ္တာလည္း ပါသည္။ ေစ်းသည္ခ်င္းျဖစ္တဲ ့ေစ်းထဲကရန္ပြဲကုိ အိမ္ထိယူလာျပီး အာ ေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ႏွင့္ေျပာသည္။ တီဗီေလးဖြင့္ သတင္းေလးၾကည့္ ဇာတ္လမ္းကေလး ၾကည့္ပါတယ္ သူ ့မွတ္ခ်က္ေတြ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကုိ နားမဆံ့ေအာင္ ခရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာသည္။

“ကဲ ဘဝရွင္ မင္းတရားၾကီး ထေတာ္မူပါ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမ ထမင္းလည္း ေၾကာ္ျပီးပါျပီ လက္ဖက္ရည္လည္း သြားဝယ္ျပီးပါျပီ …… ခ်ဳိးေတာ္ေရသုံးလုိ ကလည္း သုံး မ်က္ႏွာေတာ္ သစ္လုိ ကလည္း သစ္ပါေတာ္ တကတဲ မၾကီး မငယ္ ေနဖင္ထုိးေအာင္ အိပ္ရသလား ထထ …..”

“အမယ္ေလး ေရခ်ဳိးေနတာ ျပီးမျပီး ႏိုင္ဘူး စီးေတာ္ျမင္းၾကီးေရခ် သလုိ လုပ္မေနနဲ ့ျမန္ျမန္လုပ္ အေအးေတြ ပတ္ ေတာ့မွ ရွူနာရွုိက္ကုန္းနဲ ့ မရွိတဲ ့မ်က္စိက ေနာက္စိနားကပ္ေနဦးမယ္ ….. လုပ္လုပ္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ခ်ဳိး စမ္းပါ ေတာ္ …. ျဖစ္လုိက္ရင္ သူမ်ားနဲ ့တူတာ မဟုတ္ဘူး ေဆးဖုိးဝါးဖုိးက ၾကီးပါဘိနဲ ့….. ”

“စားစမ္းပါ ကုိေဆြလင္းရယ္ ရွင္စားတာကလည္း တုိ ့ဂဏန္းစိတ္ဂဏန္းနဲ ့ အားရပါးရစားစမ္းပါ ခ်က္ရတဲ ့သူ အက်ဳိးေလး နပ္ေအာင္ တကတဲ ေမာင္က်န္ တစ္တုိ ့လုပ္ေနတယ္ မကုန္ေတာ ့က်ဳပ္က ဘယ္နား သြားပစ္ရ မွာလဲ …. စားစမ္းပါ ….ေရာ့ထည့္ ….. သေဘာက္မ လည္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း ဒီအေလာင္းေကာင္ေလး ေတြ မပါရင္ မ်ဳိမက်ဘူး မဟုတ္လား စားစား ….”

“အမယ္ေလး ဒီမင္းသမီးမ်ားမလဲ လင္လုိခ်င္ေနလုိက္တာ အရွက္ေတြ မရွိလုိက္တာ ၾကည့္စမ္းပါဦး မ်က္ႏွာကုိ က ျပီတီတီနဲ ့ ...... ၾကာရုပ္။ က်ဳပ္သာမင္းသားဆုိ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေဆာင့္ကန္ ပစ္တယ္ …. အင္းၾကည့္ၾကည့္ အိေျႏၵကုိ မရွိ ဘူး ၾကည့္ဦး ၾကည့္ဦး အမယ္ေလး ငါ့သမီးသာဆုိလုိ ့ကေတာ့ ဒင္းေတာ့လား …… မိန္းမကုိက ဆပ္စလူးကုိ ခါ ေနတာပဲ ….. ဟြန္း …..”

“သူ ့တုိ ့အေၾကာင္းမ်ားေတာ့ ေျပာမေျပာခ်င္ပါဘူး ေတာ္ ….. ကုိယ့္အိမ္လာတဲ ့ဧည္သည္ကုိ ႏွင္ခ်ရတယ္ လုိ ့ တကယ္ပါ လူေတြက အိမ္သာလုိ ့ဧည့္လာတာကုိ ….. ေတာ္က မသိလုိ ့ အဲဒီ မိန္းမ မ်ားေလ က်ဳပ္အိမ္ကုိလာ ရင္ လက္ဖက္ ပန္းကန္လည္း ေျပာင္သလင္းခါ ေရေႏြးအုိးဆုိ ဘယ္ႏွစ္အုိးမွန္းမသိ ပုစြန္ေျခာက္ကေလး ပါမွ ပုိအရသာရွိတယ္ဆုိပဲ။ လက္ဖက္ျပီး ေနာက္ဘာလာမလဲလုိ ့ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျပီးထုိင္ထုိင္ေျပာတာ ခုက် သူ ့ အိမ္လာ တဲ ့ဧည့္သည္က်ေတာ့ ၾကည့္ဦး ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း အရပ္ထဲမွာ ….. ခက္တယ္ လူေတြ လူေတြ”

ဒီလုိနဲ ့တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန ့တစ္ေန ့ညေနေစာင္းတြင္ျဖစ္သည္။ မတင္ၾကည္နာရီၾကည့္လွ်က္က လမ္းမ ကုိ ေမွ်ာ္လုိက္ သည္။ ကုိေဆြလင္း အိမ္အျပန္ ေနာက္မက် စဖူးေနာက္က်သည္။ ေျခာက္နာရီလည္း မလာ ခုႏွစ္ နာရီလည္း မ လာ မုိးကသာ ခ်ဳပ္လာသည္ လူကေတာ့ ေပၚမလာ။ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ၾကီးနဲ ့ ဤအိမ္ၾကီးမွာ ငုတ္တုတ္ၾကီးထုိင္ျပီး လင့္အလာ ေမွ်ာ္သာေမာေပမယ့္ ကုိေဆြလင္းကေတာ့ ေရာက္မ လာ။ ညစာထမင္းေတြက ေလသလပ္ကာ ေအးစက္ လုိ ့ေနျပီ။ မတင္ၾကည္ လည္း ႏွလုံးေတြေလ ဟတ္ ျပီး ဖတ္ေသာ ဖတ္သတ္ ၾကီးျဖစ္ေနသည္။

တစ္ညလုံးလုံး ေပၚမလာလို ့မတင္ၾကည္ရင္ထဲ အပူလုံးေတြၾကြၾကြလုိ ့လာသည္။ အိပ္ယာထဲလည္း လွဲေနလုိ ့မ ရ အိမ္ ေရွ ့ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေခါက္တုံ ့ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ျပီး လင့္အေၾကာင္းေတြးရင္း ေဆြးကာပူေနမိသည္။ အ ငယ္ေနာက္ မ်ား ပါသြားေလသလား။ လမ္းမွာမ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္ေနေရာ့သလား။ သူ ့ကုိအရြဲ ့ တုိက္ခ်င္ေဇာနဲ ့ မ ေသာက္ တတ္တဲ ့အရက္ေတြေသာက္ျပီး လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ေမွာက္မ်ားေနသလား။ ထုိင္လုိ ့လည္း မထိ လွဲ လုိ ့ လဲ မေနသာ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေျပာရမွာလဲ မုိးၾကီးကခ်ဳပ္။ မီးကင္းသံေခ်ာင္းသာ ႏွစ္ခ်က္က သုံးခ်က္၊ သုံး ခ်က္က ေလးခ်က္ျမည္လာသည္ ကုိေဆြလင္းက ေပၚမလာ။

ရင္ေတြလည္း ပူလွျပီ။ ေဒါသေတြလား ေသာကေတြလား မသိနဲ ့ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ ရင္ထဲမွာ ေဖာက္ လႊဲ ေဖာက္ျပန္ ျဖစ္လာသည္။ ကုိေဆြလင္း ျပန္မ်ားလာလုိ ့ကေတာ့ ေျပာလုိက္မယ္ ဟု ျပင္ထားေသာ စကား ေတြ ကလည္း နာရီကုိၾကည့္လုိက္တုိင္း အျမီး အေမာက္ေတြ မတည့္ေတာ့ေအာင္ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္သည္။ မ်က္ ရည္ေတြကလည္း က် အိမ္ဦးခန္း ငုတ္တုတ္ ထုိင္လွ်က္ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ စြာစြာက်ယ္က်ယ္ ေနခဲ ့သမွ် ခုေတာ့ ရွဳိက္လုိက္ငင္လုိက္နဲ ့ မုိးသား လင္း ခဲ ့သည္။ ကုိေဆြလင္းကေတာ့ အရိပ္ေတာင္ မျမင္ရ။

မုိးလင္းလို ့ထမင္းအုိးလည္း မတည္ႏိုင္။ လင္စားဖုိ ့ေၾကာ္ေနက် ထမင္းၾကမ္းေလးလည္း မေၾကာ္ႏိုင္ ထုိင္ရာက ထဖုိ ့အားေတြကလည္း ေပ်ာက္လုိ ့ ေနာက္ေနာက္က်ိက်ိနဲ ့ရွိေနေလသည္။ ထုိင္ရာက ဝမ္းနည္းလြန္း၍ ပူေဆြး လြန္း၍ တုံးလုံးၾကီးလဲျပီး ၾကမ္းျပင္နဲ ့ပါးအသာကပ္ခါ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လုိ ့လင္ပူမိေနေလ၏။

ေနပင္အေတာ္ ျမင့္ျပီ ဟုတ္ေနပါျပီ။ ဒင္းေတာ့ အငယ္ေနာက္ကုိ ပါသြားျပီထင္ပါရဲ ့ဟုေအာက္ေမ့လွ်က္က ဝမ္း နည္း ရာက ေဒါသ မာန္ဟုန္ေလးက ထၾကြလာေတာ့ တုန္တုန္ရီရီ နဲ ့ဒိန္းဒလိန္းနတ္က ဝင္ပူးျပန္ေလသည္။ သူ မလာ ေနေပ့ေစ ငါ ပူေဆြးေနတာကုိ သိလို ့ဒင္းေပ်ာ္ေန ဦးမယ္ဟု ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အားေပးလွ်က္က လွဲ ေန ရာ က အသာထ မ်က္ႏွာေလးသစ္ျပီး သနပ္ခါးေလး ဖုိ ့ထားလုိက္သည္။ သနပ္ခါးဖို ့ရင္းက ရင္ထဲ လွဳိက္ လွဳိက္ လွဳိက္လွဳိက္နဲ ့ဝမ္းနည္းလာလို ့ မ်က္ရည္ေတြက်လာျပန္သည္။

ျပန္လာေပ့ေစ ျပန္လာလုိ ့ကေတာ့ ဒင္းကုိ စီးျပီး ေျပာလုိက္မယ္ဟဲ ့လုိ ့အံၾကိတ္ျပီး အိမ္ဧည့္ခန္းထဲ ခပ္ ေတာင့္ ေတာင့္ေလး ထုိင္ေနလုိက္သည္။ တင္းထားတဲ ့မ်က္ႏွာေၾကာကလည္း တင္းရင္းက ေလ်ာ့ ၊ ေလ်ာ့ရင္းက ေပ်ာ့ လွ်က္ မဲ့ခါမဲ ့ခါႏွင့္ ငုိမိျပန္သည္။ အသက္ကေလး ေလးဆယ္ရွိလုိ ့ အိမ္ေထာင္သက္ကေလး ႏွစ္ဆယ္ ေတာင္ မ ျပည့္တတ္ခ်င္ေသးဘူး ဒင္းက ေဗြေဖာက္ရန္ေကာ ဟုေတြးကာ ေဒါသေတြက ထြက္လာျပန္သည္။ အံတင္း တင္းၾကိတ္ျပီး မ်က္ႏွာေလးကုိ ခ်ီကာ အိမ္ေလွခါးဝဘက္ အသာၾကည့္ရင္းထုိင္ေနေလသည္။

ေနျမင့္ရာက ေစာင္းေလျပီ။ ကုိေဆြလင္းကေတာ့ ေပၚမလာ ထမင္းစားပြဲက မေန ့ညေနက အတုိင္း ပက္လက္ ၾကီး။ ထမင္းစားပြဲေဘးထုိင္မိျပန္ေတာ့ ေစာင့္ေၾကာင့္ေလးထုိင္ထုိင္ ထမင္းေလြးတတ္တဲ ့ကုိေဆြလင္းၾကီးကုိ ျမင္ေနမိ သည္။ ႏွာေခါင္းထဲမလည္း ႏွင္းဆီေဆးေပါ့လိပ္နံ ့ေလးရသလုိ၊ နားထဲမွာလဲ သတင္းစာဂ်ာနယ္ အနား စ ေလတုိးလုိ ့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္သံေလး ၾကားေနရသလုိ။ ေက်ဇူးရွင္ၾကီးကေတာ့ မိတင္ၾကည္ကုိ ဘာမေျပာ ညာ မေျပာနဲ ့ ထားသြားျပီ။ မုိးမခ်ဳပ္ခင္ သူ ့မိတ္ေဆြေတြဆီ တယ္လီဖုန္းေလး ဆက္ၾကည့္မွဆုိျပီး ထြက္လာျပန္ ေတာ့ အရပ္ထဲ လူရိပ္မိမွာ ရွက္သမုိ ့ေစ်းဘက္ထြက္ျပီး၊ သတင္းေလး ရလုိရျငား ဖုန္းလုိက္ဆက္ရျပန္ သည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘာမွမထူး ………..

ေမးစရာလူကလည္း ကုန္ျပီ။ မုိးကလည္း ခ်ဳပ္ျပန္ျပီ။ လင္ကလည္း ျပန္မလာျပီ။ မတင္ၾကည္ၾကီးလည္း မ်က္ ေရေတြ ခမ္းျပီ။ မတင္ၾကည္ရင္ထဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ဟာလာၾကီး ဟင္းလင္းၾကီး။ အိမ္ၾကီးထဲမွ တစ္ေယာက္ တည္း ေငးေငးငုိင္ငုိင္ ငူငူ ေငါင္ေငါင္နဲ ့ ပူပူေလာင္ေလာင္လည္း မရွိေတာ့ျပီ။ ရက္စက္လုိက္ေလခ်င္း အိမ္က မိန္းမကုိ စက္ရုပ္လုိ ေအာက္ေမ့တဲ ့ေယာက်္ား၊ ခံစားခ်က္ မရွိဘူးမ်ား ထင္ေနသလားရယ္မသိ။ ႏွစ္ရက္တိတိ ဘာသံမွ မၾကားရဘဲ ေပ်ာက္သြားလုိက္တာ တယ္လီဖုန္းေလး ေတာင္ ဆက္ေဖာ္မရျပီ။

ေနာက္တစ္ေန ့မုိးေသာက္အလင္းေရာက္ပါျပီ …… မိတင္ၾကည္လည္း မ်က္တြင္းၾကီးေဟာက္ပက္နဲ ့ ခပ္ရဲ ့ရဲ ့ သာရွိေတာ့သည္။ ေဒၚေလးက ေစ်းထဲ မေတြ ့လုိ ဆုိျပီး အိမ္လုိက္လာေတာ့မွ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ ေထြကုိ မ်က္ရည္ေတြ တေတြေတြ က်က်ျပီး ငိုကာယုိကာ ေျပာပါေလေတာ့သည္။ မၾကာလုိက္ပါ ေလွခါးရုံက ေခ်ာင္း ဟန္ ့သံၾကားလုိ ့ ကဗ်ာကသီထၾကည့္ေတာ့

“ေအာင္မယ္ေလး ေအာင္မယ္ေလး ဘယ့္ႏွယ့္ ဘယ့္ႏွယ္ …… ကုိေဆြလင္း …..ဟင္ အဲ …..ဘယ္လုိ ေတြ ျဖစ္လာတာလဲ ဟင္ …. ကုိဦးဇင္း အဲ ….”

အိမ္ေပၚတက္လာေသာ ဦးဇင္းကုိေဆြလင္းကေတာ့ ေဒၚေလးေပးေသာ သင္ျဖဴးေပၚမွာ အက်အန သီတင္းသုံး ေတာ္မူပါသည္။ မတင္ၾကည္ကေတာ့ ေအာင္လုိက္မယ္ ျပင္ျပီးမွ လင့္မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ ဘုန္းၾကီး ျဖစ္ေနတဲ ့ ခ်စ္ လင္ ၾကီးကုိ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိဖုိ ့က်ျပန္ေတာ့လည္း ႏွုတ္က မရဲ …. ေလွခါး ဝမွာ အသာထုိင္ရင္း ဦးေတြ ခ်ဖုိ ့ လည္း ေမ့။ လင္ ဘုန္းၾကီးကုိ ေတြေတြၾကီး ၾကည့္ျပီး တဟီးဟီး နဲ ့ငုိေနေလေတာ့သည္။

“ဘယ္လုိ လုပ္တာလဲ ဦးဇင္းရဲ ့ တပည့္ေတာ္မကေတာ့ ေသမ်ားေသပလား။ မယားငယ္ေနာက္မ်ား ပါသြားေလ ပလား။ မူးျပီးလဲလုိ ့ေဆးရုံမ်ားေရာက္ေနလား လုိ ့ပူလုိက္ရတာ ခုေတာ့ ဦးဇင္းက သကၤန္းၾကီး ရုံလာေတာ့ က်ဳပ္ ဘာေျပာရမွာတုန္း ဟီးဟီး ……. ေဒၚေလးရဲ ့ၾကည့္ပါဦး ဒုလႅဘဝတ္ခ်င္လဲ မယားကုိ ေျပာေပါ့ ခုေတာ့ ခုေတာ ့ မိတင္ၾကည္မွာ ေတာ့ ပူလုိက္ပင္လုိက္ရတာ ခုက်ေတာ့ သကၤန္းေရာင္နဲ ့ နားလာခ်လို ့ အမယ္ေလး ေကာင္း ၾကေသးရဲ ့လား ဦးဇင္းရဲ ့….. ဟီးဟီး…..”

“ကဲ တကာမၾကီး ငုိမေနနဲ ့ေတာ ့က်ဳပ္လည္း နားေအးရေအာင္ ဒီတစ္လမ္းပဲရွိတယ္ နားေတြမခ်မ္းသာ လုိ ့ စိတ္ ေတြလည္းဆင္းရဲလြန္းလုိ ့ သကၤန္းဆီး လုိက္တာ ဒုလႅဘ ရယ္မဟုတ္ဘူး စိတ္ပါရင္ က်ဳပ္လူမထြက္ ေတာ့ ဘူး ….”
“အမယ္ေလး ဒုလႅဘ မဟုတ္ဘူးတဲ ့လား က်ဳပ္ကုိ ေက်ာင္းၾကီးဖ်က္မ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဦးမလုိ ့လား …. ဟီးဟီး နားပူတယ္ဆုိလဲ ပါးသာ ရုိက္သြားလွဲ ့ပါလား ဦးဇင္းရယ္ ခုေတာ့ က်ဳပ္ကုိ အကုသုိလ္ေတြပါ ေပးရသလား ေတာ္ …. လုပ္ပါဦး ေျပာပါဦးေဒၚေလးရဲ ့ ေဒၚေလးတူ ဘုန္းၾကီးကုိ ဟီးဟီး ….”

“ကဲကဲ ငုိမေနနဲ ့ေတာ ့တကာမ က်ဳပ္ဒီအေၾကာင္းေလး လာေျပာတာ ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ စုေဆာင္းထား တာေလး နဲ ့ေနေပါ့ က်ဳပ္လူထြက္ ဖုိ ့ေတာ့စဥ္းစားဦးမယ္ …. က်ဳပ္နားေတြ ပူတာ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး တကာမ ရဲ ့….. ကဲကဲ က်ဳပ္ျပန္ၾကြမယ္ …. ”

“နားပူတာနဲ ့ပဲ ဘုန္းၾကီးဝတ္ရေတာ့သလား အမယ္ေလး ဦးဇင္းရဲ ့လူထြက္ခုိင္းျပန္ရင္လည္း မိတင္ၾကည္ ေက်ာင္းၾကီးဖ်က္မ ျဖစ္မယ္ ဆက္ဝတ္ပါလုိ ့ေျပာရင္လည္း ဟီးဟီး ….ဒီအိမ္ၾကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ လုိ ေနရပါ့မလဲ …. သနားေတာ္မူပါဦး ဦးဇင္းကုိေဆြလင္း ရဲ ့…ဟီး … မိတင္ၾကည္အမိုက္မ နားမပူ ရေအာင္ ေနဆုိေနပါ့မယ္ သနားသျဖင့္ေတာ့ …. ဘယ္လုိေတြ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ……. လူသာ ျပန္ထြက္ လာခဲ ့ပါေတာ့ နားေအးပါ့ေစမယ္ ဦးဇင္းရဲ ့… ဟီးဟီး….. ဘုရားျဖစ္မယ့္ အုပ္နီခဲၾကီး မယားဆူလုိ ့ ဘုန္းၾကီး ဝတ္သတဲ ့ေတာ္ …. ဟီးဟီး ”

ေဒၚေလးက ေတာ့ ခ်ဳပ္ထားရလုိ ့လည္ပင္းၾကီးအင့္ျပီး ရယ္လုိ ့လည္းမထြက္ မတင္ၾကည္ကုိလည္း စကား မ ေျပာ ႏိုင္ပဲ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ေနေလ၏။ ဦးပဥၨင္းကေတာ့ နီညဳိေရာင္ ယပ္ေတာင္ေလးနဲ ့ နားကုိအ သာ ကာရင္း ေလွခါးကေန တစ္လွမ္းျခင္းဆင္းကာ ျပန္ၾကြသြားေလသည္။မတင္ၾကည္ကေတာ့ ပါးစပ္ၾကီးကုိ ျဖဲျဖဲ ျပီး တအီးအီး တဟီးဟီး သာေအာ္ငုိရင္းက်န္ခဲ ့ေလ၏ …….……

ရန္ကုန္သား
**************

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္တ တတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)