ဖ်တ္ကနဲ လန္ ့ႏိုးလာသျဖင့္ ကုိယ္အိပ္စက္ေန ေသာေနရာကုိ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိဘဲ အနည္းငယ္ ေၾကာင္ စီစီ ျဖစ္ေနမိသည္။ ပထမဆုံး သတိထားလိုက္မိသည္က သူ ့ေျခ စုံႏွင့္ ထိေတြ ့ေနေသာ အနည္းငယ္ ေအး ျမ ေန သည့္ သင္ျဖဴးဖ်ာ ျဖစ္သည္။ သူ ့ေပၚတြင္ ညဦးက ျခံဳထားဟန္ တူေသာေစာင္က ေဘး ၌ ပုံရက္ သား က်ေန သည္။ ပါးႏွင့္ထိေတြ ့ေနေသာ ႏူးညံ့ေသာ ေခါင္းအုံးမွ ပရုတ္လုံးနံ ့သင္းသင္းက မေမ့ႏိုင္ေသာ ရနံ ့တစ္ ခုအ ျဖစ္ သူ ့အသိကုိ ႏွဳိးွဆြလုိက္သည္။ အေမက ပရုတ္လုံးနံ ့သိပ္ၾကဳိက္သည္။ သူ အေမ့အိမ္တြင္ အိပ္ စက္ ေန ျခင္း ျဖစ္ သည္ကုိ သတိရလုိက္မိသည္။ သူ အုံးေနက် ေခါင္းအုံးသည္ ပရုတ္လုံးနံ ့သင္းပ်ံ ့ျခင္း မရွိပါ။
မ်က္လုံးကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘုရားပူေဇာ္ထားေသာ မီးသီးဝါဝါ ၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ ေႏြးေႏြးေလး ရွိေန ေသာ အေမ့အိမ္ကုိ ဇာျခင္ေထာင္ ပါးပါးအျပင္၌ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ အိပ္ရာေျပာင္း အိပ္လွ်င္ သူ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ မေပ်ာ္တတ္သလုိ ပင္ပန္းလြန္း၍ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္တုိင္ ခုလုိ ခ်ိန္မ်ဳိးဆုိ ႏိုးႏိုးေနတတ္သည္။ တုိင္ကပ္ နာရီကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္။ တစ္အိမ္လုံး တိတ္ဆိပ္ျငိမ္သက္ေနသည္။
“သေဗၺ ……………… သုံးဆယ့္တစ္ျဖာ အဝိဇၨာထဲ ဤေမွာင္ထဲမွာ ကြ်တ္ခဲလွစြာ လူတုိ ့မွာမူ…… ဘယာဖိစီး ေမာဟ ၾကီး၍……… မွတ္ ဖြယ္ သတိအစဥ္ရွိေလာ ….. (…….. လမ္း)ေခၚ နိဗၺာန္ေဆာ္တုိ ့က….. ေအာ္ကာ ထုတ္ေလွ်ာက္ ေရာက္ ရ ေတာ့ သည္ …….. ”အေဝးမွ ၾကားလုိက္ရေသာ အသံတစ္ခုေၾကာင့္ သူ စိတ္ထဲမွပင္ လုိက္ရြတ္ေနမိသည္။ အသံက အေဝးမွ ျပန္ ့ လြင့္လာေသာ္လည္း ညလူေျခ တိတ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ၾကည္လင္ျပတ္သားေန၏။ ဒီ စာသားေတြ ကုိ သူ အလြတ္ ရ ေန ခဲ့သည္။ တျဖတ္နားတုိင္း ေနာက္လာမည့္ စာသားကုိ သူသိေနသည္။ ဒါ နိဗၺာန္ေဆာ္ေတြပဲ ။ ဒါဆုိ မနက္ျဖန္ ဥပုသ္ ေန ့ေပါ့။ သူ ဥပုသ္ေန ့ေတြကုိ ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့သည္မွာ ဘယ္မွ်ၾကာေနခဲ့ျပီလဲ။ ဥပုသ္ေန ့ဆုိ တာသိေသာ္ လည္း ၁၅ ရက္ဥပုသ္ေန ့လား လကြယ္ေန ့လား လျပည့္ေန ့လားဆုိတာ သူ မသိပါ။
သူ ငယ္ငယ္က ဘြေႏာၱ သိပ္ေအာ္ခ်င္ခဲ့သည္။ ကုသုိလ္ထက္ ညီအစ္ကုိ အရြယ္လူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီး ညလုံး ေပါက္မအိပ္ၾကပဲ ရုံးရုံး ရုံးရုံး နဲ ့စုေဝးကာ ဘြေႏာၱ ေအာ္ဖုိ ့ျပင္ဆင္ေနတတ္ၾကသည္။ အလွဴရွင္ေတြကလည္း နိဗၺာန္ ေဆာ္ အဖြဲ ့အတြက္ အျမဲရွိသည္။ ၾကာဇံ ေၾကာ္လား ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လား ထမင္းေၾကာ္လား ၾကာဇံ ခ်က္ လား ၾကက္သားကာလသားခ်က္ နဲ ့ပဲဟင္း လား တစ္ခုခုေတာ့ စားရသည္။ ကေလး ပီပီ အေဖာ္ေကာင္း ေကာင္း ႏွင့္ ဘြေႏာၱ မေအာ္ခင္ ည သန္းေခါရံတြင္ စားၾကေသာက္ၾက တရုန္းရုန္းျဖင့္ အလြန္မွေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းပါ သည္။
အရပ္ထဲမွာေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ဘြေႏာၱ ေအာ္သည္ဟု ေခၚၾကသည္။ ဘြေႏာၱ ေအာ္ခ်င္လြန္း၍ ထုိလကၤာကုိ အရူးအမူး က်က္ရသည္။ အေမ့ကုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင့္တုိက္ဆုိင္က သုိ ့မဟုတ္ ဥပုသ္ ေက်ာင္း ပိတ္ ရက္ ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္က ဘြေႏာၱ လုိက္ေအာ္ခြင့္ျပဳဖုိ ့အျမဲခြင့္ေတာင္းရသည္။ အေမက ငယ္ေသး၍ ခြင့္မျပဳ ခ်င္။ ဆယ္ ့ႏွစ္ ႏွစ္သား သူ ကလည္း လူဖလံ ေသးေသးေလး။ အိပ္နားက ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိး အစ္ကုိၾကီး တစ္ ေယာက္က အာမခံ ျပီးေခၚမွ သူ လုိက္ခြင့္ရသည္။ အသက္နည္းနည္း ၾကီးလာေတာ့မွ အေမက ေကာင္း ေကာင္းခြင့္ျပဳသည္။ တစ္ ခါ တစ္ေလ ေတာ့လည္း ကုသုိလ္ေရး ဗန္းျပျပီး ေသာက္တာ စားတာေလးေတြ ပါတတ္ သည္ေၾကာင့္လည္း အေမ က စိတ္ပူျခင္းျဖစ္သည္။ လူငယ္ေတြ ခ်ည္းမုိ ့ လူ လည္း စုံ အက်င့္ကလည္း စုံဆုိေတာ ့ အေမ စိတ္မခ်တာ လည္း အျပစ္တင္ဖြယ္မရွိခဲ့ေပ။ အေဝးမွ နိဗၺာန္ေဆာ္တုိ ့ ၏ အသံ ျပန္ ့လြင့္လာျပန္သည္။
“ဘြေႏာၱ အုိ နာ ေသေဘး ဆင္းရဲေဘးမွ ကင္းေဝးလုိေၾကာင္း အုိသူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတုိ ့ ဣတေလာေက ဤ ေခတ္ဤခါ ဤ လူ ့ရြာ၌ ကုသလံ ဒါန သီလ အစျဖာသည္ ဘာဝနာပြားမ်ား ကုသုိလ္ တရားကုိ ဥဒၵိတြာ အမ်ား သူ ငါ ဆြမ္းခ်က္ကပ္ရန္ အဓိ႒ာန္ထား၍ လုိ ့မုိ ့နိဗၺာန္လမ္း တရားျပဳက်င့္ရန္ ထေတာ္မူၾကပါ ဘေႏၱာ . …. သပၸဳရိ သ အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတုိ ့…………”ငယ္စဥ္ဘဝမွာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလုိ ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမွန္တကယ္ေစတနာ ပါ၍ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိကုသုိလ္ေကာင္းမွု ေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ေသာအခ်ိန္ကျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန ့ မ နက္မွာ ဥပုသ္ေန ့ျဖစ္၍ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဘြေႏၱာေအာ္မည့္ လူငယ္မ်ားကလည္း ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ ေအာင္စာရင္း သြား ၾကည့္ဖုိ ့တာဆူေနေသာ ဆယ္တန္းေျဖဆုိထားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖင့္ တစ္ညလုံးလုိလုိ ရပ္ကြက္ထဲ စည္စည္ကားကား ရွိေနခဲ့သည္။ စိန္ဂြ်မ္းေက်ာင္းတြင္ အေမနဲ ့ အတူ ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္ျပီး ျပန္အလာတြင္ အေပ်ာ္ေတြ ဗရပြနဲ ့ ဘေႏၱာလုိက္ေအာ္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေနာက္ပုိင္း ကုိယ္ေနထုိင္တဲ့ ရပ္ကြက္ အသုိင္းအဝုိင္းကေန တစတစ ေဝးကြာသြားခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္အတြင္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ျပဳလုပ္တတ္ေသာ လူမွုေရးအလုပ္ေတြနဲ ့ ေဝးကြာသြားခဲ့သည္။ ကုသုိလ္ အ ေရးေတြနဲ ့ လက္ပြန္းတတီးမရွိေတာ့ျပီ။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာသင္တုန္းကလည္း ထုိ ့အတူ၊ ေက်ာင္း ျပီး ၍ လုပ္ငန္းခြင္ေရာက္ေတာ့လည္း ထုိ ့အတူ။ သူ ကုသုိလ္ေရးေတြကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။ ေသ လို ့ ကိုယ့္ ေနာက္ပါမည့္ အလုပ္ေတြထက္ စားဖုိ ့ေသာက္ဖုိ ့ေနထုိင္ဖုိ ့ေတြနဲ ့သာ အားသြန္ခြန္စုိက္ နိစၥဓူဝ လုံး ပန္း ေနခဲ့ သည္။ ပညာတတ္သြားလုိ ့လား၊ သူေရာက္သြားတဲ့ ဘဝကပဲ ကုသုိလ္ေရးေတြနဲ ့ေဝးေနလုိ ့ လား။ တကယ္ေတာ့ လည္း သူ တစ္ဦးတည္းနဲ ့သာ သက္ဆုိင္သည္သာျဖစ္သည္။ မိဘေတြနဲ ့လည္း မဆုိင္ မိတ္ ေဆြအေပါင္းအသင္း ေတြ နဲ ့လည္း တုိက္ရုိက္မပတ္သက္။ ေသခ်ာသည္ တစ္ခုကေတာ့ သူ ဘာသာေရးနဲ ့ ကုသိုလ္ေရးနဲ ့ ေဝးေန သည္ မွာ အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္သည္။
“ဘြေႏၱာ…………. ကာမ ရူပ အရူပဟု… သုံးပါး ဝတ္ဘုံ မလြတ္တုံဘဲ…. ဆန္ စုန္ ေအာက္ထက္ သူ ေႏွာက္ ယွက္ ၍ ……ေယာက္ယက္ခတ္သူ….. အုိမ်ားဗိုလ္လူ ရန္သူဝတ္ၾကီးဆယ့္တစ္မီးအား …… ဖ်က္ဆီးဘုိ ့ရန္ ျမတ္ ဒါနျဖင့္ …….. သီလျဖဴစင္ ယူငင္ ဘဝ သမထ ဝိပႆနာ …..က်င့္သုံးျဖာျဖင့္ ျမန္စြာထရန္ ……….”အလုပ္ထဲ အဆင္မေျပျဖစ္မွာ ပုတီးကုိင္ကာ ဘုရားကုိ ဖင္ေထာင္ေအာင္ရွိုခုိးတာေတြ၊ ေဗဒင္ ဆရာေပါင္းစုံထံ သြား ကာ ယၾတာ မ်ဳိးစုံေခ်ရတာေတြသာ ရွိသည္။ အိမ္ေထာင္က်ျပန္ေတာ့လည္း သားမွုမယားမွု ေတြ ေနမွု ထုိင္ မွု ေတြ နဲ ့လုံးဟယ္ပန္းဟယ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာေတြကို ျပန္သတိရလာမိသည္။ သူ ေမြးခဲ့ေသာ ဤေဒသ သူ ၾကီး ျပင္း လာခဲ့ေသာ ဤ အရပ္တြင္ ထုိထုိေသာ ဓေလ့မ်ားျဖင့္ ၾကည္ႏူးသာယာဖြယ္ အလြန္ေကာင္းသည္။ ခု သူ သည္ ထုိအရပ္ေဒသတြင္ ဧည့္သည္ျဖစ္လုိ ့ေနျပီျဖစ္သည္။ ဤ နိဗၺာန္ေဆာ္တုိ ့၏ က်ဴးရင့္သံ ေဆာ္ၾသသံေတြ သည္ သူလုိ ့လူမ်ဳိးေတြအတြက္ အင္မတန္ တရားက်ဖြယ္ ေကာင္းသည္။ ကုသိုလ္ျပဳဖုိ ့အေရး ႏွုိးေဆာ္ေပး သည္ သုိ ့ ျဖစ္ သည္။
ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္မ်ားကုိ သတိရလာေစဖုိ ့မေၾကာက္မရြံ ့ရွိေနသည္မ်ားကုိ ေၾကာက္ ရြံ ့တတ္လာေစဖုိ ့သတိေပး ေန သည့္ႏွယ္ျဖစ္သည္။ ကုသုိလ္ျပဳဖုိ ့ေမ့ ေလ်ာ့ေနေသာ သူတုိ ့လုိလူမ်ဳိး ေတြအတြက္ နိဗၺာန္ေဆာ္မ်ား၏ အသံ သာသာ တုိ ့သည္ အင္မတန္ အက်ဳိးၾကီး မားေပလိမ့္မည္။ သူတို ့ျပဳ ေသာ ကုသုိလ္အမွုသည္ အဘယ္မွ် ျမင့္ျမတ္ ေလမည္နည္း။ ဥပုသ္ေန ့တုိင္း သူတုိ ့ တိုက္တြန္းႏွုိး ေဆာ္ ခဲ့၍ အိပ္ရာမွ ႏိုးထကာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွု ျပဳခဲ့သူေတြ မည္မွ်ရွိခဲ့ေလျပီနည္း။ သူတို ့၏ ေဆာ္ၾသသံ ေတြ ၾကားလုိ ့ ကုသုိလ္ျပဳဖုိ ့သတိတရားရသြားသူေတြ မည္မွ်ရွိခဲ့ ေလျပီနည္း။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ ထက္ ေတာ္က သႏၱတိအမတ္ၾကီး၏ ျဖစ္စဥ္က သက္ေသထူသည္။ နိဗၺာန္ေဆာ္လုပ္ရင္း ရဟႏၱာျဖစ္ကာ လူဝတ္ေၾကာင္နဲ ့ပင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားခဲ့သည္။ နိဗၺာန္ေဆာ္အလုပ္သည္ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ သူတစ္ပါ၏ စိတ္အတြင္းသ႑န္၌ ကုသုိလ္တရားျပဳလုပ္ဖုိ ့အသိတရားကုိေပၚလာေစပုံ၊ သံဃာေတာ္ မ်ား အား ဆြမ္းခ်က္ကပ္ဖုိ ့အတြက္ အိပ္ရာမွ ႏိုးေစပုံတုိ ့သည္ လြန္စြာမွ အၾကဳိးၾကီးမားလွေပသည္။
“မယားကုိခင္ သားေျမးကုိ ၾကင္ေသာ္ အစဥ္ မျပတ္ ေနထုိင္ၾက၍ ဘဝ ေနာင္ခါ သံသယာမွ ဖယ္ခြာ ထြက္ဆုတ္ နယ္ခလုတ္ကုိ ပယ္ျဖဳတ္ကာ ကြ်တ္ဆု ကုိပန္ရေအာင္ ဘုရား တရား သံဃာေတာ္ အရွင္ သူျမတ္တုိ ့အား ဆြမ္း ခ်က္ ကပ္ရန္ အဓိ႒ာန္ ထား၍ လုိမုိ ့နိဗၺာန္လမ္း တရားျပဳက်င့္ရန္ ထေတာ္ မူၾကပါ ….. ဘြန္………….. ေတာ (ဘေႏၱာ) သပၸဳရိသအေပါင္း ……… သူေတာ္ေကာင္းတုိ ့……… ………..”မ်က္လုံးက အေတြးေတြေၾကာင့္က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္လာသည္။ နိဗၺာန္ေဆာ္လူငယ္ တုိ ့၏ အသံက နီးလာ လုိက္ေဝးသြားလုိက္ ေပ်က္သြားတစ္ခ်က္ ေပၚလာတစ္ခ်က္ျဖင့္ ရွိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးမွ ခ်ဳိးခ်ဳိး ခြ်တ္ခြ်တ္ၾကားရသည္ မီးဖြင့္သံ မီးေမႊးဖုိ ့မီးဖုိရွင္းေနသံ ေတြ …..။ ေအာ္ အေမ …. အေမ ဆြမ္းခ်က္ဖုိ ့ ျပင္ ေန သည္ပဲ။ သူ ငယ္ငယ္က ဘေႏၱာေအာ္အျပီးျပန္လာေသာအခါ အေမကအိမ္တံခါးဆင္းဖြင့္ေပးသည္။ အေမ ဆြမ္း ေလာင္းျပီးမွ သူလည္း အိပ္ရာဝင္ေနက်ျဖစ္သည္။ မနက္ဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီအိပ္ယာႏိုးလွ်င္ သူ စား ဖုိ ့မ နက္စာကုိ အသင့္ျပင္ထားေပးသည္။
ခုေတာ့ ဒါေတြနဲ ့ သူေဝးသြားသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခု ရွိခဲ့ေလျပီ။ ဘဝမွာ လုပ္ေနတာေတြဟာ တ ကယ္ ေတာ့ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိလုိ ့လဲ ဟု သူေတြးမိသည။္ သုိ ့ေသာ္ အဲဒီ ဘဝ ၾကမ္းၾကမ္းၾကီးကုိပဲ ခုံမင္ႏွစ္သက္ ျပီး လက္ရွိလုပ္ ေနေသာ အလုပ္ေတြႏွင့္ လုပ္ကုိလုပ္ရမည့္အလုပ္ေတြအၾကား ခပ္ဝါးဝါးသာေတြးရင္း ရွိေနခဲ့ သည္။ အဲဒီ ဘဝ ထဲကုိ အေမ့အိမ္ကျပန္တဲ့အခါ သူ တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္သြားဦးမည္ျဖစ္သည္။ ေမ့ေလ်ာ့ ျခင္းေတြ အဆုံး သတ္ ပါ့မလား ရယ္ သူ မသိပါေခ်။
ေခါင္းထဲ ဝင္လာေသာ အေတြးေတြေၾကာင့္ အိပ္မရသည့္အဆုံး အိပ္ရာမွ ထကာ အေမ့ရွိရာမီးဖုိထဲသို ့ ထြက္ လာ ခဲ့သည္။ မီးခုိးေတြ အူေနေသာ မီးဖုိထဲတြင္ အေမတစ္ေယာက္ မီးေမႊးလ်က္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ သူ ထလာ တာကုိေတြ ့ေတာ့ အေမက နဖူးေပၚလက္ ကေလးကာျပီးၾကည့္သည္။
“ဟဲ ေကာင္ေလး … အေစာၾကီးရွိေသးတယ္ ရွဴးထေပါက္တာလား …..”
“မဟုတ္ဘူး အေမ သားႏိုးေနတာ ဘေႏၱာေအာ္သံၾကားတာနဲ ့ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြး ျပီး အိပ္မ ေပ်ာ္ ေတာ့လုိ ့ ….. ” အေမ့ကုိ ေျဖရင္း ဆန္ ထည့္ထားေသာ ထမင္းအုိးကုိမကာ ေဆးဖုိ ့ျပင္လုိက္သည္။ အေမက လွမ္းတားသည္။
“အင္း မင္းငယ္ငယ္က အေမ့ကုိ ဘြေႏာၱ ေအာ္ခ်င္လုိ ့ အျမဲ ဂ်ီက်တာေလ …..ကဲ႔ပါ ထားထား အေမလုပ္မယ္ ရွဴးေလးဘာေလး ေပါက္ျပီး ျပန္အိပ္ေတာ့ေလ မနက္ ေစာေစာ ထရဦးမယ္မလား …. သြားသြား သား …..”
“ရတယ္ အေမ သားအိပ္ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး မ်က္လုံးလည္း နည္းနည္းေၾကာင္ေနလုိ ့ …သားေဆးလုိက္မယ္ …. ကုသုိလ္ရေအာင္ ….”
အေမ က လက္ေဆးရင္းက ခပ္ညွင္းညွင္းရယ္သည္။ သူ ့မိန္းမ မနက္ေစာေစာ ထျပီး ဆြမ္းမေလာင္းတတ္ ဘူး ဆုိတာ အေမသိခ်င္သိမည္။ အလုပ္ေတြ သိပ္မ်ားေတာ့ လည္း မနက္ ေစာေစာဘယ္ထႏိုင္မလဲ ဟုအေမ တစ္ခါ ေျပာဖူးသည္ကုိ သတိရသည္။ မီးဖုိေပၚတြင္ မီးေသြးေတြက အရွိန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေတာက္ေလာင္ ေနျပီျဖစ္ သည္။ အေမက ညေနခင္းက ခ်က္ထားေသာ ဆြမ္းဟင္းအုိးကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ေနသည္။ အေမ့ အိမ္ေလးက
ေအးခ်မ္းစြာျငိမ္သက္ေန၏။ သူ တုိ ့သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေထြရာေလးပါ စကားေျပာရင္ ထမင္းအုိး အဆူေစာင့္ ေနၾကသည္။
“သားလည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမွုေတြနဲ ့ေဝးေနတယ္ အေမရယ္ ….. တစ္ေန ့တစ္ေန ့ အသည္းအသန္ စား ေသာက္ အလုပ္ကုိေျပး ဘုရားေတာင္ ဦးသုံးၾကိမ္မနည္းခ်ရတယ္ …. ညျပန္လာေတာ့လည္း ပင္ပင္ ပန္းပန္းနဲ ့ အိပ္ေပ်ာ္သြား ဒါနဲ ့ပဲ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ လုံးလည္ခ်ာလည္လုိက္ေနတာ ….. သားစဥ္းစားမိတယ္ အသက္အ ရြယ္ ရလာျပီး ဘဝထဲ ေရာက္ေတာ့ ငယ္ငယ္ တုန္းက ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမွုေလးေတြ ေတာင္မွ မလုပ္ျဖစ္ ေတာ့ဘူး …… သားတုိ ့ကုိက ေမ့ေလ်ာ့ေနတာထင္ပါရဲ ့အေမရာ ….” အေမက မီးဖုိေရွ ့ငုတ္တုတ္ေလးထုိင္ျပီး သူေျပာကုိ နားေထာင္ေနသည္။ လက္ထဲမွ ယပ္ေတာင္ျဖင့္လည္း မီးခပ္ေနေလ၏။
“အင္း …. ဒီလုိေပါ့သားရယ္ …. တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ဖုိ ့ၾကဳိးစားရမွာေပါ့ ပုိက္ဆံရွာတာလည္း ရွာ ကုသုိလ္ ေကာင္း မွုလုပ္တာလည္း လုပ္ေပါ့ ဘုရားတရား လုပ္ဖုိ ့အခ်ိန္ဆုိတာ ယူခ်င္စိတ္ရွိရင္ ရႏိုင္တာပဲမဟုတ္လား။ မင့္အေဖ ငယ္ငယ္ ကလည္း ဒီလုိေျပာဖူးတာပဲ ….. ဒီေန ့အေမနဲ ့အတူ ဆြမ္းေလာင္းေလ …. ခုေတာင္ မင္း ကုသုိလ္ေတြ ရေနျပီ ကုသုိလ္မလုပ္ႏိုင္တာမွမဟုတ္ဘဲကြယ္ ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေလး ရသမွ် ဘုရားတရားလုပ္ လွဴတာ တန္း တာ ေလးေတြ လုပ္ေပါ့ ….. မင္း ရွာထားေဖြထားတာေလး ေတြ ထဲက ဖယ္ျပီးစုထား လုံးလုံးခဲခဲ ေလးျဖစ္ လာ ေတာ့ လွဴေပါ့ …… ဘုရားတရား ေတာ့ မေမ့နဲ ့သားေရ …….”
“ဟုတ္ပါတယ္ ... အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္ေနတာပါ အေမရာ .... လုပ္လုိ ့ရႏိုင္ရဲ ့သားနဲ ့ ကုိယ္ဟာကုိယ္ ဆင္ေျခေတြေပးေနတာက မ်ားတာ .... တကယ္ေတာ့ ဘာမွ အပန္းၾကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး ေလ ....”
“ေအးေပါ့သားရယ္ လူဆုိတာက မေကာင္းမွုမွာပဲ တာရွည္ေပ်ာ္ေမြ ့ၾကတာမလား .... ငါ့သားမွာ ဒီလုိ အေတြး ေလး ရွိတာပဲ အေမေက်နပ္ပါတယ္ ေနာက္ ေကာင္းမွုကုသုိလ္လုပ္ဖုိ ့ဆင္ေျခေတြေပးမေန နဲ ့ဟုတ္လား သား ”
အေမ့အျပဳံးက သူ ့ရင္ကုိ ေႏြးေထြးေစသည္။ အေမက သူ ့ကုိ အားေပးသည္။ သူ သက္ျပင္းကုိ အသာခ်လုိက္ သည္။ ဒီလုိ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ဟာ ေနာင္တမဟုတ္ေသာ္လည္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမွု တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ နိဗၺာန္ေဆာ္ ေတြရဲ ့ ေဆာ္ၾသသံေတြသည္ လူတုိင္း၏ရင္တြင္ အသိတရားေလးေတြ ငုတ္ရာက ေပၚလာျပီး ေမ့ ေလ်ာ့ေနရာက သတိတရားေတြ ရေစသည္ဟု သူ ျမင္သည္။ သူတုိ ့ေတြအတြက္ အက်ဳိးအလြန္ျဖစ္မည္ဟုလည္း သူ ယုံၾကည္မိသည္။
“ေပေပ ရကုန္ ၾကဳံ ေတြ ဆုံကြဲ ရွင္ေသ တည္ပ်က္ ျမင္မွက္ ေတြးယွက္မရွိေတာင္းတ ရွိေၾကာင့္ၾက ဤကဲ ့သုိ ့ျပဆုိ ေသာေၾကာင့္ သုံးျပည္ဘဝ သုံးေလာက၍ သားလင္မယား မိဘမ်ားေၾကာင့္ ငုိေကြ်းျမည္တမ္း ပင္ပန္းဆင္းရဲ ရ တာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ …… အုိနာေသေရ ဆင္းရဲေဘးေၾကာင့္ သခ်ိဳ ၤင္းသုိ ့ေရာက္ရ တာလည္း အခါခါ ……သုိ ့ျဖစ္ ပါေသာေၾကာင့္ ဘဂါဝ ပရေမ တစ္ဆူ ဘုရားအား သတၱဝါေတြ လူအမ်ားတုိ ့က ဆြမ္းခ်က္ကပ္ရန္ အဓိ႒ာန္ ထား ၍ လုိ ့မို ့နိဗၺာန္လမ္း တရား ျပဳက်င့္ရန္ ထေတာ္ မူၾကပါ ………..ဘြေႏၱာ...... သပၸဳရိသ အေပါင္း သူေတာ္ ေကာင္း တုိ ့ …. ”ေၾကးစည္သံႏွင့္အတူ နိဗၺာန္ေဆာ္အမ်ား၏အသံလည္း တုိးသက္ ရာမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ မီးဖုိထဲတြင္ ဆြမ္းဟင္းနံ ့ျဖင့္ ေမႊးၾကဳိင္ေနသည္။ အာရုံဆြမ္းခံၾကြလာေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေရွ ့ေျပး ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း သား ေလးမ်ား၏ ေၾကးစည္သံစာစာ ကတျဖည္းျဖည္းနီးလာသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဆြမ္း၊ ဆြမ္း ဟင္းကုိယ္ စီ ျဖင့္ အိမ္ေအာက္သုိ ့ဆင္းကာ ဆြမ္းခံလာ သံဃာမ်ားကုိ ေစာင့္ဆုိင္းေနသည္။ အိမ္နီးနားျခင္း တခ်ဳိ ့လည္း ဆြမ္းေလာင္း ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။ အေရွ ့အရပ္မွ ေရာင္နီစတုိ ပ်ဳိ ့အန္က်လာသည္။ အာရုံဦးနံနက္ ခင္း သည္ မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ျပည္စုံစြာ က်က္သေရ ရွိလို ့ေနေလ၏ ….။
******************
ဒီဝတၱဳတုိေလးကုိ ေရးဖုိ ့စိတ္ကူးရေတာ့ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ မၾကီးဝါကုိ ေျပးသတိရမိပါတယ္ မၾကီးက တရားနာ ဖို ့လွဴဖုိ ့တန္းဖို ့အျမဲလုိလုိ သတိေပး အသိေပးေနက်ျဖစ္လုိ ့ပါ။ မၾကီးက သူ ကုိယ္တုိင္လည္း အလွဴအတန္း သိပ္ ဝါသနာပါသလုိ တစ္ပါးသူေတြကုိလည္း လွဴျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းျပီး လွဴျဖစ္ဖုိ ့လည္း အျမဲ ကူညီတတ္ပါတယ္။ ၂၇.၁၀.၀၉ ရက္ ေန ့ဟာ မၾကီးရဲ ့ေမြးေန ့ျဖစ္ပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ ဒီဝတၱဳတုိေလးကုိ မၾကီးဝါကုိ လက္ေဆာင္ ေပး လုိပါတယ္။ အမွတ္တရ လည္းျဖစ္ မၾကီး မျမဲ ျပဳလုပ္ေနတဲ ့ကုသုိလ္ေကာင္းမွုေတြ အတြက္ လည္း သာဓု ေခၚဂုဏ္ျပဳ ရင္းပါ မၾကီးေရ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ဒီဝတၱဳေလးကုိ ေမြးေန ့လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္ ........။
***************
စာဖတ္လည္လာ မိတ္သဟာ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲပါေစ
ရန္ကုန္သား
