အသက္ထြက္သြားေသာ ေစာင့္ထိန္းျခင္း

ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ျငိမ္သက္စျပဳေနျပီျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚတြင္လည္း လူ အသြားအလာ က်ဲပါးေနျပီျဖစ္ သည္။ ည သည္လွေကာင္းလွေပမည္။ သုိ ့ေသာ္ ထုိလွပေသာညကို ခံစားဖုိ ့ေနေနသာသာ ပင္ပန္းႏြမ္းေန ေသာ ခႏၶာကုိယ္ ကုိ မလွ်က္က အိမ္ေရာက္ဖုိ ့တအားေလွ်ာက္ယူေနရသည္။ ရာသီက ပူရသည့္အထဲ အလုပ္ ကလည္း ဒီကေန ့ ပုိပင္ပန္းသျဖင့္ သူ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္းေနျပီျဖစ္သည္။ သူ စီးလာေသာ ဘတ္စ္ကားက လည္း သူ ့ လက္က်န္ အင္အားမ်ားကုိ ယူထားလုိက္ျပီျဖစ္သည္။ လူလည္း ဖြတ္သထက္ ညစ္ေနျပီ။

တစ္လတစ္လ ရသည့္ေငြႏွင့္ ဘယ္လုိမွ မကာမိ။ အလုပ္တြင္ ရံဖန္ရံခါ ေအာက္ဆုိက္ေလး မွမရရင္ အိမ္က မိန္းမက ခုိ သံေပးကာ မတရား ျငီးမည္။ ဒီ ဗိုက္ျပႆနာ ပါးစပ္ျပႆနာ ေၾကာင့္ခက္လွသည္။ သုိ ့ေသာ္ မဝတ္ ဘဲ ေနလုိ ့ရသည္။ မစားဘဲ ေနလုိ ့ရသည္မဟုတ္။ သားသမီးေတြရဲ ့ ပူဆာမွုကုိလည္း ဟုိေန ့ဝယ္ေပးမည္ သည္ ေန ့ဝယ္ေပးမည္ဟု ေန ့ေရႊ ညေရႊ ့လုပ္လာခဲ့သည္မွာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မွန္းမသိ။ သူ တုိ ့သားသမီးမ်ား ကံဆုိး ဘိခ်င္းဟု ေတြးမိသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့အစြမ္းက ကုန္ ျပီျဖစ္သည္။ သိန္းထီမ်ားကလည္း မေပါက္ႏိုင္။

သူ သိပ္ပင္ပန္းလာေသာ ရက္မ်ဳိး စိတ္ကလည္း အထိမခံေအာင္ တုိေနခ်ိန္မ်ဳိးဆုိက ထုိသုိ ့ကေလးမ်ား ပူဆာ ေသာ အခါ ေအာ္ေငါက္ပစ္ လုိက္မိမည္ျဖစ္သည္။ သူလည္း အေဖထဲက အေဖ ပင္ျဖစ္၍ သားသမီးအလုိကို ေတာ့ လုိက္ခ်င္ပါသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ သူ ့မိသားစု အတြက္ သူ တစ္ေယာက္ တည္း ရုန္းရသည္မွာ လြယ္ လွသည္မဟုတ္။ မိန္းမလုပ္သူက အသုတ္ဆုိင္ကေလး ဖြင့္ျပီး သူ ့ကုိကူညီလုိ ့သာ သူ အသက္ရွု အ နည္း ငယ္ ေခ်ာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အငယ္ေကာင္ေလးက ေနာက္ ႏွစ္ဆုိ ေက်ာင္းထားရ ေတာ့မည္။ အၾကီး ေကာင္ က သုံးတန္း။ ေက်ာင္းစရိတ္ က်ဴရွင္စရိတ္ ေတြးပူရရင္ ထမင္း ပင္စားႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲ ပစ္ခ်င္စိတ္သာ လႊမ္းမုိးေနေလသည္။ ေခ်သလုံးၾကြက္သား မ်ား ကလည္း ေညာင္းခ်ိေနသလုိ ဇက္ေၾကာကလည္း ေနာက္မွ ဆြဲထားသလုိ တင္းေနပုံေၾကာင့္ မအီမသာၾကီး ျဖစ္ ေန ေလသည္။ တစ္ကုိယ္လုံးလည္း ေခြ်းမ်ားႏွင့္စီးထန္းေနေလ၏။ သူ ့ေရွ ့မွ ကားတစ္စီး ဝူးကနဲ ေမာင္းထြက္ သြားသည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ အားၾကီးေနေသာ သူ…. ရုတ္ရက္မုိ ့လန္ ့သြားသည္။ တစ္ျပဳိင္နက္ ေဒါသကလည္း မဆီမဆုိင္ ထြက္သြားသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ပက္ကနဲ ့ဆဲမိသြားသည္။

ကားရပ္ထားခဲ့ေသာ ေနရာသုိ ့ေရာက္ေတာ့ လမ္းမေပၚတြင္ မည္းမည္း အရာဝတၱဳတစ္ခု ကို သူ ေတြ ့လုိက္ရ သည္။ ဘာမ်ားျဖစ္မည္နည္း။ အလင္းေရာင္ကလည္း အားနည္းသည္။ သူ အိမ္ ကုိ အနည္းငယ္ေမ့သြားသည္။ ေလးေထာင့္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရာတစ္ခု။ ထုိအရာဝတၱဳနားသုိ ့ေရာက္ေသာအခါ သူ ရပ္တန္ ့လုိက္ျပီး ဆတ္ကနဲ ေကာက္ၾကည့္လုိက္သည္။

ပုိက္ဆံအိတ္ တစ္ခုပါလား …… သားေရျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အတန္ငယ္ၾကီးသည့္ အမ်ဳိးသားကုိင္ ပုိက္ဆံ အိတ္ ျဖစ္သည္။ သားေရသားက အိေနသည္။ ဘာအမ်ဳိးအစားလည္းေတာ့ မျမင္ရ။ သူ ့ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ သြား သည္။ ပုိက္ဆံအိတ္မွန္းသိသိခ်င္း သူ ေဘးဘီသုိ ့ က်ီးကန္းေဒါင္းေမွာက္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ပုိက္ဆံအိတ္ က အနည္းငယ္ စီးစီးပုိးပုိးေလးျဖစ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏ သူ ့ေနာက္တြင္ လည္း ဘယ္သူမွ မရွိ ေရွ ့တစ္ေခၚေလာက္တြင္သာ လူတစ္ေယာက္ေက်ာကုိ ခပ္ေရးေရးျမင္ရသည္။ ဘယ္သူ မွ မရွိ။ ေခြးတစ္ ေကာင္ ေၾကာင္တျမီးမွ မရွိ။ သူ ့လက္ယာဘက္ တြင္ အိမ္တစ္လုံးက အေမွာင္ထဲတြင္ ငုတ္ တုတ္ ထုိင္ေနသည္။ သူ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ဖြင့္မၾကည့္ႏိုင္ေသးဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိသာ အထိတ္တလန္ ့ စူးစမ္း ေနသည္။

ပုိက္ဆံေတြမ်ားသလားမသိ … က်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူက သူ ့ေရွ ့တစ္ေခၚေလာက္ကလူလား။ ကားကို ဝူးကနဲ ေမာင္း ထြက္သြား သူလား၊ လက္ယာဘက္ အိမ္ၾကီးထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား။ သူ ့လက္ေတြ အနည္း ငယ္ တုန္ ေနသည္။ သူ ဘာကုိမွ ေဝခြဲႏိုင္ျခင္းမရွိခင္မွာ ထုိေနရာမွ ဆက္ေလွ်ာက္လာမိသည္။ သူ ့ေျခ လွမ္းေတြ ေႏွးသြားသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ လြယ္အိတ္ထဲသုိ ့အသာထုိးထည့္လုိက္သည္။ ပုိင္ရွင္မရွိေသာ ပုိက္ဆံမ်ား လည္း ရွိေနသည္ဟု ထင္ရေသာ အိတ္ကုိ သူေကာက္လာျခင္းသာျဖစ္သည္။

မျဖစ္ဘူး ထုတ္ၾကည့္မွျဖစ္မယ္ …. မဟုတ္ေသးဘူး ဒီေလာက္ေမွာင္ေနတဲ့ညမွာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ဟာ ပုိက္ဆံအိတ္ထုတ္ျပီး ၾကည့္ပါ့မလား အသိတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ ့မ်ား ၾကည္ေနတုန္းေတြ ့သြားရင္မခက္ပ လား။ ….ဒါဆုိ မီးလင္းသည့္ေနရာေရာက္ရင္ေကာ …. ဒါလည္း မျဖစ္ဘူး သူ ့ပုံ စံနဲ ့ကုိင္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ က စပ္ ဟတ္မွုမွ မရွိတာ …… မေတာ္ က်က်န္ခဲ့သူနဲ ့တုိးေနမွျဖင့္ ခက္မည္။ သူ ေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ျပန္ သည္။ ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လူရိပ္သုံးခုေလာက္ ကုိေတြ ့ရသည္။ သူ အိမ္ သုိ ့သာ အေသာ့ႏွင္ေနသည္။ ပုိက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါမည္လဲ။ ပုိင္ရွင္ကုိ ဘယ္လုိ ျပန္ေပးရမလဲ။ မွတ္ပုံတင္ျဖစ္ျဖစ္။ ဖုန္းနံ ပါတ္တစ္ ခုခု ျဖစ္ ျဖစ္ ပါေကာင္းပါမည္။ သူ ထုိက္လုိ ့ရတာပဲ ခုိးလာတာမွ မဟုတ္ တာ ….. ဘာလုိ ့ျပန္ေပးရ မွာလဲ …။

သူ ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ လာေသာလူက သူ ့ကုိစိုက္ၾကည့္ေနပါလား။ အိမ္မ်ားမွ ျဖာက်ေနေသာမီးေရာင္ျဖင့္ သူ ့ မ်က္ႏွာကုိ ထုိလူ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ သူ ့ကုိ ပုိက္ဆံအိတ္ေကာက္ရသလားလုိ ့ ေမးလာခဲ့ လွ်င္ ဘယ္လုိေျဖရမည္နည္း။ ေတြ ့တယ္ …. ေရာ့ဒီမွာလုိ ့ဟုေျပာကာ မဆုိင္းမတြ ေပးလုိက္ရမည္လား …။ ထုိလူ သူ ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းနည္းလာ သည္။ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေလာက္ပါမွန္းမသိ …. သူေတာင္းတာနဲ ့ ခ်က္ခ်င္း ထုတ္ ေပး ရမွာလား … မျဖစ္ေပ။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဆက္ေလွ်ာက္မွ ျဖစ္မည္။ သူ ထုိလူအား မ်က္လုံးကုိ ေထာင့္ ဆုံး သုိ ့ ဆြဲကပ္ျပီးၾကည့္သည္။ သူ ့ ေဘးမွ ျဖတ္သြားသည္။ သူ ့ကုိ သတိပင္ထားမိဟန္မတူ။ သူ သက္ျပင္းကုိ ဟူး က နဲ ခ်လုိက္မိသည္။ လြယ္အိတ္ထဲလက္ထည့္ျပီး ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ စမ္းသည္။ ေျခႏွစ္ဖက္ ကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ ႏွင္သည္။ ေငြသံၾကားသည္ႏွင့္ ေျခလွမ္းရသည္ပင္ ေပါ့ပါးသလုိရွိသည္။

ပုိက္ဆံအိတ္သည္ သူ ့လက္တြင္ ႏူးညံ့စြာထိေတြ ့ေနသည္။ ပုိက္ဆံေတြ။ အနည္းဆုံးေတာ့တစ္ေသာင္း ေလာက္ ပါႏိုင္သည္။ သူ ့လုပ္စာက တစ္လလုံးေနမွ ငါးေသာင္းေလာက္ရသည္။ တစ္ေသာင္းေလာက္အလ ကားရ နည္းလား။ ျပန္မေပးပဲထား လိုက္လွ်င္ေကာင္းမည္။ မိန္းမက ဘာေျပာမည္မသိ။ သူလည္း ျငင္းမွာ မဟုတ္ေပ။ လာျပန္ျပီတစ္ေယာက္။ သူ ပူပင္သြားသည္။ ပုိက္ဆံအိတ္က် က်န္ခဲ့လုိ ့ျပန္လာရွာသည္လား မသိ။ သူ ့ကုိ ဒီတစ္ ခါ ေသခ်ာၾကည့္ေနတာပဲ။ သူ ထုိသူကုိ သိမ်ားသိ ေနသလား သူ ့အသိမ်ားလား ….။ သူ ့ရင္ေတြ ပုိ အခုန္ ျမန္လာသည္။ နားထဲတြင္ ဒုတ္ဒုတ္ ဒုတ္ဒုတ္ ႏွင့္ၾကားေနရသည္။

“ကုိ စုိးေဌး ျပန္လာျပီလား ဗ် ေနာက္က်တယ္ေနာ္ ….”

သူ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးျဖစ္သြားသည္။ သူတုိ ့အိမ္မွ သုံးအိမ္ေက်ာ္တြင္ေနေသာ ကုိ ျမင့္ေအာင္ျဖစ္သည္။
“ေအာ္ …ဟင္း…. ကုိျမင့္ေအာင္ ဘယ္တုန္း ညၾကီး …” သူ ့အသံက တုိျပီးျပတ္သည္။

“ေအးဗ်ာ ေစ်းထိပ္နားသြားမလုိ ့ အေမ ေခ်ာင္းေတြ တအားဆုိးေနလုိ ့ ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ေဆးရည္ေလး သြား ဝယ္ မလုိ ့…. သြားျပီဗ်ာ ….”

“ ဟုတ္ …ဟင္းဟင္း ဟုတ္ကဲ ့….”

သက္ျပင္းခ်ရျပန္ျပီ။ သူ ့လက္သည္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ တင္းတင္းၾကီးဆုပ္ထားလုိက္သည္။ ေမာ လွျပီ။ ရင္ေတြကလည္း တုန္လုိက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း … သိန္းထီမဟုတ္ေသာ္လည္း ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ အလ ကားရမည္ျဖစ္၍ ေလာဘေဇာေလးက နားထင္တက္ေနျပီျဖစ္သည္။ သူမ်ား ပစၥည္းမွန္းသိေသာ္လည္း ပုိင္ရွင္ လက္မွ ခုိးလာသည္မဟုတ္သျဖင့္ သူခုိးေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ … ေကာက္ေတြ ့ေသာပစၥည္းကုိ ယူလာသူ သာ ျဖစ္ သည္။ တျပားမွ မပါသည္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ မက္ေမာမွုသည္ ဘယ္၍ဘယ္မွ်ဟု မေသခ်ာေသာ္လည္း ေကာင္းစြာၾကီးထြားေနျပီျဖစ္သည္။ ဤအရာကုိ ေလာဘဟုေခၚသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က မီးအလင္းေရာင္က ထိန္ထိန္ျငီးေနသည္။ သူ မူပ်က္ေနသည္ကုိ သူကုိယ္တုိင္သိသည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ထဲတြင္ ပုိက္ဆံအိတ္ပုိင္ရွင္ ေရာက္ေကာင္းေရာက္ေနမည္။ ဆုိင္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္ ကမူး ရွူးထုိးေျပးထြက္လာသည္။ သူ လန္ ့သြားျပန္သည္။ ပုိက္ဆံအိတ္ေကာက္ရေသာ ေနရာဘက္ဆီမွ လာသူ ဆုိ၍ သူ တစ္ေယာက္တည္းရွိသည္။ ဆုိင္ထဲမွ ေျပးထြက္လာသူက သူ ့ဆီသုိ ့ဦးတည္လာသည္။ ပုံပန္းက တစ္ခုခုကုိ ရွာ ေဖြေနသလို သူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရွ ့တည့္တည့္ေရာက္လာသည္။ ထုိသူက “ခင္ဗ်ား ပုိက္ဆံအိတ္တစ္ခု မ်ား ေတြ ့ခဲ့မိသလား” ဟု ေမးခဲ့လွ်င္ “ဟင့္အင္း ဘယ္မွာလဲ ….” ဟု မသိနားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေျဖဖုိ ့အသင့္ျပင္ ထား သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲကုိ လွည့္မၾကည့္ ျဖစ္ ေအာင္ ၾကဳိးစားလုိက္သည္။ ဆုိင္ထဲမွ ထြက္လာသူက သူ ့ ေဘး မွ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးသြားသည္။ သူ ့ေျခ လွမ္းေတြ ပုိသြက္လာသည္။ အိမ္ ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္ လွျပီ။

အိမ္ေပၚသုိ ့ေရာက္ေတာ့ သူ ့တစ္ကုိယ္လုံး ေခြ်းေတြသီးေနျပီျဖစ္သည္။ ေမာလုိ ့လည္း ဟုိက္ေနသည္။ သား အၾကီးက ဧည့္ေရွ ့ခန္းတြင္ စားပြဲေလးခ်ကာ စာၾကည့္ေနသည္။ သူ ့ကုိေတြ ့ေတာ့ “ ေဖၾကီး ျပန္လာျပီ ” ဟု ဝမ္းသာအားရ ေအာ္သည္။ သားငယ္ကေတာ့ သူ ့ကုိတစ္ခ်က္သာ လွည့္ၾကည့္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ သူ ့အစ္ကုိ ေဘး တြင္ ဖတ္စာအုပ္ေတြကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ေနသည္။ သူကေတာ့ ျပဳံးရုံသာျပဳံးျပႏိုင္သည္။ မိန္းမျဖစ္သူ အႏြဲ ့ က ေနာက္ ေဖး ကေန ထြက္ လာသည္။ မနက္ခင္းဆုိင္ထြက္ဖုိ ့ျပင္ဆင္ေနပုံေထာက္သည္။

“ျပန္ေရာက္ျပီလား …. နားဦးေလ ျပီးေတာ့ ထမင္းစားတာေပါ့ …”

“အင္း ….. လာဦး …..”

သူ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဧည့္ခန္းတြင္ လြယ္အိတ္ခ်၍ အက်ီ ၤကုိခြ်တ္ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ခ်ပစ္ ျမဲျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ သူဒီေန ့မထုိင္ႏိုင္ေသးေပ … သူ ့တြင္ ေကာက္ရလာေသာ ပုိက္ဆံအိတ္တစ္လုံးပါေနသည္။ သူ လည္း အင္မတန္ သိခ်င္ေနသည္။ ပါလာေသာ ပုိက္ဆံ ဘယ္ေလာက္မ်ားမည္နည္း။ အႏြဲ ့ကုိ မ်က္ရိပ္ ျပ ျပီး အိမ္ထဲသုိ ့ေခၚလုိက္သည္။ အႏဲြ ့က အူလည္လည္ ျဖင့္သူ ့ေနာက္က ပါလာသည္။

“ဟဲ ့ကုိစုိးေဌး ဘာလဲ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ရွင့္ဟာ က …..”

အိပ္ခန္းထဲတြင္ သူ အသာထုိင္ခ်လုိက္သည္။ သူ အေတာ္ေညာင္းခ်ိေနသည္မွာ ထုိင္လုိက္ေတာ့မွ ပုိသိသာ သြား သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ထုတ္လုိက္သည္။ ပုိက္ဆံအိတ္က ေဖာင္းေဖာင္းကေလးျဖင့္ အညဳိ ေရာင္ လြင္လြင္ကေလး ရွိသည္။ သူ ့လက္ေတြ အနည္းငယ္တုန္ေနသည္။ခပ္ျမန္ျမန္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ …..။

“အံမယ္ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ ဘာေတြနဲ ့ေကာင္းလွခ်ီလား ရွင့္ဟာက … ဟင္ ပုိက္ဆံေတြ ……”

“ ငါေကာက္ရလာတာ ……”

“ဟယ္ …. ကံေကာင္းတာေပါ့....... ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲ........... ေရစမ္းပါဦး မွန္းမွန္း ….. ေပးေပး က်ဳပ္ေရ လုိက္ မယ္ …. ”

သူ ့မိန္းမ အႏြဲ ့၏ “ဟယ္” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ေထာင္တန္စိမ္းစိမ္းေတြက အထပ္လုိက္ထြက္လာသည္။ ပုိက္ ဆံ အရြက္ အေသးေလးေတြက သစ္လြင္ျပီး စိမ္း ေနသည္။ ပိုက္ဆံ အသစ္နံ ့က သူ ့ႏွာဖ်ားတြင္ သင္းေန ၏ ထုိ ပုိက္ဆံ သင္းနံ ့ကုိရွဴရင္း အႏြဲ ့က တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေရတြက္ ေန သည္။ မိန္းမမ်က္ႏွာက အဝါေရာင္ မီးသီး ေအာက္ တြင္ ဝင္းေနသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက စုိလက္ျပီး အေရာင္ေတာက္ေနသည္။ ေလာဘေရာင္ျဖစ္မည္။ သူ လည္း
မိန္းမေရတြက္ေနေသာ ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ၾကည့္ျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ အျခားအရာမ်ားကုိ ဆက္ မၾကည့္ ႏိုင္ ျဖစ္ေန သည္။ ေလာကဓံႏွင့္ေတြ ့လွ်င္ လူတုိ ့သည္တုန္လွုပ္ၾကျမဲျဖစ္သည္။ သူတုိ ့လင္မယားသည္လည္း မခ်မ္း သာ လူ လင္မယားျဖစ္၍ ပုိက္ဆံရေသာအခါ ေပ်ာ္ၾက၏။ လူခ်မ္းသာတုိ ့သည္လည္း ေငြေတြထပ္ထပ္ ရ လွ်င္ သုိ ့မဟုတ္ ေငြမရေတာ့လွ်င္ တုန္လွုပ္ ၾကမည္သာျဖစ္သည္။

“ဟဲေတာ့………… ငါးေသာင္းေတာင္ …ငါးေသာင္းေတာင္ အမယ္ေလး ကုိစုိးေဌး ရွင္ကံေကာင္း…..”

“ရွဴး ………… တုိးတုိးလုပ္ပါ အႏြဲ ့ရယ္ မင္းကလည္း ခုႏွစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကား …. တကတည္းမွပဲ ….”

“ေအာ္ေအး … က်ဳပ္လည္း ေပ်ာ္သြားလုိ ့ပါေတာ္ ….. နည္းလား ငါးေသာင္းၾကီးမ်ားေတာင္ …. က်ဳပ္အေၾကြး ေလးေတြေတာ့ေၾက ေတာ့မွာပဲ ေတာ့ ….. အမယ္ေလး ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္တာ ….”

သူက ပုိက္ဆံအိတ္ထဲသုိ ့ဆက္ရွာၾကည့္မိသည္။ အျခား ငါးရာတန္ ႏွစ္ရာတန္း သုံးေလးရြက္စီေတြ ့ေသးသည္။ မွတ္ပုံတင္ တစ္ခု၊ ေဘာက္ခ်ာ စာရြက္တစ္ခ်ဳိ ့၊ လက္သုံးလုံးေလာက္ရွိေနေသာ မွတ္စုစာအုပ္ေသးေသးေလး တစ္ ခု။ မိန္းမလုပ္သူ အႏြဲ ့က ပုိက္ဆံေတြ ကုိအရသာခံကုိင္ရင္း သူ ရွာေနေသာ အရာေတြကုိ ၾကည့္သည္။

“အဲ မွတ္ပုံတင္ပါလား …. ရွင္ .. ျပန္ေပးမလုိ ့လား …..”

အႏြဲ ့က ႏွေျမာတသစြာဆုိသည္။ သူ မွတ္ပုံတင္ကုိ ကုိင္ၾကည့္လုိက္သည္။ ပုိင္ရွင္မွာ သက္လတ္ပုိင္း လူတစ္ ေယာက္ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရည္သန္ ့သန္ ့ျပန္ ့ျပန္ ့ရွိသည္။ လိပ္စာကုိၾကည့္လုိက္သည္။ တာေမြဖက္ကျဖစ္သည္။ သူ အႏြဲ ့လက္ထဲက ပုိက္ဆံေတြကုိ တလွည့္ မွတ္ပုံတင္ထဲမွ လူကုိတလွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ ့ပုိက္ဆံမ်ား ျဖစ္ သည္။ ခ်မ္းသာသည္ဆုိဦးေတာ့ မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္သြားလွ်င္ ထုိသူ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားမည္။

“ငါလည္း မသိဘူး …. ဘယ္လုိ လုပ္ရမွန္း …. မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ ဒီလူ ဒုကၡေရာက္မွာ အေသခ်ာပဲ”

အႏြဲ ့မ်က္ႏွာက ညဳိသြားသည္။ သူလည္း အခန္းနံရံကို မွီျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ ေငြငါးေသာင္း သည္ မ်ားျပားလြန္းေသာ ေငြေၾကးမဟုတ္ပါ။ သုိ ့ေသာ္ သူတုိ ့လင္မယား အတြက္ကေတာ့ မက္ေလာက္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ ျပန္ေပးဖုိ ့အတြက္က မခက္ လိပ္စာအတုိင္း သြားေပးလုိက္ရုံသာရွိသည္။ သုိ ့ေသာ္ ေငြမ်ားက သြားေပးဖုိ ့အေတြးကုိ အဝင္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွိေနေလ၏။ မျပည့္စုံျခင္းႏွင့္ေလာဘတုိ ့သည္ သူတုိ ့လင္
မယားရင္ထဲက ေစာင့္ထိန္းျခင္းႏွင့္ စာနာမွုကို အသက္မရွဴႏိုင္ေအာင္ ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားေလ၏။

“ရွင္ ေကာက္လာတုန္းက ဘယ္သူ ေတြ ့ေသးလဲ …..”

“ေတြ ့မလား က်ဳပ္လည္း ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္း လြယ္အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ျပီး အိမ္တန္းျပန္လာတာ…. ပုိက္ဆံ ဒီ ေလာက္မ်ားလိမ့္မယ္ ထင္မထားဘူး …… ကားကုိ ဝူးကနဲေမာင္း သြားတဲ့လူလား မသိဘူး …. မင္းသိ တယ္ မလား လမ္းထိတ္နားက အိမ္အျပာၾကီးေရွ ့မွာေလ ….”

“ေပးမေန ပါနဲ ့ေတာ့ေတာ္ ရွင္ပုိ ့ခ်င္ စာတုိက္ကေန မွတ္ပုံတင္ပုိ ့ေပးလုိက္ … ကုိယ္နဲ ့ထုိက္လုိ ့ရတာပဲ ဟုတ္ဘူးလား က်ဳပ္အေၾကြးေလးေတြေၾကတာေပါ့ ……”

သူ မိန္းျဖစ္သူ အႏြဲ ့ကုိၾကည့္လုိက္သည္။ ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ကုိင္ျပီး အေၾကြးေၾကမည့္အေရး ေတြးေပ်ာ္ေနသလို သူ က ျပန္ေပးမည္ဆုိပါက ႏွေျမာေနပုံလည္းရသည္။ သူက ျပန္ေပးမည္ဆုိလည္း အႏြဲ ့ကျငင္းမည္ေတာ့ မ ဟုတ္ ေပ။ သုိ ့ေသာ္ ေငြငါးေသာင္းသည္ သူ တစ္လလုံး ကုန္းရုန္းရွာမွ ရမည့္ေငြျဖစ္သည္။ သူ သက္မကုိ ေလး ေလး ပင္ ပင္ ခ်လုိက္မိသည္။ မွတ္ပုံတင္ထဲမွာ ပုိင္ရွင္၏ ဓါတ္ပုံကုိၾကည့္ျပန္သည္။ ျပန္ေပးလုိက္ရင္ ေကာင္း မလား။ ပုိက္ဆံေတြဆီသုိ ့ေရာက္သြားျပန္သည္။ ပုိက္ဆံတြင္ သံလုိက္ဓါတ္ပါပုံရသည္။ သူ ့ရင္ကုိ စြဲ ထား သည္။ အႏြဲ ့က ေငြငါးေသာင္းကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည္။

“ကဲကဲ နားလုိက္ ေနာက္ေတာ့ စဥ္းစား ေလာေလာ ဆယ္ ရွင္ေရခ်ဳိး ထမင္းစားရေအာင္ မုိးတအားခ်ဳပ္ေနျပီ ..”

အႏြဲ ့က ပုိက္ဆံေတြကုိ ေသတၱာထဲ ထည့္သိမ္းသည္။ သူ လည္းပုိက္ဆံအိတ္ထဲသုိ ့မွတ္ပုံတင္ စတာေတြကုိ ျပန္ထည့္ျပီး အႏြဲ ့ကုိေပးလုိက္သည္။ သူ ေရးခ်ဳိးေနတုန္း ပုိက္ဆံနံ ့သင္းသင္းရသည္။ ေရတုိင္ကီထဲ တြင္ မွတ္ ပုံတင္ထဲမွ လူၾကီးမ်က္ႏွာေပၚလာသည္။ သားငယ္ေလးက “ေဖၾကီး ထမင္းစားမယ္ ” ဟုလာေခၚသည္။

ထမင္းဝုိင္းသည္ သားၾကီး သားငယ္တုိ ့၏ စကားသံမ်ားျဖင့္ ဆူေနသည္။ အရင္ဆုိ ကေလးေတြႏွင့္စကား တစ္ ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ ဒီကေန ့ေကာက္ရလာေသာ ပုိက္ဆံအိတ္ အေၾကာင္းသာ စဥ္းစား ေန မိသည္။ အႏြဲ ့ကလည္း ႏွုတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူ ျပန္ေပးမည္ဆုိက ျငင္းမရေသာ္မွ ေပးခ်င္သည့္ပုံမေပၚ။ ထမင္း ပင္ ဘယ္လုိ စားျပီးသြားသည္မသိ။ အူမကေတာင့္သြားေသာ္လည္း သီလကေတာ့ သူ ့ရင္ထဲ မွိန္ရာက ေပ်ာက္ လုျပီ။

ထမင္းစားျပီး ေျခလက္ဆန္ ့ရင္း အိမ္ေရွ ့တြင္လွဲေနသည္။ အႏြဲ ့က သူ ့ကုိႏွိပ္ေပးသည္။ အႏြဲ ့လည္း သူလို ပင္ ပန္းသည္ျဖစ္သည္။ ညဘက္ သူအိမ္ျပန္ေရာက္တုိင္း ေလးငါးဆယ္မိနစ္ေတာ့ သူ ့ကုိ ႏွိပ္ေပးတတ္သည္။ ဒီက ေန ့ေတာ့ သူ ့အဆုံးအျဖတ္ကေလး ေကာင္းသြားေစရန္ အေၾကာေျဖေပးသည္ ႏွင့္ တူသည္။ သားၾကီးက ပုံေတြ ဆြဲေနသည္။ သားငယ္က အစ္ကုိဆြဲေသာ ပုံေတြကုိ တစ္ခုခ်င္းစီေမးျပီး စပ္စုေနသည္။ သူက တရားသ ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ဖုိ ့ စဥ္းစား ေန သည္။ အႏြဲ ့က အႏွိပ္ကေလးျဖင့္ သူ ့ကုိေဖ်ာင္းဖ်သည္။

ယူလာျပီးမွေတာ့ မထူးေတာ့ေပ။ တကယ္ေတာ့ လမ္းမွာေတြ ့ကတည္းက ေကာက္လာျပီးကတည္းက ျပန္ေပး ခ်င္စိတ္ရွိခဲ့ရင္ ထုိေနရာတြင္ ပုိင္ရွင္ျပန္လာအရွာကုိ ေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ေနခဲ့ မိ မည္။ သုိ ့ေသာ္ ခုေတာ့ အႏြဲ ့ ေသတၱာထဲပင္ေရာက္ေနျပီ။ ပုိက္ဆံေတြကလည္း စိမ္းစိမ္းစုိစုိႏွင့္ရွိလွသည္။ မိန္းမ မ်က္ႏွာကလည္း ညဳိတုိတုိ ရွိေနျပီ။ ႏွေျမာရိပ္ မက္ေမာရိပ္ေတြ အႏြဲ ့မ်က္ႏွာတြင္ ဟပ္ေနသည္။

သူ ေဘးတေစာင္းလွဲေနရာက ပက္လက္လွန္လုိက္သည္။ အႏြဲ ့က ဘယ္လုိလဲ ဟူေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ၾကည့္သည္။ အႏြဲ ့သည္လည္း ထုိျဗဟၼာ့ ဦးေခါင္း ေငြငါးေသာင္းကုိ ေသတၱာထဲမွ ထုတ္လုိက္ ကုိင္ၾကည့္ လုိက္ ေယာက်ာ္း လုပ္သူ ေသတၱာထဲ ထည့္လုိက္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ ျဖင့္ ဘယ္နားထားရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူမ ကေတာ့ ထုိက္ လုိ ့ရသည္ဟုသာ ျမင္သည္။ ျပန္ေပးရင္ေတာင္ မွတ္ပုံတင္ကုိ စာတုိက္မွ ပုိ ့ လုိက္ခ်င္သည္။ ပုိက္ဆံက ေတာ့ ….။ ေၾကြးရွင္မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေနသည္။

“မင္း မေပးခ်င္လည္း ထားလုိက္ေတာ့ တုိးတုိးသက္သာ လည္းေနဦး …..”

“ေအာင္မယ္ က်ဳပ္မေပးခ်င္ရင္ ထားလုိက္ဆုိေတာ့ ရွင္ကေကာ … အကုသုိလ္ခဲြယူေနေသးတယ္ …. အကု သုိလ္ မွန္းေတာ့သိတယ္ ကုိစုိးေဌးေရ ဒါေပမယ့္ အဲတာက ေနာက္မွ ခုေလာေလာ ဆယ္ အသက္ရွူ ေခ်ာင္ သြားဖုိ ့အ ေရးၾကီးတယ္ …. ”

“ေအးပါကြာ ငရဲၾကီးေတာ့လည္း တူတူ ၾကီးၾကတာေပါ့ … အဓိကက လူမသိဖုိ ့ပဲ …..”

“အုိး သိစရာလား ရွင္မေပးဘူး ဆုံးျဖတ္လုိက္ရင္ က်ဳပ္ ပုိက္ဆံေတြခ်န္ျပီး အကုန္မီးေမႊးပစ္လုိက္မယ္ ….”

“မွတ္ပုံတင္ေတာ့ ခဏခ်န္ထားပါဦး သူ ့ပုိက္ဆံေတြ ယူထားျပီး အဲတာေလးေတာ့ ျပန္ပုိ ့ေပးရမွာေပါ့ ….”

“ေအးပါ…. ဟဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ေလးက လွေတာ့လွသားေနာ္….. အႏ ၱရာယ္မ်ားပါတယ္ က်ဳပ္ပဲေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ လုိက္မယ္ မီးခုိးပဲက်န္ေအာင္ ဟီးဟီး …..”

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတုိင္အေဖာက္ညီသြားသည္။ ေလာဘကလည္း သီလကုိ ႏိုင္သြားျပီ။ သူလည္း ရင္ ထဲ နည္းနည္းေတာ့ေပါ့သြားသည္။ဆယ့္တစ္နာရီထုိးေတာ့ သားၾကီးနဲ ့သားငယ္က ဘုရားရွိခုိးေလသည္။ အႏြဲ ့က မနက္ေစ်းအတြက္ လုပ္စရာ ရွိ သည္မ်ား လက္စသတ္ရင္း အိတ္ယာခင္းဖုိ ့ျပင္သည္။ အိမ္တံခါးကုိ ဂ်က္ခ်သည္။ သူကေတာ့ အိမ္ေရွ ့တြင္ အသာကေလး မွိန္းျပီးေတြးခ်င္တာေလး ေတြးေနသည္။ မနက္ျဖန္ အလုပ္ကျပန္ရင္ ျဖင့္ ဘီယာေလး တစ္ခြက္ ႏွစ္ ခြက္ေတာ့ ေမာ့လုိက္ဦးမည္ဟုျဖစ္သည္။ ဘီယာအနံ ့ကႏွာဖ်ားတြင္လာရစ္သည္။ ပါးစပ္ထဲပင္ ခါးသက္ သက္ခ်ဳိရွရွေလး ျဖစ္လာသည္။ သူ ဘီယာေသာက္ရေပဦးမည္။

“ပါဏာတိပါတာ ……… ေဝရမနိသိကၡပဒံ ……. သမာဒိယာမိ …..”

သားၾကီးက ဘုရားစင္ကို ၾကည့္လုိက္ ပါဏာတိပါတာ ဟုဆုိလိုက္ သားငယ္ ကုိၾကည့္လုိက္ျဖင့္ တုိင္ေပးသည္။ သားငယ္က ေနာက္က ေနလုိက္ေအာ္ဆုိသည္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းေအာ္ေတာ့ သူ ့ေမွးထားေသာ မ်က္လုံးျပဴး
သြားသည္။ သားၾကီးကုိ လွဲေနရာက ဖ်တ္ကနဲၾကည့္သည္။ သားၾကီးက ညီကုိ ဆရာလုပ္ရ၍ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ အႏြဲ ့ကုိၾကည့္ေတာ့ အိပ္ယာခင္းရန္ ေစာင္ေတြ မထား လွ်က္က သူ ့ကုိတလွည့္ သားေတြကုိ တလွည့္ၾကည့္ သည္။ ၾကမ္းပုိးေတြေတြ ့လုိ ့အားရပါရ ပူပူေႏြးေႏြးညွစ္သတ္ထားေသာ အႏြဲ ့က ပါဏာတိပါတာ ကတည္းက ေနာက္ဆုံး ၾကမ္းပုိးကုိ ျပတင္းေပါက္က ထလႊင့္ပစ္မိခဲ့သည္။ အဒိႏၷာဒါနာကိုေတာ့ အႏြဲ ့မၾကားဟန္ျပဳခဲ့သည္။

အဒိႏၷာဒါနာ………. ေဝရမဏိသိကၡပဒံ………. သမာဒိယာမိ …..”

သူ ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခုိးတာမဟုတ္ ေကာက္လာတာဟု လက္တစ္လုံးျခား ဆြဲယူေတြးသည္။သုရာေမရယ ေရာက္ လွ်င္ ေတာ့ ေခ်ာင္း ဟန္ ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မိမည္ျဖစ္သည္။ အႏြဲ ့ကျပဳံးသည္။ သူ လည္း အႏြဲ ့ျပဳံးေတာ့ လုိက္ျပဳံး သည္။ ေနာက္ ေတာ့ ရယ္ၾကသည္။ သားၾကီးက သားငယ္ကုိ ေနာက္သီလေတြ ဆက္တုိင္ေပးေနသည္။ သူ တုိ ့လင္မယားက ေတာ့ ရယ္ေမာလွ်က္ အိပ္ဖုိ ့ျပင္ၾကေလသည္။ ေငြငါးေသာင္း တုိ ့ သည္ သူ တုိ ့ေသတၱာထဲတြင္ အေသအခ်ာရွိ ေနမည္ျဖစ္သည္။ သူတုိ ့ရင္ထဲမွာ ေစာင့္ထိန္းျခင္းသည္ မျပည့္စုံျခင္းႏွင့္ ေလာဘတုိ ့၏ လက္ ခ်က္ ျဖင့္ အသက္ ထြက္သြားရရွာ ေလေတာ့သည္ တည္း။

ေလးစားခင္မင္လွ်က္
ရန္ကုန္သား