Tuesday, September 22, 2009

ႏိုးလွ်က္မက္ေသာ အိပ္မက္ဆုိးမ်ား


ညီညီ ဆီတယ္လီဖုန္းေခၚေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာျပီျဖစ္သည္။ ဖုန္းဝင္သြားေသာ္လည္း ညီညီက မကုိင္သျဖင့္ ကုိကုိ တစ္ေယာက္ စိတ္တုိလာသည္။ ယခုတစ္ၾကိမ္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ ညီညီထံ ဖုန္းဆက္သည္မွာေလးၾကိမ္ရွိျပီ ျဖစ္ သည္။ ေလးၾကိမ္စလုံး ညီညီ လုံးဝဖုန္းမကုိင္ေပ။ တစ္ခါႏွစ္ခါ ဆုိ ဖုန္းနဲ ့ေဝးေနလုိ ့မသိလုိက္လုိ ့ဆုိေတာ္ ေသး သည္။ သုိ ့တုိင္ အစ္ကုိုလုပ္သူကုိ မစ္(စ)ေကာၾကည့္ျပီး ဘယ္သုိ ့ဘယ္ခ်မ္းသာရယ္ ျပန္ေမးဖုိ ့ေကာင္းသည္။ “ေခြးေကာင္ ငါဆက္တာေတာင္ ဖုန္းကုိ မကုိင္ဘူး ....” ဟု စိတ္ထဲမွ ညီညီ့ကုိ ဆဲလုိက္မိ၏။ ငါးၾကိမ္ေျမာက္တြင္ မွ ညီညီ ဖုန္းကုိင္ေတာ့သည္။

“.....ဟဲလုိ ... ညီညီ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ ငါဖုန္းဆက္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ရွိျပီလဲ ... ဘာလုိ ့ဖုန္းမကုိင္တာ လဲ ....” ညီညီကုိ ေဒါထထႏွင့္မုိ ့ေလသံမာမာ ျဖင့္ေငါက္လုိက္သည္။ ညီညီ့ အသံက တုိးသက္ တုံ ဆုိင္းစြာျဖင့္ ေပၚလာ သည္။

“ဟဲ ...လုိ ... ကုိကုိလား ...”

“ေအးေလ မင္းဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ ဖုန္းကုိ အနားမွာထားေလကြာ ေသေရးရွင္ေရးဆုိ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ”

“ဟုိ ..ဟုိ ... ညီညီ ဖုန္းဘယ္နားထားမိမွန္းမသိလုိ ့....”

“ကဲ ဟုတ္ပါျပီကြာ ေကာင္းတယ္။ ထားပါေတာ့ မနက္ျဖန္ ငါရန္ကုန္ဆင္းလာခဲ့မယ္.... မင္းအိမ္မွာရွိမွာလား .....” ညီညီဘက္က အသံတိတ္သြားသည္။

“မင့္ လာမၾကဳိခုိင္းပါဘူး .... အိမ္မွာသာ ေစာင့္ေန ဟုတ္လား မင္းဘာလုပ္စရာရွိလုိ ့လဲ ....”

“ဟင့္အင္း မရွိပါဘူး ..... မေက်ာ္ ေနေကာင္းလား ...” မရီးလုပ္တဲ့သူ ကုိေတာ့ သတိရသားပဲဟု ကုိကုိ ့စိတ္ထဲမွ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ညီညီကလည္း ကုိကုိ ့ဇနီး ဇင္မာေက်ာ္ကုိ မေက်ာ္ ဟုသာေခၚသည္။

“ေကာင္းတယ္ ဒါဆုိ ဒါပဲေလ ”

“အင္းအင္း .....”

ကုိကုိ စကားမရွည္ခ်င္ေတာ့၍ ဖုန္းကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲခ်လုိက္သည္။ ရန္ကုန္ေရာက္မွ ညီညီ့ကုိ နည္းနည္း ဆူလုိက္ ဦး မည္။ ညီညီတစ္ေယာက္ ၾကာေလ စကားနည္းေလပဲ ဟုလည္း စိတ္ထဲထင္လာမိသည္။ ေက်ာင္းျပီးရင္ေတာ့ ညီညီ့ကုိ ႏိုင္ငံျခားသြားေစခ်င္သည္။ အလုပ္ လုပ္ခ်င္ကလည္း လုပ္၊ ပညာဆက္သင္ခ်င္သပဆုိလည္း သင္ေပးဖုိ ့သူ ့တြင္တာဝန္ရွိသည္။ ေဖေဖက ညီညီေမြးျပီးမၾကာခင္ကပင္ သူတုိ ့မိသားစုကုိ ထားသြားသည္။

ညီညီက ေမေမ့ကုိ သိပ္တြယ္တာသည္။ ေမေမကလည္း ညီညီ့ကုိ အငယ္ဆုံးသားေလးမုိ ့ကုိကုိ ထက္ပင္အခ်စ္ ပုိ ေသး သည္။ ေမေမလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္က အေမကလည္း သူတုိ ့ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ကုိထားျပီး ေလာက ၾကီးထဲက ထြက္သြားျပန္သည္။ ဒီညီေလးတစ္ေယာက္သာ တြယ္တာစရာရွိသည့္ အတြက္ ကုိကုိ ညီညီ့ကုိ အလြန္ ခ်စ္ပါသည္။ အသက္ခ်င္းကလည္း ဆယ္ႏွစ္ မွ်ကြာေသာေၾကာင့္ညီအစ္ကုိထက္ တူလုိ သားလုိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ညီညီက လိမၼာေတာ့ ကုိကုိ ့ဇနီး ေက်ာ္ ကလည္း ေမာင္အရင္းေလးလုိ ခ်စ္သည္။

************

ရန္ကုန္အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ျခံတံခါးေစ့ထားသည္ကုိ ေတြ ့ရသည္။ ကားဟြန္းတီးေသာ္လည္း ညီညီက ထြက္မ လာ သျဖင့္ ကားေပၚက ဆင္းျပီး ျခံတံခါး ကိုယ္တုိင္ဖြင့္ကာဝင္လာရ၍ ကုိကုိ ့စိတ္ထဲ ခရီးပန္းရသည့္ အထဲ အ နည္းငယ္ ဖုသြားျပန္သည္။ အစ္ကုိ လုပ္သူကုိ တံခါးေလး ေတာင္ ဆင္းမဖြင့္ေပးဘူးဟုလည္း ညီညီကုိ ့အျပစ္ တင္လုိက္မိသည္။ ကားေပၚမွ ပစၥည္းမ်ားကုိမခ်ေသးဘဲ ပုိက္ဆံအိတ္ဆြဲျပီးအိမ္ေပၚတက္လာခဲ့သည္။

အိမ္တစ္ခုလုံး ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ သူ အိမ္ထဲေရာက္မွ ညီညီက အိမ္ေနာက္ဖက္မွ အေျပးတစ္ပုိင္း ထြက္လာသည္။ ကုိကုိ ညီညီ့ကုိ တံခါးလာမဖြင့္၍ ဆူေတာ့မည္ျပင္လုိက္ျပီးမွ ညီညီ့ကုိ ၾကည့္ျပီးအံ့အား သင့္သြား သည္။

“ညီ မင္း ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ ပိန္လွခ်ီလား ... ဟင္.... ေနမေကာင္းဘူးလား .... ”

ညီညီ မ်က္လုံးမ်ားက သူ ့အေမးေၾကာင့္အနည္းငယ္ စိုးထိတ္သြားသည္ ထင္ရ၏။ ညီညီ့ မ်က္ကြင္းမ်ားက ညဳိေန သည္။ ညီညီ့ အျပဳံးက သိပ္မျပည့္ စုံဟုလည္း ကုိကုိ ထင္မိသည္။ ညီညီက သူ ့အေမးကုိ မေျဖေသးဘဲ အိမ္တံခါး မွ ေန၍ျခံထဲသုိ ့ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ အိမ္တံခါးကုိ ေျခေထာက္ျဖင့္ အသာ တြန္းပိတ္လုိက္သည္။ ျပီးမွ ကုိကုိ ့ဘက္ျပန္လွည့္လာသည္။

“ညီ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ခုတေလာ အစား အေသာက္ မေကာင္းတာရယ္ အိပ္ေရးပ်က္တာ မ်ားတာရယ္ေၾကာင့္ပါ ... မင္းေနေကာင္းလား ကုိကုိ ....”

“ေကာင္းပါတယ္ ငါ့ေရ တစ္ခြက္ေလာက္ေပးစမ္းပါကြာ ... အေသျပဳိင္းေနျပီ ... ဟူးးးးးးး”

အိမ္ေရွ ့စက္တီေပၚတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ဝင္ထုိင္ျပီး ညီညီကုိ ့ေျပာလုိက္သည္။ ညီညီက အိမ္တံခါးမွ ျခံထဲသုိ ့ တစ္ ခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္ ျပီး “ေအးခဏ ...” ဟုဆုိကာ အိမ္ထဲသုိ ့ျပန္ဝင္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေရပုလင္း တစ္လုံးလာခ်ေပးသည္။ ကုိကုိ ေရဆာဆာႏွင့္မုိ ့ အားရပါးရ ေမာ့ေသာက္ရင္း ညီညီကုိ စကားေျပာမည္ ၾကံ လုိက္သည္။ ညီညီကလွစ္ကနဲ ့ ေနာက္ ေဖးထဲ ျပန္ဝင္သြားျပန္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ ညီညီ လာပါဦးကြ ဘာေတြ ရွုပ္ေနတာလဲ ..... မင္းကလည္း ဂနာကုိ မျငိမ္ဘူး ....” အိမ္ေနာက္ဖက္ မွ ညီညီ့ အသံျပန္ထြက္လာသည္ ...“ ေအးေအး လာျပီ ကုိကုိ ...”

ညီညီက ကုိကို ့ေရွ ့ထုိင္ခုံေပၚတြင္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ဆုပ္ကုိင္လွ်က္ ဝင္ထုိင္သည္။ စက္တီေပၚတြင္ ထုိင္ေနေသာ ညီညီကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ပုိ၍ပိန္သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ ညီညီ့၏ ျဖဴေသာ အသားေတြက လည္း အနည္း ငယ္မွုိင္းေနသည္။ အျမဲတမ္းစူးလက္ေတာက္ပေနေသာ မ်က္လုံးေတြကလည္း မိွန္ေဖ်ာ့ေနသည္။ မ်က္ကြင္းေတြကလည္း ညဳိညဳိ။ ဝတ္ထားေသာ တီရွုပ္အျဖဴကလည္း ဖရုိဖရဲ။ အထူးျခားဆုံးက ညီညီ့ လက္ေတြ ျဖစ္သည္။ ညီညီလက္ေတြသည္ လက္ေကာက္ဝတ္ေအာက္ပိုင္းမွစ၍ လြန္စြာ ျဖဴစြတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ အိတ္ ဝတ္ထားသည့္ႏွယ္ျဖစ္သည္။

“မင္းလက္က ဘာျဖစ္တာလဲ ....” ကုိကုိ က ရုတ္တရက္ၾကည့္ျပီး ေမးလုိက္သျဖင့္ ညီညီတြန္ ့ကနဲျဖစ္သြားသည္။ သူ ့လက္ကုိ သူ အသာျပန္ငုံၾကည့္ျပီး

“ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး .....”

“အင္ .. ဘာမျဖစ္ရမွာလဲ မင္းလက္ က ျဖဴစုတ္စုတ္နဲ ့သရဲလက္ျဖစ္ေနျပီ ... ”

ညီညီက တဟားဟား ရယ္သည္။ ညီညီ့ရယ္သံက အသက္သိပ္မပါလွေပ။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ၾကီးျဖစ္သည္။
“ ဟားဟား ... မင္းကလည္းရွာရွာ ၾကံၾကံ။ မေက်ာ္ေကာ ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား .... ကေလးေကာ မယူေသးဘူးလား ....” စကားလမ္းလႊဲသြားမွန္းသိေသာ္လည္း ကုိကုိ ဆက္ေမးမေနေတာ့ပဲ ညီညီေမးေသာ ေမးခြန္းကုိသာ အလုိက္အထုိက္ေျဖလုိက္သည္။

“ေကာင္းပါတယ္ .... ကေလးယူဖုိ ့ေတာ့ စဥ္းစားေနတုန္းပဲ... ျဖည္းျဖည္းေပါ့ကြာ .... ဒါနဲ ့မင္းေကာ ေက်ာင္း တက္ ရတာ အဆင္ေျပလား .... ေက်ာ္ ကေတာင္ေျပာေနေသးတယ္ မင္းဖုန္းမဆက္ဘူးတဲ့ ဖုန္းေလးဘာေလး ဆက္ေလကြာ မင္းကလည္း ....”

ညီညီ မ်က္ႏွာပ်က္သြားျပန္သည္။ ကုိကုိ ကုိ ့ေက်ာ္ျပီး နံရံေပၚက နာရီကိုသာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ပါးစပ္ကေတာ့ “ေျပပါတယ္ အားလုံး အုိေကပဲ ” ဟု ခပ္ဖြဖြေျပာသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ျခံထဲသုိ ့လွည့္ၾကည့္ျပန္သည္။

“ကုိကုိ မင္းဘာေတြ ပါေသးလဲ ကားထဲ။ တင္စရာရွိတင္ထားေလ ကြာ .....”

“ေထြေထြ ထူးထူး မပါပါဘူး မင္းအတြက္ ေက်ာ္ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ဟင္းေတြရယ္ ထုိးမုန္ ့၊ စေတာ္ဘယ္ရီ ဆႏြင္း မကင္း က်န္တာကေတာ့ ဦးေက်ာ္ေအးတုိ ့အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြရယ္ ပါ .....မင္းဖာ မင္းပဲ ယူျပီးထား လုိက္ကြာ ငါ က်ဳိးလုိက္ဦးမယ္ ေရမုိးခ်ဳိးျပီ ...မင္းဘယ္သြားဖုိ ့ရွိေသးလဲ ..... ”

“မရွိပါဘူး မင္းအိပ္ခ်င္လည္း ေရခ်ိဳးျပီး အိပ္လုိက္။ ေဒၚေထြး ထမင္းလာပုိ ့ေတာ့မွ ျပင္ဆင္ျပီးႏွုိးလုိက္မယ္ .... ေအာ္ မင္း ေခါင္းရင္းခန္းမွာ အိပ္ဖို ့လုပ္ထားတယ္ ကုိကုိ ”

“ေအးေအး ငါ့ ႏွစ္နာရီေလာက္မွ ႏွုိးကြ အဲက်မွ ထမင္းစားျပီး ပြဲရုံဘက္ လိမ့္လုိက္ဦးမယ္ ....”

ကုိကုိ ေရခ်ဳိးခန္းဘက္လွည့္ထြက္လာေတာ့ ညီညီက အိမ္တံခါးကုိ ေျခေထာက္ႏွင့္ဖြင့္ျပီး ျခံထဲ ဆင္းသြားသည္ကုိ ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ညီညီ တစ္ေယာက္ ခုထိေဆာ့တုန္းဟုစိတ္ထဲကထင္လုိက္သည္။

“ ေဟး...... ညီညီ ကားေသာ့ ပိတ္ လုိက္ဦး .....”

“ေအးေအး .....” ညီညီ အသံက ျခံထဲမွ လြင့္ျပန္လာသည္။

************

ညဦးပုိင္းက မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြႏွင့္ ဝုိင္းေကာင္းေန၍ ညဥ့္အေတာ္နက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ အိမ္ ေရာက္ေတာ့ ညီညီ့ကုိ ပင္ေကာင္းေကာင္း မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ကုိကုိ တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚသုိ ့ ဦးစုိက္က် သြားသည္။ ဖ်တ္ကနဲ ႏိုးလာလုိ ့နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီပင္ရွိေခ်ျပီ။ ကုတင္ေပၚတြင္ ညေနက ဝတ္သြားေသာ အဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ ့ကုိ မႏၱေလးအိမ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္ဇနီးေက်ာ္က အတင္း ႏွုိးျပီး အလဲခုိင္းမည္ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ တေရးႏိုးမွပင္ သူ အက်ီ ၤထလဲရသည္။

အက်ီ ၤလဲျပီး အိမ္သာဘက္လွည့္ထြက္လာစဥ္ ျဗဳန္းဆုိ ညီညီ အိမ္သာထဲမွ ထြက္လာသည္။ ထုံးစံအတုိင္း တံခါး လက္ ကုိင္ကုိ ေျခေထာက္ၾကီးႏွင့္လွည့္လွ်က္။ ညီညီ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားျပီး မ်က္ စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္သြား သည္။ ေနာက္သုိ ့ပင္ ႏွစ္လွမ္းခန္ ့ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ကုိကုိက ရယ္ျပလုိက္ေသာ္လည္း ညီညီက ၾကက္ေသ ေသေန ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ျပန္ၾကည့္သည္။

“အာ ... လန္ ့လုိက္တာညီညီရာ မင္းတေရးႏိုးတာလား ....” ကိုကို က စကားစေျပာမွ ညီညီက အင္း အဲ လုပ္ကာ

“ေအး ရွဴးထေပါက္တာ မင္းကလည္း ညက မူးလာလုိက္တာ ဒါနဲ ့ကားၾကီးေမာင္းလာေသးတယ္ .....”

ညီညီ က ကုိကုိ ့စကားမရွိ စကားရွာက အပစ္တင္သလုိ ဆုိသည္။ ကုိကုိက ညီညီ့ကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ ညီအစ္ ကုိ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယက္က အိမ္သာထဲ ... ေနာက္တစ္ေယာက္ က အိမ္သာအဝတြင္ ရပ္ေနၾကသည္။ ကုိကုိ တစ္ခုခု ေမးမည္ ၾကံလုိက္ျပီးမွ မေမးေတာ့ပဲ .....

“အင္း မင္းအစ္ကုိ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ မဟုတ္လား .... သြားသြားအိပ္ေတာ့ ငါလည္း ျပန္က်ဳိးလုိက္ဦးမယ္ .....”

ညီညီက ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာထဲမွ ခပ္ရုိ ့ရုိ ့ထြက္သြားသည္။ ညီညီ့ စိတ္ပူစကားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေက်နပ္သြား မိသည္။ ကုိကုိ ညီညီ့လက္ေတြကုိသာ သတိထားလုိက္မိျပန္သည္။ ညီညီ့ လက္ေတြက ျဖဴေဖြးေနသည္။ လက္ ေခ်ာင္း ေလးမ်ားၾကားတြင္လည္း ရဲရဲနီေနသည္။ ညီညီဘာေတြ လုပ္ေနသနည္း။ အိမ္သာမွ အထြက္တြင္ ဧည့္ ခန္းမွ ျပန္ဝင္ လာေသာ ညီညီ့ကုိ ေတြ ့ရသည္။ ညီညီ မျမင္ေအာင္ အသာေလး ကြယ္ကာေစာင့္ၾကည့္ ေနလုိက္ သည္။ ညီညီက

သူ ့အခန္းတံခါးကုိ ေျခေထာက္ႏွင့္ဖြင့္ျပီး ဝင္သြားသည္။ ေျခေထာက္ႏွင့္ တံခါးလက္ကုိင္ဘုကုိ လွည့္ဖြင့္ရ သည္ မွာ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။ သုိ ့ေသာ္ ညီညီ အတြက္ကေတာ့ အေတာ္ကြ်မ္းက်င္ေနပုံရသည္။သူ အိပ္ယာ ထဲ ေရာက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းအိပ္မေပ်ာ္ေပ။ ညီညီ တံခါး ဖြင့္သံ သုံးခါထက္မနည္းၾကားရသည္။ ဧည့္ခန္းဖက္ကုိ သြား သည္ ကႏွစ္ၾကိမ္။ အိမ္သာဘက္ ဆီသြား သည္က ႏွစ္ၾကိမ္။ ညီညီ ဘာထထ လုပ္သလဲ သူလည္း နားမလည္ ေပ။ စိတ္ထဲလည္း မရွင္းသလုိ ညီညီ တစ္မ်ဳိး ၾကီး ျဖစ္ေနသည္ ဟု ခံစားေနရသည္။ ေဆးေတြဘာေတြမ်ား ခ်ေန ေရာ့သလား။ ဘဏ္ထဲက ပုိက္ဆံကုိ လုိသလုိ ထုတ္သုံးႏိုင္ေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏိုင္သည္။ မနက္မွ ညီညီ့ကုိ ေသခ်ာေမးၾကည့္ရဦးမည္။ ညီညီ့ အေၾကာင္းေတြးရင္း ဟုိလူးသည္လွိမ့္ရင္းက အေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ ႏိုင္ခဲ့ေပ။

*********

“ညီညီ မင္းေက်ာင္းမသြားဘူးလား .....”

ကုိကုိ ရုတ္တရက္ေမးလုိက္သျဖင့္ ထမင္းပြဲျပင္ေနေသာ ညီညီ ျငိမ္က်သြားသည္။ ညီညီ လက္ထဲမွ ထမင္းအုပ္ အဖုံးကုိ ျပန္ခ်လုိက္ျပီး ထမင္းစားခန္းတံခါးကုိမွီလွ်က္ရပ္ေနေသာ ကုိကုိ ့ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ညီညီ မ်က္လုံးထဲ တြင္ အရိပ္ တစ္ခုျဖတ္သန္းသြားသည္။

“မင္းေရာက္ေနတာ ငါေက်ာင္းသြားလုိ ့ဘယ္ျဖစ္မလဲ ... ေအးေဆးပါ မင္းျပန္ေတာ့မွ သြားလဲရပါတယ္ .....”

“ဟာ မင္းကလည္း ေက်ာင္းတက္ေလ ငါက ဧည့္သည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘာျဖစ္လဲ ငါဟာ ငါလုပ္ရတဲ့ဟာေတြပဲ ....”

ညီညီက ထမင္းဆက္ခူးရင္း ရယ္သည္။
“ေအးပါကြာ င့ါအစ္ကုိၾကီးကို ေရာက္တုန္းျပဳစုခ်င္လုိ ့ပါ ... ထားပါ အေရးမၾကီးပါဘူး အဲတာက။ လာလာ ....... ေဒၚေအး ကုိ မင္းၾကဳိက္တဲ့ ငါးရံ ့အူခ်က္ခုိင္းထားတယ္ ပတတ္စာဟင္းခ်ဳိနဲ ့လာစား .... တုိ ့စရာလည္း ေကာင္း တယ္ ဘူးသီးျပဳတ္ ေလးနဲ ့ .....”

ေဒၚေအးက ညီညီ့ကုိ လစဥ္ပုိက္ဆံယူလွ်က္ ထမင္းဟင္းခ်က္ေပးေသာအမ်ဳိးသမီးၾကီးျဖစ္သည္။ ေစတနာပါ သ လုိ ညီညီ့ကုိလည္း အလြန္ခင္တြယ္သည္။ ဟင္းခ်က္လည္း အလြန္ေကာင္းသည္။ ထမင္းဝုိင္းတြင္ဝင္ထုိင္ရင္း ညီညီ့ကုိ နားမလည္သလုိ ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ညီညီက ေရခဲေသတၱာကုိ ေျခေထာက္နဲ ့ဖြင့္ျပန္ျပီ။ ေနာက္ ေရပု လင္းထုတ္သည္။ ေျခေထာက္နဲ ့ပင္ျပန္ပိတ္သည္။ ကုိကုိ မေနႏိုင္ေတာ့....။

“ ညီညီ မင္းကုိ ငါၾကည့္ေနတာ ေရာက္ကတည္းက မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ ....” ေရပုလင္းကုိ ကုိင္ထားရင္း ကုိုကုိ ့ဘက္သုိ ့ညီညီ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ၾကည့္သည္။

“ တံခါးေတြကုိ ေျခေထာက္ၾကီးနဲ ့ပိတ္လုိ ပိတ္ .... ေရခဲေသတၱာ လည္း ေျခေထာက္နဲ ့ပိတ္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာ လဲ ....ညကလည္း မင္းအိပ္ေကာ အိပ္ရဲ ့လား ဘာထထ လုပ္ေနတာလဲ ခဏ ခဏ။ စာဖတ္တယ္ဆုိလည္း ေတာ္ရုံေပါ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ တစ္ခ်က္ ..... ငါတစ္ေရးႏိုးျပီး တာေတာင္ မင္း ေလးငါးခါထေသးတယ္ .... ဟင္...”

ညီညီ့မ်က္ႏွာက စုိးရိမ္တၾကီးႏွင့္ထိတ္လန္ ့သြားသည္။ ထမင္းစားပြဲနားတြင္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးရပ္ကာ ကုိကုိ ့ကုိၾကည့္ေနသည္။ ရုတ္တရက္ဘာမွ ျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနေလ၏။

“ေျပာေလ ညီညီ.... မင္း ကုိကုိ ့ကုိ မေျပာရင္ ဘယ့္သူ ေျပာမွာလဲ .... ရည္းစားနဲ ့အဆင္မေျပဘူးလား ....ေက်ာင္း စာေတြမလုိက္ႏိုင္ဘူးလား ....ဟင္” ညီညီ၏ တုန္လွုပ္မွုကုိၾကည့္ျပီ ကုိကုိပင္ စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲျဖစ္သြားသည္။

“ငါဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ကဲပါ မင္းညီ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး စိတ္ခ်။ စားစား ... ဟင္းေတြပူတုန္း .... ေဒၚေအးလက္ရာ မင္း မစားရတာၾကာျပီ ....” ညီညီက ေပၚေပၚတင္တင္စကားလႊဲျပန္သည္။ ကုိကုိက လက္မေလွ်ာ့ပဲ တြန္းကာ ေမးျပန္ သည္။

“မဟုတ္ေသးပါဘူး မင္း ပုံစံက။ မင္း ေဆးေတြ ဘာေတြ သုံးေနလား ညီညီ ဟင္ .... ေျပာေလ ...” ကုိကုိ ့အသံက စုိးရိမ္မွုေတြေကာ ေဒါသေတြေကာ ေရာျပြန္းလုိ ့လာသည္။ ညီညီက ေခါင္းတြင္တြင္ခါယမ္းသည္။

“မသုံးပါဘူး မင္းကလည္း ဘယ္ကေဆးကုိ ငါက သုံးရမွာလဲ .... မသုံးပါဘူး .....”

“ေအးေလ မသုံးဘူးဆုိရင္ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ ငါ့ကုိ ေျပာစမ္းပါညီညီရာ ... ဟင္ ညီေလး ... ေျပာပါ မင္းဘာ ျဖစ္ေနလဲ ကုိကုိ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္ ...”

ကုိကို ထမင္းစားပြဲမွာ ထုိင္ေနရင္းက အသာထရင္း ညီညီနားသုိ ့တုိးကပ္သြားသည္။ ညီညီ ေနာက္သုိ ့ဆုတ္သြား သည္။ စိတ္လွုပ္ရွားေနေသာ ညီညီ့ကုိ ၾကည့္လွ်က္က ကုိကုိ စိတ္ပုိပူလာသည္။ ညီညီ ကုိကုိ ့ကုိ ေက်ာ္၍ ထမင္း စား ခန္း အျပင္ဘက္ကုိ ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကိုကုိလည္း ညီညီၾကည့္ရာသုိ ့လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဘာ မွ မရွိ ထမင္းစားခန္းတံခါး သာ ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ေနသည္ကုိ ေတြ ့ရသည္။

“ညီညီ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေျပာစမ္းပါ ဟင္ ေဆးေတြ ေၾကာင္ေနတာလား ဟင္ ညီ ေျပာေလကြာ ....” ကုိကုိ ့အသံ အနည္းငယ္က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ ညီညီ မ်က္ႏွာက ညဳိေမွာင္လုိ ့ေနသည္။ လက္ေတြကုိလည္း ဆုပ္ နယ္ ျဖစ္ညွစ္ေနသည္။နဖူးေၾကာေတြကလည္း ေထာင္လုိ ့။ ေနာက္ ညီညီ သက္ျပင္းကုိအသာခ်လိုက္သည္။

“ကုိကုိ ညီညီဘာမွမျဖစ္ဘူး မင္းထမင္းစား စိတ္မပူနဲ ့။ ဘာေဆးမွလည္းမသုံးဘူး။ ဝါသနာလည္း မပါဘူး ဟုတ္လား။ စားစား မင္းအျပင္သြားရင္ ညီညီ့ကုိ ေခၚလုိက္ အခန္းထဲမွာ ရွိမယ္ ....” ေျပာေျပာဆုိဆုိ ညီညီ ကုိကုိ ေဘးမွ ေျပးထြက္သြားသည္။

“ညီ ..ညီ ... ”

ကုိကို ထုိင္ခုံတစ္လုံးကုိ ကန္ထည့္လုိက္သည္။ ညီညီက သူ ့ကုိပင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ အခန္းထဲဝင္သြားျပီ။ ညီညီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒီကေလးကုိ ပစ္ထားလုိ ့ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ ဟုကုိကုိေတြးေနမိသည္။ ထမင္းစားပြဲေပၚက ပတတ္စာဟင္းခ်ဳိက အေငြ ့တေထာင္းေထာင္းထေနသည္။ ကုိကုိ ၾကဳိက္လွေသာ ငါးရံ ့အူ ဟင္းသည္ ဒီကေန ့လုံးဝ အရသာ မရွိပါေခ်။

ဆက္ပါဦးမည္ :D

စာဖတ္လည္လာမိတ္သဟာ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲပါေစ......
ရန္ကုန္သား :D

33 comments:

စည္သူ said...

တစ္ေဟ့....

စည္သူ said...

ဟား..ဟား..ဟား..

သူေတာ့ အိပ္သြားၿပီး..

ကိုရန္ကုန္သားေရ.. အရင္အိပ္လိုက္အံုးမယ္ဗ်..

Anonymous said...

လုပ္ပီ ေကာင္းခန္းေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိ အဲဒီလုိပဲ စိတ္က သိပ္မရွည္ဘူးေနာ္..။ ၿမန္ၿမန္ေရး

ဝက္ဝံေလး said...

ဟယ္ သိပ္သိခ်င္တယ္ ဘာျဖစ္တာလဲ လက္ က ခရုသင္းသမင္ျဖဴလား အဲဒါက သိဘူးေနာ္ သိဘူး သိခ်င္တာ က ေတာ႔ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲပဲ ဆက္ေရးပါ ေမွ်ာ္ေနတယ္ ညန္ညန္ေလးေနာ္ စိတ္က သိပ္ရွည္တာ ဟုတ္ဘူး ဝက္ က ဟြန္းးးးး

တလႏြန္ said...

ေကာင္းခန္းေရာက္မွ မီးပ်က္ၿပီး :) စိတ္ဝင္စားဖုိ ့ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ၿမန္ၿမန္ဆက္ပါအုံး ကုိရန္ကုန္သားေရ...


ခင္မင္ၿခင္းႏွင့္
တလႏြန္

ျမတ္ႏိုး said...

ျမန္ျမန္ဆက္ပါေနာ္..

ဖတ္ေနတုန္းမီးပ်က္သြားတယ္

ရြက္လြင့္ျခင္း said...

ရန္ကုန္သားဆိုတဲ့ အတိုင္း ရန္ကုန္က်ေနတာပဲ
အခု မီးပ်က္ၿပီ
း)

ၾကယ္ျဖဴစင္ said...

ေကာင္းခန္းက်မွဘဲရပ္ထားတယ္..
ဆက္ေရးပါ..ဖတ္ခ်င္ေနျပီ..
စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတယ္..
ခင္တဲ့
မမၾကယ္ျဖဴစင္

စိမ္း... said...

အာ... ေကာင္းခန္းေရာက္ၿပီဆိုလုပ္ၿပီ....
ျမန္ျမန္လုပ္ဟ... ဒီမွာ တန္ပိုျမင့္ေနၿပီ... ဟင္း ဟင္း ေစာင့္ရတာ စိတ္ကသိပ္ရွည္လွတယ္ ဟုတ္၀ူးေနာ္... :P

အေနာ္ said...

ငါးရံ႕အူဟင္း စားခ်င္တယ္ :(
ပတက္စာဟင္းခ်ဳိေလးနဲ႔
ဇာတ္အသိမ္းကုိ ေစာင့္ေနမယ္ ပီးမွ ေသခ်ာမန္႔မယ္
အခုေတာ့ ငါးရံ႕အူဟင္းပဲ စားခ်င္တယ္
ၿဗဲ ၿဗဲ ၿဗဲ ဝါးးးးးးးးးးးးးးးး ငါးရံ႕အူဟင္းစားခ်င္တယ္ :'(

ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ said...

စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒါလဲ အရင္ပိ႔ုစ္ေတြလိုပဲ ဖတ္ၿပီးရင္ ရင္ထဲမွာတခုခု က်န္ေနခဲ႔ေအာင္လုပ္ဦးမွာ မဟုတ္လား။ သိေနတယ္ေနာ္။ :)
ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။ ျမန္ျမန္ေရး။ :)

စည္သူ said...

ကဲ... ကိုရန္ကုန္သားေရ..

ငရံ႕အူနဲ႔ ပဒတ္စာဟင္းခ်ိဳ ပူေနတုန္းေလး
ဆက္လိုက္ႀကရေအာင္ဗ်ာ..

မႈို႕ပြင့္ေလးပါ အဆစ္ထည့္လိုက္ေလ..းP
ဖတ္တဲ့သူကသာ အဲလိုေျပာတာ..
ေရးတဲ့သူက မလြယ္ဘူးဗ်..

ကိုေတြမ်ား သူမ်ားေတြ ဖတ္ခ်င္မွန္းမသိ မဖတ္ခ်င္မွန္းမသိ.. အဲလိုေကာင္းတဲ့ ပို႔စ္ေလး တစ္ခါတင္ဖို႔.. တစ္ပတ္ေလာက္ႀကာတယ္..

ဖတ္ကတည္းက တေျဖးေျဖး စဥ္းစားလာတာ..
ဘာေႀကာင့္ ေျခေထာက္နဲ႔ လုပ္ေနရလဲေပါ့..

ေနာက္ဆံုးဆိုရင္ေတာ့ အေျဖေပၚမွာပဲဆိုၿပီး
တစ္ေျဖးေျဖနဲ႔ လိုက္လာလိုက္တာ ပဒတ္စာနဲ႔ တိုးသြားတယ္.. ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း.. အားရပါရ ေလြးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ..

ထင္မင္စြာျဖင့္
စည္သူ။

may16 said...

ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ ျမန္၂ဗ်ိဳ႕

JJ said...

ေတာ္ေတာ္ အက်င့္ပုတ္တယ္။ အရမ္းစိတ္ဝင္စားေနကာမွ ဆက္ရန္တဲ့။ း(

JJ said...

just kidding ေနာ္ ကုိရန္ကုန္သား။

rose of sharon said...

ညီညီဘာၿဖစ္ေနတာလဲ... ကူးစက္ေရာဂါ တစ္ခုရေနတာထင္ရဲ႕

သိဂၤါေက်ာ္ said...

စိတ္ဝင္စားစရာပဲ..
ဆက္ရန္ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္...

မယ္႔ကိုး said...

ေမွ်ာ္ရေပဦးမွာေပါ့ေလ =)

ငယ္ said...

အေ၇းအသားေကာင္းတယ္

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ဇာတ္လမ္းက စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ... အေရးအသားေရာ ေရးအားပါ တကယ္ေကာင္းတယ္ ေမာင္ေလးရန္ကုန္သားေရ...

WWKM said...

အင္း ဆရာၾကီးကေတာ႔ ျမဳတ္ကြက္ေတြနဲ႔လုပ္တာပဲ။
အိပ္ရာ၀င္ခါနီး လာဖတ္သြားပါတယ္ကြယ္။
ဂြတ္ည

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ေနေကာင္းပ။ဆက္ေရးေနာ္။။ေစာင့္ေနမွာ။။အိုး..ဒီကေစာင့္ေနသူ (ဆက္ရန္ကို)

ကိုလူေထြး said...

ဖတ္ရတာ ခပ္လန္႕လန္႕ပဲ ညီေရ...

အဆံုးမွာ ဘာျဖစ္မလဲပဲ စိတ္ေစာေနတာ...

အခု ေနာက္တပိုင္းဆက္မယ္ဆိုေတာ့ 'ေၾသာ္..အသက္ရွင္ခြင့္ေလး နည္းနည္းပိုရတာေပါ့' လို႕ေတြးမိတယ္...

းဝ)

သံလြင္ HeRo said...

ကိုရန္...
အေရးသာအရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ
ဆြဲေဆာင္မွုကအျပည့္ရွိတယ္...
စာအသြားလာေကာ စာဖတ္သူကိုပိုဖတ္ခ်င္
သြားေအာင္လုပ္ႏိုင္တာ ေလးစားတယ္ဗ်ာ
အတုယူသြားပါတယ္
ငရ့ံအူဟင္းမစားရတာၾကာပီ
ဟိုတစ္ေလာက ျမနႏၵာမွာတစ္ခါစားျဖစ္တယ္
ေနာက္ေန့သြားၾကည့္အံုးမွပဲ ေရာင္းလားလို့
ညီညီကသူရဲျဖစ္ေနတာထင္တယ္ ဒါမွမဟုတ္
ဘာေရာဂါလဲဗ်...ျမန္ျမန္တင္ေပးပါဗ်ိဳ့
ဇာတ္ရွိန္အရမ္းျမင့္ေနျပီ...ဟားဟား
climax climax :)

Rebel said...
This comment has been removed by the author.
Rebel said...
This comment has been removed by the author.
Rebel said...
This comment has been removed by the author.
ေမဓာ၀ီ said...

အစေလးဖတ္ၾကည့္ရင္း ဇာတ္လမ္းနဲ႔ အေရးအသားက ဆြဲေခၚသြားလိုက္တာ ... ဇာတ္ရွိန္တက္ၿပီး ဖတ္လို႔ေကာင္းတုန္း ရပ္ထားလိုက္ေတာ့ ဆန္႔တငန္႔ငန္႔ ျဖစ္သြားတယ္ ။ ဒါလဲ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ႏွိပ္စက္နည္း တမ်ဳိးပဲ ... ေနာ္။
(ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ ငါးရံ႕အူဟင္းကို ျမင္လိုက္ရလို႔ သြားရည္က်မိေသးတယ္။)
ညီညီလက္ေတြ ဘာျဖစ္တာလဲ လုိ႔ ဇေ၀ဇ၀ါေတြးေနမိတယ္။ အစက ေဆး လို႔ထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေအ့ဒ္စ္လို႔ ထင္မိျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မထင္တတ္ေတာ့ဘူး။ တံခါးကို ေျခေထာက္နဲ႔ပိတ္တာ ... ဖြင့္တာ ... လက္ေတြ မသန္ေတာ့လို႔လား ... ဒါမွမဟုတ္ ....
....
အင္း ... ေတြးမိေတြးရာ ေတြးရင္းနဲ႔သာ ျပန္သြားပါၿပီ။

Angel Shaper said...

ရေကာက္ ရေကာက္ ေခါင္းေခါက္မိမယ္ေနာ္။
ျမန္ျမန္ဆက္။ စိတ္တိုလိုက္တာ။ ေကာင္းခန္းေရာက္မွ။
ျမန္ျမန္ေနာ္။ ျမန္ျမန္။။။။

ကာရံဆူး said...

ကိုရန္ကုန္...အမ်ားေတြ ေျပာသလိုပဲ တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္သြားတယ္...ခါတိုင္းလိုပဲ တစ္ပိုင္းပဲ ထင္လို့ ၿပီးေအာင္ ဖတ္လိုက္တာ...အရမ္းကို ေတာ္တယ္...စိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းတယ္...ဆက္ရန္ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္...ေႀသာ္ ဒါနဲ ့ငါးရံ ့အူနဲ ့ပတတ္စာဟင္းခ်ိဳက ကိုရန္ကုန္ အႀကိဳက္လား...:P

Chitpalonelay said...

အမွန္ကုိ ဝန္ခံရရင္ လံုးဝလံုးဝ မေက်နပ္ဘူး။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ မဖတ္ပါဘူး။ ဘာကိစၥ ဆက္ပါဦးမည္လည္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး ဒါမ်ဳိးဆက္ပါဦးမည္ မႀကိဳက္လို႔ ကုိးရီးယားကားေတာင္ မၾကည့္ဘူး။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ အကုန္ၿပီးမွ ဖတ္ပါတယ္ တစ္ ႏွစ္လည္းမေရးထားဘူး လူဇိုး လူကေမွ်ာသြားခါမွ ေက်နပ္ဘူး။ ဒါပဲ။ ျမန္ျမန္ဆက္ေရး ညီေဆးခ်ေနတယ္ဟုတ္ သိခ်င္လွၿပီ ျမန္ျမန္ေရး
ခင္မင္ ေဒါပြလွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး
(ထပ္ေျပာမယ္ဗ်ာ မေက်နပ္ဘူး လံုးဝ။ ျမန္ျမန္ေရးဗ်ာ ေနာက္တခါေတာ့ ဆက္ပါဦးမည္ရွိမရွိ ၾကည့္ၿပီးမွ ဖတ္ေတာ့မယ္ အဲ့လိုဆိုမန္႔ခဲ့မယ္ ဇာတ္လမ္းဆံုးမွ ဖတ္ပါေတာ့မည္လို႔ေလ ဟြန္႔ ေဒါပြတယ္။ ျပန္ပီဒါပဲ)

သက္တန္႔ခ်ိဳ said...

လုပ္ၿပီလူကို..ဆန္႔တငန္႔ငန္႔နဲ႔...ဆက္ေမွ်ာ္တယ္..သိပ္ေတာ့
မၾကာေစနဲ႔ဗ်ာ...ခင္မင္လွ်က္:))))

ရင္ရဲ ႔ရုိးရာ said...

ဟိဟိ ကံေကာင္းတာပဲလုိ႔ေျပာရမယ္ အဟဲ ဇာတ္သိမ္းဖတ္ၿပီးမွ ပထမပုိင္းလာဖတ္မိတာကုိး သူမ်ားေတြမရုိးမရြခံစားလုိက္ရတာမ်ဳိး မခံစားလုိက္ရဘူး အဟီး အဲ့လုိမွန္းသိ ပထမပုိင္းအရင္ဖတ္လုိက္ပါတယ္ ခုေတာ့ ခံစားမႈ႕တစ္မ်ဳိးေလွ်ာ့သြားၿပီ ဟင့္