Thursday, December 3, 2009

ေနရာေဟာင္းသုိ ့အျပန္

အိမ္ေဘးကုိ ငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေျပာင္သလင္းခါေနသည္။ အိမ္ေဘးက ဗာဒံပင္ၾကီးသုံးပင္မရွိေတာ့......။ ေငး ၾကည့္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အိမ္ေပၚကုိ တက္မည္ျပင္ေနေသာ အေဖက ေတြ ့သည္။ တစ္သက္လုံး ရွိေနေသာ အဲဒီဗာဒံပင္ၾကီးသုံးပင္ .....။ ငယ္စဥ္က သူတုိ ့ဆီက ေၾကြတဲ့ အသီးေတြ ကုိအုတ္နီခဲနဲ ့ထုျပီးစားတာ ....သူတုိ ့ေတြ ရဲ ့အရိပ္ေအာက္မွာ ေဆာ့ကစားခဲ့တာေတြ တေရးေရးျမင္လာမိသည္။ အေဖက ျပဳံးသည္။

“နာဂစ္စာ မိသြားတာေလကြာ .... ” ဒီလုိျမင္ကြင္း ေျပာင္ေျပာင္ ရွင္းရွင္းၾကီးက ကြ်န္ေတာ့စိတ္ကုိ ညစ္ညဴးသြား ေစသည္။ တစ္ခုခု ဟာသြားသလုိ။ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလုိ ခံစားခ်က္မ်ဳိးျဖစ္မည္။ ဒီအခ်ိန္ ဆုိ သူတုိ ဆီက အရြက္ဝါဝါေတြ ေၾကြလုိ ့အဘုိးလုပ္သူက တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာျပီး အုန္းတံျမက္စည္း အ ရွည္ၾကီးနဲ ့လွည္းမည္။ ဗာဒံရြက္ ဝါဝါ ေရာ္ေရာ္ၾကီးေတြကို အပင္ေျခရင္းမွာ သင့္သလုိ ပုံ ေျခာက္သြားတဲ့အခါ မီး ခုိးတအူအူနဲ ့ မီး ပုံရွုိ ့.....။ ဒီအလုပ္ေတြကုိ ေျပာေျပာဆုိဆုိလုပ္ေနတတ္သူ အဘုိးကလည္း မရွိေတာ့ .....။ ဗာဒံပင္ သုံးပင္ကလည္း ထင္းျဖစ္ေလာက္ျပီ။ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ အပင္ေလးေတြ ျပန္စုိက္ထားသည္ကုိ ေတြ ့ရသည္။ အ ေဖ့ အသံက အိမ္ေပၚကေန လြင့္ ပ်ံလာသည္။

“ခေရပင္ေပါက္ေလးေတြကြာ။ ကုိတင္ေမာင္ေအး တုိ ့ေပးတာနဲ ့ ငါလည္းစိုက္ထားတာ ..... အေဖသာ ရွိရင္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ေနဦးမွာ .... ေျပာင္ေျပာင္ၾကီးထက္စာရင္ ဒီအပင္ေလးေတြ နဲ ့ဆုိေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ....။ ”

အဲဒီအပင္ၾကီးသုံးပင္က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေတာင္ အသက္ၾကီးဦးမည္ထင္သည္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဖက္လုိက္ရင္ ဖက္လုိက္တဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္က ေကာင္းေကာင္း မထိခ်င္ ....။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အိမ္က လမ္းေဒါင့္ဆုံး အိမ္ျဖစ္၍ ေလ ျပင္းျပင္းက် မုိးသည္းသည္းရြာခ် လွ်င္ အိမ္ကုိ အဲဒီအပင္ၾကီးေတြက ေလမုိးဒဏ္က ေန ကာကြယ္ ေပးတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေလမုိးက်ခ်ိန္မွာ အိမ္မွာမရွိ .....။ သူတုိ ့က အိမ္ကုိ အကာအ ကြယ္ ေပးျပီး တုံးလုံးပက္လက္ လဲခဲ့ျပီ။

အိမ္ေခါင္းရင္းခန္းမွာလည္း ရွင္းရွင္းၾကီးျဖစ္လုိ ့ေနသည္။ ကြ်ဲေကာ္ကုိင္း မ်က္မွန္ၾကီးတပ္ ကုလားထုိင္မွာ ခပ္ေျပ ေျပထုိင္ကာ သတင္းစာကုိ မ်က္ႏွာႏွင့္ထိလုမတတ္ ကပ္ ျပီးဖတ္ေနတတ္သည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ အဘုိး ျဖစ္သည္။ သူလည္း မရွိေတာ့ျပီ။ ကုလားထုိင္တြင္ထုိင္ျပီး အိမ္အမွုကိစၥေတြ ကုိ ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္ ၾသဇာ ေပးတဲ့သူက အဲဒီအိမ္ေရွ ့ဘုရားစင္ေအာက္နားမွာပဲ ဟုတ္ကနဲ ဆုိသလုိေပ်ာက္သြားခဲ့ျပီ။ က်ဲေတာက္ေတာက္ ေနက အိမ္ေခါင္းရင္း ျပတင္းကုိ ျဖတ္ျပီး အဘုိးထုိင္ေနက် ေနရာသုိ ့အသာထုိးက်ေနသည္။ လွ်ာထုိး ပ်ဥ္းကတုိး သားေတြက အေမ့ အုံးခြံေျခာက္တန္ခုိးျဖင့္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္စဲ။ အဘုိးကုလားထုိင္ကေတာ့ ဘုရားစင္ေအာက္ တြင္ ခပ္ယုိင္ယုိင္ ေထာင္လွ်က္သားရွိေနသည္။

အဘုိးေသာက္ေနက် ေၾကြရည္သုပ္ ေရေႏြးခရားၾကီးဘယ္ေရာက္ေန သည္မသိ။ အေမက ေစ်းက အုန္းတံျမက္ စည္းမ်ားဝယ္လာလွ်င္ အိမ္ေရွ ့ခန္းက အဘုိးက အျမဲ ဆူေလ့ရွိသည္။ အရပ္ထဲက အုန္းပင္ ခုတ္လွ်င္ အုန္းလက္ ေတြ ကုိ သြားေတာင္းသည္။ အိမ္ေဘးတြင္ အသာပုံထားျပီး ေျခာက္တဲ့အခါ ဓါးပါးပါးနဲ ့သင္ျပီး ကုိယ္တုိင္ တံျမက္ စည္း လုပ္သည္။ ခုေတာ့ အဲဒီဓါးပါးပါးကုိ ဘုရားစင္ေအာက္ နံရံတြင္ အသာထုိးထားသည္။ သူ သခင္က ႏွုတ္ ဆက္ သြား ျပီျဖစ္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ေလး ဟုိသြားစမ္း ဒီလာစမ္း ဒါမစမ္း ဟုိဟာကုိေတာ့ ဒီကုိယူလာစမ္း ” စသျဖင့္ ေလသံမာမာနဲ ့ခုိင္းတတ္ေသာ အဘုိး၏အသံက နားထဲတြင္ ျမည္ေနသည္။ အိမ္ေရွ ့ဝရံတာ အထြက္ တြင္ ကာထားေသာ အေမ့လက္ရာ လုိက္ကာ ဝါဝါေတြက ေလထဲတြင္ လူးလြန္ ့ကာ ယိမ္းႏြဲ ့ေနသည္။ ဒီအ ေျပာင္း အလဲမွာ ေနသားက်ဖို ့အခ်ိန္ယူရဦးမည္ျဖစ္သည္။

ေနခင္းထမင္းစားျပီး ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ေကာက္ဖတ္ေနတုန္း စိတ္ထဲ တစ္ခုခု လုိသလုိျဖစ္တာနဲ ့စဥ္းစားမိသည္။ City FM ေရဒီယုိ ....။ ေခါင္းရင္းအိမ္က ဦးေလး ေမာင္ေသာင္းလည္းဆုံးျပီ။ ျမန္မာ့အသံ ေရဒီယုိ ေခတ္က မ နက္ မုိးလင္း ေရခင္းသံကေန ညကုိးနာရီ ထုိးတဲ့အထိ မနားမေန ဖြင့္ထားတတ္သည္။ City FM ေပၚလာေတာ့ လည္းသည္အတုိင္းမုိးလင္း မုိးခ်ဳပ္ မရပ္တမ္းမနားတမ္းဖြင့္သည္။ အဲဒီေရဒီယုိသံ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည္။ ဦးေလး ေမာင္ေသာင္း က အိမ္က အဘုိးႏွင့္ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုံးသည္။ ေန ့ခင္းဖက္မ်ားတြင္ ေရဒီယုိသံ တိတ္ ကြ်န္ ေတာ္တုိ ့အိမ္ၾကီးလည္း ဆိတ္ေနသည္။ ငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမေတြ မနက္ခင္းေစာေစာ ဆုိလွ်င္ “ဂ်ဳိးသိန္းဆုိတဲ့ ေဆးေပါ့ လိပ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အေကာင္းဆုံးပါ ဗ်ာ .... ” ဆုိတဲ့ ေရဒီယုိက ေခတ္ဦးေၾကာ္ျငာ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ အေမေၾကာ္ေပးတဲ့ စားေတာ္ပဲ ႏုိင္းခ်င္း ပဲငံျပာရည္နံ ့သင္းသင္းနဲ ့ထမင္းေၾကာ္ကုိ ျမိန္ျမိန္စားေနက်ျဖစ္သည္။

အိမ့္မ်က္ေစာင္းထုိးက ဓနိမုိးနဲ ့ အေၾကာ္တဲေလးလည္း မရွိေတာ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဒၚညဳိ ့ဆုိင္တြင္သာ အေၾကာ္ ဝယ္စားျမဲျဖစ္သည္။ ေဒၚညဳိက နံမည္နဲ ့လုိက္ေအာင္ ပိန္ပိန္ညဳိညဳိ ... ဆံပင္နီညဳိညဳိမွာ မုန္ ့ႏွစ္စေတြ ေပ ေနတတ္ေသးသည္။ သုိ ့ေသာ္ ေဒၚညဳိ ့အေၾကာ္က မနက္ကုိးနာရီဆုိ ကုန္လုျပီ။ အခ်ဥ္ေကာင္း ေကာင္း သန္ ့သန္ ့ႏွင့္ ေဒၚညဳိ ့အေၾကာ္ ပူပူ ေမႊးေမႊးသည္ မနက္ခင္း ထမင္းၾကမ္းနဲ ့လုိက္ဖက္သည္။ ခု ေဒၚညဳိ က ဝဝဖုိင့္ဖုိင့္ ... အိမ္ေဘး မွာ အဖီေလးထုိးလ်က္ ကုန္စုံဆုိင္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ဆန္ဆီဆား ငရုတ္ၾကက္သြန္တုိ ့ျဖင့္ ေဒၚညဳိ တစ္ေယာက္ မိုးလင္းမုိးခ်ဳပ္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ကာ ေစ်းေရာင္းေနတတ္သည္။ သားလုပ္သူေတြ သူ ့ပုိက္ ဆံအိပ္ ႏွိုက္တဲ့အခါ အသံစာစာေအာ္ျပီး ေတာင္းသမွ် ေပးေနျမဲေတာ့ျဖစ္သည္။ ေဒၚညဳိ ့အေၾကာ္မစားရတာ ဘယ္မွ်ၾကာျပီနည္း။

အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္မွ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးအိမ္ငယ္တုိ ့တြင္ အခ်ဳိ ့တုိက္ခံအိမ္ျဖစ္ကုန္ၾကသည္ အခ်ဳိ ့က ကန္ထရုိက္ တုိက္ ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ား ရပ္ကြက္ထဲတြင္ တုိးပြားလာသည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ည ေနခင္း ေနက်တုိင္း ေဘာလုံးကန္တဲ့ လူငယ္ေတြ မေတြ ့ရ။ ရုိးရာ ကစားနည္းေလးေတြကုိ စုစု ရုံးရုံး ကစားေန ေသာ ကေလးေတြ မေတြ ့ရ .... တီဗီဂိမ္းဆုိင္ေရာက္ေနၾကေရာ့ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့တုန္းကေတာ့ လမ္းမီး တုိင္အားကုိးျပီး အေတာ္အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ညဦးပုိင္းတြင္ပင္ ေခြ်းတလုံးလုံးျဖင့္ ကစားေနၾကတုန္းျဖစ္ သည္။ ခုေတာ့ လမ္းမီးတုိင္ကလည္း မွိတ္ ကေလးသံေတြ ကစားသံေတြကလည္း ဆိတ္လုိ ့ေနျပန္သည္။ ကုိးရီး ယားကားေတြပဲၾကည့္ေနၾက လား ေက်ာင္းစာေတြပဲ ပိေနၾကသလား က်ဴရွင္မွာပဲ ေနၾကရသလားေတာ့ ကြ်န္ ေတာ္ လည္း တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ေပ။

အိမ္ေရွ ့အိမ္က ခင္ေလးငယ္ တစ္ေယာက္လည္း အရိပ္အေရာင္မေတြ ့။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ ခင္ ေလးက လည္း သက္တူရြယ္တူ။ သူက အသက္ၾကီးဟန္ျပဳကာ အပ်ဳိၾကီးလုိ ေန .... စာကုိ ေအာ္ေအာ္က်က္ ... ေရဒီယုိ ကမာရြတ္ဟုပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နာမည္ေပးထားၾကသည္။ ခင္ေလးက လွလည္းလွသည္။ ပဲလည္း မ်ား သည္။ စာလည္းေတာ္သည္။ ေသခ်ာပါသည္ မာနကလည္း ခပ္ၾကီးၾကီးျဖစ္သည္။ ခင္ေလးတုိ ့လမ္းသြားလွ်င္ တစ္ရပ္ကြက္လုံး သူ ့လုပ္စာစားေနသည့္ မ်က္ႏွာေပါက္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ခင္ေလးက အေျပာေတာ့ ခ်ဳိ သည္။ ခင္မင္ရင္းရွိသူတုိ ့က သေဘာေကာင္းရွာပါတယ္ ဟု မွတ္ခ်က္ခ်တတ္၏။ သုိ ့ေသာ္ လူပ်ဳိေတြကေတာ့ ေရဒီယုိကမာရြတ္ဟုစျမဲျဖစ္သည္။ မာနခဲဟု ေနာက္ျမဲသာျဖစ္သည္။ ခင္ေလးကလည္း လမ္းထြက္လွ်င္ မာန တစ္ခြဲသားျဖင့္ ေလွ်ာက္ျမဲသာျဖစ္သည္။ သူ ့မ်က္ႏွာလွလွ ႏွင့္သူ အသံ ေသးေသးေလးက မလုိက္ဖက္လွ။ ခင္ေလး၏ စာက်က္သံေလးကုိ ၾကားေယာင္မိသည္။ ခုေကာ ခင္ေလးတစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ။

ေဒါက္တာမၾကီးျဖစ္ေလာက္ေရာေပါ့။ အိမ္ေထာင္မ်ားေကာ က်ေနျပီလား။ ကြ်န္ေတာ္ သ ေဘာ အက်ဆုံး မွာ ခင္ေလး၏ နက္ေမွာင္ေမွာင္ ဆံႏြယ္စတုိ ့ျဖစ္သည္။ သနပ္ခါးေရာင္ေတာက္ေနေသာ သူ ့အသား ဝါဝင္းဝင္း ႏွင့္ ဆုိ .... ခင္ေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္မက္နတ္သမီးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ခင္ေလး အေၾကာင္းအေမ့ကုိ ေမးေတာ့ အေမက ျပဳံးသည္။ ျမစ္ၾကီးနားတြင္ တာဝန္က်ေနသည္ဟုဆုိသည္။ စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့ မည္ဟုလည္း အရပ္စကားနဲ ့ သတင္းသုိးသုိး သန္ ့သန္ ့ၾကားသည္ဟု ေျပာသည္။ ေဒါက္တာမၾကီးခင္ေလး တစ္ ေယာက္ ဘာပုံေပါက္ေနျပီမသိ ... ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမေတာ့ ခင္ေလးရဲ ့ဝင္းဝင္း ဝါေသာ မာန မ်က္ႏွားေလး ကုိသာ ေျပးျမင္မိသည္။

အရပ္ထဲလမ္းသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကုိ သိသူေတြက အၾကည့္တစ္မ်ဳိးနဲ ့ၾကည့္သည္။ တခ်ဳိ ့က ဒီေမာင္ ပုံစံေျပာင္း သြားတယ္ ဆုိတဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ ့ တခ်ဳိ ့က ျပဳံးခ်ဳိတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ ့ တခ်ဳိ ့က ခင္မင္ရင္းရွိလင့္ကစား အျပဳံးတစ္ဝက္ တစ္ ပ်က္နဲ ့ .... ေမးထူးေခၚေျပာသာရွိခဲ့ဖူးသူေတြက ဖက္လွဲတကင္းနဲ ့ ... မႏွစ္မ်ဳိ ့သူေတြက မ်က္ေစာင္းတခဲခဲနဲ ့ ... ရပ္ကြက္ထဲေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့သူေတြက ဘြားကနဲေပၚလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္နဲ ့ ၾကည့ ္ၾက သည္။ ဒီေမာင္ ဘယ္ကလဲ ဘယ္လုိလဲ ဆုိတာမ်ဳိးျဖစ္ဟန္တူသည္။ ေနဝင္လုိ ့ မုိးခ်ဳပ္ေတာ့ အိမ္ေရွ ့လမ္းမက တိတ္တိတ္ က်ဲက်ဲ .... ။ အိမ္မ်ားဆီမွ မီးေရာင္ ျဖဴေဖ်ာေဖ်ာ တုိ ့က ႏုိင္လြန္ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ပ်င္းေျခာက္ ေျခာက္ နဲ ့ဖ်ာက်လုိ ့ေနသည္။

ေခါင္းရင္းတစ္အိမ္ေက်ာ္ က ငယ္သူငယ္ခ်င္းကုိ ေခၚျပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြားမည္ဟု ရည္ရြယ္ျပီး သူ ့အိမ္နား ေရာက္သြားမိသည္။ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းေအာင္ေမာ္ က မေဟသီကုိ လက္ခ်ိတ္ျပီး အိမ္ထဲမွ အေၾကာ့သားထြက္ လာ သည္။ ေၾသာ္ ... ေဂၚလီရုိက္ဖက္ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတာင္ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ေနျပီ ကုိး။ ေအာင္ေမာ္ မိန္းမ ရတာသိေသာ္လည္း ဒီအခ်ိန္မ်ဳိး အားမည္ထင္၍ အေခၚသြားခဲ့ေသာ္လည္း ေဘးက သူ ့ ့မိန္းမကုိ အားနာတာနဲ ့ျပဳံးျပႏွုတ္ဆက္ ျပီး ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းဆီသြားဦးမွပဲဟု အေတြးေပါက္ကာ သီဟတုိ ့အိမ္ ဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ မေတြ ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာျပီ။ ပပလွုိင္ကုိ ပုိးတုန္းက သီဟသာ မကူညီရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ပပ သမီးရည္းစားျဖစ္မည္မဟုတ္။ သီဟ ေတာ့ အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘူးဟု သိထားသည္။ သီဟတုိ ့အိမ္ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ သူ ့အေမ အိမ္ထဲက ထြက္ လာတာနဲ ့အရံသင့္ေတြ ့သည္။ သီဟက အိမ္ထဲက မွုန္ကုတ္ကုတ္နဲ ့ထြက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ ေယာက္ အရင္ကလုိ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ မရွိၾကေတာ့။ စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ တစ္ခြန္းၾကား ျခားလြန္းျပီး တိတ္ ဆိတ္ ေနသည္က မ်ားသည္။ အေတာ္ၾကာစကားေျပာျဖစ္ေတာ့ အေျခအေနကုိ ကြ်န္ေတာ္ ခန္ ့မွန္းမိ၏။ သူ ့အေတြးကုိယ့္အေတြးေတြက ေခ်ာ္ေနသည္။ အျမင္ေတြက လြဲေနသည္။ စကား လုံးေတြက တစိမ္းဆန္ ေန သည္။ေနာက္ရက္ေတြ ဆုိ သီဟကို လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖုိ ့ေခၚျဖစ္မည္မထင္။

သီဟ က ပပ အေၾကာင္းေတာ့ ေျပာျပ ေဖာ္ ရသည္။ ပပအိမ္ေထာင္က်ခဲ့ျပီ။ ကေလးတစ္ေယာက္ပင္ ရေနျပီဟု ဆုိသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ထ ကြ်န္ေတာ္ပူဆာလုိ ့ ပပတုိ ့အိမ္ဖက္ သီဟ ေပေစာင္းေစာင္းနဲ ့ပါလာသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ ႏွုတ္ေတြဆိတ္ေနမိၾကသည္။ ပပ တုိ ့အိမ္ေရွ့ ကုိ ကြ်န္ ေတာ္ နဲ ့ သီ ဟ ေလွ်ာက္ျပန္ သံေပးတုိင္း သြားျဖဲျဖဲရယ္ျပတတ္ေသာ ပပ ေဖေဖ့ ေလးဘီးကားေလးကုိ မေတြ ့ရ။ အနည္းငယ္ မြမ္းမံထားပုံရေသာ ပပတုိ ့အိမ္ေရွ ့တြင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ကားတစ္စီး က ကြ်န္ေတာ့္တုိ ့ကုိ ႏွုတ္ဆက္ ေနက် ေလးဘီးျပာျပာ ေလး ေနရာတြင္ အစားရပ္ေနသည္။ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္၍ စကား ေျပာ ေနေသာ ပပ ဟု ထင္ရေသာ မိန္းမငယ္ကုိ ေတြ ့ရသည္။ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းနဲ ့ပပ အေဖ ၾကီးေတာ့ အရိပ္အေရာင္မေတြ ့ရ ။

သူ ့ရဲ ့တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သမီးကုိ အိပ္ဖန္ေစာင့္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ မေတာ္လုိက္ရတဲ့ ေယာကၡမၾကီး ေပါ့။ ခါးၾကီးေထာက္ျပီး မ်က္ေထာင့္နီၾကီးနဲ ့မ်ားၾကည့္ရင္ သီဟနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ ေရာင္ေပေပ လုပ္ရာက တခ်ဳိးထဲ လစ္ေျပးၾကရသည္။ ပပ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။ ပပ သည္ ခင္ေလးေလာက္မလွပါ။ သုိ ့ေသာ္ ပပက ေဖာ္ေရြ သည္ ခ်စ္စရာေကာင္း သည္။ ေခတ္စကားနဲ ့ဆုိရလွ်င္ လန္းဆန္းသည္။ ေပါ့ပါးသည္။ ပပ ရယ္လွ်င္ ၾကယ္ေတြ ေတာင္ ေၾကြေလာက္ တယ္ လုိ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သီဟက ခြီးကနဲဆဲေရးခဲ့ဘူးသည္။ ပပက လွုိက္ လွုိက္ကေလး ရယ္ခဲ့ဖူး သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ပပ ေခါင္းေလး ကြ်န္ေတာ့ ပုခုံးေပၚတင္ျပီး စကားေတြ ေျပာခဲ့သည့္ ေန ့ကျဖစ္သည္။ သမီးကုိ စိတ္မခ်လုိ ့ပပ အေဖၾကီး ေနာက္ကလုိက္လာတဲ့အခါ အေမတေကာ ေျပးခဲ့ရ ေသး သည္။ အဲဒီ အခ်ိန္ တုန္းကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါး ပါး ေမာရင္း ရယ္ရင္း ေပ်ာ္ရင္းျမဴးရင္း ၾကည္ႏူးခဲ့မိပါ သည္။

ပပ မ်က္ႏွာေလး အုိသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သနားလုိက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း။ သီဟကလည္း အျဖစ္သည္း သေလးဟု ဆဲလုိက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း။ ခုေတာ့ ဒီအရာေတြအားလုံး တစ္ခမ္းရပ္ဇာတ္လုိ ျပီးဆုံးခဲ့ေလျပီ။ ပပ ကြ်န္ေတာ့ကုိေတြ
့ဟန္မတူပါ သီဟကလည္း ေဘးမွ ေခါင္းငုိက္စုိက္နဲ ့ေလွ်ာက္လုိက္လာသည္။ ပပ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ ့မွ ေပ်ာ္ရဲ ့ လား ..... ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခြင္မွာေတာ့ ေမွးစက္မည့္သူ ကင္းေဝးလုိ ့ေနသည္။ ပပ ေနာက္တြင္ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ေသးေသာ္လည္း ပပကုိ အရူးအမုိက္ ၾကဳိက္ခဲ့မိသည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ဝန္ခံပါသည္။

ပပသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝျဖစ္ခဲ့သည္။ လက္ေတြ ့ဘဝတြင္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြထက္ ျဖစ္သင့္တာေတြကုိ သာ လုပ္ ခြင့္ ရွိေသာ ကြ်န္ေတာ့္ လုိလူမ်ဳိးအတြက္ အခ်စ္နဲ ့အတူ ရူးခဲ့ရေသာ ေန ့ရက္ေတြသည္ ၾကယ္ေတြ ေၾကြသလုိ တ ျဖဳတ္ျဖဳတ္ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ၾကယ္ေတြ ေၾကြတုိင္း ပပရဲ ့ရယ္သံလြင္လြင္ရယ္ အျပဳံးခ်ဳိခ်ဳိေတြ ရယ္ ကုိ ျမင္ေယာင္ ေနမိစဲသာျဖစ္သည္။

သီဟနဲ ့လမ္းခြဲျပီး အိမ္ျပန္ခဲ့တဲ့ေနာက္ မရင္းႏွီးလွေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ႏွင့္ေတြ ့သည္။ သီဟထက္စာ လွ်င္ ထုိသူ ငယ္ ခ်င္းက စကားေျပာရ ပုိအဆင္ေျပသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းကုိ ကြ်န္ေတာ္အမွတ္တရ မရွိခဲ့ ေပ။ သုိ ့ေသာ္ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခင္မင္ရင္းရွိသည္။ ငယ္ငယ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဘူးေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ အမွတ္ တရရွိ သည္။ သူသည္လည္း ကြ်န္ေတာ့ ေနာက္မွ ပပ ကုိ ပိုးခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ရင္းေမာရင္း ေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾက သည္။ ပပ အေၾကာင္းကုိ သီဟထက္ ထုိသူငယ္ခ်င္းထံမွ ပုိသိရ သည္။ တစ္ေယာက္၏ အေတြး အေခၚအယူအဆ ကုိ တစ္ေယာက္က အျပည့္အဝ လက္မခံေသာ္ျငားလည္း ထုိသူငယ္ခ်င္း၏ ေလသံ ထဲတြင္ ရင့္က်က္မွု ဆက္ဆံ ေရးေျပျပစ္မွု တုိ ့ကုိ ေတြ ့ရသည္။ အျမင္ခ်င္းမတူေသာ္လည္း ဖလွယ္လုိ ့ရသည္။ သီဟနဲ ့လို ေတာ့ ေျဖာင့္ ေျဖာင့္ ၾကီးမဆန္ ့က်င္။

လူႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာၾကည့္သည့္အခါတြင္ တစ္ဦးအေျခအေနကုိ တစ္ဦး စူးစမ္းပုံေလ့လာပုံေလးေတြ ထုိ သူငယ္ခ်င္း ဆီမွ အတုယူရသည္။ ညက္ေညာေသာ အေျပာအဆုိ ေလးနက္ေသာအေတြးအေခၚေတြကုိ ကြ်န္ ေတာ္ ေလးစား အားက်မိ သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အထင္ၾကီးမိ ေသာ ေက်ာင္း သား ေတြထဲတြင္ ထုိသူ ငယ္ခ်င္းမပါခဲ့။ သို ့ေသာ္အခ်ိန္က အရာရာကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့ျပီ။ ဘဝသည္ လူသား မ်ားကုိ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေတြးေခၚတတ္ဖုိ ့ ေန ့စဥ္အမွ် သင္ၾကားေပးေနသည္။ စာသင္ခန္းတစ္ခု တြင္ ဆရာ က တပည့္မ်ားစြာကုိ တေျပးညီသင္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း သင္သမွ် ရပုံခ်င္း ကဲြတတ္ သလုိ ဘဝက သင္ ေပး ေသာ သင္ခန္းစာေတြကိုလည္း ေက်ညက္ပုံခ်င္း ကြာျခားလွသည္။

ဆင္ျခင္ေမွ်ာ္ေတြးမွုဆိုတာကုိ ေလးေလးနက္နက္ မေတြးေခၚတဲ့သူဆီက ေန ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေမွ်ာ္လင့္လုိ ့မရႏိုင္ ေပ။ ရုပ္ဝတၱဳပုိင္းဆုိင္ရာေတြ ေျပာင္းလဲလာသည္။လူသားေတြလည္းေျပာင္းလဲလာသည္။ အေတြးအျမင္ေတြ လည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ အသက္နည္းနည္းၾကီးလာတာနဲ ့အမွ် ဘဝအေပၚ အျမင္ကလည္း ေျပာင္းလဲလာ သည္။ အေတြးအေခၚအေၾကာင္းေတြ ဘဝအေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္လာသည္။ ဘဝသင္ခန္းစာေတြကုိ ေဆြးေႏြး ခ်င္ လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နံေဘးမွာ ရွိေနေသာ သူမ်ားမွာလည္း ဆုတ္ယုတ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း တုိး တက္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း ေျပာင္းလဲ ေနၾကေပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ဘယ္ပုံစံမ်ဳိးျဖင့္ ေျပာင္း လဲ ခဲ့ျပီလဲ။

ကြ်န္ ေတာ့္ ေန ့စဥ္အမွ် ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ကြ်န္ေတာ္ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ အံ ဝင္ဂြင္က်မျဖစ္ခ်င္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးေသာ အရပ္ေဒသတြင္ပင္ အံဝင္ဂြက္က်မျဖစ္ျခင္းသည္ ရယ္စရာ ေတာ့ ေကာင္း သည္။ သုိ ့ေသာ္ အမ်ားကလည္း ္ ဒီေမာင္ေျပာင္းလဲသြားျပီဟု ေျပာေကာင္းေျပာၾကမည္။ မွတ္ခ်က္က အေကာင္းအဆုိးမ်ဳိးစုံျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ သုိ ့ေသာ္ မေျပာင္းလဲ ေသာ ေျပာင္းလဲမွုမ်ားတြင္ အံဝင္ဂြင္က် မျဖစ္ သည္မ်ား လည္း ရွိသည္၊ ျဖစ္သည္မ်ားလည္းရွိသည္။ အတတ္ႏိုင္ဆုံး အဆင္ေျပေအာင္ေနဖုိ ့သာရွိသည္။

အရာတုိင္းဟာ ေျပာင္းလဲေနၾကသည္ဟု နားလည္ျခင္းသည္ အသားမက်ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုတြင္ ဆက္ လက္ အသက္ရွင္ရန္ အေကာင္းဆုံးအားေပးစကားျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္ အ ေဟာင္းသုိ ့မနက္ျဖန္ ျပန္သြားရေပဦးမည္။ ေနသားက်ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွလာေသာ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အလုပ္ေဟာင္းေနရာသည္ပင္ အသစ္လုံးလုံးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမည္။ ေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ လက္ရွိေနသားက် ေနေသာ ေနရာမွ အျခားေနရာတစ္ခုသုိ ့မည္သူမွ မသြားခ်င္လွပါ။ သုိ ့ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ ဘဝရဲ ့လုိအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အဲဒီေန ရာသစ္ဆီကုိ သုိ ့ေဝးကြာေနခဲ့ေသာ ေနရာေဟာင္းဆီသုိ ့ေလးေလး အီအီနဲ ့ သြားရေပဦးမည္။ ထုိေနရာတစ္ခု၌ မၾကာခင္ ေနသားတက်ျဖစ္ဖုိ ့သည္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လုိ လူျဖစ္ သ လဲ ဆုိတာေပၚသာ မူတည္ မည္ျဖစ္ေပသည္။

စာဖတ္လည္လာ မိတ္သဟာ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲပါေစ
ရန္ကုန္သား

***************

ဘေလာ့ကုိ ပစ္ထား .... မိတ္ေဆြေတြဆီလည္း သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေလးေတာင္ အေမး မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ တဲ့ အတြက္ ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားကို အနူးညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ .....။ ခုေတာ့ စာေလး ပုံမွန္ေရးဖုိ ့ၾကဳိးစား ေနပါတယ္။ C-box ထဲမွာ လာေရာက္ႏွုတ္ဆက္ ၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမအားလုံးကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္ ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ ဒီရြာေလးနဲ ့ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ေန ့တုိင္းသတိတရ ရွိေနပါတယ္ အားလုံး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ အစ္ကုိ ေအာင္ သာငယ္နဲ ့ ေန ့အိပ္မက္တုိ ့ကေတာ့ စိတ္မ်ား ခုေနေရာ့သလားမသိဘူးဗ်ာ။ အေၾကြးကုိ ၾကဳိးစား ျပီးဆပ္ပါ့ မယ္ စိတ္မရွိၾကပါနဲ ့ .... ေက်းဇူးတင္ ေလးစားလ်က္ :) ရန္ကုန္သား

18 comments:

Chitpalonelay said...

အင္း ဖတ္လိုက္ရတာ တကယ္အႏွစ္ပဲ ကုိရန္ကုန္သားေရ လူေတြ စရိုက္အစံုကုိ မ်က္လံုးထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာကိုျမင္မိတယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္ပါတယ္ဆို အိမ္ပိုလြမ္းေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုပဲ အေရးအသားကေတာ့ တကယ္ကိုေျပာင္ေျမာက္ပါတယ္ ေတာ္ေတာ္လည္းေလးစားအားက်တယ္ ေဒၚညိဳရဲ့အခ်ဥ္ေရနဲ႔ အေၾကာ္လည္း စားခ်င္လိုက္တာ
“ေတာက္” သေရက်သံေနာ္။ ဌဲဌဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္မင္ေလးစားအားက်လွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး

Chitpalonelay said...

အင္း ဖတ္လိုက္ရတာ တကယ္အႏွစ္ပဲ ကုိရန္ကုန္သားေရ လူေတြ စရိုက္အစံုကုိ မ်က္လံုးထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာကိုျမင္မိတယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္ပါတယ္ဆို အိမ္ပိုလြမ္းေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုပဲ အေရးအသားကေတာ့ တကယ္ကိုေျပာင္ေျမာက္ပါတယ္ ေတာ္ေတာ္လည္းေလးစားအားက်တယ္ ေဒၚညိဳရဲ့အခ်ဥ္ေရနဲ႔ အေၾကာ္လည္း စားခ်င္လိုက္တာ
“ေတာက္” သေရက်သံေနာ္။ ဌဲဌဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္မင္ေလးစားအားက်လွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး

စည္သူ said...

စာသင္ခန္းတစ္ခု တြင္ ဆရာ က တပည့္မ်ားစြာကုိ တေျပးညီသင္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း သင္သမွ် ရပုံခ်င္း ကဲြတတ္ သလုိ ဘဝက သင္ ေပး ေသာ သင္ခန္းစာေတြကိုလည္း ေက်ညက္ပုံခ်င္း ကြာျခားလွသည္။

အရမ္းကိုေကာင္းတဲ့ စာသားေတြပါဗ်ာ..
ဘဝအေႀကာင္းေတြလည္း အေတာ္ေလးကို ပါတယ္ဗ်ာ ပိုဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေနခဲ့ရ.. ႀကီးျပင္းခဲ့ရေတာ့ အေတာ္ေလးကို လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမိတယ္ဗ်ာ..
သိုေပသိ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ ေတာ္ရာမွာေနရ ဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ.. ေတာ္ရာမွာ ေနထုိင္ရင္း မကုန္ခန္းႏိုင္တဲ့ ဘဝပညာေတြကို သင္ယူေနရတာေပါ့

ဒီပိုစ္ေလးကို ဖတ္ၿပီး အေတြးေတြလည္း ရတယ္.. အေတြးလည္း ေပါက္တယ္.. လြမ္းလည္း လြမ္းတယ္..

မေတြ႔တာႀကာေတာ့ ဘယ္မ်ားေရာက္သြားၿပီလဲေပါ့..
ခုလိုစာျပန္ေရးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ဝမ္းလည္းသာတယ္ဗ်ာ..

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ကိုရန္ကုန္သားေရ
ခင္မင္ေလစားစြာျဖင့္
စည္သူ။

rose of sharon said...

လာဖတ္သြားပါတယ္... ၿပန္ေပၚလာလို႔ ဝမ္းသာတယ္....

ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ said...

ဟုတ္တယ္ရန္ကုန္သားေရ...
၆တန္းတုန္းထဲက အခုထိ ေပါင္းခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၆ ေယာက္ရွိတာ ၁ ေယာက္ပဲေျပာလို႔ဆိုလို႔ေကာင္း၊ ဆက္ဆံလို႔ေကာင္းေတာ့တယ္။ တေယာက္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ အျမင္ေတြ မတူၾကေတာ့ဘူးေလ။ ငယ္ငယ္ကနဲ႔ ခုနဲ႔ အားလံုးကြာျခားကုန္ၾကတာထင္တယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ သြားလည္စရာ သူငယ္ခ်င္းေတာင္သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ တကၠသိုလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အိမ္လည္တဲ႔ အက်င့္မရွိဘူးေလ......
ဖတ္ရင္းနဲ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၉ ႏွစ္ ၁၀ႏွစ္ ေလာက္ကိုျပန္လြမ္းသြားတယ္။

WWKM said...

ဖတ္သြားျပီ ရန္ကုန္သားေရ.
စာေတြဆက္ေရးမယ္ဆိုလို႔ ၀မ္းသာပါ၏။

မၾကီး၀ါ

မိုးခါး said...

ဖတ္ရတာ ကိုယ့္အျဖစ္နဲ႕ပါ ႏိႈင္းယွဥ္ျပီး ျမင္မိသြားတယ္ .. း))
အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ျမန္တယ္ေနာ္ ...

ေရႊ ယြန္း ဝါ said...
This comment has been removed by the author.
ေရႊ ယြန္း ဝါ said...

လာအားေပးတယ္။
အိမ္ျပန္သြားတာလား ၊ ေပ်ာက္ေနတာကိုး။

Aye Pyae Sone said...

အကိုရန္ကုန္သားေရ အသစ္ေတြ႕လုိ႔ အေျပးအလႊားလာတာ ဒီေရာက္ေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနပီ ဟီးဟီး
အိမ္ကုိျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ျမင္ကြင္းကုိ ေရးထားတာ မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းကုိ ျမင္သာေစတယ္
အႀကဳိက္ဆုံး စကားလုံးက..
'ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေလမုိးက်ခ်ိန္မွာ အိမ္မွာမရွိ .....။ သူတုိ ့က အိမ္ကုိ အကာအကြယ္ ေပးျပီး တုံးလုံးပက္လက္ လဲခဲ့ျပီ။..'
သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ေနရာေလးေတြမွာ ကန္႔လန္႔ကာခ်ထားခဲ့တာ ပုိေကာင္းပါလိမ့္မယ္..
အရင္တုန္းက ခင္မင္မႈေတြကုိ မေျပာင္းလဲတန္ေကာင္းရဲ႕လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး...
အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနေရာ လူေတြရဲ႕စိတ္ေတြေရာ ဘဝေတြေရာ ေျပာင္းလဲခဲ့ပီ :(

Nge Naing said...

မဂၤလာပါ။ စာလာဖတ္သြားပါတယ္။ စာေရးေကာင္းလို႔လား မသိဘူး ဖတ္လို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ "အခ်ိန္က အရာရာကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့ျပီ။ ဘဝသည္ လူသား မ်ားကုိ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေတြးေခၚတတ္ဖုိ ့ ေန ့စဥ္အမွ် သင္ၾကားေပးေနသည္" ဆိုတာ လံုး၀ လက္ခံပါတယ္။

ေဇာ္ said...

အေတာ္ကုိေကာင္းတဲ့ ဂႏၱ၀င္ ၀တၱဳတုိလုိ႕ က်ေနာ္ေျပာလုိက္ရင္ လြန္မလားမသိဘူး ..
အေရးအသားကေလ .. တကယ့္၀ါရင့္ဆရာၾကီးေတြနဲ႕ တူတယ္ .. က်ေနာ္မေျမွာက္ပါဘူး။ အရွိကုိအရွိအတုိင္းပဲ ေျပာတာပါဗ်ာ ..
နည္းနည္းေတာင္ ဂုဏ္ယူလာသလုိပဲ .. ဒီလုိအကိုတစ္ေယာက္နဲ႕ ငါ ခင္မင္ခြင့္ရထားတယ္ဟဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ေလ ..
CongratulationSS ပါ ကုိဂ်ီး..
၀တၱဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ ဖန္ဆင္းလုိက္ႏုိင္ျပန္ျပီေနာ္ .. =)

ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္း said...

ေၿပာင္းလဲ သြားတဲ ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေဟာင္း
ေၿပာင္းလဲသြားတဲ ့စိတ္ေတြ ရိွသလို
အေရာင္ေတြ မေၿပာင္းဘဲ ကိုယ္ ့ကိုအိမ္အၿပန္ ၾကိဳမယ့္သူေတြ
အနည္းဆံုး တေယာက္ေတာ့ ရိွႏို္င္မွာပါ

jr.lwinoo said...

စမ္းေခ်ာင္း ရပ္ကြက္ေလးကို လြမ္းသြားတယ္ ေမာင္ငယ္။ အမတို႔ ငယ္ငယ္က ညဘက္ဆို လူေတြစုျပီး ကတၱရာလမ္းမေပၚမွာ ထုပ္ဆီးတိုး၊ ခို တမ္းေဆာ့နဲ႔။ တအားကို ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ခုေတာ့ လူငယ္ေတြလိုခ်င္တာေတြက တျခားဆီျဖစ္ကုန္ဘီ။ း)

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

အခ်ိန္ရယ္ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳရယ္က လူေတြရဲ႕ စိတ္အေတြးေတြကို ေျပာင္းလဲ ေပးလိုက္တာ ပါပဲ။ အရင္လိုမေျပာင္းလဲဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့ သူအတြက္ အရာရာဟာ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အရာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ကိုလူေထြး said...

တခါတခါ လူ႕ဘဝဆိုတာ ၾကိဳးတန္းေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ လူလိုပါပဲ...

ဟန္ခ်က္မပ်က္ေအာင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ထိန္းႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာပါ...

Anonymous said...

ေကာင္းတယ္.....

july said...

အကိုေရ အကို ့ရဲ ့စာေတြဖတ္ရတဲ ့အတြက္ အရမ္း
ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ ဆက္လက္ျပီး
ေအာင္ျမင္မွဳေတြ ေျမာက္မ်ားစြာရရွိပါေစလို ့လည္း
ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
ျပန္ျပီးလည္း မွ်ေ၀ခြင့္ျပဳပါလို ့ ...
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္ ့ ..