Friday, September 25, 2009

ႏုိးလွ်က္မက္ေသာ အိပ္မက္ဆုိးမ်ား (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)


“ညီညီ ..... ညီညီ..... ေဟ့ေရာင္ .... ”
ညီညီ့အခန္းတံခါးေခါက္ရင္း ေခၚလုိက္သည္။ အိပ္ရာခပ္ေစာေစာ ႏိုးသျဖင့္ ညီညီႏွင့္ အတူ အျပင္ထြက္ခါ မနက္ စာသြားစားဖုိ ့စိတ္ကူးထားသည္။ အခန္းထဲမွာ ညီညီထြက္လာသည္။ သူ ့အခန္းထဲသုိ ့ဝင္ေစ့ခ်င္ပုံမရေပ။ ညီညီ မ်က္ႏွာက ညဳိးျမဲညဳိးေန၏။ သာမန္ အိပ္ေရးပ်က္လုိ ့ ပင္ပန္းလုိ ့ညိဳးေရာ္သည့္ပံုမ်ဳိးမဟုတ္။ ေနာက္သူ ေရာက္ ေန ေသာ သုံးရက္အတြင္း ညီညီ အျပင္မထြက္။ အိမ္တြင္ လည္း ဘာမွ မယ္မယ္ ရရ လုပ္စရာရွိသည္မဟုတ္။ ညီညီ ဘာလုိ ့အျပင္မထြက္ရသလဲဟု ကုိကုိသိခ်င္ေနသည္။

“ေျပာ ကုိကုိ ဘာလဲ ......”

“ေဒၚေအးဝယ္ဝယ္ ပုိ ့တဲ့ မနက္စာေတြ စားရတာ မမုိက္ပါဘူးကြာ လာ အဝတ္အစားလဲ ငါတုိ ့တစ္ခုခု သြားစားရေအာင္ ....” ညီညီက မဆုိင္းမတြဘဲ ေခါင္းခါျပီးျငင္းသည္။

“ဟင့္အင္း ငါေဒၚေအးလာပုိ ့တာပဲ စားေတာ့မယ္ ... မင္းပဲသြားပါ .... ညီ မလုိက္ေတာ့ဘူး .....”

ကုိကုိ ညီညီ့ကုိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီး ၾကည့္လုိက္သည္။ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြား တစ္ခုခု စားေသာက္ဖုိ ့ညီညီ ဘာလုိ ့ျငင္းရသနည္း။ ညီညီ့ကုိ အပါေခၚဖုိ ့ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ မပါပါေအာင္ ေခၚသြားမည္။

“လာပါကြာ မင္းကလည္း တုိ ့ညီကုိ ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ျပီး စကားေလးဘာေလး ေျပာရေအာင္။ လာပါ.... မင္းကလည္း။ လုပ္လုပ္..... ေျပာေနၾကာတယ္။ အဝတ္အစားလဲ ..... မလဲဘူးလား မလဲရင္ ငါလဲေပး
မွာေနာ္ ညီညီ ....ဟဟဟ..... ေဟ့ေကာင္ လုပ္ ....”

ကုိကုိ ကစေနာက္ေနသည့္တုိင္ ညီညီ့ မ်က္ႏွာေပၚက မခ်ိျပဳံးၾကီးက ေပ်ာက္မသြား။ မသက္မသာျဖစ္သြားေသာ ညီညီမ်က္ႏွာကုိ မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳလွ်က္ ကုိကုိ ညီညီ့လက္ကုိ အတင္းဆြဲကာ အခန္းထဲ ဝင္ဖုိ ့ျပင္သည္။ ညီညီက ကုိကုိ ့ လက္ထဲမွ သူ ့လက္ကုိ အတင္းရုန္းသည္။ ပါးစပ္ကလဲ

“ လႊတ္လႊတ္ .... ငါဖာသာ လဲမယ္ လႊတ္လႊတ္ .... လက္ကုိ ....”

ကုိကုိ ညီညီ့ကုိ ၾကည့္ျပီး အံ့ၾသသြားျပန္သည္။ လက္ကုိ အတင္းဆြဲေနပုံမွာ တစ္ခုခုကုိ အေၾကာက္ၾကီး ေၾကာက္ ေနပုံမ်ဳိး ...။ ရုန္းလုိ ့လြတ္သြားေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ရင္ဘတ္နားတြင္ကပ္ထားသည္။ ကုိကုိ ့စိတ္ထဲ ေဒါသပင္ ျဖစ္ခ်င္သြားသည္။

“မင္းက ဘာျဖစ္တာလဲ ... အထိကုိ မခံေတာ့ပါလား ..... ”

“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ကုိကုိ ငါ မလုိက္ေတာ့ဘူးကြာ မင္းကလည္း ကုိယ့္ဖာသာသြားလုိ ့ရသားနဲ ့ကြာ .... ေနာ္ ညီညီ မလုိက္ေတာ့ဘူး ....”

“အာ .. မရဘူး မင္းမလုိက္ရင္ ငါအတင္းဆြဲ ေခၚမွာေနာ္ ... မင္းအိပ္ရာက ထလာတဲ့ပုံကုိ ေကာင္မေလးေတြ မေတြ ့ေစခ်င္ရင္လုပ္ ... လုပ္လုပ္ ျမန္ျမန္ လုပ္ကြာ....ၾကာတယ္ လစ္မယ္ ....လာ”

ကုိကို က ေျပာလွ်င္ တကယ္လုပ္တတ္မွန္း ညီညီသိသည္။ ညီညီ စိတ္မသက္မသာႏွင့္ အခန္းထဲျပန္ဝင္သြား သည္။ ခဏေနေတာ့ သဘက္ေလးကုိင္ျပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ကုိကုိကေတာ့ ညီညီ့ကုိ ဧည့္ခန္းတြင္ ထုိင္ကာ ေစာင့္ေနရသည္။ ညီညီသည္ ကုိကုိ ့အတြက္ ပေဟဠိ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္လို ့ေနေပျပီ။

************

ညီညီ မ်က္ႏွာသစ္သည္ကုိ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္တိတိ ကုိကုိ ထုိင္ေစာင့္ရသည္။ သူ ့ႏွင့္အတူ လုိက္မည္ဆုိ၍သာ ထုိမွ် စိတ္ရွည္စြာေစာင့္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ .... ညီညီဘာလုိ ့အျပင္မထြက္ခ်င္ရသလဲ ဆုိသည္ကုိ သိခ်င္ တာ လည္းပါသည္။ အိမ္ထဲကေန ညီညီ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထြက္မလာေသး အခန္းထဲကုိ ဝင္သြားလိုက္ မီးဖုိဖက္ ျပန္ သြားလုိက္။ ထမင္းစားခန္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားလုိက္ လုပ္ေနသည္။ အေတာ္ၾကာမွ ညီညီ အဝတ္အစားလဲ ျပီး ကုိကုိ ့နားသုိ ့ ေရာက္လာသည္။

“အင္း အဲလုိ လုပ္ပါ ညီညီရ လန္းတယ္ လာလစ္မယ္ ..... ”

“မင္းဖာသာ တံခါးပိတ္ မင္းမွာ ငါေပးထားတဲ့ အိမ္ေသာ့ ရွိတယ္မလား ....” ညီညီ့စကားေၾကာင့္ အိမ္ထဲမွ ထြက္မည္ျပင္ေနေသာ ကုိကိုေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ “ပိတ္လုိက္ပါကြာ ငါကားထုတ္လုိက္ဦးမယ္ေလ .....”

“အာ.... မင္းပိတ္ပါဆုိကြာ ကိုကုိ ကလည္း ..... ” ဟုေျပာကာ ကုိကုိ ့ကုိ ေက်ာ္ျပီး အိမ္ေပၚကဆင္းသြားသည္။ ကုိကို ဟထေသာတံခါးကုိ ေျခေထာက္ႏွင့္ အသာ တြန္းဖြင့္သြားသည္ကုိ ကုိကို သတိထားလုိက္မိသည္။ ညီညီ
ျခံထဲေရာက္ သြားသည္။ ကုိကုိ ကားထုတ္ျပီးေတာ့ ကားေပၚမွ တစ္ခါ ျပန္ဆင္းကာ ညီညီ ေျပာသည့္အတုိင္း တံခါးဆင္းပိတ္ရသည္။ ညီညီက အိမ္တံခါး နားတြင္ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနသည္။

“ကုိကုိ ငါမလုိက္ေတာ့ဘူးကြာ မင္းဟာမင္းသြားေတာ့ ....” ညီညီ့စကားေၾကာင့္ ကုိကုိေဒါသထြက္သြားသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ခြီးထဲမွပဲ သြားကားေပၚတက္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ အဲဒီမွာ ..... အိမ္အျပင္ေရာက္ျပီးမွ .... ”

ကုိကုိေဟာက္လုိက္သျဖင့္ ညီညီ ရွုံ ့မဲ့မဲ့ျဖင့္ ျခံထဲမွ ထြက္လာသည္။ ညီညီက သူ ့လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ အတင္းဆုပ္ ထားသည္။ စိတ္ လွုပ္ရွားေနခ်ိန္တြင္ျပဳလုပ္တတ္ေသာ ပုံစံမ်ဳိး။ ကုိကုိ ျခံတံခါးပိတ္သည္ကုိ အနားမွ ေသခ်ာ ၾကည့္ ေနသည္။

“ကားေပၚတက္ေလ ... ဟာ ညီညီ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ .... ဒီေကာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ ့.....”

ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ညီညီ ထုိင္ေနသည့္ပုံမွာ ကားေပၚတြင္ လူၾကပ္၍ ေနရာနည္းေနသလုိ သက္ေတာင့္သက္ သာ မရွိ။ ညီညီ့ ပုံက က်ဳံ ့က်ဳံ ့ေလးျဖစ္ေနသည္။ ကား door lock ကုိ တင္လုိက္ခ်လုိက္လုပ္ျပီး ကုိကုိ ့ကုိ ေစာင့္ သည္။ ညီညီ မ်က္ႏွာက ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အုံ ့ဆုိင္းေနသည္ဟု ကုိကုိ ထင္သည္။ ဘယ္ဆုိင္ထုိင္ခ်င္သလဲ ဟု ေမးေသာ္လည္း ေမးမရ။ သိပ္အေဝးၾကီး မသြားႏွင့္ဆုိ၍ သုံးလမ္းေက်ာ္ေလာက္က ထုိင္ေနက် လက္ဖက္ ရည္ ဆုိင္ကုိသာ ေမာင္းသြားလုိက္သည္။ ထုိဆုိင္ေရာက္ေတာ့လည္း လူေတြမ်ားလိုက္တာဟု ဆုိျပန္သည္။ သူတုိ ့ညီအစ္ကုိ လမ္းမႏွင့္နီးေသာထုိင္ခုံတြင္ ထုိင္လုိက္ၾကသည္။

“ကဲ ညီ မင္းဘာစားမလဲ ဘာေသာက္မလဲ .... ”

“ဟင့္အင္း မင္းပဲစား ငါမစားခ်င္ဘူး ..... ”

“ဟာ ညီ မင္းငါ့ကုိ စိတ္ေကာက္ေနတာလား ..... စားပါကြာ တစ္ခုခု မုန္ ့ဟင္းခါးစားမလား ဒီဆုိင္မွာ ေကာင္းတာပဲ .... ဆိတ္စြတ္ေသာက္မလား နံျပားနဲ ့ .... ပဲအီၾကာေကာ ...”

“မင္းၾကဳိက္တာမွာ......... ငါမစားခ်င္ဘူးကုိကုိရာ....” ကုိကုိ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ညီညီက ထုိင္ခုံတြင္ ကိုယ္ေလးကုိ ခပ္က်ဳံက်ဳံလုပ္ျပီးထုိင္ေနသည္။

“တစ္ခုခု ေတာ့ေသာက္ကြာ လိမၼာပါတယ္ကြာ မင္းကလည္း ေက်ာ့္ ထက္ဆုိးေနျပီ ... ခက္တာပဲ .... ေပါ့ဆိမ့္ပဲမွာမယ္ေနာ္ ....” ကုိကုိ ညီညီ့သေဘာတူညီခ်က္ ယူမေနပဲ စားပြဲထုိးေလးကုိ ညီညီၾကဳိက္ေသာ ေပါ့ဆိမ့္အပါအဝင္ သူ စားခ်င္တာေတြမွာလုိက္ေတာ့သည္။

“ေပါ့ဆိမ့္မေသာက္ ရရင္ ေသမလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္ ခုက်ေတာ့ လက္ဖက္ရည္မေသာက္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ငါေတာ့ အံ့တာပဲ ...။ ညီညီ မင္းေနမေကာင္းဘူးလား ကုိကုိ ့ကုိ ေျပာေလ .... ဟင္ ...”

“ကဲ .... ကုိကုိ မင္းစားမွာသာစားပါကြာ ေမးခြန္းေတြ ေမးမေနပါနဲ ့ ...စားစား ျပီးရင္ျပန္ရေအာင္ .....”

“ဟာ မင္းကလည္း ထုိင္ေတာင္ မထုိင္ရေသးဘူး ေအးေဆးေပါ့ ဘာေတြေလာေနတာလဲ ....”

“ငါ အၾကာၾကီး မထုိင္ခ်င္လုိ ့ေပါ့ကြ။ ဒါေတာင္ မင္းကုိ အားနာလြန္းလို ့လုိက္လာတာ .....”

“ဟားဟား ေခြးေကာင္ ငါ့ကုိ အားနာစရာလား ..... အစ္ကုိနဲ ့ညီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တာ ဆန္းလားကြာ .... တကတည္းမွ .... ေရာ့ေရာ့ေသာက္ေသာက္ .... ငါေတာ့ဆာျပီ ၾကိတ္လိုက္ဦးမယ္ ....”

“မင္းက ေသာက္စားၾကီးကုိ ၾကီးပါတယ္ .... ” ညီညီက ရွုံ ့မဲ့မဲ့လုပ္ကာ ေျပာေနေပမယ့္ ထုိစကားေၾကာင့္ ကုိကုိ နည္းနည္းေပ်ာ္သြားသည္။ ထုိစကားသည္ ညီညီ သူ ့ကုိ အျမဲေျပာေနက်စကားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ကုိကုိက ေတာ့ အာလူးပူရီ တစ္ပြဲ ပဲအီၾကာတစ္ပြဲ အျပင္ ေပါက္ဆီတစ္လုံးပင္ ကုန္သြားသည္။ ညီညီကေတာ့ လက္ဖက္ ရည္ခြက္ကုိ လုံးဝမထိေပ။ ညီညီ ဘယ္အခ်ိန္လက္ဖက္ရည္ေသာက္မလဲ ဟုသာ ကုိကုိ အသာေစာင့္ၾကည့္ေန သည္။ ကုိကုိက စကားကုိ ေဖာင္ ဖြဲ ့ေအာင္ေျပာေနေသာ္လည္း ညီညီက အင္း အဲသာလုပ္ေနသည္။ ထုိင္ခုံတြင္ ထုိင္ေနရသည္မွာ လည္း ေအးေအးသက္သာ ရွိပုံမရ ....။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲတြင္လည္း လူေတြ တစစ မ်ား မ်ားလာသည္။ ညီညီ ေက်ာကုိ ေကာ့ လက္ ႏွစ္ဖက္ကုိ ေပါင္ေပၚတြင္တင္ကာ ဆုပ္လွ်က္ မသက္မသာ ျဖစ္ေန သည္။ လူေတြကလည္း ပုိေတာင္မ်ားလာေသးတယ္ဟု ခပ္တုိးတုိးေရရြတ္ေနေသးသည္။

“ညီ ေသာက္ေလကြာ ေအးကုန္ျပီ ... ” ကုိက္လက္စ ေပါက္ဆီလက္က်န္ကုိ ပါးစပ္ထဲထည့္ရင္းကုိကုိက ညီညီ့ ကုိေျပာသည္။ ညီညီ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကုိ သူ၏ ေဖြးစြတ္ေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ကုိင္လုိက္သည္။ ညီညီ လက္ ဖက္ရည္ ခြက္ကုိင္ဖုိ ့အဘယ့္ေၾကာင့္ တြန္ ့ဆုတ္ေနရသနည္း။ လက္ဖက္ရည္ကုိ ေသာက္တယ္ဆုိရုံကေလး ေသာက္ျပီး ခ်က္ခ်င္း ခြက္ကုိျပန္ခ်လုိက္သည္။ ကုိကုိ ကေတာ့ ဖန္စိမ့္ကုိ အရသာခံမေသာက္ႏိုင္ပဲ ညီညီ့ကုိ အကဲခတ္ေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ အနည္းငယ္ ေသာက္အျပီးတြင္ ညီညီ ျငိမ္က်သြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ ကုိ စိုက္ၾကည့္ေန ေသာ ညီညီ့ကုိ ကုိကုိ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ညီညီ၏ ျငိမ္သက္မွုကုိ ကိုကုိ ထိတ္လန္ ့လာ သည္။

“ညီညီ ... ေဟ့ ...ညီ ဘာျဖစ္တာလဲ .....” ညီညီ အသက္ကုိ ျပင္းျပင္းရွုေနသည္။ ျငိမ္သက္ေနရာက ဂနာ မျငိမ္ ျဖစ္လာသည္။ တစ္ခုခုကုိ ခ်ဳပ္တီးထားရဟန္တူသည္။

“ကုိကုိ ငါျပန္ေတာ့မယ္ ....” ျဗဳန္းဆုိ ထုိင္ရာမွ ထထြက္သြားသည္။

“ဟာ .... ေဟ့ ညီညီ ....ေဟး ....ေနဦးခဏ.... ဟာ ဒီေကာင္ ....” ပုိက္ဆံျပန္အမ္းသည္ပင္ မယူႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကားေပၚအတင္းတက္ျပီး ထြက္သြားေသာညီညီ့ ေနာက္လုိက္ရသည္။ ညီညီ့ေရွ ့နားတြင္လြန္၍ ကားကုိ ရပ္ျပီးေစာင့္ ေနလုိက္ရသည္။

“ကဲလာ တက္တက္ မင္းနဲ ့ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ ....” တရွဴးရွဴး ျဖစ္ေနေသာ ညီညီ ကားေပၚတက္ထုိင္၍ ေတာ္ ေသးသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဟုလည္း ေမးလုိ ့မရ ....။

“ညီညီ အုိေကလား မင္းဘာျဖစ္တာလဲ .... ” ကုိကုိ ညီညီ့ကုိ ၾကည့္ျပီး လန္ ့လာသည္။ ညီညီက သူ ့ကုိအားငယ္ စြာ ၾကည့္သည္။ တစ္ကုိယ္လုံးလည္း တုန္ရီေနသည္။

“ငါ .... ငါ .... အိမ္ျပန္မယ္ ... ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ..... အိမ္ျပန္ရေအာင္ ကုိကုိ ......”

“ေအးေအး ျပန္မယ္ ျပန္မယ္ .... ” ကုိကုိ ့စိတ္ေတြ မခ်မ္းမသာျဖစ္သြားရသည္။ ဘာျဖစ္ေနမွန္းလည္း နားမ လည္။ မျဖစ္ေပ ညီညီ့ကုိ အိမ္ျပန္ပုိ ့ျပီးသည္ႏွင့္ အန္ကယ္ေဇာ္ဝင္း ဆီသြားမွျဖစ္ေတာ့မည္။ အန္ကယ္ ဦးေဇာ္ ဝင္း သည္ ေမေမ့ ေမာင္ဝမ္းကြဲ ဆရာဝန္ၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း ေစာေစာ စီးစီး ကုသမွျဖစ္ေတာ့မည္။ ညီညီ့ကုိ အဆုံးရွုံးမခံႏိုင္ေပ။ ေျခာက္လနီးပါး ရန္ကုန္မေရာက္ခင္ အခ်ိန္အတြင္း ညီညီ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သည္မသိ။ အိမ္ေရွ ့ေရာက္သည္ႏွင့္ ညီညီ ကားေပၚမွ ကဆုန္ေပါက္ေျပး ဆင္းသြား သည္။ ျခံတံခါးကုိ သူ ့တြင္ပါလာေသာ ေသာ့ ျဖင့္ဖြင့္ကာ အိမ္ထဲသုိ ့အတင္းေျပးဝင္သြားသည္။ ကုိကို ျခံတံခါးကုိ ဆင္း ေစ့ျပီး အန္ကယ္ဦးေဇာ္ဝင္းထံသုိ ့ ေမာင္း ထြက္ ခဲ့ေလေတာ့သည္။

************

ကုိကုိ အိမ္သုိ ့ေလးလံေသာ စိတ္မ်ားျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ညီညီ့အေၾကာင္းကုိသာ ေတြးရင္းက ရင္ေတြပူ ေန မိသည္။ အိမ္တံခါးကုိ ေသာ့ဖြင့္လုိက္သည္။ ညီညီ့ အရိပ္အေရာင္မေတြ ့ရ။ စိတ္ထဲ ဒိတ္ကနဲျဖစ္ျပီး ညီညီ့ အခန္းတံခါးကုိ ကဗ်ာကယာ ဖြင့္လုိက္သည္။ တံခါးက အလုိက္သင့္ပြင့္သြားပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ ညီညီ အခန္းထဲ တြင္မရွိ။ ညီညီ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ ညီညီ .... ကုိကုိ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေရခ်ဳိးခန္းဖက္ အေသာ့ထြက္ခဲ့သည္။
ေရခ်ဳိးခန္းတံခါးပြင့္ဟ လုိ ့ေနသည္။ ေရသံေတြလည္း ၾကားေနရသည္။

“ဒီေရာဂါ ရေနတဲ့သူေတြမွာ Suicide လုပ္တာမ်ဳိးေတြ ေတြ ့ရတတ္တယ္။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ စိတ္က်ေရာဂါ Depression ဝင္လာတာေၾကာင့္ပဲ။ Depression သိပ္ဆုိးဝါးလာရင္ Suicidal tendency ကုိယ့္ ကုိကုိယ္ သတ္ေသဖုိ ့အေျခအေနေတြ ပုိလာႏိုင္တယ္ .... မင္းေျပာတဲ့ ပုံအရဆုိရင္ ညီညီ့ ဆီမွာ Depression ကအတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ဝင္ေကာင္းဝင္ေနပုံရတယ္.....”

အန္ကယ္ ဦးေဇာ္ဝင္းစကားသံေတြကုိ ကိုကုိ ၾကားေယာင္လာမိသည္။ ညီညီ ... ဘုရားဘုရား .... ေရခ်ဳိးခန္းထဲသုိ ့ကုိကို အေလာသုံးဆယ္ဝင္ေရာက္လုိသည္။ ေရသံေတြ ရယ္ ..... ေနာက္ေတာ့ ညီညီရဲ ့တုိးဖြဖြ ေရရြတ္သံေတြ ရယ္ ........ ညီညီ ......။ ေရခ်ဳိးကန္ေဘးတြင္ ဆပ္ျပာဆီဘူးမ်ား ဖရုိဖရဲျပဳိလဲ က်ေနသည္ကုိ ေတြ ့ရ၏။ ေရပန္းမွ ေရ ေတြက ညီညီ ေက်ာေပၚသုိ ့တဖြားဖြားက်ေနသည္။ တစ္ကုိယ္လုံးကို တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားစြာႏွင့္ ပြတ္တုိက္ လွ်က္ ေဆးေၾကာေနသည္။ သူ ့လက္ထဲ၌ ပန္းကန္ေဆးရာတြင္ အသုံးျပဳေသာ ေဖာ့တုံးေလးကုိ ကုိင္လွ်က္ တစ္ ကုိယ္လုံးကုိ ပြတ္သတ္ျပီး ေဆးေၾကာေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ အျပန္ အန္ကယ္ေဇာ္ဝင္းရွိရာ ေဆးရုံ သုိ ့ သြားသည္။ ခု ဆယ့္တစ္နာရီ ထုိး ျပီ ညီညီ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒီေရခ်ဳိးခန္းထဲေရာက္ေနသနည္း။ ႏွစ္နာရီခန္ ့ရွိျပီ။ ဒုကၡေတြေတာ့ေရာက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။

“ညီညီ ... ညီညီ ... ညီေလး ေတာ္ျပီေလ ေတာ္ျပီ အေအးေတြ ပတ္ကုန္မယ္ ....ေတာ္ျပီေနာ္ ညီ ... ဟာ ......တစ္ကုိယ္လုံးျပာေနျပီ .... ”

“လူေတြ .... ကုိကုိ ငါ့တစ္ကုိယ္လုံး ပုိးမႊားေတြနဲ ့ ဟီးဟီးအား .... ငါမေဆးလုိ ့မရဘူး ပုိးမႊားေတြ နဲ ့ ..... ဟီးဟီးအီး ....ငါ.... ငါ ....” ညီညီ တစ္ကုိယ္လုံးတုန္ခါလွ်က္ ငုိသံတစ္ဝက္နဲ ့ ေျပာသည္။ ကုိကုိ ့ရင္ေတြ အလြန္တရာနာက်င္ သြားရေလသည္။

“ေအး သန္ ့ပါျပီ ခုသန္ ့သြားျပီ ..... ကုိကို မွားတာပါ ညီ့ကုိ ကုိေခၚသြားတာ ကုိကုိမွားတာ။ ေတာ္ေတာ့ေနာ္.... လာပါညီညီရယ္ လာပါကြာ ေအးေနျပီ လာ .....”

ညီညီ ကုိကုိ ့ကုိ ၾကည့္သည္။ ေရစက္ေတြနဲ ့ညီညီ မ်က္ရည္ေတြ ေရာေထြးေနသည္။ တအီးအီးႏွင့္ ကေလးငယ္ ေလး တစ္ေယာက္လုိ ငုိေၾကြးေနေလသည္။ ကုိကုိ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါႏွင့္ ပုုဆုိးေျပးယူရသည္။ ညီညီက ေရခ်ဳိးကန္ ထဲတြင္ တစ္ကုိယ္လုံးတုန္ရီစြာျဖင့္ ေအာ္ငို၍သာေနေလသည္။ ေအးလြန္း၍ ေမးေတြလည္း ရုိက္ေနျပီ...။ ေျခ ေတြ လက္ေတြ လည္း ပဲၾကီးေရလုိက္ေနသည္။ လက္ေပၚမွ အေရျပားတခ်ဳိ ့လည္းရိျပီး အသားနီေတြ လန္ေနျပီ။

“ကုိကုိ ... ဟီးဟီး ....ငါ့ကုိ ကယ္ပါဦး ....အီး ဟီး .....ညီညီ့ကုိ ကယ္ပါဦး ကုုိကုိ ရယ္ အား ...............ဟီး..ဟီး....”

“ေအးပါညီ ကုိကုိ ရွိတယ္ေလ လာလာ အားမငယ္နဲ ့ညီ .... ေနာ္ ေအးလာလာ .....”ညီညီ့ကုိ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါျဖင့္ ေထြးကာ ကုိုကုိ ဆြဲထူလုိက္သည္။ ညီညီ့တစ္ကုိယ္လုံး ေအးစက္ေပ်ာ့ေခြလွ်က္ရွိ၏။

“ပုိးေတြ ပုိးေတြ ငါ့တစ္ကုိယ္လုံးမွာ....ငါေသေတာ့မွာ ငါေသေတာ့မွာ ကုိကုိရ ...ဟီး ”

“မေသပါဘူး မေသရပါဘူး .... ဘာလုိ ့ေသရမွာလဲ .... ခုမရွိေတာ့ဘူးေလ ကုန္သြားျပီေလ ေနာ္ သန္ ့သြားျပီ သန္ ့သြားျပီ ...လာလာ ညီေလး ေအးေအးပါကြာ မငုိနဲ ့ေနာ္ ....”

ညီညီကုိ ကုိကို ေပြ ့ခ်ီလိုက္ရသည္။ ညီညီ့၏ ရွုိက္ငင္ တုန္ခါမွုသည္ ကုိကုိ ့ရင္ကုိ ပင္ကူးစက္လာသည္။ အန္ ကယ္ ဦးေဇာ္ဝင္းေျပာျပေသာ စကားသံကုိျပန္လည္ေၾကာင္းေယာင္လာျပန္သည္။

“သူ တုိ ့စိတ္ထဲမွာ ပစၥည္းတစ္ခုခုကုိ လက္နဲ ့ကိုင္လုိက္ရင္ ပုိးမႊားေတြ နဲ ့ထိေတြ ့မယ္။ ဒါေတြကုိ ေဆးေၾကာမ ျပစ္ရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္ တစ္ခုခု ဆုိးဆုိးရြားျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ဆုိတဲ့အေတြးက ထပ္ျပန္တလဲလဲျဖစ္ေနတယ္ .... ဒါေၾကာင့္ သူတုိ ့ဟာ လက္ကုိ တစ္ေန ့မွာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေဆးေနၾကရတာ ....။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အသန္ ့ၾကဳိက္လုိ ့လက္ေဆးသလုိ မ်ဳိးမဟုတ္ဘူးကြ ကုိကုိ ရ ....။ သူ တုိ ့ေခါင္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာေျပာေနတာ တြန္းအားေပးေနသလုိ ခံစားေနရတာ။ မေဆးပဲ မေန ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေနတာ ...။ အဲဒါကုိ Obsession လုိ ့ေခၚတယ္ကြ ....။ သနားစရာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက ဒီအေတြးေတြဟာ မမွန္ဘူး သဘာဝ မ က်ဘူးဆုိတာ သူတုိ ့သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ ့ဘယ္လုိမွ အဲဒီေဆးေၾကာတာေတြကုိ ရပ္တန္ ့လုိ ့မရဘူး .... ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ေန ့ကုိ အၾကိမ္ေပါင္း ရာနဲ ့ခ်ီျပီး သူတုိ ့လက္ကုိ ေဆးေနၾကရတာေပါ့ ....”

ညီညီ့ကုိ အိပ္ယာေပၚသုိ ့လွဲေလ်ာင္းေစလုိက္သည္။ ညီညီက တအီအီ ငုိေၾကြးေနေလသည္။ “ကုိကုိ ငါ ဒီလုိ ျဖစ္ တာ ဘယ္သူ မွမေျပာပါနဲ ့ကြာ ေနာ္ ... ငါ ...ငါ ေၾကာက္တယ္ ရွက္လုိ ့ပါကြာ ..... ငါ အားဟား ......ငါ ရူးေန ျပီထင္ ပါတယ္ ....ဟီးဟီး”

“ ငါက ဘယ္သူ ့ကုိေျပာရမွာလဲ ....ေပါက္ေပါက္ရွာရွာကြာ မင္းမရူးပါဘူး ညီညီရာ .... ေနာ္ ညီညီ မငုိနဲ ့မငုိနဲ ့.... ကုိကုိလည္းေဘးနားမွာရွိတယ္ မေၾကာက္နဲ ့ေနာ္ ..”

ညီညီတစ္ကုိယ္လုံးကုိ ေစာင္ျခဳံေပးျပီး ေခါင္းကို ေရေျခာက္ ေအာင္ သုတ္ ေပးေနရင္းက ညီညီ့ကုိ အားေပးေန ရသည္။ ညီညီ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ မ်ားစြာေသာ ဆပ္ျပာဆီ ဘူးမ်ားကုိ ကုိကုိ ေတြ ့လုိက္ရသည္။ ထုိဘူးမ်ား၏ ႏွုတ္သီးသဏၭာန္ ေခါင္းေလးမ်ားက ကုတင္ဘက္သို ့လွည့္ကာ တညီတညာတည္း စီထားသည္။ အခန္းနံရံကုိ ကပ္၍စီထားေသာ ဆပ္ျပာဆီဘူးမ်ားမွာ တစ္ရာလား ႏွစ္ရာလား ကုိကုိ မေရတြက္လုိက္ႏိုင္ပါ။ ဒီဆပ္ျပာဘူးေတြ ၾကည့္ျပီး တစ္ေန ့တစ္ေန ့ညီညီ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မွ် လက္ေဆး ေန သည္ကုိ ကုိကုိေတြးၾကည့္မိသည္။ အန္ကယ္ဦး ေဇာ္ဝင္းေျပာသလုိ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိေနမည္သာျဖစ္သည္။ ညီညီ အခန္းထဲမွ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ စာ အုပ္မ်ားကို သပ္ရပ္စြာစီထားသည္။

မီးအုပ္ေဆာင္း ကြန္ပ်ဴတာ အရာအားလုံးသပ္ရပ္သန္ ့ရွင္းေနသည္။ ပြင့္ဟေနေသာ ဘီဒုိထဲတြင္အက်ီ ၤမ်ားခ်ိတ္ ထားေသာ အက်ီ ၤခ်ိတ္မ်ားမွာလည္း တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု အကြာေဝးတူညီစြာစနစ္တက်ရွိေနသည္။ ညီညီ့ အခန္းထဲ မွ ရွိသမွ် ပစၥည္းမ်ားအားလုံး သည္ ေနသားတက်ရွိေနေသာ္လည္း ပုံမွန္မဟုတ္ေပ။ အားလုံးက တိက်ေသာ အ ကြာအေဝး ျဖင့္စနစ္က်လြန္းစြာ ညွိထားသလုိျဖစ္ေနသည္။ ဒါကုိ ယခုေတာ့ ကုိကုိ နားလည္ေနျပီျဖစ္သည္။

“သူ တုိ ့စိတ္ထဲမွာ အရာဝတၱဳေတြ နည္းနည္းကေလး မညီမညာျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ အတင္းကုိ မညီ ညီေအာင္ လုိက္ညွိ ေတာ့တာကြ ...။ ခုနေျပာသလိုေပါ့ဒါေတြကုိ မညွိရင္ တစ္ခုခု ဆုိးဆုိးဝါးဝါးျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ ့သူတုိ ့ထင္ ေနတာ။ တစ္ခ်ဳိ ့က်ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ဓားနဲ ့ေထာက္ျပီး ေသနတ္နဲ ့ခ်ိန္ျပီး လုပ္ခုိင္းေနတယ္ လုိ ့ထင္ေနတာ။ သူ တုိ ့ဟာ မညီညာတဲ့အရာေတြကုိ ညွိေနရင္းနဲ ့ထိတ္လန္ ့ေၾကာက္ရြံ ့ေနၾကရတယ္....။ ဒါကုိ လည္း အဓိပၸါယ္မရိွ ဘူး ဆုိတာ သိေပမယ့္ သူတုိ ့ဘယ္လုိ မွ ရပ္တန္ ့လုိမရဘူး .....။ အဲလုိ ရပ္တန္ ့လုိ ့မရတဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ Compulsion လုိ ့ေခၚတယ္ ....။”

ညီညီ အနည္းငယ္ ျငိမ္သြားသည္။
“ကုိကုိ ငါ ေဆးမသုံးပါဘူးကြာ ငါ .... ရွက္လည္းရွက္တယ္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္ ... မင္းငါ့ကုိ ရူးေနျပီလုိ ့ထင္ေနျပီလား ....ဟင္ ကုိကို .... ဒီအဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ အေတြးေတြကုိ မေတြးဖုိ ့ ငါဘယ္ေလာက္ ၾကဳိးစားျပီး ေမ့ပစ္ ေမ့ပစ္ ဘယ္လုိမွ ေမ့ေျဖာက္ပစ္လုိ ့မရလုိ ့ပါကြာ .... ငါ.... လူေတြနဲ ့ေနလုိ ့မရေတာ့ ဘူး ....အင့္ ..ငါ ဘဝေတာ့ ဆုံးျပီထင္ပါတယ္ .....ကုိကုိရယ္ ဟီးဟီး .... ”

“မရူးပါဘူး ညီညီရယ္ မင္းဘာေတြ ခံစားေနရလဲ ... ကုိကုိ ကုိေျပာေလ မင္းနားမွာ ကုိကုိ ရွိတယ္ ေျပာလုိက္ မင္းရင္ထဲ ေပါ့သြားေအာင္ ေျပာလုိက္ေနာ္....”

“ေမေမ ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ... ေမေမ့ကုိ သတိရလုိက္တာကြာ .....”

“ေအာ္ ..... ညီညီ ရယ္...........”

“တစ္ခ်ဳိ ့ပညာရွင္ေတြက ဒီေရာဂါဟာ ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လုိ ့စာေတြထဲေတာ့ေျပာတယ္ .... ငါ့အထင္ မမဆုံး သြားတာ ေကာင္ေလး အေတာ္ ထိခုိက္သြားတယ္ထင္တယ္ကြ .... ဒါဟာ အျဖစ္ႏိုင္ဆုံးပဲ က ေလးက အေမကုိ တအားတြယ္တာတယ္ မလား..... ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ေတြမွာ မိသားစုကြဲၾကျပဲၾကတဲ့ ျပႆနာ ေတြ၊ မိဘေတြ ေသဆုံးသြားတာေတြ၊ သူတုိ ့နဲ ့သိပ္ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္တဲ့ သူေတြနဲ ့ ေဝးကြာသြားရလုိ ့နာက်င္ ေၾက ကြဲၾကရတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လုိ ့ဆုိၾကတယ္ကြ။ တစ္ခ်ဳိ ့ကလည္း ဒီလုိ အေၾကာင္းအရင္းေတြ မရွိပဲ ျဖစ္ၾက တယ္လုိ ့လည္း ေျပာၾကျပန္တယ္ ....သူတုိ ့ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ Serotonin ဆုိတဲ ့ဓါတ္တစ္မ်ဳိး က ေမာက္ကမ ျဖစ္တာေၾကာင့္လုိ ့လည္းဆုိၾကတယ္ ... တိတိ က်က်ေတာ့ မသိၾကေသး ဘူးေပါ့ကြာ ”

ညီညီက တစ္ကုိယ္တည္း ေျပာေနသလုိ တုိးတုိးကေလး ေျပာေနသည္။ ညီညီ့နဖူးမွ ဆံပင္မ်ားကုိ ဖယ္ရွားေပး ရင္း ကုိကုိ ညီညီ့ စကားမ်ားကုိ နာက်င္စြာနားေထာင္ေနမိသည္။

“ငါ ညဘက္အိပ္လုိ ့မရဘူးကုိကို .... ငါအိမ္တံခါးေတြ ပိတ္ထားရဲ ့လား မီးဖုိေတြပိတ္ထားရဲ ့လားလုိ ့ငါပူပင္ ေနရ တာ၊ ငါျမဲထစစ္ေနရတယ္ ....။ ငါကုိယ္တုိင္ တံခါးကုိ ေသခ်ာပိတ္ထားတယ္ဆုိတာ ငါသိပါတယ္ကြာ ။ ဒါေပမယ့္ ငါမစစ္ လုိ ့ရဘူး။ မစစ္ဘဲ မေန ႏိုင္ဘူး ကုိကုိရာ .....။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္လာျပီး ငါ့ကုိ ဒုကၡေပးမွာကုိ ေၾကာက္ေနရတယ္။ ငါအိမ္က ထြက္သြားရင္ အိမ္မွာတစ္ခုခု ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ ့ငါထင္ေနတာ ... ျပီးေတာ့ လူေတြ နဲ ့ေတြ ့ရင္ သူတုိ ့ဆီကေရာဂါပုိးေတြငါ့ဆီကုိ ကူးလာမွာေလ .... ငါ .... ငါ ေက်ာင္းေတာင္ မသြား ႏိုင္ေတာ့ဘူး ..... ငါသိပ္စိတ္ဆင္းရဲတာပဲ ... ငါေသသြားရင္ေကာင္းမယ္ ကုိကုိရာေနာ္ ....ငါေသသြားရင္ေကာင္းမယ္ ....”

“ဟာ ညီညီ ကလည္း နမိတ္မရွိ နမာမရွိေတြ မေျပာစမ္းနဲ ့ ...... ငါ အန္ကယ္ေဇာ္ဝင္းဆီသြားခဲ့ျပီ စိတ္မပူနဲ ့ ...ဒါကုသလုိ ့ရတယ္တဲ့ကြ ...ေနာ္ .... ညီေလး မင္းဘာမွမျဖစ္ဘူး ကုိကို တစ္ေယာက္လုံး မင္းနားမွာရွိပါတယ္ ..... အဲလို မေတြးေကာင္းတာေတြ မေတြး ရဘူး ေနာ္ .... မင္းမေသရဘူးဟုတ္လား ....ညီညီ”

ညီညီက မ်က္ႏွာၾကက္ကုိ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာေမာ့ၾကည့္ရင္း ျငိမ္သက္ေနသည္။ သူ ခံစားေနရတာေတြကုိ ကုိကုိ ့ကုိ ေျပာျပဖုိ ့ဆုံးျဖတ္လုိက္ဟန္တူေလသည္။ ဒီ့မတုိင္ခင္က ညီညီ ဘယ္ေလာက္ထိ ပင္းပန္းဆင္းရဲေနလုိက္မလဲ။ သူ သာ ရန္ကုန္ ဆင္းမလာျဖစ္ခဲ့ရင္ ညီညီသာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ ....ကုိကုိ ဆက္မေတြးရဲေတာ့.....။ ညီညီကုိ ပစ္ထားခဲ့မိတဲ့ သူ သာလွ်င္အျပစ္ရိွသည္ဟု ခံစားလာရသည္။ ေမေမ ဆုံးကတည္းက ညီညီ ဘယ္ေလာက္ အ ထီးက်န္ ေနခဲ့ မလဲ။ သူ အိမ္ေထာင္က်ျပီးေနာက္ပုိင္း ညီညီ့ကုိ ဂရုမစုိက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ လြန္စြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေလသည္။

“ဒီေရာဂါရဲ ့ အစြယ္အပြားေတြ က အေတာ္မ်ားတယ္ကြ .... ညဘက္ အိမ္တံခါးေတြ မီးခလုပ္ေတြ အၾကိမ္ ေပါင္း မ်ားစြာ ထထ စစ္ေဆးတာ၊ ေျခသံေတြ လုိက္ေရတြက္တာ၊ စကားလုံးေတြ လုိက္ေရတြက္တာ၊ နံပါတ္ေတြနဲ ့ပတ္ သက္ ျပီး အၾကိမ္ေတြနဲ ့ပတ္သက္ျပီး အစြဲအလန္းျဖစ္တာ ... ဥပမာကြာ ေလးဂဏန္းက မေကာင္းဘူးလုိ ့သူ ထင္ တယ္ သူ တံခါးကုိ ေလးခါစစ္ျပီးရင္ ေလးဂဏန္းကမေကာင္းဘူးလုိ ့သူယူဆေတာ့ ငါးခါျပည့္ေအာင္ ထစစ္တယ္ အဲဒါမ်ဳိးေပါ့ တုိ ့အတြက္ကေတာ့ ဒါဟာ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးေပါ့ကြာ ဒါေပမယ့္ .... သူတုိ ့အတြက္က ဒါဟာ ေလးနက္ ေနမယ္။ ဒီလုိမွမလုပ္ရင္ မေကာင္းတာတစ္ခုခု ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ ့သူတုိ ့ထင္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိးဂဏန္း ေရာက္မွ ကုိးၾကိမ္ေရာက္မွ စိတ္ထဲ ေနသာသြားတာမ်ဳိးေပါ့ ... မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ သူ ့ကုိ ေျပာသမွ် စ ကားလုံးေတြကုိ စိတ္ထဲက လုိက္ေရတြက္ေနရတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ဒုကၡဘယ္ေလာက္ၾကီးလိမ့္မလဲ .... သူတုိ ့စာသင္ဖုိ ့လည္း အခက္အခဲျဖစ္လာတယ္ လူေတြကုိလည္း ေရွာင္ရွားလာတယ္ေပါ့ကြာ ....”

ညီညီေျပာသမွ် အေၾကာင္းအရာေတြကုိ နားေထာင္လုိက္ အန္ကယ္ေဇာ္ဝင္းက သူ ့အားရွင္းျပလုိက္ေသာ ညီညီ့ ေရာဂါႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ၾကားေယာင္လုိက္ျဖင့္ ကုိကုိ အေတာ္ၾကီးတုန္လွုပ္ေနမိသည္။ အခ်ိန္မွီသာ သူ မသိခဲ့လွ်င္ မကုသႏိုင္ခဲ့ရင္ ......ညီညီ ဘဝေရတိမ္နစ္ရမည္သာျဖစ္သည္။ ညီညီသည္ အလြန္ သနားစရာေကာင္းေသာ ေရာဂါေဝဒနာ သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္လုိ ့ေနသည္။ ညီညီ့ကုိ ေဆးသမားဟု ထင္ခဲ့မိ သည့္ အတြက္ ကိုကို အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ေၾကာက္ရြံ ့ထိတ္လန္ ့ေနေသာ ညီညီ့ကုိ လက္ဖက္ ေရဆုိင္ သုိ ့အတင္းေခၚသြားခဲ့မိသည္။ ငါ မသိလုိ ့ပါ ညီေလးရယ္ ဟု ကုိကုိ စိတ္ထဲမွ ေတာင္းပန္ေနမိသည္။

“ငါဒီ အိပ္မက္ဆုိးေတြက ႏိုးခ်င္လွပါျပီ ကိုကိုရာ ...။ ငါ ပင္ပန္းလွျပီ .... ငါေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္လုိက္တာ .....။ သူ ငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အတူ သာမန္လူတစ္ေတြလုိ ေနခ်င္လုိက္တာ....။ ဒီမွာၾကည့္စမ္း ငါ့လက္ေတြ .... ေရေတြဆပ္ျပာ
ေတြစားထားတာေလ။ ခဏခဏ မင္းေမးေနတာေလ ....။ ငါေျခေထာက္နဲ ့ တံခါးေတြကုိ ဖြင့္ဖုိ ့ပိတ္ဖုိ ့ၾကိဳးစား တာအဲဒါေၾကာင့္ ပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ ကုိကုိရယ္ မထူးပါဘူးကြာ။ ငါရပ္လုိ ့မရဘူး .... တစ္ေန ့လုံး လက္ေဆးလုိက္ ဒီျပန္ ့က်ဲေနတာ ေတြလုိက္စီလုိက္ ညညဆုိ လည္း တံခါးေတြ မီးခလုပ္ေတြထစစ္လုိက္ နဲ ့ ....မင္း သိလား ... ငါ တစ္ေန ့ကုိ အခါ တစ္ရာေက်ာ္တယ္ .... လက္ေဆးတာ အခါတစ္ရာေက်ာ္တယ္ ကုိကုိရဲ ့ ...... ဒါေပ မယ့္ကြာ ငါ့လက္ေတြ က သန္ ့မလာပါဘူး ....။ ငါ မေၾကာက္ဘဲ မေတြးဘဲ သူတုိ ့အသံေတြ မၾကားရဘဲ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးက တစ္ေန ့မွာ နည္းနည္းေလးပဲရွိတယ္ ..... ဟင္း ...စိတ္ညစ္လိုက္တာကြာ .....စိတ္ဆင္းရဲဖုိ ့ေကာင္း လုိက္တာ......”

ညီညီ့၏ စကားေတြေၾကာင့္ ကုိကုိ ညီညီ့ကုိ သနားျခင္းၾကီးစြာျဖစ္မိသည္။ လူမွန္းသူမွန္း မသိေအာင္ျဖစ္ ေနတာ လည္း မဟုတ္။ သူ ကုိယ္တုိင္သိေနရဲ ့သားနဲ ့ ထိတ္လန္ ့ေၾကာက္ရြံ ့စြာ မက္ေနရေသာ အိပ္မက္ဆုိးေတြသည္ အဘယ္မွ် သူ ့ကုိပန္းဆင္းရဲ ေစလုိက္မလဲ။

“ဒီေရာဂါကုိ Obsessive Compulsive Disorder လုိ ့ေခၚတယ္ သူတုိ ့ေတြးေနတဲ့ သူတုိ ့ၾကားေနတဲ့ အရာ ေတြ ဟာ Obsession ေပါ့။ မလုပ္ဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ ့ကုိတုိက္တြန္းေနတဲ ့ေတြးေတြေပါ့ ... အဲတာ ေတြ ရဲ ့တုိက္ တြန္းမွုကို ထလုပ္တာကုိ Compulsion လုိ ့ေခၚတယ္ ... စိတ္ေရာဂါတစ္မ်ဳိးေပါ့ကြာ အေမရိကား မွာ လူ ငယ္ေလး ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္လုိ ့ ေျပာၾကတယ္။ ဆုိလုိတာကကြာ ျပင္းထန္မွု ဆုိးရြားမွု ျခင္း ေတာ့ မတူဘူးေပါ့ ...။ နည္းနည္းေပါ့တဲ့သူ နည္းနည္းဆုိးတဲ့သူရယ္ေတာ့ကြာတာေပါ့။ သူ တုိ ့ႏိုင္ငံမွာ လူ ငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်းဟာ ဒီေရာဂါကုိ ခံစားေနၾကရတယ္။.... လူပ်ဳိ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္စအခ်ိန္ေတြမွာ အျဖစ္မ်ား တယ္ကြ အသက္ၾကီးတဲ့လူေတြမွာလည္း ျဖစ္တာေပါ့ကြာ။ တစ္ခ်ဳိ ့ကမာၻေက်ာ္ နာမည္ၾကီးပုဂၢဳိလ္ေတြေတာင္ ဒီလုိ ေရာဂါမ်ဳိးရွိ တယ္လုိ ့ေျပာသံေတြၾကားရတယ္..... ကုသလုိ ့ရပါတယ္ ....မင္းတအားၾကီးေတာ့ စိတ္မပူနဲ ့။ င့ါ မိတ္ေဆြ (Psychiatrist) စိတ္က်န္းမာေရး အထူးကုဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ ့ကုိ ငါအက်ဳိး အ ေၾကာင္း ေျပာျပ ထားမယ္ေလ ဟုတ္လား။ မင္းက ညီညီ့ကုိ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ျပီး ဆရာဝန္ျပဖုိ ့ စည္းရုံးထား။ နားဝင္ ေအာင္ ေခ်ာ့ျပီးေျပာထား ။ မင္းကလည္း စိတ္ရွည္မွျဖစ္မယ္။ အေျခအေနထူးျခားတာရွိရင္ ငါ့ဆီခ်က္ခ်င္းဖုန္း ဆက္ ....။ Depression သိပ္ဆုိးလာရင္ေတာ့ Suicide လုပ္တာ ဘာညာျဖစ္မွာေတာ့ စုိးရတယ္။ မင္းရွိေနလုိ ့ ေတာ္ေသးတယ္။ သူ ့ကုိ တစ္ေယာက္တည္း မထားနဲ ့ .... သတိထားေပါ့ ။ ငါ ညေန အျပန္ အိမ္ဝင္ခဲ့မယ္ ဟုတ္ျပီ လား .... ေအးကြာ င့ါတူေလး ကံဆုိးပါတယ္ကြာ ..... ”

ညီညီ စကားေျပာရင္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ျပာလဲ့လဲ့ျဖစ္ေနေသာ ညီညီမ်က္ႏွာေလး ျပန္ေသြးေရာင္သန္း လာသည္။ မ်က္တြင္းေလးေတြ ခ်ဳိင့္ေနေသာ ညီညီ့ကုိ ၾကည့္ျပီး ကုိကုိ မ်က္ရည္က်ရပါသည္။ ကုလုိ ့ရလုိ ့ေတာ္ ေသးတာ ေပါ့ညီညီရယ္ဟု စိတ္ထဲေရရြတ္လုိက္မိသည္။ ညီညီ့ရဲ ့စိတ္က်ေရာဂါဟာ Suicide လုပ္ရေလာက္ ေအာင္ ျပင္းထန္ဆုိးဝါးေနမေန ေတာ့ ကုိကုိ မသိေပ။ သုိ ့ေသာ္ ညီညီ့ ခံစားမွုေတြသည္ အလြန္တရာ ျပင္းထန္ နာက်င္ေနျပီဆုိတာကုိေတာ့ ကုိကုိ ခံစားသိရွိ ေနမိသည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီငယ္ေလး နားမွ သူ ထြက္သြား၍ မျဖစ္ေတာ့ .... ။

ညီညာေသာ ျပန္ ့က်ဲ မွုေတြၾကားက ညီညီ .... သန္ ့ရွင္းေနတဲ ့ညစ္ေထးမွုမ်ားၾကားက ညီညီ ... လုံျခဳံေပမယ့္ စိတ္ မခ်မွုမ်ားနဲ ့ညီညီ .... ညီညီ ရယ္။ ..... ႏိုးေနရက္ နဲ ့ မက္ေနရတဲ့ အိပ္မက္ဆုိးေတြကေန တပည့္ေတာ္ရဲ ့ညီ ေလး လြန္ေျမာက္ပါေစဘုရား ...... ညီေလးရဲ ့နာက်င္မွုေတြေလ်ာ့ပါးပါေစေတာ့ ..... ဝဋ္ေၾကြးေတြ ရွိခဲ့ရင္ လည္း ေၾက ပါေစေတာ့ ..... ညီညီ ..... ကံဆုိး လုိက္တဲ့ ညီေလးရယ္ .....။ ကုိကုိ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ညီညီ့ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ ရင္း မ်က္ရည္ေတြၾကားက တုိးတုိးေရ ရြတ္ေနမိသည္။ အခု အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာအိပ္မက္ဆုိးမွ မမက္ဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေပ်ာ္ ႏိုင္ပါေစ .... ညီညီရာ....။

**************

ဒီဇာတ္သိမ္းပုိင္းေလးကုိ ျပင္ဆင္ရတာေတြ နည္းနည္းမ်ားေနလုိ ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ စာဖတ္သူေမာင္ႏွမမ်ား ကုိ အႏူးညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ..... သုံးပုိင္းပုိင္းဖုိ ့ရည္ရြယ္ထားေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြ ကုိ အားနာလုိ ့ တစ္ခါတည္း ဇာတ္သိမ္းလုိက္ပါတယ္ .....။ စာရွည္သြားလုိ ့ထပ္ျပီးအားနာမိပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ..... :D

စာဖတ္လည္လာ မိတ္သဟာ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ျမဲပါေစ ....
ရန္ကုန္သား

30 comments:

Chitpalonelay said...

အဲ့ စာလုပ္ေနလို႔ ေနာက္က်သြားတယ္မွတ္တာ တစ္ဟ အဟိ ယူလုိက္ဦးမယ္။ ဖတ္တာ တဝက္ေရာက္မွ သတိယတယ္ အဟိ
ခင္မင္လွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး

Chitpalonelay said...

ဟယ္ ဒါဗဟုသုတပဲေနာ္ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ညီညီ့လိုပဲ ထိုင္မရထမရျဖစ္ေနတာဗ်ဳိ႕။ ရင္ကုိတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပီလည္းေပါ့ ဒီလိုဒီပရက္ရွင္ဝင္တာ အဲ့ေလာက္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလိမ့္မယ္ မထင္ဘူးဗ်။
ဟူးးးးးးးးးးးးး သတိထားမွ။ ေက်းဇူးဗ်ဳိ႕။ ျမန္ျမန္တင္ေပးလို႔ မတင္ေပးရင္လည္း အိမ္မီးနဲ႔လာရႈိ႕မလို႔ အဟိ အဲ့လို မိုက္တာ။
ခင္မင္ေလးစား အားက်လွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး

Chitpalonelay said...

ျပန္ပီ တာ့တာ မျပန္ခင္ တတိယ ပါယူသြားတယ္။ အခုရင္ထဲမွာ တခုခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုလို႔ရသြားလား ဘယ္လိုလည္းနဲ႔ ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး။ ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔ညီရယ္ အဟိ
ခင္မင္လွ်က္
ညီမေလး ပါးလံုး

ျမတ္ႏိုး said...

ေတာ္ေသးတယ္..ကိုကို အခ်ိန္မီသိသြားလို့..

ဖတ္ရင္းနဲ့ ေမ်ာသြားတာ..

စာေရးသိပ္ေတာ္တာပဲ

Angel Shaper said...

ညီညီ ျပန္ေကာင္းသြားတယ္မို့လား ဟင္။
ရေကာက္လာေျပာဦး။
ဖတ္လို့ေကာင္းလိုက္တာဟယ္။

ရင္ရဲ ႔ရုိးရာ said...

အားးး ဇာတ္လမ္းကဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းဘာျဖစ္မလဲ ဘာျဖစ္မလဲနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းပုိင္းၿပီးေတာ့မွ ဟ ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲဟ ဆုိၿပီးသိခ်င္လာျပန္ေရာ အရင္က လင့္မယူလုိက္မိဘူး ယူလုိက္တယ္ထင္တာ ပထမပုိင္းျပန္ဖတ္လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ ေနာ့ း)

ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ said...

ရန္ကုန္သားရယ္ ဖတ္ၿပီးေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အဲဒီလိုမ်ိဳးေရာဂါကို တကယ္နားလည္တဲ႔ ဆရာဝန္မ်ိဳးရွိလားဟင္။ တို႔အစ္ကို တေယာက္ကို ျပခ်င္တယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါလကၡဏာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တူတယ္။ ဆရာဝန္သိရင္ေျပာျပေပးလို႔ရမလား။ ခုလဲ သူတို႔ ဆရာဝန္နဲ႔ ျပေနၾကပါတယ္။

ရြက္လြင့္ျခင္း said...

စိတ္ဝင္စားဖို ့ ေကာင္းေအာင္ေရးတက္ပါ့
ေဆးပညာ အသိလည္း ရသြားပါတယ္ဗ်ာ
အဲလိုမ်ိဳးေလးေတြကို ေစာင့္ေနမယ္
း)

ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္း said...

Depression Depression ေၾကာက္ဖို ့ေကာင္းတယ္ေနာ္
တေယာက္ထဲေနရင္ပိုဆိုးတယ္

Depression ဝင္ခ်င္တယ္ထင္ရင္
သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေခၚ ေလွ်ာက္သြား စိတ္ညစ္တာေတြ ေၿပာလိုက္ရင္ နည္းနည္းသက္သာမယ္။

မဆုမြန္ said...

စာေလးကိုဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ..တစ္ေယာက္တည္း ေနတာ ၾကာတဲ့သူေတြမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္လဲျဖစ္နိုင္တယ္ အရာရာကုိ စိတ္မခ်တာေလ...
ျပန္ေကာင္းတယ္ ဟုတ္လား

စိမ္း... said...

ေအာင္မေလး ဒုကၡပါပဲ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ အရွိန္မထိန္းႏုိင္ဘူး... အဆံုးထိပါသြားတယ္... ေနာက္က်ကုန္ပါၿပီ... သြားေတာ့မယ္ သိလား

rose of sharon said...

လာဖတ္သြားတယ္.... စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔

ၾကယ္ကေလးခ်စ္သူ said...

ေန႕ တိုင္းလာေစာင့္ဖတ္တယ္ သိလား ၊
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၊ ၃ပိုင္းမခြဲလိုက္လို႕ ။

ကာရံဆူး said...

အယ္ စာဖတ္ေနတုန္း ၾကည့္ေတာ့ ကြန္မန္ ့က ၇ေရာက္ေနၿပီ..စာလဲ ဖတ္ၿပီးေရာ ၁၄ ျဖစ္သြားတယ္... အဲ့လို ေရာဂါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္တာ ခုမွ သိရတယ္... ေအာ္ စိတ္ဓါတ္က လူေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးတာပဲေနာ္...ေက်းဇူးပါ... ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီးရသြားၿပီ...အဲ့ ကိုရန္ကုန္ကေတာ့ အေၾကြးဆပ္သြားၿပီ...ကာရံပဲ က်န္ေတာ့တယ္...ျမန္ျမန္ေရးမွ..ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္အိမ္လာေအာ္ ေနဦးမယ္..

ေမေလး said...

ဟူးးး ေတာ္ေသးတာေပါ႔
အခ်ိန္မွီသိလုိ႔ေနာ္
ပထမပိုင္းတုန္းက မအားလုိ႔မဖတ္ၿဖစ္တာ
ခုမွလာဖတ္တာ အေတာ္ဘဲၿဖစ္သြားတယ္
စာေရးေကာင္းတယ္ သယ္ရင္း

poemflower said...

ေကာင္းတယ္ဗိ်ဳ႕ ေဆးပညာဗဟုသုတေရာ ရသေရာေပးတဲ့ပို႕စ္ေလးပါ ေက်းဇူး ကိုရန္ကုန္သား ျမန္၂သိမ္းေပးလို႕ :P

ကိုလူေထြး said...

ဒါဟာစိတ္ေရာဂါတမ်ိဳးလို႕ေတာ့ တြက္မထားမိဘူးညီေရ...

ဒီစာကလည္း ေရွ႕ကေျပာသြားတဲ့ ပိုစ့္ေတြနဲ႕ ဆက္စပ္ေနတယ္ေနာ္... မမ ဆံုးတာတို႕.. မိသားစု ကြဲသြားရတာတို႕...

ဒီအျဖစ္ေတြ ညီ့ဘဝမွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ အကိုတကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး...

ေၾသာ္... ေလာကဓံ လို႕ပဲ ညည္းမိေတာ့မလားမသိ...


အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြာ
ကိုလူေထြး

အေနာ္ said...

အရမ္းအသန္႔အျပန္႔ႀကဳိက္တဲ့သူေတြကုိ ေတြ႕ဖူးတယ္
တစ္ခုခုဆုိ လက္ကုိပဲ အၿမဲတမ္းေဆးေနတာေလ
ဒါေပမဲ့ ဒါကုိ စိတ္ေရာဂါတစ္မ်ဳိးလုိ႔ေတာ့ သိတယ္
တကယ္ေရာဂါခံစားေနရတယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္မိဘူး
ဒါေပမဲ့ ေဂါက္ေနတယ္ ေၾကာင္ေနတယ္ေပါ့ အဲ့လုိမ်ဳိးပဲ ထင္မိတယ္ အခုမွပဲ သိေတာ့တယ္ သနားပါတယ္ေနာ္
လူတစ္ကုိယ္ စိတ္တစ္မ်ဳိးလုိ႔ေတာ့ ၾကားဖူးတယ္
စိတ္က က်န္းမာေရးအတြက္ အဓိကက်တယ္ေနာ္
သနားပါတယ္ ညီညီ့ကုိ စဖတ္ကတည္းက သူ႕ကုိ သနားမိတယ္ :(

ေန႕အိပ္မက္ said...

ေတာ္ေတာ္ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္.. ေန႕အိပ္မက္ကစိတ္ပညာနဲ႕႔ပတ္သက္တာေတြ နကန္းတစ္လုံးမွမသိေပမဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေတာ႕စိတ္၀င္စားတယ္....
ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္မိပါတယ္..

JJ said...

ေက်းဇူးရွင္ရယ္၊ ေက်းဇူးၾကီးပါေပ့။ ပို့စ္ကုိေမွ်ာ္ရတာ လည္ပင္းေတာင္ ေညာင္ေရအုိးျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါဧ။္။

jr.lwinoo said...

ဒီလိုစာေတြ မဂၢဇင္းတစ္ခုခုမွာ ပါေစခ်င္တယ္။
ပို႔ပါလား ေမာင္ငယ္ေရ။ း)

သက္တန္႔ခ်ိဳ said...

အင္းေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ္...ဘာမွမၿဖစ္လို႔...စာအုပ္တိုက္
ေတြပို႔ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ...အားလံုးေရြးၾကမွာပါ...စာအေရးသားနဲ႔ ကြန္႔ၿမဴးႏိုင္တဲ့ ဥာဏ္က အံ့ၾသေလာက္ပါတယ္ဗ်ာ....ေက်းဇူးပါေနာ္..ဇတ္လမ္းေကာင္းေလးတစ္ခုဖတ္လိုက္ရလို႔...

ဝက္ဝံေလး said...

ရန္ကုန္သားေရ အားလံုးေျပာသလုိပဲ မဂၢဇင္းတုိက္ပုိ႔ပါလားဟင္ အရမ္းေကာင္းတာပဲ ေရးတာ

အခုေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တယ္ ဇာတ္သိမ္းဆုိတာနဲ႕ လာဖတ္တာ အရမ္းသိခ်င္လုိ႕ ဒါနဲ႔ ေဆးပညာအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္သိတယ္ေနာ္ ဆရာဝန္လားလို႕ ေမးထားတာ မေျပာဘူးေနာ္ ရန္ကုန္သား

ျပန္ေတာ႕မယ္ ဖတ္ရတာ နဲ႕ ဗုိက္ေတာင္ ဆာလာျပီ ဘုိင္တာ႔တာ

သံလြင္ HeRo said...

အခုအိမ္ျပန္ေရာက္မွပဲေအးေအးေဆးေဆး
လာဖတ္တယ္ဗ်ာ...ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္လိုက္တာဗ်ာ
ဖတ္ရတာအရမ္းကိုအရသာရွိတယ္
ဗဟုသုတလည္းတိုးသလို ညီညီ့နဲ့ပတ္သက္တဲ့
အေၾကာင္းေတြကိုသိရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ေတာင္ သူ့လိုျဖစ္ေနသလားလို့ေတာင္
သံသယဝင္လာျပီ။ ကိုရန္ၾကီး ေျပာတဲ့ေရာဂါ
ရဲ့အစြယ္ပြားေလးေတြလည္း တစ္ခါတစ္ေလ
က်ေနာ္ျဖစ္တတ္လို့ပါ...ေနာင္သတိထားမွပဲ
ေက်းဇူးဗ်

မယ္႔ကိုး said...

ပညာေပးနဲ႔ ရသကို တြဲေရးထားတာ အပိုအလိုမရွိဘဲ နည္းပညာအရမ္းလွတယ္။
အားေပးလ်က္ပါ။

ေမဓာ၀ီ said...

စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။
မယ္ကိုးေျပာသလိုပဲ သုတနဲ႔ ရသကို မွ်ေအာင္ေရးထားတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ သုတခ်ည္းသက္သက္ဆို မဖတ္ခ်င္ဘူး ပ်င္းတယ္။ ခု ... ဒီဇာတ္လမ္းေလးက အေၾကာင္းအရာလဲ ေကာင္းတယ္၊ အေရးအသားလဲ ေကာင္းတယ္။ တင္ျပပံုလဲ ေကာင္းပါတယ္။
ညီညီ ဘာဆက္ျဖစ္သြားလဲ ... စာဖတ္သူေတြ ရင္ထဲ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။

Ree Noe Mann said...

အေရးအသားက ဖတ္ေနတဲ့ လူကို ေတာ္ေတာ္
စြဲေဆာင္သြားတာပဲ။
ျပင္ဆင္မွဳအတြက္ အခ်ိန္ၾကာသြားပင္မဲ့
ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့ လူ အတြက္ေတာ့
တကယ္ကို ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္တယ္လို႕
ေျပာလို႕ရပါတယ္ ညီ။

ေနာက္ထပ္ဇာတ္လမ္း မ်ားကိုလည္း ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။

ခင္တဲ့
ရီနိုမာန္

maylay said...

ဖတ္ရေကာင္းလိုက္တာ သုတလည္းရတယ္။ ရသလည္းပါတယ္။ ကိုရန္ကုန္သားေနာ္ ။ ပထမပိုင္းတည္းက ဖတ္ရတာကို တဝက္မို႔လို႔ မမန္႔ခဲ့တာ။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ သိခ်င္လို႔ေလ။ ေရးေကာင္းခ်က္ကြယ္ ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲပါလိုက္သြားတာ။ အဟုတ္။ ညီ့လိုေရာဂါရွင္မ်ဳိး ေတြ႔ဖူးတယ္ထင္တယ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္။

WWKM said...

ေၾသာ.. Depression ကိုး.. အစ္မလည္း Depression ရ
ဘူးတယ္. သူ႔ေလာက္ေတာ႔ မဆိုးခဲ႔ဘူး။ဟီးဟီး.
အစ္မ ဒီေရာက္ျပီး ၈ လေလာက္မွာ မထင္မွတ္ပဲ အစ္မ
ေဖေဖ ဆံုးသြားခဲ႔လို႔ အရမ္းခံစားရျပီး Depression ၀င္
သြားတာေလ။ း))))))
ဖတ္လို႔ ေကာင္း၏။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဖတ္ရတာ တကယ္ကိုေကာင္းမြန္ပါတယ္။

ပို႔စ္တိုင္းမွာ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကိုျမင္ရတယ္.။

ဖတ္ျပီးေတာ့ ေက်နပ္အားရတဲ့ ခံစားခ်က္တခု ရတယ္။