Sunday, September 13, 2009

အသက္ထြက္သြားေသာ ေစာင့္ထိန္းျခင္း

ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ျငိမ္သက္စျပဳေနျပီျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚတြင္လည္း လူ အသြားအလာ က်ဲပါးေနျပီျဖစ္ သည္။ ည သည္လွေကာင္းလွေပမည္။ သုိ ့ေသာ္ ထုိလွပေသာညကို ခံစားဖုိ ့ေနေနသာသာ ပင္ပန္းႏြမ္းေန ေသာ ခႏၶာကုိယ္ ကုိ မလွ်က္က အိမ္ေရာက္ဖုိ ့တအားေလွ်ာက္ယူေနရသည္။ ရာသီက ပူရသည့္အထဲ အလုပ္ ကလည္း ဒီကေန ့ ပုိပင္ပန္းသျဖင့္ သူ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္းေနျပီျဖစ္သည္။ သူ စီးလာေသာ ဘတ္စ္ကားက လည္း သူ ့ လက္က်န္ အင္အားမ်ားကုိ ယူထားလုိက္ျပီျဖစ္သည္။ လူလည္း ဖြတ္သထက္ ညစ္ေနျပီ။

တစ္လတစ္လ ရသည့္ေငြႏွင့္ ဘယ္လုိမွ မကာမိ။ အလုပ္တြင္ ရံဖန္ရံခါ ေအာက္ဆုိက္ေလး မွမရရင္ အိမ္က မိန္းမက ခုိ သံေပးကာ မတရား ျငီးမည္။ ဒီ ဗိုက္ျပႆနာ ပါးစပ္ျပႆနာ ေၾကာင့္ခက္လွသည္။ သုိ ့ေသာ္ မဝတ္ ဘဲ ေနလုိ ့ရသည္။ မစားဘဲ ေနလုိ ့ရသည္မဟုတ္။ သားသမီးေတြရဲ ့ ပူဆာမွုကုိလည္း ဟုိေန ့ဝယ္ေပးမည္ သည္ ေန ့ဝယ္ေပးမည္ဟု ေန ့ေရႊ ညေရႊ ့လုပ္လာခဲ့သည္မွာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မွန္းမသိ။ သူ တုိ ့သားသမီးမ်ား ကံဆုိး ဘိခ်င္းဟု ေတြးမိသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ ့အစြမ္းက ကုန္ ျပီျဖစ္သည္။ သိန္းထီမ်ားကလည္း မေပါက္ႏိုင္။

သူ သိပ္ပင္ပန္းလာေသာ ရက္မ်ဳိး စိတ္ကလည္း အထိမခံေအာင္ တုိေနခ်ိန္မ်ဳိးဆုိက ထုိသုိ ့ကေလးမ်ား ပူဆာ ေသာ အခါ ေအာ္ေငါက္ပစ္ လုိက္မိမည္ျဖစ္သည္။ သူလည္း အေဖထဲက အေဖ ပင္ျဖစ္၍ သားသမီးအလုိကို ေတာ့ လုိက္ခ်င္ပါသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ သူ ့မိသားစု အတြက္ သူ တစ္ေယာက္ တည္း ရုန္းရသည္မွာ လြယ္ လွသည္မဟုတ္။ မိန္းမလုပ္သူက အသုတ္ဆုိင္ကေလး ဖြင့္ျပီး သူ ့ကုိကူညီလုိ ့သာ သူ အသက္ရွု အ နည္း ငယ္ ေခ်ာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အငယ္ေကာင္ေလးက ေနာက္ ႏွစ္ဆုိ ေက်ာင္းထားရ ေတာ့မည္။ အၾကီး ေကာင္ က သုံးတန္း။ ေက်ာင္းစရိတ္ က်ဴရွင္စရိတ္ ေတြးပူရရင္ ထမင္း ပင္စားႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲ ပစ္ခ်င္စိတ္သာ လႊမ္းမုိးေနေလသည္။ ေခ်သလုံးၾကြက္သား မ်ား ကလည္း ေညာင္းခ်ိေနသလုိ ဇက္ေၾကာကလည္း ေနာက္မွ ဆြဲထားသလုိ တင္းေနပုံေၾကာင့္ မအီမသာၾကီး ျဖစ္ ေန ေလသည္။ တစ္ကုိယ္လုံးလည္း ေခြ်းမ်ားႏွင့္စီးထန္းေနေလ၏။ သူ ့ေရွ ့မွ ကားတစ္စီး ဝူးကနဲ ေမာင္းထြက္ သြားသည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ အားၾကီးေနေသာ သူ…. ရုတ္ရက္မုိ ့လန္ ့သြားသည္။ တစ္ျပဳိင္နက္ ေဒါသကလည္း မဆီမဆုိင္ ထြက္သြားသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ပက္ကနဲ ့ဆဲမိသြားသည္။

ကားရပ္ထားခဲ့ေသာ ေနရာသုိ ့ေရာက္ေတာ့ လမ္းမေပၚတြင္ မည္းမည္း အရာဝတၱဳတစ္ခု ကို သူ ေတြ ့လုိက္ရ သည္။ ဘာမ်ားျဖစ္မည္နည္း။ အလင္းေရာင္ကလည္း အားနည္းသည္။ သူ အိမ္ ကုိ အနည္းငယ္ေမ့သြားသည္။ ေလးေထာင့္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရာတစ္ခု။ ထုိအရာဝတၱဳနားသုိ ့ေရာက္ေသာအခါ သူ ရပ္တန္ ့လုိက္ျပီး ဆတ္ကနဲ ေကာက္ၾကည့္လုိက္သည္။

ပုိက္ဆံအိတ္ တစ္ခုပါလား …… သားေရျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အတန္ငယ္ၾကီးသည့္ အမ်ဳိးသားကုိင္ ပုိက္ဆံ အိတ္ ျဖစ္သည္။ သားေရသားက အိေနသည္။ ဘာအမ်ဳိးအစားလည္းေတာ့ မျမင္ရ။ သူ ့ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ သြား သည္။ ပုိက္ဆံအိတ္မွန္းသိသိခ်င္း သူ ေဘးဘီသုိ ့ က်ီးကန္းေဒါင္းေမွာက္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ပုိက္ဆံအိတ္ က အနည္းငယ္ စီးစီးပုိးပုိးေလးျဖစ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏ သူ ့ေနာက္တြင္ လည္း ဘယ္သူမွ မရွိ ေရွ ့တစ္ေခၚေလာက္တြင္သာ လူတစ္ေယာက္ေက်ာကုိ ခပ္ေရးေရးျမင္ရသည္။ ဘယ္သူ မွ မရွိ။ ေခြးတစ္ ေကာင္ ေၾကာင္တျမီးမွ မရွိ။ သူ ့လက္ယာဘက္ တြင္ အိမ္တစ္လုံးက အေမွာင္ထဲတြင္ ငုတ္ တုတ္ ထုိင္ေနသည္။ သူ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ဖြင့္မၾကည့္ႏိုင္ေသးဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိသာ အထိတ္တလန္ ့ စူးစမ္း ေနသည္။

ပုိက္ဆံေတြမ်ားသလားမသိ … က်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူက သူ ့ေရွ ့တစ္ေခၚေလာက္ကလူလား။ ကားကို ဝူးကနဲ ေမာင္း ထြက္သြား သူလား၊ လက္ယာဘက္ အိမ္ၾကီးထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား။ သူ ့လက္ေတြ အနည္း ငယ္ တုန္ ေနသည္။ သူ ဘာကုိမွ ေဝခြဲႏိုင္ျခင္းမရွိခင္မွာ ထုိေနရာမွ ဆက္ေလွ်ာက္လာမိသည္။ သူ ့ေျခ လွမ္းေတြ ေႏွးသြားသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ လြယ္အိတ္ထဲသုိ ့အသာထုိးထည့္လုိက္သည္။ ပုိင္ရွင္မရွိေသာ ပုိက္ဆံမ်ား လည္း ရွိေနသည္ဟု ထင္ရေသာ အိတ္ကုိ သူေကာက္လာျခင္းသာျဖစ္သည္။

မျဖစ္ဘူး ထုတ္ၾကည့္မွျဖစ္မယ္ …. မဟုတ္ေသးဘူး ဒီေလာက္ေမွာင္ေနတဲ့ညမွာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ဟာ ပုိက္ဆံအိတ္ထုတ္ျပီး ၾကည့္ပါ့မလား အသိတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ ့မ်ား ၾကည္ေနတုန္းေတြ ့သြားရင္မခက္ပ လား။ ….ဒါဆုိ မီးလင္းသည့္ေနရာေရာက္ရင္ေကာ …. ဒါလည္း မျဖစ္ဘူး သူ ့ပုံ စံနဲ ့ကုိင္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ က စပ္ ဟတ္မွုမွ မရွိတာ …… မေတာ္ က်က်န္ခဲ့သူနဲ ့တုိးေနမွျဖင့္ ခက္မည္။ သူ ေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ျပန္ သည္။ ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လူရိပ္သုံးခုေလာက္ ကုိေတြ ့ရသည္။ သူ အိမ္ သုိ ့သာ အေသာ့ႏွင္ေနသည္။ ပုိက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါမည္လဲ။ ပုိင္ရွင္ကုိ ဘယ္လုိ ျပန္ေပးရမလဲ။ မွတ္ပုံတင္ျဖစ္ျဖစ္။ ဖုန္းနံ ပါတ္တစ္ ခုခု ျဖစ္ ျဖစ္ ပါေကာင္းပါမည္။ သူ ထုိက္လုိ ့ရတာပဲ ခုိးလာတာမွ မဟုတ္ တာ ….. ဘာလုိ ့ျပန္ေပးရ မွာလဲ …။

သူ ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ လာေသာလူက သူ ့ကုိစိုက္ၾကည့္ေနပါလား။ အိမ္မ်ားမွ ျဖာက်ေနေသာမီးေရာင္ျဖင့္ သူ ့ မ်က္ႏွာကုိ ထုိလူ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ သူ ့ကုိ ပုိက္ဆံအိတ္ေကာက္ရသလားလုိ ့ ေမးလာခဲ့ လွ်င္ ဘယ္လုိေျဖရမည္နည္း။ ေတြ ့တယ္ …. ေရာ့ဒီမွာလုိ ့ဟုေျပာကာ မဆုိင္းမတြ ေပးလုိက္ရမည္လား …။ ထုိလူ သူ ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းနည္းလာ သည္။ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေလာက္ပါမွန္းမသိ …. သူေတာင္းတာနဲ ့ ခ်က္ခ်င္း ထုတ္ ေပး ရမွာလား … မျဖစ္ေပ။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဆက္ေလွ်ာက္မွ ျဖစ္မည္။ သူ ထုိလူအား မ်က္လုံးကုိ ေထာင့္ ဆုံး သုိ ့ ဆြဲကပ္ျပီးၾကည့္သည္။ သူ ့ ေဘးမွ ျဖတ္သြားသည္။ သူ ့ကုိ သတိပင္ထားမိဟန္မတူ။ သူ သက္ျပင္းကုိ ဟူး က နဲ ခ်လုိက္မိသည္။ လြယ္အိတ္ထဲလက္ထည့္ျပီး ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ စမ္းသည္။ ေျခႏွစ္ဖက္ ကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ ႏွင္သည္။ ေငြသံၾကားသည္ႏွင့္ ေျခလွမ္းရသည္ပင္ ေပါ့ပါးသလုိရွိသည္။

ပုိက္ဆံအိတ္သည္ သူ ့လက္တြင္ ႏူးညံ့စြာထိေတြ ့ေနသည္။ ပုိက္ဆံေတြ။ အနည္းဆုံးေတာ့တစ္ေသာင္း ေလာက္ ပါႏိုင္သည္။ သူ ့လုပ္စာက တစ္လလုံးေနမွ ငါးေသာင္းေလာက္ရသည္။ တစ္ေသာင္းေလာက္အလ ကားရ နည္းလား။ ျပန္မေပးပဲထား လိုက္လွ်င္ေကာင္းမည္။ မိန္းမက ဘာေျပာမည္မသိ။ သူလည္း ျငင္းမွာ မဟုတ္ေပ။ လာျပန္ျပီတစ္ေယာက္။ သူ ပူပင္သြားသည္။ ပုိက္ဆံအိတ္က် က်န္ခဲ့လုိ ့ျပန္လာရွာသည္လား မသိ။ သူ ့ကုိ ဒီတစ္ ခါ ေသခ်ာၾကည့္ေနတာပဲ။ သူ ထုိသူကုိ သိမ်ားသိ ေနသလား သူ ့အသိမ်ားလား ….။ သူ ့ရင္ေတြ ပုိ အခုန္ ျမန္လာသည္။ နားထဲတြင္ ဒုတ္ဒုတ္ ဒုတ္ဒုတ္ ႏွင့္ၾကားေနရသည္။

“ကုိ စုိးေဌး ျပန္လာျပီလား ဗ် ေနာက္က်တယ္ေနာ္ ….”

သူ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးျဖစ္သြားသည္။ သူတုိ ့အိမ္မွ သုံးအိမ္ေက်ာ္တြင္ေနေသာ ကုိ ျမင့္ေအာင္ျဖစ္သည္။
“ေအာ္ …ဟင္း…. ကုိျမင့္ေအာင္ ဘယ္တုန္း ညၾကီး …” သူ ့အသံက တုိျပီးျပတ္သည္။

“ေအးဗ်ာ ေစ်းထိပ္နားသြားမလုိ ့ အေမ ေခ်ာင္းေတြ တအားဆုိးေနလုိ ့ ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ေဆးရည္ေလး သြား ဝယ္ မလုိ ့…. သြားျပီဗ်ာ ….”

“ ဟုတ္ …ဟင္းဟင္း ဟုတ္ကဲ ့….”

သက္ျပင္းခ်ရျပန္ျပီ။ သူ ့လက္သည္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ တင္းတင္းၾကီးဆုပ္ထားလုိက္သည္။ ေမာ လွျပီ။ ရင္ေတြကလည္း တုန္လုိက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း … သိန္းထီမဟုတ္ေသာ္လည္း ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ အလ ကားရမည္ျဖစ္၍ ေလာဘေဇာေလးက နားထင္တက္ေနျပီျဖစ္သည္။ သူမ်ား ပစၥည္းမွန္းသိေသာ္လည္း ပုိင္ရွင္ လက္မွ ခုိးလာသည္မဟုတ္သျဖင့္ သူခုိးေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ … ေကာက္ေတြ ့ေသာပစၥည္းကုိ ယူလာသူ သာ ျဖစ္ သည္။ တျပားမွ မပါသည္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ မက္ေမာမွုသည္ ဘယ္၍ဘယ္မွ်ဟု မေသခ်ာေသာ္လည္း ေကာင္းစြာၾကီးထြားေနျပီျဖစ္သည္။ ဤအရာကုိ ေလာဘဟုေခၚသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က မီးအလင္းေရာင္က ထိန္ထိန္ျငီးေနသည္။ သူ မူပ်က္ေနသည္ကုိ သူကုိယ္တုိင္သိသည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ထဲတြင္ ပုိက္ဆံအိတ္ပုိင္ရွင္ ေရာက္ေကာင္းေရာက္ေနမည္။ ဆုိင္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္ ကမူး ရွူးထုိးေျပးထြက္လာသည္။ သူ လန္ ့သြားျပန္သည္။ ပုိက္ဆံအိတ္ေကာက္ရေသာ ေနရာဘက္ဆီမွ လာသူ ဆုိ၍ သူ တစ္ေယာက္တည္းရွိသည္။ ဆုိင္ထဲမွ ေျပးထြက္လာသူက သူ ့ဆီသုိ ့ဦးတည္လာသည္။ ပုံပန္းက တစ္ခုခုကုိ ရွာ ေဖြေနသလို သူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရွ ့တည့္တည့္ေရာက္လာသည္။ ထုိသူက “ခင္ဗ်ား ပုိက္ဆံအိတ္တစ္ခု မ်ား ေတြ ့ခဲ့မိသလား” ဟု ေမးခဲ့လွ်င္ “ဟင့္အင္း ဘယ္မွာလဲ ….” ဟု မသိနားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေျဖဖုိ ့အသင့္ျပင္ ထား သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲကုိ လွည့္မၾကည့္ ျဖစ္ ေအာင္ ၾကဳိးစားလုိက္သည္။ ဆုိင္ထဲမွ ထြက္လာသူက သူ ့ ေဘး မွ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးသြားသည္။ သူ ့ေျခ လွမ္းေတြ ပုိသြက္လာသည္။ အိမ္ ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္ လွျပီ။

အိမ္ေပၚသုိ ့ေရာက္ေတာ့ သူ ့တစ္ကုိယ္လုံး ေခြ်းေတြသီးေနျပီျဖစ္သည္။ ေမာလုိ ့လည္း ဟုိက္ေနသည္။ သား အၾကီးက ဧည့္ေရွ ့ခန္းတြင္ စားပြဲေလးခ်ကာ စာၾကည့္ေနသည္။ သူ ့ကုိေတြ ့ေတာ့ “ ေဖၾကီး ျပန္လာျပီ ” ဟု ဝမ္းသာအားရ ေအာ္သည္။ သားငယ္ကေတာ့ သူ ့ကုိတစ္ခ်က္သာ လွည့္ၾကည့္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ သူ ့အစ္ကုိ ေဘး တြင္ ဖတ္စာအုပ္ေတြကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ေနသည္။ သူကေတာ့ ျပဳံးရုံသာျပဳံးျပႏိုင္သည္။ မိန္းမျဖစ္သူ အႏြဲ ့ က ေနာက္ ေဖး ကေန ထြက္ လာသည္။ မနက္ခင္းဆုိင္ထြက္ဖုိ ့ျပင္ဆင္ေနပုံေထာက္သည္။

“ျပန္ေရာက္ျပီလား …. နားဦးေလ ျပီးေတာ့ ထမင္းစားတာေပါ့ …”

“အင္း ….. လာဦး …..”

သူ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဧည့္ခန္းတြင္ လြယ္အိတ္ခ်၍ အက်ီ ၤကုိခြ်တ္ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ခ်ပစ္ ျမဲျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ သူဒီေန ့မထုိင္ႏိုင္ေသးေပ … သူ ့တြင္ ေကာက္ရလာေသာ ပုိက္ဆံအိတ္တစ္လုံးပါေနသည္။ သူ လည္း အင္မတန္ သိခ်င္ေနသည္။ ပါလာေသာ ပုိက္ဆံ ဘယ္ေလာက္မ်ားမည္နည္း။ အႏြဲ ့ကုိ မ်က္ရိပ္ ျပ ျပီး အိမ္ထဲသုိ ့ေခၚလုိက္သည္။ အႏဲြ ့က အူလည္လည္ ျဖင့္သူ ့ေနာက္က ပါလာသည္။

“ဟဲ ့ကုိစုိးေဌး ဘာလဲ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ရွင့္ဟာ က …..”

အိပ္ခန္းထဲတြင္ သူ အသာထုိင္ခ်လုိက္သည္။ သူ အေတာ္ေညာင္းခ်ိေနသည္မွာ ထုိင္လုိက္ေတာ့မွ ပုိသိသာ သြား သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ထုတ္လုိက္သည္။ ပုိက္ဆံအိတ္က ေဖာင္းေဖာင္းကေလးျဖင့္ အညဳိ ေရာင္ လြင္လြင္ကေလး ရွိသည္။ သူ ့လက္ေတြ အနည္းငယ္တုန္ေနသည္။ခပ္ျမန္ျမန္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ …..။

“အံမယ္ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ ဘာေတြနဲ ့ေကာင္းလွခ်ီလား ရွင့္ဟာက … ဟင္ ပုိက္ဆံေတြ ……”

“ ငါေကာက္ရလာတာ ……”

“ဟယ္ …. ကံေကာင္းတာေပါ့....... ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲ........... ေရစမ္းပါဦး မွန္းမွန္း ….. ေပးေပး က်ဳပ္ေရ လုိက္ မယ္ …. ”

သူ ့မိန္းမ အႏြဲ ့၏ “ဟယ္” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ေထာင္တန္စိမ္းစိမ္းေတြက အထပ္လုိက္ထြက္လာသည္။ ပုိက္ ဆံ အရြက္ အေသးေလးေတြက သစ္လြင္ျပီး စိမ္း ေနသည္။ ပိုက္ဆံ အသစ္နံ ့က သူ ့ႏွာဖ်ားတြင္ သင္းေန ၏ ထုိ ပုိက္ဆံ သင္းနံ ့ကုိရွဴရင္း အႏြဲ ့က တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေရတြက္ ေန သည္။ မိန္းမမ်က္ႏွာက အဝါေရာင္ မီးသီး ေအာက္ တြင္ ဝင္းေနသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက စုိလက္ျပီး အေရာင္ေတာက္ေနသည္။ ေလာဘေရာင္ျဖစ္မည္။ သူ လည္း
မိန္းမေရတြက္ေနေသာ ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ၾကည့္ျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ အျခားအရာမ်ားကုိ ဆက္ မၾကည့္ ႏိုင္ ျဖစ္ေန သည္။ ေလာကဓံႏွင့္ေတြ ့လွ်င္ လူတုိ ့သည္တုန္လွုပ္ၾကျမဲျဖစ္သည္။ သူတုိ ့လင္မယားသည္လည္း မခ်မ္း သာ လူ လင္မယားျဖစ္၍ ပုိက္ဆံရေသာအခါ ေပ်ာ္ၾက၏။ လူခ်မ္းသာတုိ ့သည္လည္း ေငြေတြထပ္ထပ္ ရ လွ်င္ သုိ ့မဟုတ္ ေငြမရေတာ့လွ်င္ တုန္လွုပ္ ၾကမည္သာျဖစ္သည္။

“ဟဲေတာ့………… ငါးေသာင္းေတာင္ …ငါးေသာင္းေတာင္ အမယ္ေလး ကုိစုိးေဌး ရွင္ကံေကာင္း…..”

“ရွဴး ………… တုိးတုိးလုပ္ပါ အႏြဲ ့ရယ္ မင္းကလည္း ခုႏွစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကား …. တကတည္းမွပဲ ….”

“ေအာ္ေအး … က်ဳပ္လည္း ေပ်ာ္သြားလုိ ့ပါေတာ္ ….. နည္းလား ငါးေသာင္းၾကီးမ်ားေတာင္ …. က်ဳပ္အေၾကြး ေလးေတြေတာ့ေၾက ေတာ့မွာပဲ ေတာ့ ….. အမယ္ေလး ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္တာ ….”

သူက ပုိက္ဆံအိတ္ထဲသုိ ့ဆက္ရွာၾကည့္မိသည္။ အျခား ငါးရာတန္ ႏွစ္ရာတန္း သုံးေလးရြက္စီေတြ ့ေသးသည္။ မွတ္ပုံတင္ တစ္ခု၊ ေဘာက္ခ်ာ စာရြက္တစ္ခ်ဳိ ့၊ လက္သုံးလုံးေလာက္ရွိေနေသာ မွတ္စုစာအုပ္ေသးေသးေလး တစ္ ခု။ မိန္းမလုပ္သူ အႏြဲ ့က ပုိက္ဆံေတြ ကုိအရသာခံကုိင္ရင္း သူ ရွာေနေသာ အရာေတြကုိ ၾကည့္သည္။

“အဲ မွတ္ပုံတင္ပါလား …. ရွင္ .. ျပန္ေပးမလုိ ့လား …..”

အႏြဲ ့က ႏွေျမာတသစြာဆုိသည္။ သူ မွတ္ပုံတင္ကုိ ကုိင္ၾကည့္လုိက္သည္။ ပုိင္ရွင္မွာ သက္လတ္ပုိင္း လူတစ္ ေယာက္ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရည္သန္ ့သန္ ့ျပန္ ့ျပန္ ့ရွိသည္။ လိပ္စာကုိၾကည့္လုိက္သည္။ တာေမြဖက္ကျဖစ္သည္။ သူ အႏြဲ ့လက္ထဲက ပုိက္ဆံေတြကုိ တလွည့္ မွတ္ပုံတင္ထဲမွ လူကုိတလွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ ့ပုိက္ဆံမ်ား ျဖစ္ သည္။ ခ်မ္းသာသည္ဆုိဦးေတာ့ မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္သြားလွ်င္ ထုိသူ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားမည္။

“ငါလည္း မသိဘူး …. ဘယ္လုိ လုပ္ရမွန္း …. မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ ဒီလူ ဒုကၡေရာက္မွာ အေသခ်ာပဲ”

အႏြဲ ့မ်က္ႏွာက ညဳိသြားသည္။ သူလည္း အခန္းနံရံကို မွီျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ ေငြငါးေသာင္း သည္ မ်ားျပားလြန္းေသာ ေငြေၾကးမဟုတ္ပါ။ သုိ ့ေသာ္ သူတုိ ့လင္မယား အတြက္ကေတာ့ မက္ေလာက္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ ျပန္ေပးဖုိ ့အတြက္က မခက္ လိပ္စာအတုိင္း သြားေပးလုိက္ရုံသာရွိသည္။ သုိ ့ေသာ္ ေငြမ်ားက သြားေပးဖုိ ့အေတြးကုိ အဝင္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွိေနေလ၏။ မျပည့္စုံျခင္းႏွင့္ေလာဘတုိ ့သည္ သူတုိ ့လင္
မယားရင္ထဲက ေစာင့္ထိန္းျခင္းႏွင့္ စာနာမွုကို အသက္မရွဴႏိုင္ေအာင္ ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားေလ၏။

“ရွင္ ေကာက္လာတုန္းက ဘယ္သူ ေတြ ့ေသးလဲ …..”

“ေတြ ့မလား က်ဳပ္လည္း ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္း လြယ္အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ျပီး အိမ္တန္းျပန္လာတာ…. ပုိက္ဆံ ဒီ ေလာက္မ်ားလိမ့္မယ္ ထင္မထားဘူး …… ကားကုိ ဝူးကနဲေမာင္း သြားတဲ့လူလား မသိဘူး …. မင္းသိ တယ္ မလား လမ္းထိတ္နားက အိမ္အျပာၾကီးေရွ ့မွာေလ ….”

“ေပးမေန ပါနဲ ့ေတာ့ေတာ္ ရွင္ပုိ ့ခ်င္ စာတုိက္ကေန မွတ္ပုံတင္ပုိ ့ေပးလုိက္ … ကုိယ္နဲ ့ထုိက္လုိ ့ရတာပဲ ဟုတ္ဘူးလား က်ဳပ္အေၾကြးေလးေတြေၾကတာေပါ့ ……”

သူ မိန္းျဖစ္သူ အႏြဲ ့ကုိၾကည့္လုိက္သည္။ ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ကုိင္ျပီး အေၾကြးေၾကမည့္အေရး ေတြးေပ်ာ္ေနသလို သူ က ျပန္ေပးမည္ဆုိပါက ႏွေျမာေနပုံလည္းရသည္။ သူက ျပန္ေပးမည္ဆုိလည္း အႏြဲ ့ကျငင္းမည္ေတာ့ မ ဟုတ္ ေပ။ သုိ ့ေသာ္ ေငြငါးေသာင္းသည္ သူ တစ္လလုံး ကုန္းရုန္းရွာမွ ရမည့္ေငြျဖစ္သည္။ သူ သက္မကုိ ေလး ေလး ပင္ ပင္ ခ်လုိက္မိသည္။ မွတ္ပုံတင္ထဲမွာ ပုိင္ရွင္၏ ဓါတ္ပုံကုိၾကည့္ျပန္သည္။ ျပန္ေပးလုိက္ရင္ ေကာင္း မလား။ ပုိက္ဆံေတြဆီသုိ ့ေရာက္သြားျပန္သည္။ ပုိက္ဆံတြင္ သံလုိက္ဓါတ္ပါပုံရသည္။ သူ ့ရင္ကုိ စြဲ ထား သည္။ အႏြဲ ့က ေငြငါးေသာင္းကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည္။

“ကဲကဲ နားလုိက္ ေနာက္ေတာ့ စဥ္းစား ေလာေလာ ဆယ္ ရွင္ေရခ်ဳိး ထမင္းစားရေအာင္ မုိးတအားခ်ဳပ္ေနျပီ ..”

အႏြဲ ့က ပုိက္ဆံေတြကုိ ေသတၱာထဲ ထည့္သိမ္းသည္။ သူ လည္းပုိက္ဆံအိတ္ထဲသုိ ့မွတ္ပုံတင္ စတာေတြကုိ ျပန္ထည့္ျပီး အႏြဲ ့ကုိေပးလုိက္သည္။ သူ ေရးခ်ဳိးေနတုန္း ပုိက္ဆံနံ ့သင္းသင္းရသည္။ ေရတုိင္ကီထဲ တြင္ မွတ္ ပုံတင္ထဲမွ လူၾကီးမ်က္ႏွာေပၚလာသည္။ သားငယ္ေလးက “ေဖၾကီး ထမင္းစားမယ္ ” ဟုလာေခၚသည္။

ထမင္းဝုိင္းသည္ သားၾကီး သားငယ္တုိ ့၏ စကားသံမ်ားျဖင့္ ဆူေနသည္။ အရင္ဆုိ ကေလးေတြႏွင့္စကား တစ္ ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာျဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ ဒီကေန ့ေကာက္ရလာေသာ ပုိက္ဆံအိတ္ အေၾကာင္းသာ စဥ္းစား ေန မိသည္။ အႏြဲ ့ကလည္း ႏွုတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူ ျပန္ေပးမည္ဆုိက ျငင္းမရေသာ္မွ ေပးခ်င္သည့္ပုံမေပၚ။ ထမင္း ပင္ ဘယ္လုိ စားျပီးသြားသည္မသိ။ အူမကေတာင့္သြားေသာ္လည္း သီလကေတာ့ သူ ့ရင္ထဲ မွိန္ရာက ေပ်ာက္ လုျပီ။

ထမင္းစားျပီး ေျခလက္ဆန္ ့ရင္း အိမ္ေရွ ့တြင္လွဲေနသည္။ အႏြဲ ့က သူ ့ကုိႏွိပ္ေပးသည္။ အႏြဲ ့လည္း သူလို ပင္ ပန္းသည္ျဖစ္သည္။ ညဘက္ သူအိမ္ျပန္ေရာက္တုိင္း ေလးငါးဆယ္မိနစ္ေတာ့ သူ ့ကုိ ႏွိပ္ေပးတတ္သည္။ ဒီက ေန ့ေတာ့ သူ ့အဆုံးအျဖတ္ကေလး ေကာင္းသြားေစရန္ အေၾကာေျဖေပးသည္ ႏွင့္ တူသည္။ သားၾကီးက ပုံေတြ ဆြဲေနသည္။ သားငယ္က အစ္ကုိဆြဲေသာ ပုံေတြကုိ တစ္ခုခ်င္းစီေမးျပီး စပ္စုေနသည္။ သူက တရားသ ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ဖုိ ့ စဥ္းစား ေန သည္။ အႏြဲ ့က အႏွိပ္ကေလးျဖင့္ သူ ့ကုိေဖ်ာင္းဖ်သည္။

ယူလာျပီးမွေတာ့ မထူးေတာ့ေပ။ တကယ္ေတာ့ လမ္းမွာေတြ ့ကတည္းက ေကာက္လာျပီးကတည္းက ျပန္ေပး ခ်င္စိတ္ရွိခဲ့ရင္ ထုိေနရာတြင္ ပုိင္ရွင္ျပန္လာအရွာကုိ ေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ေနခဲ့ မိ မည္။ သုိ ့ေသာ္ ခုေတာ့ အႏြဲ ့ ေသတၱာထဲပင္ေရာက္ေနျပီ။ ပုိက္ဆံေတြကလည္း စိမ္းစိမ္းစုိစုိႏွင့္ရွိလွသည္။ မိန္းမ မ်က္ႏွာကလည္း ညဳိတုိတုိ ရွိေနျပီ။ ႏွေျမာရိပ္ မက္ေမာရိပ္ေတြ အႏြဲ ့မ်က္ႏွာတြင္ ဟပ္ေနသည္။

သူ ေဘးတေစာင္းလွဲေနရာက ပက္လက္လွန္လုိက္သည္။ အႏြဲ ့က ဘယ္လုိလဲ ဟူေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ၾကည့္သည္။ အႏြဲ ့သည္လည္း ထုိျဗဟၼာ့ ဦးေခါင္း ေငြငါးေသာင္းကုိ ေသတၱာထဲမွ ထုတ္လုိက္ ကုိင္ၾကည့္ လုိက္ ေယာက်ာ္း လုပ္သူ ေသတၱာထဲ ထည့္လုိက္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ ျဖင့္ ဘယ္နားထားရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူမ ကေတာ့ ထုိက္ လုိ ့ရသည္ဟုသာ ျမင္သည္။ ျပန္ေပးရင္ေတာင္ မွတ္ပုံတင္ကုိ စာတုိက္မွ ပုိ ့ လုိက္ခ်င္သည္။ ပုိက္ဆံက ေတာ့ ….။ ေၾကြးရွင္မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေနသည္။

“မင္း မေပးခ်င္လည္း ထားလုိက္ေတာ့ တုိးတုိးသက္သာ လည္းေနဦး …..”

“ေအာင္မယ္ က်ဳပ္မေပးခ်င္ရင္ ထားလုိက္ဆုိေတာ့ ရွင္ကေကာ … အကုသုိလ္ခဲြယူေနေသးတယ္ …. အကု သုိလ္ မွန္းေတာ့သိတယ္ ကုိစုိးေဌးေရ ဒါေပမယ့္ အဲတာက ေနာက္မွ ခုေလာေလာ ဆယ္ အသက္ရွူ ေခ်ာင္ သြားဖုိ ့အ ေရးၾကီးတယ္ …. ”

“ေအးပါကြာ ငရဲၾကီးေတာ့လည္း တူတူ ၾကီးၾကတာေပါ့ … အဓိကက လူမသိဖုိ ့ပဲ …..”

“အုိး သိစရာလား ရွင္မေပးဘူး ဆုံးျဖတ္လုိက္ရင္ က်ဳပ္ ပုိက္ဆံေတြခ်န္ျပီး အကုန္မီးေမႊးပစ္လုိက္မယ္ ….”

“မွတ္ပုံတင္ေတာ့ ခဏခ်န္ထားပါဦး သူ ့ပုိက္ဆံေတြ ယူထားျပီး အဲတာေလးေတာ့ ျပန္ပုိ ့ေပးရမွာေပါ့ ….”

“ေအးပါ…. ဟဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ေလးက လွေတာ့လွသားေနာ္….. အႏ ၱရာယ္မ်ားပါတယ္ က်ဳပ္ပဲေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ လုိက္မယ္ မီးခုိးပဲက်န္ေအာင္ ဟီးဟီး …..”

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတုိင္အေဖာက္ညီသြားသည္။ ေလာဘကလည္း သီလကုိ ႏိုင္သြားျပီ။ သူလည္း ရင္ ထဲ နည္းနည္းေတာ့ေပါ့သြားသည္။ဆယ့္တစ္နာရီထုိးေတာ့ သားၾကီးနဲ ့သားငယ္က ဘုရားရွိခုိးေလသည္။ အႏြဲ ့က မနက္ေစ်းအတြက္ လုပ္စရာ ရွိ သည္မ်ား လက္စသတ္ရင္း အိတ္ယာခင္းဖုိ ့ျပင္သည္။ အိမ္တံခါးကုိ ဂ်က္ခ်သည္။ သူကေတာ့ အိမ္ေရွ ့တြင္ အသာကေလး မွိန္းျပီးေတြးခ်င္တာေလး ေတြးေနသည္။ မနက္ျဖန္ အလုပ္ကျပန္ရင္ ျဖင့္ ဘီယာေလး တစ္ခြက္ ႏွစ္ ခြက္ေတာ့ ေမာ့လုိက္ဦးမည္ဟုျဖစ္သည္။ ဘီယာအနံ ့ကႏွာဖ်ားတြင္လာရစ္သည္။ ပါးစပ္ထဲပင္ ခါးသက္ သက္ခ်ဳိရွရွေလး ျဖစ္လာသည္။ သူ ဘီယာေသာက္ရေပဦးမည္။

“ပါဏာတိပါတာ ……… ေဝရမနိသိကၡပဒံ ……. သမာဒိယာမိ …..”

သားၾကီးက ဘုရားစင္ကို ၾကည့္လုိက္ ပါဏာတိပါတာ ဟုဆုိလိုက္ သားငယ္ ကုိၾကည့္လုိက္ျဖင့္ တုိင္ေပးသည္။ သားငယ္က ေနာက္က ေနလုိက္ေအာ္ဆုိသည္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းေအာ္ေတာ့ သူ ့ေမွးထားေသာ မ်က္လုံးျပဴး
သြားသည္။ သားၾကီးကုိ လွဲေနရာက ဖ်တ္ကနဲၾကည့္သည္။ သားၾကီးက ညီကုိ ဆရာလုပ္ရ၍ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ အႏြဲ ့ကုိၾကည့္ေတာ့ အိပ္ယာခင္းရန္ ေစာင္ေတြ မထား လွ်က္က သူ ့ကုိတလွည့္ သားေတြကုိ တလွည့္ၾကည့္ သည္။ ၾကမ္းပုိးေတြေတြ ့လုိ ့အားရပါရ ပူပူေႏြးေႏြးညွစ္သတ္ထားေသာ အႏြဲ ့က ပါဏာတိပါတာ ကတည္းက ေနာက္ဆုံး ၾကမ္းပုိးကုိ ျပတင္းေပါက္က ထလႊင့္ပစ္မိခဲ့သည္။ အဒိႏၷာဒါနာကိုေတာ့ အႏြဲ ့မၾကားဟန္ျပဳခဲ့သည္။

အဒိႏၷာဒါနာ………. ေဝရမဏိသိကၡပဒံ………. သမာဒိယာမိ …..”

သူ ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခုိးတာမဟုတ္ ေကာက္လာတာဟု လက္တစ္လုံးျခား ဆြဲယူေတြးသည္။သုရာေမရယ ေရာက္ လွ်င္ ေတာ့ ေခ်ာင္း ဟန္ ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မိမည္ျဖစ္သည္။ အႏြဲ ့ကျပဳံးသည္။ သူ လည္း အႏြဲ ့ျပဳံးေတာ့ လုိက္ျပဳံး သည္။ ေနာက္ ေတာ့ ရယ္ၾကသည္။ သားၾကီးက သားငယ္ကုိ ေနာက္သီလေတြ ဆက္တုိင္ေပးေနသည္။ သူ တုိ ့လင္မယားက ေတာ့ ရယ္ေမာလွ်က္ အိပ္ဖုိ ့ျပင္ၾကေလသည္။ ေငြငါးေသာင္း တုိ ့ သည္ သူ တုိ ့ေသတၱာထဲတြင္ အေသအခ်ာရွိ ေနမည္ျဖစ္သည္။ သူတုိ ့ရင္ထဲမွာ ေစာင့္ထိန္းျခင္းသည္ မျပည့္စုံျခင္းႏွင့္ ေလာဘတုိ ့၏ လက္ ခ်က္ ျဖင့္ အသက္ ထြက္သြားရရွာ ေလေတာ့သည္ တည္း။

ေလးစားခင္မင္လွ်က္
ရန္ကုန္သား



40 comments:

Anonymous said...

ဆရာမၾကည္ေအး ေရးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္။ အခု ကိုရန္ကုန္သား စာကလည္း ေနာက္တစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ သီလကိုယ္က်င့္သိကၡာဆုိတဲ့ တန္ဖိုးကို တိုက္တြန္းေစတဲ့ စာမ်ိဳးမို႕ ေလးစားစြာ ဖတ္သြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ဝက္ဝံေလး said...

ေအာ္ ငါ ၁ ရမလား မွတ္တယ္ ဟြန္းးး ဘယ္ကတည္း ကေခ်ာင္းေနတံုး ရြာသားရယ္ ဟြန္႕

ရန္ကုန္သားေရ ေကာင္းလုိက္တာ ဖတ္လို႕ နာ က ထင္တာ ျပန္ေပးမယ္ ထင္ေနတာ ဟိဟိ နာ ထင္သလုိလဲဟုတ္ဘူးရယ္ ဟဲဟဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ဖတ္ရတာ ေကာင္းတယ္

ဝက္ဝံေလး said...

တခုေလာက္ေတာ႕ ေမးခ်င္တယ္ အုိင္ဒီယာေတြ ဘယ္ကရလဲဟင္ ေကာင္းလုိက္တဲ႔ေခါင္းဟယ္ ေလးစားတယ္ (ေက်ာ္ဟိန္းေလသံ) ခစ္ခစ္

ကဲ ကဲ ျပန္ျပီ ဒုန္းးးးးးးးးဒုန္းးးးးးးးးးးး

ေမဓာ၀ီ said...

၀တၳဳေကာင္းေလး တပုဒ္ပါပဲ။
အေရးအသား၊ အေၾကာင္းအရာ၊ တင္ျပပံု အကုန္ေကာင္းပါတယ္။

စိတ္ဆိုးနဲ႔ စိတ္ေကာင္း လြန္ဆြဲပြဲမွာ ဆိုးတဲ့စိတ္က အႏိုင္ရသြားတယ္ေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဟာမေကာင္းမႈမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္တယ္လို႔ ဘုရားကေဟာခဲ့တာပဲ။
က်မတို႔လည္း တခါတေလ မေကာင္းမွန္းသိရက္နဲ႔ ဆင္ေျခေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၿပီး အျပစ္ေတြက်ဴးလြန္ေနၾကတုန္းပဲ။

Angel Shaper said...

သူတုိ ့ရင္ထဲမွာ ေစာင့္ထိန္းျခင္းသည္ မျပည့္စုံျခင္းႏွင့္ ေလာဘတုိ ့၏ လက္ ခ်က္ ျဖင့္ အသက္ ထြက္သြားရရွာ ေလေတာ့သတည္း။
သယ္ရင္း ရေကာက္ေရ....ပညာေပး ပိုစ့္ေလး အတြက္ေက်းဇူးပါ။ မျပည့္စံုတဲ့ ေစာင့္ထိန္းမႈေတြနဲ ့ ေလာဘလက္ခ်က္ေႀကာင့္ အဘယ္သူမွ် မဆံုးရႈံးေစလို ဟုသာ ေျပာသြားခ်င္ပါသည္။

:P said...

ေကာင္းတယ္.. ၾကိဳက္ပါတယ္...။

စိမ္း... said...

စိတ္ကူးေလးေကာင္းတယ္... စိမ္းသာဆိုလည္း ဒီလိုပဲလုပ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္... တခါ တခါ အကုသိုလ္ကို သိသိႀကီးနဲ႔ မလိမ့္တပတ္လုပ္မိတတ္တယ္...

Yu Ya said...

Idea, Creation, Presentation အဖက္ဖက္က ေကာင္းမြန္တဲ့ ပို႔စ္ေကာင္းေလးဗ်ာ...

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရိုးစင္းစြာ ၿပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလးကို ရသစံုလင္စြာနဲ႔ တင္ၿပသြားတာ အရမ္းနဲ႔ သေဘာက်သြားပါတယ္ ကိုရန္ကုန္သားေရ...

ေလးစားစြာၿဖင့္
yu ya

may16 said...

ရန္ကုန္သားေရ ေကာင္းတယ္..

ၾကယ္ျဖဴစင္ said...

ေမာင္ေလးေရ..ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္..
ျပန္ေပးမယ္ထင္ေနတာ..ေနာက္ဆံုးလည္း
ေရာက္ေတာ့ဟုတ္ဘူး..ဟိဟိ းP မွန္းတာေတာ္ပါ့..
ခင္မင္လွ်က္
မမၾကယ္ျဖဴစင္

khin oo may said...

ၿဖစ္တတ္ပါတယ္။ တုိ႕ေမာင္ေလး ပိုက္ဆံသံုးေသာင္းနဲ ကဒ္ေတြ အားလံုးေပ်က္သြားတယ ္ဘာမွ ၿပန္မရဘူး။

အေနာ္ said...

တခါတေလ လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံျပတ္သြားတဲ့ေန႔ေတြ ... လကုန္ရက္နီးလုိ႔ အေမ့ဆီက မုန္႔ဖိုးျပန္ေတာင္းဖုိ႔ မေတာင္းရက္တဲ့ေန႔ေတြဆုိ ကားခပဲ လက္ထဲရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိ ေခါင္းကို အၿမဲတမ္း ေအာက္စုိက္ထားပီး မ်က္လုံးက လမ္းေပၚမွာ ပုိက္ဆံမ်ား ေကာက္ရမလားဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိး အရင္တုန္းက ခန ခန ရွိဖူးတယ္... ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း အခ်ိန္ေတြကဆုိရင္လဲ ကုိယ္တစ္ကုိယ္စာ မုန္႔ဖုိးပဲပါလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကင္တင္းန္ထုိင္ရင္ မ်က္ႏွာငယ္ရလြန္းလုိ႔ ေက်ာင္းမွာ တစ္ေနကုန္ အငတ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရက္ေတြရွိဖူးတယ္...
အရာရာ မျပည့္စုံတဲ့ဘဝေတြမွာ လုိအင္ေတြ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ရုန္းကန္ရမႈေတြ အသက္ရႈက်ပ္မႈေတြနဲ႔ လူေတြဟာ ခနတာေလး အသက္ရႈေခ်ာင္ဖုိ႔အတြက္ တမင္မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ကြယ္ရာျပဳပီးပဲျဖစ္ျဖစ္ သီလေတြ အက်င့္စရုိက္ေတြ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ရုိးသားမႈေတြကုိ ခ်ဳိးေဖာက္လုိက္ၾကတယ္ နာနာက်င္က်င္ :(
အကိုစာေရးတာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး :)

ရြက္လြင့္ျခင္း said...

ေကာင္းတဲ့ ပိုစ့္ေလးပါ
ေလာဘက သီလကို အႏိုင္ယူသြားတာဟာ အူမေၾကာင့္ ဆိုတာ ၿငင္းစရာမရွိပါဘူး
ဘဝသရုပ္ေဖာ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေရးေနပါလား
း)

သားၾကီး said...

သားေတြရဲ့ ဘုရား႐ွိခိုးသံနဲ႔
မိဘႏွစ္ပါးရဲ့ ရင္ထဲက ေလာဘကို
ယွဥ္ေရးထားတာေလးက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္
က်ေနာ္က ျပန္ေပးမယ္မွတ္တာ
ဒီလိုပါပဲ
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း စိတ္ဆိုတာက
မေကာင္းတဲ့ဘက္ကို အားသာသြားေရာ

သယ္ရင္းျမစ္က်ိဳးအင္း မေရးေတာ့ဘူးဆိုလို႕
ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ဗ်ာ
ျပန္လာပါေစလို႔လည္းဆုေတာင္းတယ္
စာေရးေကာင္းသူတေယာက္ ဘေလာ့မွာမေလ်ာ့ေစခ်င္ဘူး

ေဇာ္ said...

က်ေနာ္သာဆုိ ဘာလုပ္မိမယ္မသိေနာ္ ကုိဂ်ီး။
က်ေနာ္လဲေလ .. ေလာကီသားေပမုိ႕။
ဟက္ဟက္။ =)

Unknown said...

အရမ္းဖတ္ရလို႔ေကာင္းတဲ႔ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ
ေလးစားပါတယ္ ရန္ကုန္သားေရ..........................။
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ႏွင္း

မယ္႔ကိုး said...

အရင္အတိုင္း အေရးအသားေရာ။ဇာတ္အိမ္ေကာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ ေကာင္းပါသည္ =)

စူး said...

very good post.

သီဟသစ္ said...

ဖတ္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ

လူေတြကုိ သနားဖုိ႔ဆုိတာ ဗုိက္၀ေနမွ လြယ္မယ္ထင္တယ္ ဆုိတဲ့ ဆရာသစၥာနီ စာအုပ္ထဲက စကားေလးကုိ သတိရသြားတယ္

ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ဖတ္ၿပီးေတာ့ အေတြးေတြ တသီတတန္းနဲ႔...။ ေခါင္းထဲမွာ “အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္မယ္” ဆိုတဲ့စကားကလည္း ပဲ့တင္ထပ္လို႔။ ေၾသာ္ ဒုကၡေတြပါပဲ...

အေရးအသားကေတာ့ တကယ္ေကာင္းတယ္ ေမာင္ေလးရန္ကုန္သားေရ...

အိုက္ခီေလာက္ said...

စာေကာင္းေလးေတြပဲဗ် ကိုရန္ကုန္သားရ
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ တစ္ကယ္ကို လက္ခံသြားတာ
ေ၇းသြားတာ ေကာင္းေနေရာပဲ
ဂ်စ္ညီမ ေမးလ္ ထဲပို ့မယ္ဆုိလည္းပို ့စရာပဲ
ခုလည္း ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ေကာက္ရတာကို
ဆြဲေဆာင္ေအာင္ ေရးသြားလိုက္တာ
ဖတ္ျပီးတဲ ့အထိပဲ ဘာမ်ားျဖစ္မလည္းဆိုျပီး ေတာ့ေလ
စိတ္က ႏွစ္ခုျဖစ္ေနတယ္ အေျဖကို မသိဘူး
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေျဖက ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါပဲ
တစ္ကယ္ပဲခ်ီးက်ဴးပါတယ္ ဗ်ာ

Unknown said...

္ဟုတ္တယ္ေလ အူမ မေတာင္႕နိုင္ေသးေတာ႕လဲ
သီလဆိုတာက ခပ္ေ၀းေ၀းကေခ်ာင္ေလးထဲမွာေပါ႕

မိုးခါး said...

အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏုိင္တာေနာ္
ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ အူမ မေတာင့္ႏုိင္တာ ဘယ္ႏွစ္ဦးေတာင္ ျဖစ္ကုန္ျပီလားမသိဘူး ..

ငွက္ငယ္ေလး said...

ဟုတ္တယ္ေနာ္...ေရတြက္လို ့ေတာင္ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး...
အကုိရန္ကုန္သားစာေရးေကာင္းတာေတာ့မေျပာေတာ့ဘူး..ေရးလည္းေရးႏိုင္တယ္ေနာ္

ေဂါက္သီးနဲ႔ေရွာက္သီး said...

စာအေရးသားေတြက ေတာ႔ ေျပာစရာမလုိေတာ႔ဘူး ဖတ္ရင္းနဲ႔ကုိ ေပးမလားမေပးဘူးလားဆုိတာ သိခ်င္လာတယ္..စာဖတ္သူကို ေအာက္ထိဆြဲေခၚသြားတာ တကယ္ကိုပညာသားပါတယ္
ေလးစားတယ္ဗ်ာ..
တစ္ခါတည္းက်ေနာ္ပါ အေတြး၀င္သြားတယ္ ငါသာသူ႔ေနရာမွာဆို ေပးျဖစ္မလားမေပးျဖစ္ဘူးလားေပါ႔..

ကိုလူေထြး said...

ေကာင္းတယ္... ရည္ရြယ္ခ်က္လည္းေကာင္းတယ္... အေရးအသားလည္းေကာင္းတယ္..

"အူမကေတာင့္သြားေသာ္လည္း သီလကေတာ့ သူ ့ရင္ထဲ မွိန္ရာက ေပ်ာက္ လုျပီ"

ဒီလိုအေရးမ်ိဳးေလးေတြကို သေဘာက်မိတယ္...

ေနာက္ဆံုးတေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းမဆိုစေလာက္ေလး ေပါ့ေနသလားပဲ...

Chitpalonelay said...

တကယ့္ကုိ ေကာင္းတဲ့ဝတၳဳပဲဗ်ာ။ အေရးအသားကေတာ့ တကယ္ကုိ ေလးစားေလာက္တယ္။ ပါးလံုးေလ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ေတြ႔မွာလား ေရွ႕ကလူလား လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အဖြဲ႔အႏြဲ႔လည္းေကာင္းတယ္။ မ်က္စိထဲမွာကုိ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ အရမ္းကုိအားက်တယ္ဗ်ာ။ ပါးလံုးလည္း အဲ့လိုစားေရးေကာင္းခ်င္လိုက္တာ။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး

Chitpalonelay said...

ျပန္ေပးလိုက္မယ္ထင္တာ ေနာက္ဆံဳးေတာ့ အင္းအခုေခတ္နဲ႔ အညီကုိ အေသအခ်ာေရးထားတာ ခ်ီးက်ဴးတာမဝလို႔ ေနာက္တေခါက္ထပ္မန္႔တာ။ အခုေတာ့ အိပ္ေတာ့မယ္ ရေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းသြားရမွာမို႔။
ခင္မင္လွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး

WWKM said...

မေန႔ကတည္္းကဖတ္ျပီးသြားျပီရယ္္.
စာေရးေကာင္းတာေတာ႔ေျပာစရာမလိိုဘူး။
ကဲ..ဘ၀အေၾကာင္းေတြခ်ည္္း ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနျပီ။
လုပ္ပါဦးဇာတ္ျမဴးေလး။
ပ်င္းလြန္းလို႔ ရန္ကုန္သားေရးတဲ႔ ဇာတ္ျမဴးေလး
တစ္ပုဒ္ေလာက္ ဖတ္ခြင္႔ရရင္ ဖတ္ခ်င္သား။ း)

မၾကီး၀ါ

ကာရံဆူး said...

ကိုရန္ကုန္...အရမ္းေကာင္းတယ္...သဘာ၀က်တယ္...လက္ေတြ ့မွာ ဒါမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္တာမ်ားမွာပါ..သားသမီးအတြက္ နဲ ့မိဘေတြ ငရဲအႀကီးခံေနရတာ အမ်ားႀကီးပါ... မိဘေတြကို အရမ္းေလးစားတယ္...

သက္တန္႔ခ်ိဳ said...

အရမ္းေကာင္းတယ္ရန္ကုန္သားေရ...တို႔ေတြအၿပင္မွာစကားမေၿပာၿဖစ္ေသးဘူးေနာ္.....ေၿပာခ်င္တယ္ဗ်ာ..ဒါေပမယ့္ရန္ကုန္သားရဲ႕ေမးကိုမသိဘူးဗ်..ကၽြန္ေတာ္က thettantchocho@gmail.com ပါ.....ဟီး ခင္ေနတာၾကာၿပီးး အခုမွ ....ဟဟ

Libratun said...

That's pretty nice, mate. It's a social rule hard to follow sometimes.

naychi said...

ဇတ္လမ္းေလး... ေပးခ်င္တဲ့အခ်က္ေလးကို သေဘာက်တယ္။ စာေရးအရမ္းေကာင္းတာပဲ
အားေပးေနတယ္ေနာ...

ေႏြးေနျခည္

sweety said...

အရမ္းေကာင္းတဲ႕ ပို႔စ္ေလးပါ..အေၾကာင္းအရာေလးကလည္းေကာင္းတယ္..တင္ျပပံုေလးလည္းေကာင္းတယ္..တကယ္သေဘာက်တယ္..

maylay said...

ေခါင္းစဥ္ဖတ္ျပီးတည္းက တခုခုေကာက္ရျပီးျပန္ေပးလိုက္တာမ်ဳိိး(ဒါမွမဟုတ္) ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို ဖြင့္မေျပာလိုက္ရဘဲ ျပိးသြားတာမ်ဳိးလိုဳ႔ ထင္တာ .အမွန္းေတာ္တယ္ေနာ္။ ဟုတ္တယ္ ။ အူမ မေတာင့္လို႔ သီလအသက္ထြက္သြားသူေတြ မ်ားလာေနျပီ ရန္ကုန္သားေရ။ စာေရးေကာင္းပံုကို မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္ ေကာင္းျပိးသားပဲ။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

jr.lwinoo said...

၀တၳဳတိုေတြ အေရးသြက္သေလာက္ ေကာင္းပါတယ္..
ပံုႏွိပ္တိုက္ေတြ ပို႔ၾကည့္ပါလား ေမာင္ေလးေရ..
ခင္တဲ့
ဂ်ဴ

Unknown said...

အေျပာခ်ည္းပဲ ေကာင္းတာမဟုတ္...
အေရးအသားပါေကာင္းတဲ့
ရန္ကုန္သားေရ....
ရင္ခြင္ တစ္ခုဖန္ဆင္းရုံပဲလားဗ်... :) :) :)

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ...

ခင္တဲ့
ျပည့္ုစုံ (ေ၀ါသားေလး)

ဂ်ာမုန္းဒန္ said...

ရန္ကုန္သားေရ...
၀တၳဳတိုေလးလာဖတ္သြားတယ္။
ဖတ္တဲ့သူတိုင္းဟတ္ထိေစတဲ့အေရးအသားေတြမို႔အက်ိဳး
ရွိလွတဲ့ပိုစ္႔ေလးပါ။
ဆက္ၾကိဳးစားေနာ္...အျမဲအားေပးေနမယ္။
အစ္မဂ်ာမုန္း

Dream said...

ဟင္....အဲ့ေန႔က က်သြားတာ ကိုစိုးေဌးနဲ႔အႏြဲ႔တုိ႔ဆီ ေရာက္သြားတာကိုး.း...မရဘူး ...အခုျပန္သြားေတာင္းမယ္... အဟတ္.... :P

စာအေရးအသားေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္... အားက်တယ္...ေလးစားတယ္။

ေနာက္ၿပီး မည္သုိ႔ပင္ ဆင္းရဲပါေစ ကိုယ္က်င့္သီလ တရားကို ေစာင့္ထိန္းဖို႔ရာ အဓိက ဆုိတဲ့ အသိတရားေလး ပိုရသြားတယ္။

ေက်းဇူးပါ...

Rev aggavamsa said...

ေကာင္းတယ္ ဗ်ာ .. အရမ္းေကာင္းတယ္ .. ဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ခံစားရေနရတဲ့အသိကေတာ့ ... ကိုကိုယ္တုိင္ ဇာတ္ေကာင္ ျဖစ္ေနလုိက္တာမ်ား ရင္ေမာလိုက္ရတာ ... တကယ္ပါ .. တစ္ျခားမိတ္ေဆြေတြလဲ ကို႔ လိုဘဲ ကိုယ္ကိုတိုင္ ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အေသခ်ာ ေျပာရဲတယ္ ...