Thursday, July 30, 2009

ေဆးရုံ



ခြဲစိတ္ခန္းအဝတြင္ထုိင္ျပီး
ဆရာဝန္ၾကီး ထြက္အလာကုိ ေမွ်ာ္ရသည္မွာ မည္မွ်ပင္ပန္း ဆင္းရဲလွသည္ ကုိ ကုိယ္ တုိင္ လက္ေတြ ့ခံစားရေသာအခါမွပင္ သိ ေတာ့သည္။ ခြဲစိတ္ ခန္း ႏွင္ ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ကန္ ့ လန္ ့ျဖတ္စၾကၤ ံ တြင္ ဆရာ ဝန္မ်ား၊သူနာျပဳဆရာမမ်ား လူနာမ်ား၊ ဥဒဟုိ ျဖတ္သန္း သြားလာ ေနတာကုိ ခပ္ လွမ္းလွမ္း မွျမင္ေန ရသည္။


အစိမ္း ေရာင္ေဖ်ာေဖ်ာသုတ္ထားေသာ ေဆးရုံ နံရံမ်ား တြင္ အေရးေပၚ မီး သတိေပး ပုိစတာမ်ား၊ က်န္းမာေရး အသိပညာေပး ပုိစတာမ်ား၊ ေဆးရုံစည္းကမ္း ခ်က္မ်ား၊ လူနာႏွင္ ့လူ နာရွင္မ်ား လိုက္နာရန္သတိေပးခ်က္မ်ား ကုိ စနစ္ တက်ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။


သုံးေလးမိနစ္တစ္ခါ ခြဲစိတ္ ခန္းတံခါးသုိ ့ေမွ်ာ္ရသည္မွာလည္း ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မွ်ရွိေနျပီမသိ။ ေဘးဘီကုိ ၾကည့္ေတာ့ လည္းသူ ့ လုိပင္ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကေသာ ေသာကမ်က္ႏွာမ်ားကုိ ေလးငါးခုေတြ ့ရသည္။ ဟုတ္တာ ေပါ့ေလ သူတုိ ့ လည္းသူတုိ ့၏မိသားစု ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ ပူပင္ေသာကေတြ ေရာက္ ေနၾကမည္ေပါ့။


တစ္ခ်ဳိ ့ကေတာ့ ပါးစပ္လွဳပ္ရုံ ျဖင့္ ဘုရားစာမ်ား ရြတ္ဖတ္ျခင္း သုိ ့မဟုတ္ ဆုေတာင္းမွဳမ်ားျပဳလုပ္ျခင္း ေတြျပဳလုပ္ ေနၾကသည္။ ကုိယ္ဘာမွ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲ ႏုိင္စြမ္းမရွိေသာ အေျခအေနတြင္ ဘုရားတရား မွတစ္ပါး အားကုိးစရာမရွိေလျပီ။


သုိ ့ေသာ္ ခုခ်ိန္တြင္ ဘုရားစာရြတ္ရင္ေတာင္ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ ျဖစ္ေန မည္။ သူ ၾကဳိးစားၾကည့္ပါသည္။ လြန္ခဲ ့ေသာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္မွ်အခ်ိန္က ရြတ္ ေနေသာ ဘုရားစာသည္ အစ မွျပန္ျပန္ရြတ္ရလြန္းသျဖင့္ တစ္ေခါက္ ပင္အစအဆုံးမရြတ္ႏိုင္ခဲ ့။


သူ ့့ေရွ ့မွျဖတ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာခြဲစိတ္ခန္းထဲဝင္သြားေသာ သူနာျပဳဆရာမမ်ားကုိ ေလးငါးမိနစ္တစ္ ခါေတြ ့ေနရ သည္။ လူနာအေျခအေနကုိ သူတုိ ့ကုိေမး လုိ ့ရမလား။ နာမည္ေလးေျပာျပီး အဲဒီလူနာ ဘယ္လုိ ေနလဲဟင္ လုိ ့ေမး လုိက္ရမလား။


ေမးလုိက္ရင္သူတုိ ့အလုပ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြား၍ ကုိယ့္ကုိျပန္မေအာ္ဘူးလို ့လည္းမေျပာႏိုင္။ သူနာျပဳဆရာမ မ်ားသည္ ဤကဲ့သုိ ့ေသာပုိက္ဆံေပးျပီး ေဆးကုသမွဳခံယူႏုိင္ေသာ ျပင္ပေဆးရုံေဆးခန္းမ်ား တြင္ လည္း ျပည္သူပုိင္ ေဆးရုံေတြမွာလုိပင္ ေအာ္ ေငါက္တတ္မည္လားလည္းမသိႏိုင္။ ကြ်န္မမသိပါ ဘူးလုိ ့ပဲ ျပန္ေျပာဖုိ ့မ်ားသည္။ သူတုိ ့ကုိ ေမးဖုိ ့ကုိ ေတာ့ေစာေစာစီးစီးပင္လက္ေလွ်ာ့လုိက္သည္။


သူ ့လုိပင္ေစာင့္ဆုိင္းေနေသာ သူေလးငါးေယာက္ရွိ သည္ပဲ။ သူတုိ ့ကဘာလုိ ့သူ ့ထက္မ်ားစြာ တည္ျငိမ္ေနရတာ ပါလိမ့္။ သူတုိ ့မိသားစုထဲမွာ မၾကာခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္တဲ ့သူရွိလုိ ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလုိ ခြဲစိတ္ကုသ မွဳေတြ ကုိ မၾကာခဏ ၾကဳံေတြ ့ ေနရလုိ ့မ်ား သူတုိ ့ကကုိယ့္ထက္မ်ားစြာတည္ျငိမ္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္သူကပဲ အလြန္ အမင္း ပူပင္ေသာကေတြေရာက္ေနရတာလား။


ခဏၾကာေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးပြင့္လာသည္။ သူရင္တဒိန္းဒိန္းခုန္လ်က္ ေခါင္းထဲတြင္ပင္ တ ဒုတ္ဒုတ္ျဖစ္ သြားေသာ အသံကုိ ကုိယ့္ဖာသာ ျပန္ၾကားေန ရသည္။ သုိ ့ေသာ္ လူနာတင္ကုတင္ကုိ တြန္းလာေသာ သူနာျပဳကသူမသိေသာ နာ မည္ တစ္ခုကိုေခၚလိုက္ေတာ့မွ ထုိင္ရလုိထရမလုိ ျဖစ္ ေနရာက အသာ ျပန္ထုိင္ခ်လိုက္ရသည္။ ဟူး--- မလြယ္ပါ့ လား။ မျငိမ္သက္ေသးေသာ ရင္ကုိအသာ ျငိမ္သက္ေအာင္ ၾကဳိးစားလ်က္ နံရံကုိျပန္မွီထားလုိက္ရသည္


သူ ့မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ခုံ တြင္ ထုိင္ေနေသာအသက္ နည္း နည္းၾကီးၾကီး လူတစ္ေယာက္က ဘီးတတ္ လူနာ ကု တင္ ေဘး သုိ ့အေျပးတစ္ပုိင္း ထသြား သည္။ လူနာ မွာသူ ့အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ပုံရသည္။ သူ ့မ်က္နွာထက္တြင္ ၾကင္န ေသာ အရိပ္ေတြ၊ ပူပင္ေသာက ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြ တခဏ အတြင္း ျဖတ္ သန္းသြားသည္ကုိ ဖ်တ္ကနဲ ့ျမင္လုိက္ရသည္။


လူနာအမ်ဳိးသမီးကေတာ့သတိရေသးပုံမေပၚ။ ထုိလူၾကီးကေတာ့ သူ ့အမ်ဳိးသမီး၏လက္ကုိ အသာ ဆုတ္ကုိင္ ျပီး ေဘးမွ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလွ်ာက္ကာ လုိက္သြားသည္။ ဘီးတပ္ကုတင္ကုိ တြန္းလာ ေသာ သူနာျပဳမ်က္နွာက ေတာ့ ဘာမွခံစားရသည့္ပုံမေပၚ။ အင္းေလ ေန ့တုိင္းေတြ ့သမွ် ျမင္ကြင္းေတြ ကုိ လုိက္သာခံစားေနရမည္ဆုိရင္ေတာ့ လည္း သူ ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ဝန္ေလးမည္သာ ျဖစ္သည္။


အစပထမေတာ့ သူသည္ လည္းလူသားတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ခံစားရ ေကာင္း ခံစားရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ ့ ေသာ္ ေန ့တုိင္းေတြ ့ရဖန္မ်ားေတာ့ လည္း သူ ့အတြက္ ရုိးေကာင္းရုိးသြားမည္သာ။ ထုိ ဘီး တပ္ လူနာ ကုတင္ ေပၚက လူနာသည္ သူ ့ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမဟုတ္ေသးသေရြ ့ေပါ့ေလ။


သုိ ့ႏွင့္ခြဲစိတ္ခန္းပတ္ဝန္းက်င္သည္ ေခတၱမွ်ျပန္လည္ျငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ သူ ့ရင္ထဲသုိ ့လည္း ေရွး မစြကျဖစ္ေပၚေနေသာ ပူပင္ေသာကမ်ား ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္လုိ ့လာျပန္သည္။ အူအတက္ေရာင္ ေသာေရာဂါသည္ လူတုိင္းျဖစ္တတ္ေသာေရာဂါျဖစ္သည္ ကုိေတာ့သူသိသည္။


တစ္ခ်ဳိ ့ေသာ ႏုိင္ငံမ်ား တြင္ တစ္ခ်ိန္က စစ္တပ္သုိ ့ဝင္ေရာက္မည့္ တပ္သားသစ္မ်ားကုိ ၾကဳိတင္ကာကြယ္ သည့္အ ေနျဖင့္ ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ ခဲ ့ဖူး ေၾကာင္း စာထဲတြင္ဖတ္ဖူးသည္။ သုိ ့ေသာ္ အူအတက္ ေပါက္ကာ အသက္ ဆုံးရွဳံး ရေသာ လူနာမ်ားရွိ သည္ဟုလည္း ၾကားဖုူးသည္။ ေဆးရုံသုိ ့အေရာက္ ေနာက္က် ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း အူအတက္ေရာင္ေရာဂါ သည္လည္း လူ ့အသက္ကုိ အႏၱရာယ္ ျပဳႏုိင္ သည္ဟုသူသိထားသည္။


သုိ ့အျပင္ မည္သည့္ခြဲစိတ္မွဳမ်ဳိးမဆုိ ဆရာဝန္မ်ားက အာမခံရဲၾက။ တစ္ခ်ိဳ ့ဆုိ ေမ ့ေဆးေပးရင္းကပင္ အသက္ဆုံး ရွဳံးရသည္မ်ားလည္းရွိေၾကာင္း ၾကားဖူး သည္။ ထုိမေတာ္တဆမွဳမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ ခဲ ့ရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ ခြဲစိတ္ေနရင္း က လူနာ့အေျခအေနေဖာက္လာရင္ေကာဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ သူ ေတြးရင္းက ရင္ေမာလာသည္။


တခဏအၾကာတြင္ သူ ့ေရွ ့မွလူနာတင္ဘီးတတ္ကုတင္တစ္ခုကုိ တြန္းလ်က္ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူနာျပဳ ဆရာ မ ႏွစ္ေယာက္သုတ္သီးသုတ္ျပာႏွင့္ ခြဲ စိတ္ခန္းတြင္း သုိ ့ဝင္သြားၾကသည္။ လူနာက အသဲအသန္လူနာျဖစ္ပုံရသည္။ သူ ျမင္လုိက္ရသေလာက္ေတာ့ လူနာ မွာ အသက္ၾကီးၾကီး အမ်ဳိးသားတစ္ ေယာက္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သတိ လည္း လစ္ ေနပုံရသည္။ အဲဒီလူ ဒီခြဲ စိတ္ခန္းထဲက အသက္ရွင္ လ်က္ျပန္ ထြက္လာႏိုင္ပါ့မလား။


ေဆးရုံတြင္အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ ဆရာဝန္မ်ား၊သူနာျပမ်ား၊ေဆးရုံလုပ္သားမ်ားေတာ့မသိ သူ ကျဖင့္ အေတာ့္ကုိ စိတ္ညစ္ႏြမ္းေနျပီျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ အလုပ္ကုိ ဝါသနာမပါတာကုိပဲ သူ ့ကုိယ္သူ ေတာ္ေတာ္ ေက်း ဇူး တင္ရ မည္ ျဖစ္ သည္။ သူ ့စိတ္ႏွင့္ေတာ့ျဖစ္မည္မထင္။


ေယာက်ၤားရင့္မၾကီးပင္ျဖစ္ ေသာ္ လည္း သူေသြးျမင္ရင္မူးတတ္သည္။ ေခြ်းစီးေတြျပန္လာျပီး ေခါင္းထ ဲတရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ကာ ပ်ဳိ ့ခ်င္အန္ခ်င္ ျဖစ္လာတတ္သည္။ မိန္းကေလးဆရာဝန္မ်ား၊ သူနာျပဳဆရာမမ်ားကုိ ေတာ့သူ ခ်ီးက်ဴး မိသည္။ နိစၥဓူ ဝေသြးသံရဲရဲျဖင့္သူတုိ ့ဘယ္လုိုမ်ားရင္ဆုိင္ေနၾကသနည္း။


သူ သက္ျပင္းကုိအခါခါခ်ေနမိသည္။ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးကုိ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရသည္မွာလည္း ပင္ပန္းလွျပီ၊ ေလးဆယ့္ငါး မိနစ္ဟူေသာအခ်ိန္သည္ ဒီေန ရာတြင္ အလြန္ၾကာျမင့္လြန္းသည္ဟု သူ ထင္သည္။ အသည္း အသန္လူနာတြန္းလွည္း ျဖတ္ေက်ာ္သြားအျပီးခဏအၾကာတြင္ ခြဲစိတ္ခန္း ရွိရာစၾကၤန္ သို ့သက္လတ္္္ ပုိင္း အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ခ်ိဳးေကြ ့ဝင္ လာသည္။


ေနာက္ဆုံးခြဲခန္းထဲဝင္သြားေသာ လူနာ၏ အမ်ဳိးသမီးသုိ ့မဟုတ္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းျဖစ္ပုံရသည္။ သူမအသြင္က ေငြ ေၾကးျပည့္စုံပုံေတာ့ ရသည္။ သုိ ့ေသာ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားေတာ့ဝတ္ဆင္ထားျခင္းမရွိ။ ရင္စိအက်ီ ၤနီညဳိေရာင္ နွင့္ ခါးတြင္ ပါ တိတ္လုံခ်ည္ အနက္ေရာင္ဝတ္ဆင္ထားသည္ကုိ သူ ဖ်တ္ကနဲ ့ေတြ ့လုိက္ရသည္။


သူမ က သူ ့ဆီသုိ ့တန္းတန္းမတ္မတ္ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ သူ ့မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ခံုမ်ားတြင္ လူျပည့္ေနသည္ ျဖစ္၍ ထုိအမ်ိဳးသမီးသည္ သူ ့နံေဘး တြင္လာထုိင္သည္။ သူမက ေဖာ္ေရြစြာျပဳံးျပ သည္။ အနားေရာက္ေသာအခါမွ အမ်ိဳးသမီးမွာ အသက္မငယ္လွေတာ့ေၾကာင္းေတြ ့လုိက္ရသည္။ သူ မမ်က္ နွာထက္ တြင္ အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ ့ပင္ ပူပင္ေသာကေတြကုိ သူေတြ ့လုိက္ရသည္။


သူ အမ်ဳိးသမီးၾကီးကုိ ျပန္ျပဳံးျပ လုိက္ပါသည္။ သူ ့အျပံဳးသည္လည္း သူမ အျပဳံးကဲ ့သုိ ့ပင္ အသက္ပါမည္မဟုတ္ေပ။ သူမ ထုိင္ရန္ ေနရာပုိ က်ယ္သြားေစ ရန္ သူ ့ကုိယ္ကုိနည္းနည္းက်ဳံ ့ေပးလုိက္သည္။ အမ်ဳိးသမီးၾကီးက အားနာ ဟန္ျဖင့္


“ အုိ ရပါတယ္ကြယ္ ထုိင္ပါထုိင္ပါ။ ဘယ္သူ ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ ့လဲ။”


အမ်ဳိးသမီးၾကီး၏ အသံက ေတာ့အ ေတာ့္ကို အားယုတ္ေနသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းမ်ား သည္လည္း အေရာင္အဆင္းမရွိ ေတာ့ေလာက္ေအာင္ မိွန္ေဖ်ာ့ေနသည္။ သူမဆံပင္မ်ား သည္လည္း နီက်င္ကာ အနည္း ငယ္ ဖြာက်ေနသည္။ သူ က အမ်ဳိးသမီးၾကီးကုိ အသာျပဳံးျပရင္း


“ကြ်န္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးပါ ဗ်ာ။ သူအူအတက္ေပါက္လုိ ့။”


“ေအာ္ ဝင္သြားတာၾကာျပီလား။ အရမ္းစိတ္ပူေနသလားကြယ္”


သူမ က အသက္ၾကီးသူပီပီကြ်န္ေတာ့္ကို ကုိ္ယ္ခ်င္းစာစြာေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းအသာအျငိမ့္ျပ ေတာ့ သူမက


“ အင္း က်န္းမာေရးမေကာင္းရင္ဒီလုိပါပဲကြယ္ ငါ့တူရယ္ စိတ္မပူပါနဲ ့။ မင္းအမ်ိဳးသမီး ေရာဂါက အေရးေပၚ ဆုိေပမယ့္ အသက္အႏၱရယ္ မစုိးရိမ္ရပါဘူးကြယ့္။”


ေအာ္အန္တီရယ္ အသက္အႏၱရာယ္မစုိးရိမ္ရဘူးဆုိတာ ေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္းသိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ ကေတာ့ ပူတာေပါ့ဗ်ာ။ သူျပန္မေျပာ ျဖစ္ ေသာ္လည္း သူမ ႏွစ္သိမ့္စကားကုိ အသိ အမွတ္ျပဳ သည့္ အေန ျဖင့္ ေခါင္းျငိမ့္ ျပလုိက္သည္။


“မင္းထမင္းစားျပီးျပီလား။”


သူမအေမးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ရုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ သြားသည္။ ဟုတ္ သားပဲ ႏြယ္ ကမနက္ လင္း အားၾကီးေတာ့မွ ဗုိက္တအား ထေအာင့္တာဆုိေတာ့ သူ တုိ ့ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ မနက္ ေျခာက္ နာရီေတာင္ မခြဲ ခ်င္ ေသးေပ။ ႏြယ္ခြဲခန္းထဲဝင္သြားတဲ ့အခ်ိန္အ ထိ ေဆးရုံတြင္ ဟုိေျပး သည္ ေျပး ျဖင့္သူ အလုပ္ရွုတ္သြားခဲ ့သည္။ ခုမွ ပင္သူ မနက္စာမစားရေသးပါ လားဆုိတာသတိရေတာ့သည္။ ခု ေန ့လည္စား စားခ်ိန္ ပင္ေရာက္ေနခဲ ့ျပီပဲ။


“ ထမင္းစားဖုိ ့ေတာင္ေမ့ေနပါတယ္ အန္တီရယ္။ စိတ္ပူေနလုိ ့လားမသိဘူး။”


သူမကသူ ့ကုိအသာျပဳံးျပသည္။ “ ဒီလုိပါပဲကြယ္ စိတ္အရမ္းမပူပါနဲ ့။ မင္းၾကည့္ရတာ ေဆးရုံေဆး ခန္းအေတြ ့အၾကဳံရွိပုံမရဘူး။ အားလုံးေကာင္း သြားမွာ ပါကြယ္။ အန္တီ့ဆီမွာ မုန္ ့ပါတယ္ မင္းဆာရင္ ယူစားေလ” အမ်ဳိးသမီးၾကီးက သူ မဆြဲလာေသာ အိတ္တြင္းမွ မုန္ ့ထုပ္ကုိထုပ္ေပးသည္။ သူ အားတုံ ့ အားနာျဖစ္သြားသည္။


“အာ ရပါတယ္အန္တီ။ ကြ်န္ေတာ္မစာပါဘူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ”


“ အင္း အန္တီက ဆီးခ်ဳိေရာဂါရွိေတာ့ ဆီးခ်ဳိက်ေဆးေတြေသာက္ရတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဗုိက္ သိပ္ဆာရင္ ေျခတုန္လက္တုန္ ျဖစ္လာတတ္လုိ ့ဒီလုိ ေဆာင္ထားရတာ။ မင္းဆာရင္ယူစားေနာ္။”


သူေက်းဇူးတင္စကားထပ္ေျပာလုိက္ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးၾကီးက သူ နဲ ့ဆက္ျပီးစကားေျပာခ်င္ေသးပုံရ သည္။ သူ ကပင္စကားဆက္လာသည္။


“ အိမ္ေထာင္သက္ၾကာျပီလားကြယ့္။ မင္းၾကည့္ရတာ ငယ္ေသးတယ္ေနာ္။”


“ ဟုတ္ကဲ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့လက္ထပ္တာ တစ္လပဲရွိပါေသးတယ္ ခင္ဗ်”


သူ မ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပူပင္ေသာကမွလြဲ၍ သူဘာမွမေတြ ့ရ။ သူမ ဘာလုိ ့သူ ့ကုိစကားလာေျပာ ေနသည္ ေတာ့မသိ။ စပ္စုတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ ေယာက္ ႏွင့္ လည္းမတူ။


“အန္တီ့သားလည္းမင္းအသက္ေလာက္ပဲကြယ့္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္းကြယ္ ကေလးေတြ က သူ ့အုိးသူ ့ အိမ္နဲ ့ဆုိ ေတာ့ ဒီအဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးပဲက်န္တာေပါ့ ဟင္းဟင္း။ အမ်ဳိးသားကခ်ဴခ်ာေတာ့ တစ္ခါတစ္ ခါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခက္ ခဲတယ္” သူမ သည္ သူမကုိယ္သူမအဖြားၾကီးဟု ေျပာေနေသာ္လည္း အသက္အားျဖင့္ သူ ့ေမေမႏွင့္ မတိမ္းမ ရိမ္းသာရွိမည္။ အမ်ားဆုံးရွိ လွ ငါးဆယ့္ေလးငါးဆယ့္ငါးေပါ့။


သူမက အျပဳံးေလးႏွင့္ေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း သူ မမ်က္လုံးေတြကေတာ့ႏြမ္းနယ္မွဳေတြႏွင့္။ သူမစကား အရ ခြဲခန္းထဲ ဝင္သြားေသာ လူၾကီးသည္ သူ ့အမ်ဳိး သားျဖစ္ပုံရသည္။ သားသမီးေတြ အခ်ိန္တန္အ ရြယ္ေရာက္လုိ ့အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ ့အခါမိဘေတြ ဟာဒီလုိပဲက်န္ခဲ ့ရတာပါပဲလား။ ခု သူမေျပာေသာ သား သမီး ေတြ ကဘာလုိ ့အေဖလုပ္သူ နာမက်န္း ၍ ခြဲရစိတ္ရသည့္တုိင္ မိခင္အနားတြင္ ရွိမေနၾကတာ ပါလိမ့္။ ဤအမ်ဳိးသမီး ၾကီး မည္မွ်အားငယ္ေနရွာမည္ ကုိ သူ ကိုယ္ခ်င္း စာမိသည္။ အသက္ကလည္း ရလာ ျပီ၊သူကုိယ္၌ ကလည္းဆီးခ်ဳိေရာဂါနဲ ့ဆုိေတာ့။


“ အသက္ၾကီးလာေတာ့လည္းမေကာင္းပါဘူးကြယ္။ ထိလြယ္ခုိက္လြယ္တယ္။ ေရာဂါေတြကလည္း ဒီေခတ္အဆန္း သားလား။ ေရာဂါျဖစ္ေတာ့ ေငြကလည္း ကုန္ လူကလည္းပင္ပန္း ေသာကေတြလည္း မ်ားတာေပါ့ကြယ္”


သူ လက္ထပ္တာတစ္လပဲရွိေသးေသာ္လည္း သူလက္ထပ္ျပီးေနာက္မွာ အေမနဲ ့အေဖ အိမ္မွာ ဘယ္လုိခံစား ရမ လည္းဆုိတာသူမေတြးဖူးခဲ ့။ သူဘာလုိ ့မေတြးခဲ ့မိပါလိမ့္။ ဒီအမ်ဳိးသမီး ၏ခင္ပြန္းလုိ အေဖေန မေကာင္းခဲ ့ ရင္အေမ့ နားမွာ သူကလြဲလုိ ့အားေပးမယ့္သူမရွိပါလားဆုိတာသူဘာလုိ ့မစဥ္းစားခဲ ့မိတာပါလိမ့္။ ဘာလုိ ့အေဖ ့ အိမ္မွာမေနပဲ သူ ့အုိးသူ ့အိမ္နဲ ့ေနဖုိ ့ေရြးခ်ယ္ခဲ ့မိပါလိမ့္။ အိမ္ခြဲေနဖုိ ့ႏြယ္က တုိက္တြန္းခဲ ့သည္မဟုတ္။ သူ ကုိယ္တုိင္ ဆုံးျဖတ္ ခဲ ့ျခင္းသာ။ သူမွားမ်ားမွားသြားျပီလား။


“ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သားသမီးေတြကုိ သတိရမိတာေပါ့ကြာ။ မမာတဲ ့အခါ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီး ပဲဆုိ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကသီတယ္။ သူတုိ ့က လည္း အလုပ္ေတြကျပစ္ထားလုိ ့မရဘူးေလ။ ”


မိဘ ေနမေကာင္းတာကုိလာၾကည့္ဖုိ ့သားသမီးက အလုပ္မအားလုိ ့ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ နားေထာင္ရခက္တဲ ့ ဆင္ေျခ တစ္ခုပါအန္တီရယ္။ သူ ေကာသားတစ္ေယာက္ရဲ ့တာဝန္ေက်မွေက်ရဲ ့လား။ အေဖ နဲ ့အေမ ကေတာ့ ထိမ္းမ်ားျခင္း အထိပင္ သူ ့အေပၚတာဝန္ေက်ခဲ ့ျပီ။ သားသမီးေတြ ေထာက္ပံ့တဲ ့ေငြ ထက္ သူတုိ ့ရဲ ့သိတတ္ မွဳေလးေတြကို မိဘေတြက ပုိျပီးလုိခ်င္ေတာင့္တၾကမွာေပါ့။


အမ်ဳိးသမီးၾကီးက သက္ျပင္းကို ခပ္ေလးေလးခ်လိုက္သည္။ သူမလက္ ေတြကုိဆုပ္နယ္ရင္း သူ မကုိယ္သူမအား ေပးေနပုံလည္းရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူမလက္ေတြကုိကုိင္ထားေသာ လက္မ်ားမွာ သူမ၏သားသုိ ့မဟုတ္ သမီး ျဖစ္သူ၏ လက္မ်ားသာျဖစ္သင့္ေပသည္။


“ဒါနဲ ့ေမာင္ရင့္ အမ်ဳိးသမီးက ဘယ္ဆရာဝန္ၾကီးနဲ ့ခြဲတာလဲ။ တာဝန္က်ဆရာဝန္နဲ ့ပဲလား”


“ဟုတ္ကဲ ့အန္တီ တာဝန္က်ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ၾကီးနဲ ့ပါ။ မနက္ေစာေစာဆုိေတာ့ ဆရာဝန္ေတာင္ ေရြးခ်ိန္မရ ပါဘူး။”


“ေအးေပါ့ကြယ္။ ဒီလုိေပါ့ သိပ္မၾကာတတ္ပါဘူး။ အူအတက္က ျမန္ပါတယ္။ အန္တီလည္း လြန္ခဲ ့တဲ ့ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ကခြဲခံရဘူးတယ္။ အဲတုန္းကေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ၾကီးကေတာ္လုိ ့လားမသိ ဘူး ခဲြတာ ျမန္လည္းျမန္တယ္ အနာက်က္ေတာ့လည္း ခ်ဳပ္ရုိးေလးက လွလွေလးပဲ။”


သူ ျဖင့္ ခ်ဳပ္ရုိးလွတာထက္ ႏြယ့္အသက္ကုိပဲစုိးရိမ္မိတယ္။ မိန္းမေတြဟာ အသက္အႏၱရာယ္ျဖစ္တာေတာင္ လွခ်င္ ေသးတာလားမဆုိႏုိင္ဘူး။ သူ စိတ္ပူေန ခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးအမီးၾကီးက သူမ အေၾကာင္းစိတ္မေကာင္းစရာေတြ မေျပာ သင့္ဘူးဆုိ တာသိသြားလုိ ့လားမသိစကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားသည္။


“ခြဲစိတ္ျပီးေတာ့ေဆးရုံေတာ့တစ္ပတ္ေလာက္တက္ရတယ္။ ဆရာဝန္ၾကီးကေတာ့ေပးဆင္းပါတယ္ အဲတုန္း ကအန္တီ ကုိက ေၾကာက္တာ။ ခြဲျပီးေတာ့လည္း အေလးအပင္ေတြပါေတြ မ မေစနဲ ့ေပါ့။ေလးငါေျခာက္လ။”


“ဟုတ္ကဲ့” သူမ အူအတက္ေပါက္၍ ခြဲစိတ္တုန္းက ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မ်ားကုိ စိတ္ပါလက္ပါေျပာျပေနသည္။ ႏြယ့္ကုိ စိတ္ပူေနတာ သူမစကားေျပာတာ နားေထာင္ေနရ၍ အနည္းငယ္သက္သာသြားသသည္ဟု ထင္ရသည္။ တခဏ ၾကာ ေတာ့သူမျငိမ္သက္သြားသည္။ လင္သားအတြက္ ပူပင္ေသာကေတြက သူမရင္ထဲသုိ ့ျပန္လည္ဝင္ ေရာက္လာ ဟန္ တူသည္။


သူ ့မ်က္လုံးထဲတြင္ အေမ့ကုိသာျမင္ေယာင္ေနသည္။ အေမ ကစိတ္ကႏုႏုကေလး။ ဒီလုိ စိတ္ပင္ပန္းမွဳမ်ဳိးေတြ ကိုခံႏုိင္ပါ့မလားမသိဘူး။ အဲလုိအခ်ိန္က် အေမ အားငယ္ေနေတာ့မွာပဲ။ သားအေမနဲ ့အတူေနသင့္တာပါ။ အေမနဲ ့အ ေဖ ့ကုိ ႏွစ္ေယာက္တည္း သားစိတ္မခ်ေတာ့ဘူး အေမ။ အေမတုိ ့အသက္ ၾကီးလာျပီ။ သားတုိ ့ကုိ ပုိလုိအပ္လာျပီ။ သူ အေတြးက အေဖနဲ ့အေမ ့ဆီသုိ ့ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ႏြယ္ေဆးရုံကဆင္းရင္ေတာ့ အေမ ့ဆီျပန္ဦးမွပါပဲ။


လူၾကီးေတြစိတ္ပူမွစုိးလုိ ့ႏွစ္ဖက္မိဘေတြကိုပင္ ႏြယ့္အေၾကာင္းဖုန္းဆက္ျပီးမေျပာရေသး။ သူ ့ကုိမ်ားအျပစ္ တင္ေန ေတာ့ မလားမသိ။ ႏြယ့္ေမေမ ကသူ ့သမီးအတြက္ သူ ့ကုိဆူပူေကာင္းဆူပူလိမ့္မည္။ သုိ ့ေသာ္ႏြယ္က လည္းမွာထား သည္ သူမခြဲခန္းထဲမွျပန္ထြက္လာမွ အိမ္ကုိအေၾကာင္းၾကားရန္သူ ့ကုိေသခ်ာမွာထားသည္။


“မႏြယ္ႏြယ္ရဲ အမ်ဳိးသား”


“ ဟုတ္ကဲ ့ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ”


ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ၾကီး က ခြဲခန္းထဲမွာ ထြက္လာျပီး လွမ္းေမးလုိက္သည္။ သူထုိင္ရာမွ ျဗဳန္းကနဲ ့ထလုိက္မိသည္။ ဆရာဝန္ၾကီး မ်က္နွာထက္တြင္ေတာ့ ထူးထူး ျခားျခား အမူအရာမရွိေပ။ သူ ဆရာဝန္ၾကီးနားသုိ ့အေျပးတစ္ပုိင္း သြားသည္။ ရင္ကခုန္လြန္းသျဖင့္ အျပင္ကုိပင္ထြက္လာမွာပင္စုိးရသည္။ နားထဲမွာလဲ ဝူး ဝူးဝါးဝါးျဖစ္ေနသည္။ ဆရာဝန္ၾကီးမ်က္ႏွာကုိ သူ အားကုိးတစ္ၾကီးၾကည့္မိသည္။ သူ ့မ်က္နွာက ပူပင္ေသာကေတြစုိးရိမ္စိတ္ေတြက ကအေတာ္ ေပၚလြင္ေန ၍ လားမသိ ဆရာဝန္ၾကီးက


“စိတ္မပူပါနဲ ့အားလုံးေခ်ာေခ်ာေမြ ့ေမြ ့ပါပဲ ။ လူနာလည္းအားလုံးေကာင္းတယ္။ Complication လည္းမရွိပါ ဘူး။ ခဏေနထြက္လာလိမ္မယ္ ဟုတ္လား။”


“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေဒါက္တာရယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ သူ အားလုံးေကာင္းပါတယ္ေနာ္”


ဆရာဝန္ၾကီးက သူ ထပ္ေမးသည္ကုိ နားလည္စာနာစြာပင္ျပဳံးျပီး ထပ္ေျဖသည္။

“ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္မပူနဲ ့ေတာ့ ။ ကဲကြ်န္ေတာ့္ကုိခြင္ျ့ပဳပါဦး”


“ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ။ ဟုတ္ကဲ ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ”


သူ ေက်းဇူးတင္စကား အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာရင္း ခြဲစိတ္ခန္းအဝတြင္ က်န္ရစ္ခဲ ့သည္။ သူ ့ရင္ထဲက အပူလုံးၾကီးခုမွ ပင္ က် သြားေတာ့သည္။ ဆရာဝန္ေတြဟာ လူေတြရဲ ့ပူပင္ေသာကေတြကုိ ဖယ္ရွားေပးသူေတြပါပဲလား။ ဒီေလာက္ခက္ခဲ တဲ ့အလုပ္မွာ ဒီေလာက္ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ ့ပီတိေတြ ရွိေနလုိ ့လဲ ဆရာ ဝန္အလုပ္ ကုိ သူတုိ ့ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး လုပ္ေန ၾကသည္ပဲကုိး။


အမ်ဳိးသမီးၾကီးကေတာ့သူ ့ကုိ အျပဳံးျဖင့္စကားဆုိသည္။

“ကဲေမာင္ရင္ မင္းစိတ္မပူနဲ ့ေတာ့ေလ။ ခဏေန သူထြက္လာေတာ့မွာပါ”


“ ဟုတ္ကဲ ့ဟုတ္ကဲ ့အန္တီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။”


ႏြယ္ ခြဲခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ အမ်ဳိးသမီးကုိ ႏွုတ္ဆက္ကာ ႏြယ္ေနာက္သုိ ့လုိက္သြားသည္။ ႏြယ္ကေတာ့ ေမ့ေဆး အရွိန္နဲ ့မွိန္းေနေသးသည္။ ႏြယ္မ်က္ ႏွာက ယခုေတာ့ နာက်င္မွဳေတြ ကင္းစင္လုိ ့ေနသည္။ သူမမ်က္လုံး ေလးဖြင့္ျပီး သူ ့ကုိ ျပဳံးျပေတာ့ သူ ့အသက္ျပန္ရလုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ႏြယ့္ န ဖူးကုိ သူနာျပဳမ်ားေရွ ့ တြင္ ပင္မရွက္ႏုိင္ပဲ သူ နမ္းလုိက္မိသည္။ ဆရာမေလးမ်ားကေတာ့လူနာရွင္ေတြရဲ ့ေသာကကုိ နားလည္စြာ အျပစ္မတင္ၾကပါ ေခ်။


ႏြယ္လူနာခန္းထဲသုိ ့ေရာက္ေသာအခါမွပင္ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားကုိ အေၾကာင္းၾကားရသည္။ ႏြယ့္ေမေမက သူ ့ကုိ ဆူေန ေသးသည္။ သုိ ့ေသာ္သူေခ်ပမေန ေတာ့ပါ။ မၾကာခင္ သူ ့ေဖေဖေကာေမေမ ပါေရာက္လာၾကသည္။ ႏြယ့္ မိဘေတြ ထက္ပင္ခပ္ျမန္ျမန္ေရာက္လာေသးသျဖင့္ အေဖနဲ ့အေမ့ကုိ သူေတာ္ ေတာ္ေက်းဇူးတင္မိသည္။


မိဘ ေတြအားလုံး စုံေတာ့မွ သူ ဗုိက္သိပ္ဆာေနသည္ကုိသိေသာ ႏြယ့္ေဖေဖက သူ ့ကုိ တစ္ခုခုသြားအစားခုိင္းလုိက္ သည္။ ႏြယ့္ကုိ သူ ့ကုိယ္စား ျပဳစုေပး မည့္ မိဘေတြ ေရာက္ေနျပီျဖစ္၍ သူ ႏြယ့္ကုိစိတ္ခ်သြားႏုိင္သည္။ ႏြယ့္ လူနာအ ခန္းမွထြက္ကာေဆးရုံ အျပင္ဖက္သုိ ့တစ္ခုခုစားရန္ထြက္လာခဲ ့သည္။


ခြဲစိတ္ခန္းဖက္ဆီမွာ သူ ႏွင့္အေတာ္ၾကာၾကာစကားေျပာျဖစ္ခဲ ့ေသာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးကုိျဖတ္ကနဲ ့လွမး္ေတြ ့ လုိက္ရသ ျဖင့္သူ ရပ္ျပီးၾကည့္ေနလုိက္မိသည္။ သူမ ငုိလုိ့ပါလား။ ဘုရားဘုရား။ သူ ့ရင္ထဲနင့္ေနေအာင္ခံစား လုိ္က္ရသည္။ အ သက္ ၾကီးျပီးျဖစ္ေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးၾကီးသည္ သူမ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အားကုိးအားထား ရာ ခင္ပြန္းကုိ ဆုံးရွံဳး လုိက္ရျပီ။ အမ်ဳိးသမီးက သူ ့ကုိေတြ ့သြားျပီ မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ ေခါင္းခါျပသည္။


သူမ ေဘးတြင္အားေပးမည့္သူပင္မရွိ။ ရွိခဲ ့ေသာ ခင္ပြန္းကလည္း သူမအား ႏွုတ္ပင္မဆက္ပဲ ထာဝရခြဲခြာသြားရစ္ျပီ။ သူမရင္ထဲက စုိးရိမ္ပူပန္မွဳေတြ သည္ အပူမီးအျဖစ္ေျပာင္းလဲ၍သြားေပျပီ။ သူမ မွီတြယ္စရာ အားကုိးစရာ မရွိ ေတာ့ ေပ။ ျပီးေတာ့သူမေဘးတြင္လည္း ႏွစ္သိမ့္မည့္သားမရွိ ။ သူမ အား အေဖာ္ျပဳ ငုိေပးမည့္သမီးလုပ္သူ က လည္းမရွိျပီ။




သူ ႏြယ့္အတြက္ပူပင္ေသာကေတြေရာက္ေနတုန္းက သူ ့အားႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ ့ေသာ ထုိအမ်ဳိးသမီးၾကီး သည္ ရုတ္ခ်ည္း ပင္ဆယ္ႏွစ္ခန္ ့ပုိ၍အုိစာသြားသလုိ။ သူမ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ေတြအစား ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲ မွု ေတြႏွင့္။ သူ သူမဆီသုိ ့အသာေလွ်ာက္လွမ္းသြားလုိက္သည္။ သူမ အတြက္ ငုိစရာ ရင္ခြင္တစ္ခု လုိေကာင္းလုိ အပ္ ေနေပလိမ့္မည္။


သူမ က သူ ့ကုိမ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ျပည့္လွ်ံေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြ ျဖင့္ ၾကည့္ ရွာသည္။ သူမ တစ္ခုခုေျပာဖုိ ့ၾကဳိးစား ေသာ္လည္း သူမပါးစပ္က မည္သည့္အသံမွထြက္မလာ။ သူဘာေျပာရ မွန္းမသိ။ လူေတြ ေသဆုံးတဲ ့အခါ ေျပာသင့္ ေသာစကားကုိ သူ မတတ္ေျမာက္ေသးပါလား။


အမ်ဳိးသမီးၾကီးသည္ အနားေရာက္လာေသာ သူ ့ကုိသားအမွတ္ႏွင့္ တအားဖက္တြယ္လ်က္ ရွို္က္ၾကီးတငင္ငုိ ေၾကြးရွာ သည္။ သူမ ပခုံးကုိ အသာ ေဖးမ လ်က္ သူ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနမိသည္။ သူမ တစ္ကုိယ္လုံး သိမ့္သိမ့္ တုန္ ေနသလုိ သူမ အားကုိးရေသာ ေရႊေတာင္ၾကီးလည္းျပဳိခဲ ့ေလျပီ။ သူမ ရင္မွပူပင္ေသာက မ်ားသည္ သူ ့ရင္သုိ ့ပင္ကူး စက္လာခဲ ့ေလေတာ့သည္။


သူ ့ေရွ ့မွ ဘီးတပ္လူနာကုတင္တစ္ခု ျဖတ္သြား ျပန္ေလျပီ။ ေခတၱမွ် ဘီးလွိမ့္သံျဖင့္ဆူညံသြားသည္။ ဘီးတပ္ကုတင္ ေပၚတြင္ ခပ္ငယ္ငယ္ ကေလး တစ္ ေယာက္ ပါသြားသည္ကုိ သူေတြ ့လုိက္ရသည္။


ဒုတိယေမးခြန္းရဲ ့အေျဖေလးက

ေဘးကျဖတ္သြားတဲ ့လူဟာ အေနာက္မွာ ေနခဲ့ရင္ သူက အမွန္ေျဖတာျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္ … ကြ်န္ေတာ္က အေနာက္ဘက္က ကြ်န္းသားပါ …ဆုိျပီး

ဒါေပမယ့္ အေရွ ့ဘက္မွာေနတယ္ဆုိရင္ သူက လိမ္ေျပာမွာ ……. ကြ်န္ေတာ္ အေနာက္ကြ်န္းသားပါ ဆုိျပီး

ကြ်န္ေတာ္တုိ ့သိျပီးသားပါ ဧည့္လမ္းညႊန္က အမွန္ကုိ ေျပာတယ္ဆုိတာေလး ဟဲဟဲ အဲဒီလူ သူ ့ကုိ ေျဖလုိက္တာက ကြ်န္ေတာ္ အေနာက္ကြ်န္းသားပါတဲ ့….. ဟူး ရွင္းလိုက္ရတာ ေမာသြားျပီ ဘာမွလဲ ဟုတ္ဘူးေနာ္ …


********** *********** ********** ********** ********** ********** ********** ***

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္.....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္ တတတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့. ...အတုိင္းထက္ လြန္ပါပဲဗ်ာ...ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္........
(ရန္ကုန္သား)

3 comments:

Scalpel said...

အစ္ကိုေရ
ဒီပိုစ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့တစ္ခုမွာ တင္ထားပါတယ္။ အခု အစ္ကိုလည္း ဘေလာ့ဖြင့္ျပီး ေရးျဖစ္ျပီမို႕ အစ္ကိုျဖဳတ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုရင္ျပန္ျဖဳတ္ ေပးပါ႔မယ္။ ပိုစ့္ကို ျဖဳတ္လိုက္ျပီး အစ္ကိုlink ဆီကို redirect လုပ္ေပးလို႔ရ ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တင္ထားတဲ့ blog post ရဲ႕ link ကဒီမွာပါ http://www.dr-scalpel.co.cc/2009/07/blog-post_23.html

ေလးစားစြာျဖင့္

Anonymous said...

အရမ္းေကာင္းလိုက္တာ.. တကဲ့ကို ရသစံုေတြပဲ..

စကားမစပ္ က်ေနာ့္ဆီမွာလဲ လင့္ထားပီးပီေနာ္။ ခြင့္ျပဳမယ္ထင္ပါတယ္။


ျမတ္ႏိုး

poemflower said...

ပို႕စ္ကိုဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ မိဘေတြရဲ႕စိတ္ကို ပိုနားလည္မိပါတယ္
ပေဟဠိလည္းဖတ္သြားပါတယ္