“ ကုိ သန္းေမာင္ ေမာင္ေလး ထြန္းလြင္ရွိလား”
အိမ္ေရွ ့ျခံဝက လွမ္းေမးသံေၾကာင့္ ကုိသန္းေမာင္ ဖတ္လက္စ သတင္းစာကုိ အသာခ်ကာ လွမ္းၾကည့္လုိက္ သည္။ ျခံဝ ႏွင့္ အိမ္က ေပႏွစ္ဆယ္မရွိ တရွိသာ ေဝးသည္မုိ ့မ်က္မွန္တပ္ထားေသာ္လည္း ကုိသန္းေမာင္ ေကာင္း ေကာင္းျမင္ရသည္။ အိမ္ေရွ ့ျခံတံခါးနားတြင္ ခင္သက္ေဝတစ္ေယာက္ နဖူးထက္မွာ လက္ကေလးကာ လ်က္ အိမ္ထဲသုိ ့ၾကည့္ေနသည္ကုိ ေတြ ့ရသည္။
“ေအာ္ မခင္သက္ေဝပါလား အထြန္း သူ ့အေမေစ်းသြားၾကဳိတယ္ ဗ် ခုတင္ပဲထြက္သြားတာ။ မခင္သက္ေဝ ဘာ မ်ား မွာခ်င္လုိ ့လဲ။”
ခင္သက္ေဝက အနည္းငယ္ ေတြသြားသည္။ ထုိ ့ေနာက္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာကုိသန္းေမာင္ကုိ ၾကည့္ရင္း
“ ေအာ္ ဘာမွ မွာစရာမရွိပါဘူး ကုိသန္းေမာင္ ကြ်န္မ ေမာင္ေလးထြန္းလြင္ကုိ ထမင္းစားလာဖိတ္တာပါ ဟုိတစ္ ရက္က သူ အိမ္မွာ ကြ်န္မ ကြန္ပ်ဴတာေလး လာျပင္ေပးသြားတာ ေက်းဇူးတင္လုိ ့….”
“ ဝင္ထုိင္ဦးေလ မခင္သက္ေဝ အထြန္း ျပန္လာေတာ့မွာပါ။ ”
ကုိသန္းေမာင္က ေလာကဝတ္လုပ္ရင္း ျခံတံခါးကုိ အသာဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ ခင္သက္ေဝက ေခါင္းအသာ ခါ လ်က္
“ေနပါေစ ကုိသန္းေမာင္ မဝင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မ ခ်က္ျပဳတ္ထားတယ္လုိ ့သာသူ ့ကုိေျပာလုိက္ပါ။ အိမ္… ထမင္း လာစားလွဲ ့လုိ ့ေနာ္….ကဲသြားမယ္ ကုိသန္းေမာင္…..ေျပာလုိက္ေနာ္ဆက္ဆက္……”
“ဟုတ္ကဲ ့ဟုတ္ကဲ ့…..ကြ်န္ေတာ္ေကာ မပါဘူးလား ဗ်…..”
လွည့္ထြက္သြားမည္ျပဳေနရာက ခင္သက္ေဝက ကုိသန္းေမာင္ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ ကုိသန္းေမာင္က ျပဳံးရယ္ ေနသျဖင့္ ခင္သက္ေဝက အနည္းငယ္ အုိးတုိ ့အမ္းတမ္း ျဖစ္သြားရာက အရွက္ေျပ ရယ္လုိက္ရင္း….
“ အဟင္း ..လာစားလွည့္ပါ ကုိသန္းေမာင္ အထြန္းလာေတာ့….”
သူ ့ကုိ ျမန္ျမန္ျပန္ေျဖရင္း ခင္သက္ေဝ ခက္သြက္သြက္ထြက္သြားသည္။ ကုိသန္းေမာင္က ေတာ့ ခင္သက္ေဝ ကုိ အသာေငးၾကည့္ရင္း ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္ ျပဳံးလုိ ့သာေနမိသည္။ ခင္သက္ေဝက အရြယ္သာဟုိင္းလာေပ မယ့္ လွခ်က္ကေတာ့ ေရေဆးငါးၾကီးလုိပင္ ေခ်ာေခ်ာၾကီးရွိေသးသည္။
ခုေတာ့ အပ်ဳိၾကီးခင္သက္ေဝ ျဖစ္လုိ ့ေနေပျပီ။ ကုိသန္းေမာင္သည္ ျခံတံခါး ကုိ အသာ ျပန္ေစ့ရင္း ခင္သက္ေဝ အေၾကာင္းကုိ ေတြးမိေနသည္။ ကုိသန္းေမာင္တုိ ့ငယ္ငယ္က ခင္သက္ေဝဆုိတာ လူပ်ဳိတုိင္းက ျမင္တုိင္းၾကည့္ ၾကည့္တုိင္းလွ တဲ ့မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ ခင္သက္ေဝ လာျပီေဟ့ ဟုဆုိ လွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကပဲျဖစ္ျဖစ္
လမ္းထိပ္က အုပ္ခုံမွာထုိင္ရာကပဲျဖစ္ျဖစ္ လူပ်ဳိအမ်ား ေခါင္းၾကီးမ်ား ပင္လည္ေအာင္ၾကည့္ၾကရသည္။
ထုိအခါက ခင္သက္ေဝကလည္း ခုလုိ စကားေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေျပာတတ္သူမဟုတ္ေသးေပ။ လွသ ေလာက္ မာနက ငယ္ထိပ္ ေရာက္ေနေလေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူပ်ဳိမွန္သမွ်ကုိ သူ ့နဲ ့တူတယ္ တန္တယ္ ဟု ထင္သည္ မဟုတ္။ အမွန္အတုိင္း ဝင္ခံရပါလွ်င္ ခင္သက္ေဝကုိ ၾကဳိက္တဲ ့အထဲ ကုိသန္းေမာင္တုိ ့လည္း ပါ ခဲ ့သည္။
ခင္သက္ေဝရဲ ့နင့္နင့္သီးသီး ေျပာဆုိခဲ ့ေသာ စကားေတြကုိလည္း ရင္ကြဲပက္လက္ျဖင့္ၾကားခဲ ့ဖူးျပီျဖစ္သည္။ ကုိသန္းေမာင္တုိ ့အရပ္ထဲတြင္ ခင္သက္ေဝ သည္ သတင္းၾကီးေသာ ေရႊမင္းသမီးျဖစ္ခဲ ့သည္ဆုိလည္း မွားလိမ့္ မည္မဟုတ္။ ခင္သက္ေဝတုိ ့မိဘမ်ားသည္ အတန္သင့္ျပည့္စုံၾကသည္။ ဖခင္လုပ္သူ ဦးဘဟန္မွာ တရားရုံးခ်ဳပ္ ေရွ ့ေနၾကီးျဖစ္သည္။ ခင္သက္ေဝ ကထုိအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အင္မတန္ ေမာက္မာေသာ မိန္းမလွတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ ့သည္။
ရွင္ျပဳရဟန္းခံပြဲေတြ ဆုိရင္ျဖင့္ ခင္သက္ေဝမပါလွ်င္ ပြဲကမစည္ကားဘူးဟုပင္ ေျပာၾကဆုိၾကသည္။ ကြမ္း ေတာင္ကုိင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ တုိ ့တြင္ ခင္သက္ေဝက အဝင္းဆုံးအဝါဆုံး အေခ်ာဆုံး အလွဆုံး၊ လူပ်ဳိေတြက လည္း ရွင္ထမ္းသည္က နည္းနည္း ခင္သက္ေဝကုိ ငမ္းသည္က မ်ားမ်ားျဖင့္ ခင္သက္ေဝတုိ ့အလွသတင္းၾကီး ခဲ ့ေလသည္။
ၾကဳိက္တဲ ့သူခ်စ္တဲ ့သူမ်ားကလဲ ခင္သက္ေဝ နားတြင္အင္မတန္မွ ေပါမ်ားသေလာက္ ခင္သက္ေဝကေတာ့ တစ္ခါဆုိ ဆုိသေလာက္ မွတ္သြားေအာင္ ပညာျပျပလႊတ္ သည္။ ခင္သက္ေဝ စနက္မိလို ့အရွက္ကြဲရသူ အသည္းေတြ ကြဲရသူမ်ား ရုိက္သတ္လုိ ့ပင္ကုန္မည္မထင္။ ခင္သက္ေဝကုိယ္တုိင္လည္း ေခါင္းေခါက္ေရြးလုိ ့ ရတယ္ ဆုိျပီး ေရြးလာလုိက္တာ ယခုဆုိလွ်င္ သုံးဆယ္ေက်ာ္ရာက ေလးဆယ္နားပင္နီးလုိ ့လာခဲ ့ျပီျဖစ္သည္။
သုိ ့တုိင္ခင္သက္ေဝတုိ ့ကလွတုန္းလွဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အပ်ဳိဖ်န္းကေလး ေတြလုိ ဖူးစပြင့္စ အ လွမ်ိဳး မဟုတ္သည့္ တုိင္ခင္သက္ေဝမွာ သုံးဆယ္ေလာက္သာ ထင္ရေလာက္ေအာင္ႏုတုန္း ပ်ဳိစဲပင္ရွိသည္။ ကုိ သန္းေမာင္တုိ ့လုိ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွ၍ မိန္းမလုိခ်င္ပါပဲလ်က္ မရၾကရွာေသာ လူပ်ဳိသုိးၾကီး မ်ား သည္ လည္းေကာင္း၊ ငယ္ပင္ငယ္ေသာ္ျငားလည္း မမၾကီးမ်ားကုိမွ ၾကဳိက္တတ္ၾကပါေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ား သည္ လည္းေကာင္း ခင္သက္ေဝကုိ မ်က္စိက်တုန္းပင္ရွိေသးသည္။
ခင္သက္ေဝကလည္း အပ်ဳိေလးက အပ်ဳိၾကီးျဖစ္လာေတာ့ မ်က္ႏွာေၾကာ အနည္းငယ္ေလ်ာ့သြားသည္မွ လြဲ၍ အရပ္ထဲလမ္းသြားလွ်င္ မ်က္ႏွာကုိခ်ီလွ်က္ သြားတုန္း လာတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ ငါ့ၾကဳိက္ေနတဲ ့သူေတြ ရွိပါေသး လားဟူေသာ အသိကေလးျဖင့္ သူလည္း အားတင္းထားဟန္တူပါသည္။ သုိ ့တုိင္သူမကေတာ့ အပ်ဳိၾကီးဟူ ေသာဘြဲ ့ကုိ လက္ကုိင္ထားရစဲ ျဖစ္ေလသည္။
“အဲ…ေလးသန္း ..ျပဳံးစစ နဲ ့ဘာျဖစ္ေနတာလဲ သတင္းစာၾကီးကုိင္ျပီး..ဟမ္…”
ခင္သက္ေဝအေၾကာင္းေတြးလ်က္ ျပဳံးျဖီးျဖီးျဖစ္ေနေသာ ကုိသန္းေမာင္တစ္ေယာက္ ထြန္းလြင္အသံေၾကာင့္ သတိျပန္လည္လာသည္။ တူလုပ္သူကုိ လွည့္ၾကည့္ရင္း လူၾကီးရွက္ေတာ့ရယ္ဆုိသလုိ ရယ္သံေလးစြက္၍
“အဟင္း…ဟုတ္ပါဘူးကြာ သေဘာက်လုိ ့ပါ…မင္းကလဲ…”
“အလုိ ဗ်ာ…ကြ်န္ေတာ္က မလဲပါဘူး…ေလးသန္း ကဘာေတြတစ္ေယာက္တည္း သေဘာေတြေခြ ့ေနတာလဲ.. လုပ္စမ္းပါဦး…ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလး လူပ်ဳိသုိးၾကီး….ေတြ ့ထားျပီလား….”
ထြန္းလြင္က ကုိသန္းေမာင္ကုိ ရယ္ေသြးလ်က္ စသည္။ ကုိသန္းေမာင္က စက္တီကုလားထုိင္ေပၚ တင္ပ်ဥ္ေခြ ျပင္ထုိင္လ်က္
“အင္း…ခုဏက ခင္သက္ေဝလာသြားတယ္ကြ….မင့္ထမင္းစားလာဖိတ္တာတဲ ့…ဟုိေန ့က သူ ့ကြန္ပ်ဴတာ ျပင္ ေပး လုိ ့တဲ ့ ထမင္းေကြ်းခ်င္သတဲ ့…အဲတာ မင့္လာဖိတ္တာ…မေတြ ့ေတာ့ အပ်ဳိၾကီး ရွက္ရွက္နဲ ့ျပန္သြား ေလရဲ ့…”
“အင္းေလ မမသက္ေဝက ထမင္းစားလာဖိတ္တာ နဲ ့ေလးသန္းျပဳံးတာနဲ ့ဘာဆုိင္လဲ…ျပီးေတာ့ရွက္ျပီးျပန္သြား ရေအာင္ ေလးသန္းက ဘာလုပ္လုိက္လုိ ့လဲ….”
ထြန္းလြင္က ကုိသန္းေမာင္ ေရွ ့ကုလားထုိင္တြင္ ဝင္ထုိင္ရင္း နားမလည္ဟန္ျဖင့္ေမးသည္။ ကုိသန္းေမာင္က ထြန္းလြင္ကုိ မ်က္လုံးၾကီးျပဴးလွ်က္….
“အင္…ေအာင္မယ္ မင္းက မမသက္ေဝေတြ ဘာေတြေတာင္ျဖစ္ေနပါ့လား…အဟား..အထြန္းေခြးေကာင္ မင္း ဦးေလးကုိ မေျပာဘဲ ဘာေတြ ရွဳပ္ထားလဲေျပာစမ္း …….”
“အာ…..ဗ်ာ သူက မမသက္ေဝလုိ ့ေခၚဆုိလုိ ့ေခၚတာပါဗ်ာ…သူ ့ဆုိက္က ေလးသန္းတုိ ့ဆုိက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ဆိုက္္ ဟုတ္ဘူး….ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ဘာမွမဆုိင္ဘူး…ကဲပါ ….သူ ရွက္သြားေအာင္ ေလးသန္းက ဘာေျပာလုိက္လုိ ့လဲ”
အထြန္းက မ်က္ႏွာတည္နဲ ့ေျပာသည္။ ကုိသန္းေမာင္က တူျဖစ္သူကုိ အေသခ်ာအကဲခတ္ေနသည္။ ထြန္းလြင္ ရုပ္ၾကည့္ရတာ ခင္သက္ေဝမွဳိင္းမိပုံေတာ့မရေပ။ ကုိသန္းေမာင္သည္ ခင္သက္ေဝမွဳိင္းမိေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိးကုိ အလြတ္ပင္ရေနျပီ ျဖစ္သည္။
“ေျပာပါဘူးဘူးဗ်ာ သူကမင္းကုိ ကြက္ဖိတ္ေတာ့ ငါကလည္းေမးလုိက္တာေပါ့ ကြ်န္ေတာ္ေကာ မပါဘူးလားလုိ ့ ေလ…အဟီး ခင္သက္ေဝ ရွက္သြားတာ မ်က္ႏွာၾကီးကို နီလုိ ့….”
“ဟာ ဗ်ာ ေလးသန္းကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္…..ကြ်န္ေတာ္က ရုိးရုိးကူညီတာပါ…ဘာလဲ…ေလးသန္းက ဆင္ျဖဴ ေတာ္မွီျပီး ၾကံစုပ္ဦးမလုိ ့လား….ဟားဟား…..”
ထြန္းလြင္က တူရယ္သာေျပာတယ္ ကုိသန္းေမာင္ အစ္မအၾကီးဆုံးက ေမြးသည္ေၾကာင့္ အသက္ခ်င္း ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ေလာက္သာ ကြာသည္။ ထြန္းလြင္က ကြန္ပ်ဴတာတကၠသုိလ္မွ ဘြဲ ့ရျပီးစဆုိေတာ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိေသးသည္။ ကုိသန္းေမာင္က သုံးဆယ္ေက်ာ္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္။ တူဝရီးထက္ အစ္ကုိၾကီး ႏွင့္ညီလုိ ပင္ျဖစ္ ေနသည္။
“ေအာင္မာ….မင္းကမ်ား ေဟ့ေကာင္ သန္းေမာင္တုိ ့က ခုထိမိန္းမ မရေသးေပမယ့္ အစြမ္းအစ မရွိတဲ ့ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူးကြ…ေခတ္မေကာင္းလုိ ့…ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ….”
“ဘာလဲ…မမသက္ေဝၾကီးကုိ ေစာင့္ေနတာလား…လုပ္ေလ ေလးသန္းရဲ ့အသက္ေတြက မေစာင့္ေတာ့ဘူးေနာ္။ မမသက္ေဝၾကီးေတာင္ ဟုိင္းေနျပီ လူကလွျပီးႏုေနလုိ ့သာ….”
ထြန္းလြင္ ဦးေလးလုပ္သူကုိ စကားနာထုိးေနသည္။ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနတုန္း ေစ်းကျပန္လာ ေသာ ထြန္းလြင္၏ မိခင္ေဒၚတင္တင္လွေၾကာင့္ စကားစျပတ္သြားသည္။
“ဟဲ ့သန္းေမာင္ နင္ငါ့သားကုိ ဘာေတြ သင္ေပးေနတာလဲ…ဟြန္းေနာ္ ငါ့သားေလး ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ… ေပါက္တတ္ကရေတြ သင္မေပးနဲ ့….အထြန္း……အေမဟင္းခ်က္မယ္…ေရေလး ကဲ ့ေပးဦး….”
“အလုိ ဗ်ာ မမၾကီးႏွယ္…………ကြ်န္ေတာ္က သင္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး…မမၾကီးသားကသာ……”
“ေလးသန္း…..ေတာ္…… မဟုတ္ တရုတ္ေတြမေျပာနဲ ့….လာျပီအေမ..လာျပီ။ အလားကား ေလးသန္းၾကီးက ….မိန္းမလုိခ်င္ေနတာ……ဟားဟား”
ထြန္းလြင္က အေမလုပ္သူ သူ ့ဘက္လွည့္လာမည္စုိး၍ ကုိသန္းေမာင္ကုိ အတင္းစကားပိတ္ေျပာျပီး ေရခပ္ရန္ အိမ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းသြားသည္။ ထြန္းေဝမ်က္လုံးထဲ တြင္ေတာ့ ခင္သက္ေဝ၏ ေန ့လည္စာ ထမင္းဝုိင္းကုိသာ ျမင္ေယာင္ ေနသည္။ ခင္သက္ေဝ အျပဳံးခ်ဳိခ်ဳိေတြနဲ ့ဆုိ အိမ္မွာထက္ေတာ့ ထမင္းစားေကာင္းသည္ပဲေလ။
******************* ********* ********* ***********************
“စားစား ေမာင္ေလး ေကာင္းရဲ ့လား ငါးျမင္းဗုိက္သား ဆူကလည္းဆူ နဲ ့ခရမ္းခ်ဥ္သီးေပါေပါေလးနဲ ့ မမကုိယ္ တုိင္ခ်က္ထားတာ ….ထည့္စား….. ေဟာ ဒါေလး က ဘူးရြက္ဟင္းခါးေလး …”
ထြန္းလြင္ကေတာ့ ခင္သက္ေဝ ကုိၾကည့္ုလုိက္ ငါးျမင္းဗုိက္သားေတြကုိ စားလုိက္၊ ဘူးသီးဟင္းခါး ကုိ တရႊတ္ ရႊတ္ေသာက္လုိက္ ျဖင့္ထမင္းမ်ားစားလုိ ့မိန္လွသည္။ ခင္သက္ေဝက ထမင္းပြဲေဘး ၾကဳံ ့ၾကဳံေလးထုိင္ရင္း ယပ္ ေတာင္ေလးခပ္ခါ ခပ္ခါျဖင့္ ထြန္းလြင္စားတာကုိ သူ စားေနရသလုိ ႏွင့္ဝေနသည္။
“ေကာင္းလုိက္တာ မမသက္ေဝရာ လက္ရာကေတာ့ ရွယ္ပဲ….ေနာက္က်ရင္….မမသက္ေဝ ကြန္ပ်ဴတာၾကီး ခဏ ခဏ ပ်က္ပါေစေတာင္ ဆုေတာင္းရမလုိ ျဖစ္ေနျပီ။ ”
ေနာက္ဆုံးထမင္းလုပ္ကုိ အရသာခံဝါးရာက မမ်ဳိ ခ်င့္ မ်ဳိခ်င္ မ်ဳိခ်က္လ်က္ ထြန္းလြင္က ေျပာသည္။ ခင္သက္ ေဝက ေလသံေလးမွ်င္းကာ ရယ္ရင္း…………
“အမယ္ေလးေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာေတာ့ မပ်က္ပါရေစနဲ ့ မင္းစားခ်င္ လာစားလွည့္ေပါ့ကြယ္…..တုိ ့အိမ္မွာက အ ေဒၚနဲ ့မွ ႏွစ္ေယာက္ရွိတာ….ဟင္းဟင္း…..”
ခင္သက္ေဝ မိဘေတြဆုံးေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူ၏ညီမ အေဒၚေဒၚစိန္ျမ ႏွင့္သာ ေနလာရသည္။ အေဒၚလုပ္သူက ခပ္လွမ္းလွမ္းကထုိင္ရင္း ခင္သက္ေဝ စကားေၾကာင့္ေခ်ာင္းဟန္ ့သည္။ ခင္သက္ေဝက အေဒၚလုပ္သူကုိ မ်က္စိေလး ေစြၾကည့္ရင္ ထြန္းလြင္ကုိ သြားေလးျဖဲကာျပဳံးျပသည္။
ထြန္းလြင္ကလည္း ခင္သက္ေဝ စကားေၾကာင့္ သူ ့ဦးေလး သန္းေမာင့္မ်က္ႏွာၾကီး ျမင္မိျပီး အူထဲက လွဳိက္ လိွဳက္ျပီး ရယ္ခ်င္လာသည္။ စကားေရာ ေဖာေရာႏွင့္ ခင္သက္ေဝ ရယ္တုန္း ေရာ၍သာ ရယ္လုိက္ရ သည္။ ခင္ သက္ ေဝကလဲ လွသည္။ ဟင္းခ်က္ကလည္း ေကာင္းသည္။ အေမ ကတစ္ႏွစ္ တစ္ခါေတာင္ ျဖစ္ျဖစ္မည္ ခ်က္ တတ္ေသာ ခင္သက္ေဝ၏ ငါးျမင္းဗုိက္သားကလဲ ဆူသည္။
“စားေကာင္းရဲ ့လားေမာင္ေလး….ကဲစား ဒီမယ္ ေကာင္းမွေကာင္း ျမေက်ာက္ေတြ ခ်ဳိတာကြယ္….မင္းၾကဳိက္ရဲ ့ လား ေတာင္မသိဘူး။ ဟုိေန ့ကေစ်းထဲ ေတြ ့လုိ ့ဝယ္ျပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားတာ….ဟင္းဟင္း…”
ထြန္းလြင္သည္ ခင္သက္ေဝ၏ ဟင္းဟင္း..ဟင္းဟင္း ဆုိေသာ ခ်ဳိအီအီရယ္သံႏွင့္ေရာကာ ျမေက်ာက္သရက္ သီးစိတ္ၾကီးေတြကုိ အတင္းမ်ဳိမ်ဳိခ်ေနမိသည္။ ဦးေလးသန္းေမာင္တုိ ့သတၱိနဲ လုိ ့သာ ဒီလုိ ခ်ိဳခ်ိဳအီအီၾကီးေတြ မ စားရတာဟု ေတြးလွ်က္က ရယ္ခ်င္လာျပန္သည္။
“ေတာ္ေတာ္ ခ်ဳိတာပဲ မမသက္ေဝ မမ မ်က္ႏွာလုိပဲ ..ဟဲဟဲ…မမကြန္ပ်ဴတာက ေဟာင္းေနျပီ။ လက္ပ္ေတာ့ပ္ ေလးဘာေလးဝယ္ပါေတာ့လား… ပုိလည္းသုံးလုိ ့ေကာင္းတာေပါ့…ရုံးလည္း ယူသြားလုိ ့ရတာပဲကုိ…”
ခင္သက္ေဝက ထြန္းလြင္၏ ျပည္တီတီ စကားေၾကာင့္ ရင္ဖုိရင္းက တဝက္တပ်က္ၾကာလုိက္ရေသာ လက္ပ္ ေတာ့ပ္ ဟူေသာစကားကုိ ေလသံဖမ္းလွ်က္ ရမ္းတုတ္လုိက္ရသည္။ ထြန္းလြင္ေလးက စကားတတ္သည္ဟု လည္း စိတ္ထဲက မွတ္လိုက္မိသည္။ ခင္သက္ေဝမ်က္ႏွာကလည္း ခ်ဳိသလုိ သူမ အသံက ပုိလုိ ့ပင္ခ်ဳိကာ အီ ၍ပင္ေနေလသည္။
“အင္း ဝယ္ႏုိင္ေသးပါဘူ ငါ့ေမာင္ရယ္ မင္းသိတဲ ့အတုိင္း လက္ပ္ေတာ့ပ္ေတြက ေစ်းကခပ္ေကာင္းေကာင္း ရယ္ ေလးငါးဆယ္သိန္းၾကီးေတာင္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး….”
ခင္သက္ေဝက ရင္ကေလးခ်ီ၍ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါျဖင့္ ခပ္ညည္းသည္းေလး ေျပာသည္။ ထြန္းလြင္က ေတာ့ ျမေက်ာက္သရက္သီးေတြကုိ ပဲစားေကာင္းေကာင္းနဲ ့စားေနမိသည္။ ခင္သက္ေဝကလည္း ထြန္းလြင္၏ အၾကည့္စူးစူးေတြ ေအာက္တြင္ လွဳိက္ရင္းဖုိရင္း ျပဳံးရင္းရယ္ရင္းႏွင့္ ၾကည့္ႏူးမဆုံးျဖစ္ေနသည္။ ဒီေခတ္လူငယ္ ေတြမ်ား ရင္ခုန္ေအာင္ သက္သက္လုပ္ၾကည့္ တတ္ေလသလားဟု ခင္သက္ေဝေတြေနမိသည္။
ထြန္းလြင္က ကြန္ပ်ဴတာပ်က္ဖုိ ့ဆုေတာင္းရမည္မဟုတ္။ သူ ဆုေတာင္းရမွာဟုလည္းစိတ္က ေတြးေတြးျပီး ထြန္းလြင္ကုိ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ ့ေအာင္ေျပာေနသည္။ ထြန္းလြင္က သူ ့မ်က္စိေအာက္တြင္ပင္ အရြယ္ေရာက္ လာေသာ ေကာင္ေလးျဖစ္သည္ ကတစ္ေၾကာင္း၊ အေဖမတူ အေမမတူ ျဖဴျဖဴ ျပည့္ျပည့္ ေခ်ာေခ်ာ ေမြ ့ေမြ ့ ေလး ကရွိသည္ကတစ္ဖုံ၊ ပညာေလးကလည္း တတ္လုိက္ျပန္ေတာ့ ခင္သက္ေဝမ်က္လုံးထဲ ထြန္းလြင္ သည္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေရာင့္ေရာင့္ျဖင္ ့ ၾကည့္လုိ ့အင္မတန္ပင္ေကာင္းေနသည္။
“မင္း အလုပ္ဝင္ေတာ့မွာလား။ ေက်ာင္းျပီးတာ မၾကာေသးဘူး မုိ ့လား….”
“ဟုတ္ကဲ ့အလုပ္က ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး မမသက္ေဝရ ဒါေပမယ့္ ေလးသန္း သူငယ္ခ်င္း ကုမၸဏီတစ္ ခုမွာေတာ့ေျပာထားတယ္ ကြ်န္ေတာ္ယူထားတဲ ့ဘြဲ ့ေလးနဲ ့လဲကုိက္ေတာ ့အဲဒါေလးေတာ့ရမယ္ထင္တယ္..”
“ဟုတ္လားေကာင္းတာေပါ့ ကုိသန္းေမာင္တုိ ့က အေပါင္းအသင္း ေကာင္းတာပဲေနာ္…လစာေကာ ဘယ္လုိလဲ … ေကာင္းရဲ ့လား….”
ထြန္းလြင္နဲ ့စကားေျပာရျပီးေရာ ဆုိျပီးခင္သက္ေဝ စကားေျပာေနလုိက္သည္မွာ သူကုိယ္တုိင္ထမင္း မစားရ ေသးတာပင္ ေမ့လုိ ့ေနသည္။ အေဒၚလုပ္သူက ဆာလွေပါ့ထင္သည္ ခဏခဏ ေခ်ာင္းဟန္ ့ေနသည္။ ခင္သက္ ေဝက မသိဟန္ျပဳကာ ထြန္းလြင္ဘက္ကုိပင္ ေစာင္းထုိင္းလွ်က္ စကားေတြေကာင္းေနေတာ့သည္။ ထြန္းလြင္ ကလည္း ငါးျမင္းဆီျပန္မ်က္ႏွာၾကီးကုိေရာ ခင္သက္ေဝ၏ ေခ်ာေခ်ာလွလွ မ်က္ႏွာၾကီးကုိေရာေထာက္ကာ စ ကား မရွိစကားေတြ ရွာေျပာေနသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဒၚလုပ္သူ ေဒၚစိန္ျမက ထမင္းဝုိင္း ထသိမ္းကာမွပင္ စကားစျပတ္ကာ ထြန္းလြင္ ျပန္သြား သည္။ ခင္သက္ေဝက ေတာ့ ဗုိက္ထဲ ျပည့္ေနသည္ဟုဆုိကာ သူ ့အခန္းထဲဝင္သြားသည္။ အေဒၚကေတာ့ ဆာ ဆာ ႏွင့္ ပင္ ခင္သက္ေဝ စသြားေသာ ထမင္းဝုိင္းကုိ လက္စသတ္ရေလေတာ့သည္။
ဥာဥ္(၂) တြင္ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါရန္.....
No comments:
Post a Comment