မြန္းတည့္ေနသည္ သူ ဦးေခါင္းထက္တြင္ ျပင္းျပင္းၾကီးပူေလာင္စြာ ေတာက္ပေန သည္။ ဒီေန မပူလုိ ့လည္း မျဖစ္ သုိ ့ေသာ္ပူလြန္းျပန္တဲ ့အခါလည္း ကမာၻ ေပၚရွိ သက္ရွိ တုိ ့အ တြက္ ေဘးျဖစ္ၾကရသည္။ ညွဳိးေရာ္ ႏြမ္းလ်ေနေသာ အပင္ စိမ္းစိမ္း တုိ ့သည္ ေနျပင္း ျပင္း ကုိ အံတုလွ်က္က ေလပူပူအလာတြင္ လူးကာ လြန္ ့ကာ ႏွင့္ ယိမ္း ထုိး လူးလာေန ၾကသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ျမင္ျမင္သမွ် တံလွ်က္ တုိ ့ထ လွ်က္က စူးလက္ကာ၊ ေတာက္ ေလာင္ေနေသာ ေလထုႏွင့္ ပူပူၾကီးသာ ရွိေနေလ သည္။အိမ္ကေလးေရွ ့သုိ ့သူ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထုိ အိမ္ေလးသည္ မ်ားစြာေတာ့မၾကီးလွ။ ပုဏၰရိပ္ ပင္ေတြကုိ စည္း ရုိး အသြင္ျပဳထားသည္။ ထုိ ပုဏၰရိပ္ ပင္တန္းက သူ ့့ခါးမရွိတရွိေလာက္ရွိမည္။ ပုဏၰရိပ္ ပန္းေတြက အေရာင္ မြဲ ကာ နီေရာ္ေရာ္ ၾကီးျဖစ္ေနသည္။ ျခံအဝမွ ေျမာင္းကုိ ေက်ာ္လွ်က္ သစ္သားတံတားငယ္ ေသးေသး ကေလး တစ္ ခုကုိ ခင္းထားသည္။ ျခံတံခါးေတာ့မရွိ ။ ပုဏၰရိပ္ ပင္တန္းၾကားကေန တံတား ငယ္ေလး ကုိ ေက်ာ္ လွ်က္ အိမ္ထဲ သုိ ့လွမ္းဝင္ လုိက္သည္။
အိမ္က သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ တုိက္ခံအိမ္ျဖစ္သည္။ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြကုိ ေရနံဝဝ သုတ္ထား၏။ သူတို ့အိမ္က ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြ ေရနံမသုတ္ရတာ ႏွစ္မုိးေလာက္ရွိေရာ့မယ္ဟု အေမတစ္ခါက ေျပာဖူးသည္။ မ်က္ႏွာစာတြင္ အုပ္ကြက္မ်ားေဖာ္ ကာ အလွဆင္ထားသည္။ အုတ္အိမ္အနီေလးတစ္ခု ဟုဆုိရမည္။ ျခံထဲတြင္ ပန္းပင္ အေတာ္ မ်ား မ်ားကုိ ပန္းအုိး ႏွင့္တစ္မ်ဳိး ေျမၾကီးတြင္စုိက္၍ တစ္ဖုံစုိက္ပ်ဳိးထားသည္။ အိမ္ပုိင္ရွင္သည္ ပန္းေတြႏွင့္ ရင္းႏွီး သူတစ္ ေယာက္ ျဖစ္ ေပမည္။
သုိ ့ေသာ္ သူ ဒီကုိလာခဲ့သည္မွာ အေဖ့ဆီကုိ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ ့ဖခင္သည္ ဤသုိ ့ပန္းမ်ား စုိက္ပ်ဳိးလွ်က္ ႏူးညံ့သူ စိတ္ကူးရင္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ အေဖ ဒီမွာရွိတယ္ ဆုိတာ ေသခ်ာရဲ ့လား။ အေမ့ညီမ အန္တီ့ ဆီကရေသာ အေဖ့လိပ္စာကေကာ မွန္ရဲ့လား ။ အိမ္မ်က္ႏွာစာ အုတ္ကြက္အနီေရာင္ကုိ အျဖဴလုိင္း ဆြဲထား ေသာ နံရံရွိ တရုပ္ကပ္မွန္တံခါးအထက္က အိမ္နံပါတ္နဲ ့ေတာ့ ကုိက္သည္။ .... (၄၇-က) .....
အိမ္တံခါးကုိ ေစ့ပိတ္ထားသည္။ ေမ်ာက္လက္ က အဟသားျဖစ္ေန၍ အိမ္ထဲတြင္လူရွိ မည္ဟု ခန္ ့မွန္းရ သည္။ ပုဏၰရိပ္ ပင္ေတြဝန္းရံထားေသာ ဤအိမ္ငယ္ေလး သည္ ေနျပင္းျပင္းေအာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္ သက္ ၍ ေန သည္။ အေဖ့ကုိ ေတြ ့ခ်င္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဤအိမ္၏ အရွင္သခင္သည္ အေဖ မျဖစ္ေစလုိပါ။ သူယူလာေသာ လိပ္စာသည္ အေဖ့ အလုပ္လိပ္စာသာျဖစ္သည္။ အေဖ ခရီးက ျပန္ေရာက္ကာစမုိ ့ နားေန တာလည္း ျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္မည္။ ခရီးပန္းလြန္း၍ အိမ္တန္းမျပန္ႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အေဖ့သာမန္ မိတ္ေဆြတစ္ ေယာက္၏ အိမ္ျဖစ္ပါေစ ဟု သူ ဆုေတာင္းေနသည္။ အိမ္တံခါးတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထား ေသာ ေၾကး ေခါင္းေလာင္း ငယ္ ကုိ အသာ ဆြဲရမ္းလုိက္သည္။
“ အိမ္ရွင္တုိ ့ရွိပါသလား ခင္ဗ်ာ .... အိမ္ရွင္တုိ ့.... ”
သူ ့အသံက အိမ္တြင္းသုိ ့ခပ္အုပ္အုပ္ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ရုတ္တရက္ ဘာသံမွ မၾကားရ အိမ္တြင္းမွ နံရံတြင္ ကပ္ထားေသာ နာရီက တခ်ပ္ခ်ပ္ ျမည္ေနသည္။ “ အိမ္ရွင္တုိ ့.... ” ခဏအၾကာတြင္ အိမ္တြင္းမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ ေယာက္ ထြက္လာသည္။ သူ ့ရင္ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေဖရွိေနမည္ ဆုိေသာ ဤလိမ္စာ သည္ အဘယ့္ ေၾကာင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိေနေသာ ေနရာျဖစ္ေနသနည္း။ သူ မ်ားစြာ မေတြးလိုက္ႏုိင္ခင္ အခ်ိန္တြင္ ထုိ အမ်ဳိးသမီးက သံဇကာကြက္ၾကားေသာ တံခါးကုိ လာေရာက္ ဖြင့္ေလသည္။
“ ဘယ္သူ နဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့လဲကြယ္ ့..... ” သူမ အသံက အနည္းငယ္ စူးရွသည္။ သူ ့ကုိ ေစ့ေစ့ငင ၾကည့္ျပီး စူးစမ္းေနသည္။ သူ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ျပဳံးျပလုိက္သည္။ သူမ ႏွင့္သူ အိမ္အဝ တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိၾကသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ အေဖနဲ ့ေတြ ့ခ်င္လို ့ပါ အေဖ ဒီမွာရွိတယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့လာရွာတာပါ ... အေဖရွိလားမသိဘူးဗ် .... ေအာ္ အေဖ ့နာမည္က ဦးေက်ာ္စုိးပါ ခင္ဗ်ာ ...”
“ေအာ္ ကုိေက်ာ့္သားကုိး ..... လာလာ ေကာင္ေလး အိမ္ထဲဝင္ ....”
ကုိ ေက်ာ့္သားတဲ ့။ သူမ က သူ ့ကုိ ဧည့္ခန္းသုိ ့ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ သူ ဝတ္စားထားေသာ အဝတ္အစား သည္ ညဝတ္အက်ီ ၤသင္တုိင္းၾကီးျဖစ္သည္။ သင္တုိင္းၾကီး၏အေရာင္သည္ အိမ္ေရွ ့တြင္ ပြင့္ေနေသာ ပုဏၰရိပ္ ပန္းေတြ ရဲ ့အေရာင္မ်ဳိး ၊ ၾကည့္ရသည္မွာလည္း နည္းနည္း မွ အခ်ဳိးမက်ေသာ ပုံသ႑ာန္ႏွင့္။သူမက ဧည့္ခန္း စက္တီ ကုလားထုိင္တစ္ခုတြင္ အသာဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ ထုိ အမ်ဳိးသမီးသည္ အသက္အားျဖင့္ သုံးဆယ့္ငါး သုံးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမည္ဟု ထင္ရသည္။ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ေကာင္းျပီး ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ မုိ ့သူမ လွေနေသးသည္ဟု ဆုိႏိုင္သည္။ သူမ ၏ တြန္ ့လိမ္ေနေသာဆံပင္ေတြ နီက်ဲေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
မ်က္ခုံးေမႊးကုိ ခပ္ပါးပါး ဆြဲထား သည္။ ႏွုတ္ခမ္းသည္ နီတြဲတြဲျဖင့္ ေျခာက္ေသြ ့ေနသည္။ သူမ မ်က္ႏွာတစ္ခု လုံး သည္ ထုိႏွုတ္ခမ္းမ်ားေၾကာင့္ ပူေလာင္သြားသည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ သူ ့အိမ္ထဲဝင္ဖုိ ့တြန္ ့ဆုတ္ေနသည္။ အသက္ ရွဴ ရတာလည္း တုံ ့ဆုိင္း ေနသည္။ သက္ျပင္းကုိ အသာခ်ျပီး အိမ္ထဲသုိ ့လွမ္းဝင္လုိက္သည္။ ေနပူထဲ မွ လာ ေသာ သူ ့အတြက္ အိမ္၏ အရိပ္သည္ အနည္းငယ္ ေအးျမသြားသည္ဟု ထင္လုိက္မိသည္။ သူမက ကုလားထုိင္ ကုိ ခပ္ေျပေျပမွီလ်က္ ဒူးတစ္ဖက္ ကုိ အျခားတစ္ဖက္ ေပၚသုိ ့တင္ကာ ခ်ိတ္ထား လုိက္သည္။
ဖိနပ္ ခြ်တ္မ ဖိနပ္တစ္ရံ သည္ သူ ့အား ေဆာင့္ကန္လုိက္သလို ၾကဳိဆုိ၏။ သားေရဖိနပ္တစ္ရံ ။ ဖိနပ္တြင္ ထင္ ေန ေသာ ေျခရာသည္ သူ ႏွင့္အလြန္ရင္းႏွီး၏။ ေျခမအနားတြင္ သိသိသာသာ ခ်ဳိင့္ခြက္ဝင္ေနေသာ ထုိေျခရာ သည္ ... ။ အိမ္၏ အရိပ္ သည္ အျပင္တြင္ ကြ်တ္ကြ်တ္ဆူေသာ ေနထက္ ပုိပူသြား၏။ အိမ္ေခါင္းရင္းနံရံတြင္ လြယ္ အိတ္တစ္လုံးခ်ိတ္ထားသည္။ လြယ္အိတ္ကုိ ျမင္ေတာ့ သူ ့မ်က္ႏွာကုိ အားျပင္းျပင္းႏွင့္ ျဖတ္အရုိက္ခံ လုိက္ ရသလုိ ခံစားလုိက္ ရသည္။ သူ နားေနာက္နားမွ စ၍ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး ေခါင္းတစ္ခုလုံး တျဖည္းျဖည္း တရွိန္းရွိန္းပူလာသည္။ ရင္ေတြလည္း ခုန္လာသည္။ အဲဒီ လြယ္အိတ္သည္ မႏွစ္က အေဖႏွင့္သူ အတူ သြားဝယ္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါ အေဖ့အိမ္ပဲ ....။
“ထုိင္ပါ .. ကုိေက်ာ္ေတာ ့မရွိဘူး မင္းဘာေျပာခ်င္လုိ ့လဲ ...... ကိစၥက ”
သူမ အသံစူးစူးက သူ ့နားထဲ ဝူးဝူးဝါးဝါး ဝင္လာသည္။ ထုိင္ခုံေပၚ ထုိင္လုိက္ရေပမယ္ ့မထိသလုိ ခံစားေနရ သည္။ သူမ မ်က္ႏွာက ခံစားခ်က္ေတြ ကင္းမဲ ့ေနသည္။ ေဖာ္ေရြေသာ အျပဳံးမရွိ .... ။ မေက်နပ္ေသာ အရိပ္အ ေရာင္ မရွိ ...။ အဲဒီမိန္းမ က အေဖ့ရဲ ့ဘာလဲ ။
“ဟုတ္ကဲ ့ကြ်န္ေတာ္ အေဖနဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့ပါ ... အေမကလည္း ေဆးရုံတင္ထားရတယ္ ..... ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းအပ္ရမွာ ရက္သိပ္မက်န္ေတာ့လုိ ့ပါ ...... ”
အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးက သူမ ေခါင္းထက္ နံရံေပၚရွိနာရီကုိ အသာေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ ့ရင္ထဲက ေမးခြန္းကုိ ေမးလုိ ့ေကာင္းမလား ... “ အန္တီက အေဖနဲ ့ဘယ္လုိ ပတ္သက္လဲ ” ဆုိတဲ ့ေမးခြန္း .......။ အေဖ့ ဖိနပ္၊ ျပီးေတာ့ လြယ္ အိတ္ ....။ သူ ့ကုိ ေမြးထားတဲ ့ဖခင္က အေမ့အိမ္မဟုတ္တ့ဲ ဒီအိမ္၏ အမုိးေအာက္တြင္ ဘာလုိ ့ ရွိေနရသနည္း။ ဒီအိမ္လိပ္စာကိုေတာင္းတုန္းက အန္တီက ဘာလုိ ့မေပးခ်င္ရသနည္း ။ အန္တီက အေဖ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ သိေနခဲ့၍လား။
“ မျဖစ္ဘူး အန္တီ အေမက ေဆးရုံတင္ထားရတာ အန္တီကုိ လည္း အားနာလွျပီ .... စရိတ္မွ်ေပးဆုိေပမယ့္ ဘယ္ လုိလုပ္မလဲ အေမ့ဆီမွာရွိတဲ့ ပုိက္ဆံလည္း ကုန္ျပီ ... အေဖ့ဆီမသြားလုိ ့မျဖစ္ေတာ့ဘူး .... အေဖ့ အလုပ္ လိပ္စာ အန္တီသိတယ္ မလား ... လုပ္ပါ အန္တီရယ္ သားသြားေျပာလုိက္မယ္ ... ပုိက္ဆံမရိွဘဲ အေမ့ ကုိ ဘယ္ လုိ ေဆးကုမလဲ .... ေနာက္ ဒီအပတ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းအပ္ရမယ္ ပုိက္ဆံက ကုန္ဦးမယ္ ....”
အေမတက္ေရာက္ေနေသာ ေဆးရုံ၏ ေလွ ကားရုံတြင္ အန္တီ့ဆီက ဒီ အိမ္လိပ္စာကုိ ေတာင္းခဲ့မိသည္။ အန္တီက မ်က္ႏွာမေကာင္း။ သုိ ့ေသာ္ ဘာေၾကာင့္လဲလို ့လည္းမေျပာ ....။ တစ္ခုပဲမွာလုိက္သည္ ....
“သားေလး ကုိေက်ာ္စုိးနဲ ့ေတြ ့ရင္ ေသခ်ာေျပာျပေနာ္ မမလည္း ေဆးရုံတက္ေနရတယ္ ဆုိတဲ ့အေၾကာင္း အေဖ့ကုိ ရုိရုိေသေသေျပာေနာ္ ... ၾကားလား ကေလး .....”
“အာ အန္တီကလည္း ကြ်န္ေတာ္က အေဖ့ကုိ သြားေခၚမွာေလ ... ေအးေဆးပါ အေဖနဲ ့သား ေတြ ့တာပဲ အန္တီက လည္း စိတ္ခ်ပါ အေဖခရီးကျပန္ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာ တစ္ခါတည္း အပါေခၚလာမယ္ .... ”
အန္တီ သူ ့ကုိ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာလုိက္ဖုိ ့ေကာင္းသည္။ အန္တီက သိတာပဲ ဒါဆုိ အေမေကာ ....။ ေရာဂါ ေဝဒ နာ ေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာ အေမ့ မ်က္ႏွာကုိ သူျမင္ေနမိသည္။ အေမ ..... အေမသိရက္နဲ ့ေနာ္။ သူ ့ေရွ ့ညီမငယ္၏ ေရွ ့တြင္ တစ္ခ်က္ မွ အေမ့ မ်က္ႏွာမညွဳိးခဲ့ေပ။ “အေဖ အလုပ္မ်ား တယ္ ခရီးလည္း ခဏခဏ ထြက္ရတယ္ ... မင္းတုိ ့စာၾကဳိးစားၾကေနာ္ ” တဲ ့.... ဒါပဲ သူ ့ကုိ အေမအျမဲေျပာတဲ့ စကား က ဒါပဲ ....။ အမ်ဳိးသမီး သည္ သူ ့ အား အသက္မပါေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္သည္။ သူ ဒီ မိန္းမၾကီး မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ရင္းက မုန္းလာ သည္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ အဲေလာက္ သူ မမုန္းဖူးဘူးေပ။ ရင္တုန္ႏြမ္းလ်ေနသလို တစ္ကုိယ္ လုံးလည္း တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနသည္။ ေဘးဘီကုိၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒီ ဖိနပ္နဲ ့နံရံ ေပၚက တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ လြယ္အိပ္မွ အပ အေဖ ့အရိပ္အေရာင္ကုိ မေတြ ့ရ ....။ သူ ့ရင္က အဖိခံထားရသလို ေလးပင္လာသည္။
“ ေအးေအး သူ ျပန္လာေတာ့ ေျပာလုိက္မယ္ .... မင္းက ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ျပီလဲ ....”
“ဆယ္တန္း .....”
သူ ့အသံက တုန္ရီစြာထြက္သြားသည္။ အဲဒီ မိန္းမၾကီး မ်က္ႏွာ မၾကည့္ခ်င္၍ အသာ အိမ္ထဲကုိ ေဝ့ဝုိက္ကာ ၾကည့္ ေနလုိက္သည္။ အဲဒီ မိန္းမၾကီး၏ မ်က္ႏွာမ်ဳိးကုိ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေအးစက္တဲ့ မ်က္ လုံးေတြ၊ အျပဳံးမရွိတဲ့ မ်က္ႏွာ ...။ ေတြ ့ျပန္ျပီ။ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္မွာလွမ္းထားတာ အေဖ့ပုဆုိး။ ဖိနပ္၊ လြယ္အိတ္၊ ပုဆုိး .... ။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ ျဖစ္ပါေစ .....။ မဟုတ္ဘူး သူ ့အေဖ ဦးေက်ာ္စုိးက ဒီလုိ လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ သူ ့ကုိေရာ ညီမငယ္ကုိပါသိပ္ခ်စ္တာ။ အေမ့ကုိလည္း ခ်စ္တာပဲ။ သူ မယုံခ်င္ဘူး။ မယုံလုိ ့လည္း မရေတာ့ဘူး။ သူတုိ ့အိမ္မဟုတ္ေသာ တစ္ပါးေသာ အေဖ့အိမ္ထဲမွာ အေမမဟုတ္တဲ ့အေဖ့ မယားကုိ တည္ တည္ ျငိမ္ျငိမ္နဲ ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စကားေျပာရေလာက္ေအာင္ သူ ့အရြယ္က ငယ္လြန္းေနေသးသည္။ အေမ့ ကုိ ပစ္ျပီး ဒီမိန္းမ ၾကီးနဲ ့မွ အေဖ တူတူေနခဲ့ရေလာက္ ေအာင္ ဘာေတြမ်ား အေမ့ထက္သာေနသနည္း။ ဘယ္မွာ လဲ အေဖ့ အခ်စ္ ေတြ ။ ဘယ္မွာလဲ သားသမီးသံေယာဇဥ္ေတြ ...။ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ....။ ဒီမိန္းမတစ္ေယာက္ တည္းနဲ ့သာ ယာေနတဲ ့ သူတုိ ့မိသားစုကုိ မုန္တုိင္းတုိက္ ေစေတာ့မည္ ....။ မဟုတ္ဘူး မုန္တုိင္းက တုိက္ေနျပီ .... သူက သာ ေလေျပအမွတ္နဲ ့ရွိေနခဲ့တာ....။
“ေအာ္ ဆယ္တန္းေတာင္ေရာက္မွကုိး .... မင္းအေဖကုိ ေစာင့္ဦးမလား သူက မုိးခ်ဳပ္တတ္တယ္ ....”
ဆယ္တန္းေတာင္ ေရာက္မွကုိးဆုိတာ ဘာစကားလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အေဖ သူမနဲ ့အတူတူ ရွိေနရ သလဲ။ သူ ရွက္သည္။ ဝမ္းနည္းသည္။ ယူက်ဳံးမရျဖစ္သည္။ မုန္းသည္။ အေဖ့ဖိနပ္ ၾကီးရွိေနရက္နဲ ့ သူ ့ကုိ ထြက္မ ေတြ ့။ ထြက္မေတြ ့ေအာင္ ဒီမိန္းမၾကီးက ဘာေတြ ေျပာထားလုိ ့လဲ။ သူ ့ကုိ ထြက္ေတြ ့ဖုိ ့အေဖ ရွက္ေတာ့ ရွက္ တတ္ေသးသားပဲ။ ေစာင့္ျပီးသူ ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲ ...။ မေတြ ့ခ်င္တဲ့ အေဖ့ကုိ ထုိင္ေစာင့္ ေတာ့ေကာ ဘာထူး မလဲ။ သူ ရင္ေတြ နာျပီး ရင္း နာရတာ ပဲ အဖတ္တင္ မည္။ ခင္ဗ်ားၾကီးက က်ဳပ္အေဖကုိ သိမ္းပုိက္ထားျပီေလ ...။ ဟုိမွာ အေမေသေတာ့မယ္ .....။ သူ ့စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ေနသည္။ ပါးစပ္ကေတာ့မ ထြက္။ ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားေတြသာ တဆတ္ဆတ္တုန္ ေနသည္။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက အေဖ့အေၾကာင္း ေရးခဲ့သည့္ စာစီစာကုံးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရသည္။
“ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ့္ သူရဲေကာင္းျဖစ္သည္။ ေန ့အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့အေမ၏ ေမတၱာျဖင့္ ၊ ညအခ်ိန္ အေဖ အိမ္ျပန္လာေသာ အခါ အေဖ ေပးေသာ ခြန္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည္ ....” ဒီစာသားကုိ သူ မိန္မိန္ၾကီး ေရးခဲ့မိ သည္။ အေဖသည္ မိသားစုတစ္ခုလုံးအတြက္ အရာရာကုိ ေပးအပ္ႏွုိင္သူ အျဖစ္ အေဖ့ကုိ ေလးစားခဲ့သည္။ အေဖသည္ သူ တုိ ့အိမ္၏ အမုိးဆုိလည္း ဟုတ္သည္။ ထုတ္ဆုိလည္း မွန္သည္။ ယက္မတန္း ၾကီး ဆုိလည္း မွန္သည္။ အိမ္၏ တုိင္ေတြဟုလည္း ဆုိက လည္း မွန္သည္။ အုတ္ ဖိနပ္ေတြဆုိကလည္း မွန္သည္။ အေဖ သည္ သူ တုိ ့မိသားစု၏ မီွတြယ္ရာ အားကုိးရာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လုိ အသည္းႏွလုံးနဲ ့အေဖ.... အေမ့ကုိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ရက္သနည္း။ အေမကေကာ အေဖ့ကုိ ဒီလိုျဖစ္ေနမွန္း သိရက္က အေဖအိမ္ျပန္လာတုိင္း ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ ၾကဳိဆုိ ေလသ နည္း။ ဘာလုိ ့အေဖ့ကုိ ရန္မေတြ ့ေလသနည္း။ မသိဟန္ျပဳေနေလသနည္း။
“ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ .... အေဖ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ သားသိပါတယ္ .... အေဖ ထြက္မေတြ ့ခ်င္ဘူး ဆုိရင္ လဲ ေနပါ ....... ဒါေပမယ့္ အေမ့ကုိေတာ့ ....... အေမ့ကုိေတာ့........ ျပန္ၾကည့္ပါဦး ေနာ္ သားနဲ ့ညီမေလး ေက်ာင္းမတက္ရလုိ ့ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ... အေမ မရွိရင္ .... အေမမရွိရင္ .... မျဖစ္လုိ ့ပါ အေမ့ကုိ သနားလုိ ့ပါ .... သားျပန္ေတာ့မယ္ အေဖ ....”
“မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ .... မင္းအေဖမွ မရွိတာ .... ဟဲ့ေကာင္ေလး ... ေဟာ ......”
ထုိမိန္းမ၏ စကား အဆုံးကုိ မေစာင့္ေတာ့ပဲ .... သူ အိမ္ထဲမွ အတင္းေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ သူ ့နားေတြ အူေန သည္။ ရင္ေတြလည္း ပူေနသည္။ ငုိလည္း ငုိခ်င္ေနသည္။ ေအာ္လည္း ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ပတ္ဝန္း က်င္ သည္ အုိးထိန္စက္ပမာ လည္ေနသည္။ ေနပူျပင္းျပင္းသည္ သူ ့ရင္ထဲက ပူပင္ေသာကကုိ မေက်ာ္ လႊား ႏိုင္။ သူ ေျပးသည္ ... ဆင္းခဲ့ေသာ ကားဂိတ္ကုိ ေျပးေနသည္ ...။ ထုိကားဂိတ္ကုိ ေက်ာ္ျပီးထပ္ေျပးသည္။ သူ ့ကုိ လူေတြက အရူး တစ္ေယာက္လုိ ၾကည့္ေနၾကတာကုိ မ်က္လုံးေဒါင့္ကေန တရိပ္ရိပ္ျမင္ေနရသည္။ ဘယ္ႏွစ္တုိင္ ေျပးခဲ့သည္ မသိ သူသတိရေတာ့ လြန္စြာပင္ပန္းေနျပီျဖစ္သည္။ ႏြမ္းနယ္ ေနျပီျဖစ္သည္။ အားလည္း ငယ္လွျပီ ျဖစ္သည္။ အေမ့ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္မိသည္။ ညီမငယ္၏ ခ်စ္စဖြယ္ အျပစ္ကင္းသည့္ မ်က္ႏွာေလးကုိ ျမင္ သည္။ သူတုိ ့ေနေသာ အိမ္ေလးကုိ ျမင္သည္။ ေနာက္ သူ ့အေဖ ဦးေက်ာ္စုိးၾကီးကုိ ျမင္သည္။
အေဖ့ကုိ သူစိတ္နာၾကည့္သည္။ အေဖ့ကုိ စိတ္ဆုိးပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ စိတ္နာ၍ မရ မုန္းလုိ ့မရ ....။ အေဖ့ကုိ ခ်စ္ေသာ သူ ့အခ်စ္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမွာမဟုတ္။ နားမလည္ျခင္းသည္ သာျဖစ္သည္။ အေဖ့ကုိ သူ နားမလည္ ေပ။ “ ေနာက္ မင္းနားလည္လာ လိမ့္မယ္ အသက္ၾကီးလာတဲ ့အခါ ..... ” အေၾကာင္းအရာ ကိစၥတစ္ ခု ႏွင့္ပတ္သက္၍ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာျဖစ္တဲ ့အခါ၊ အေဖက သူ ့ကုိ ဆုံးမတဲ ့အခါတုိင္း အေဖ ေျပာ ေန က် စကား ....။ သား နားမလည္ဘူး ... အေဖ့ကုိ နားမလည္ဘူး ..... ေလာကၾကီးကုိ နားမ လည္ဘူး ... အသက္ ၾကီးလာရင္ နားလည္ ပါ့မလားလည္း မေသခ်ာဘူး ...။ ခုေတာ့ သူ ့ရင္တစ္ခုလုံး ေၾကမြ သြား သလုိ ခံစား ေနရျပီ။ ေရႊ ေတာင္ၾကီးလည္း ျပဳိျပီ။ အေမ့ကလည္း ေရာဂါႏွင့္ ေဆးရုံမွာ ေသလုေမ်ာပါး ခံစားေနရသည္။ လုိေနတဲ့ ပုိက္ဆံဘယ္မွာလဲ ....။ ဘယ္လုိရွာရမလဲ .... ။ သူ မသိ ..။
အေဖကတစ္ေယာက္က သားသမီးေတြအတြက္ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ အထဲမွာ အေရးအၾကီးဆုံးက အေမ့ကုိ ခ်စ္ဖုိ ့ပဲမဟုတ္လား။ အေဖဟာ အေမ့ကုိ ခ်စ္ဖုိ ့ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ သူ ေလးစားခဲ့ေသာ အားကုိးခဲ့ေသာ ယုံၾကည္ခဲ့ ေသာ အေဖက သစၥာဆုိတဲ့ စကားကုိ ေျမ မွာ အသာကေလးခ်ျပီး နင္းရက္ေလသလား ဟု သူ မခ်ိတင္ကဲ ဝမ္း နည္း လွ်က္ မယုံခ်င္ပဲ ယုံခဲ့ရသည္။ သူ ့နားေတြ မ်က္စိေတြနဲ ့ကုိယ္တုိင္ မျမင္ခဲ့ရ မၾကားခဲ့ရရင္ဘယ္လုိမွ သူ ယုံ မိမွာမဟုတ္။ ငယ္ငယ္ ကလုိ ငါ့အေဖက ငါတုိ ့ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆုိတဲ့စကား သူ ဘယ္လုိေျပာရမွာလဲ။ ဘယ္လုိ ေျပာျပီး ဂုဏ္ ယူရမွာလဲ။ သူ ့ရင္ထဲမွာ အေဖႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ သည္ ျဖဴရာမွ မည္းျပာလုိ ့သြာခဲ့ေလျပီ။ အႏွစ္ ႏွစ္ အလလ ေသာက္သုံးခဲ ့ေသာ သူတုိ ့အိမ္၏ ေရခ်ဳိတြင္းသည္ ငန္သြားခဲ့ေလျပီ။ ငန္ေသာ ေရခ်ဳိတြင္း ၾကီး ခန္း မ်ားခန္းသြားရင္ ....။ သူ ဆက္မေတြး ရဲေတာ့ပါ။
သူတုိ ့အိမ္ေလးသည္ အရွင္သခင္ကင္းမဲ ့လွ်က္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လုိ ့ေနသည္။ ေနေတာင္ အေတာ္ ေစာင္းသြားျပီ။ မနက္ခင္းက အန္တီလုပ္ေပးထားေသာ ၾကက္စြတ္ျပဳတ္ကုိ ေႏႊးျပီး အေမ့ဆီကုိ ပုိ ့ေပးရမည္။ တစ္ေန ့လုံး အေမ့ေဘးတြင္ေစာင့္ေပးေနေသာ ညီမေလးႏွင့္သူ လူခ်င္းလဲရမည္...။ ဘုရားစင္မွ ပန္းေတြလည္း ညွဳိးေရာ္လုိ ့ေနျပီ ...။ အေမ့လက္ႏွင့္ မကင္းခဲ့ေသာ အိမ္ေလး၏ အစြန္းတုိင္းသည္ ခုေတာ့ ဖြာလုိ ့ေနသည္။ သူ အေမနဲ ့အေဖ့ရဲ အိပ္ယာကုိ ၾကည့္ရင္းက ရင္ထဲမွာ လွုိက္လွုိက္ျပီးဝမ္းနည္းလာသည္။ အေမ ဒီ အိပ္ယာေပၚမွာ သူ တုိ ့မသိဘဲ ငုိခဲ့ရေသာညေတြ အဘယ္မွ်ရွိေနျပီနည္း။
အေဖ .. ရက္စက္တယ္ဆုိတဲ ့စကားက အေဖ့အတြက္ မလုံေလာက္ဘူး ဆုိရင္ ေတာင္ သား မေျပာရက္ပါဘူး ... ။ အေမ့ကုိသနားသည္။ ခ်စ္သည္။ အေမဟာ သူတုိ ့အတြက္ အေဖ ေဖာက္ျပန္ေနတာကုိ သိရက္နဲ ့က အျပဳံးမပ်က္ ဟန္ေဆာင္ ေနခဲ့သည္။ ပစ္ထားခဲ့ခ်င္ေနတဲ ့အေဖက အျပစ္ေတြ ့ သြားမွာကုိ စုိးရိမ္လွ်က္ သားသမီးေတြ အတြက္ အေမ မ်ဳိသိပ္ေနခဲ့သည္။ အေမ့မ်က္ႏွာ ညဳိတာတစ္ခါမွ မေတြ ့ဘူး။ အေဖ့ကုိ ေလသံမာမာေလးနဲ ့ေျပာ တာေတာင္ မၾကားဖူးေပ။
ခုေတာ့ သူငုိလုိ ့ရျပီ ... ရင္ထဲက အစုိင္အခဲတစ္ခုကုိ မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ေျပာင္းကာ သူ ေအာ္ငုိလုိက္သည္။ ငိုရင္းက အေဖနဲ ့အေမ့ရဲ ့အိပ္ယာကုတင္ကုိ တဒုန္းဒုန္းထုေနမိသည္။ သူ ့ရင္ေတြ နာက်င္သည္။ ဝမ္းနည္းသည္။ ေၾကကြဲ ဆုိ ့နင့္ေနသည္။ သူ အားရေအာင္ ငုိပစ္လုိက္သည္။ ငုိရင္းႏွင့္ မ်က္ရည္ေတြ က်မလာေတာ့ေသာအခါ သူ ့ရင္ထဲတြင္ ဟာဟာၾကီးျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။ လူက ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့သလုိ ထုံေပေပၾကီးျဖစ္သြားသည္။ အေမ့ အေငြ ့ အသက္ ေလး ရွိေနေသာ အေမ့ သနပ္ခါးနံ ့ကေလး ရွိေနေသာ ထုိ အိပ္ယာေလးကုိ ပါးနဲ ့အပ္ျပီး အသာ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ သူ ့ပုခုံးသုိ ့ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္စုံ လာေရာက္ဖက္တြယ္ လုိက္ေၾကာင္း သတိထားမိ လုိက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားျပီး ဆတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ ေတြ ့ပါျပီး မုိးခ်ဳပ္ေနတဲ ့အေဖ့ မ်က္ႏွာ ...။
“သား .... ”
သူ အေဖ့ကုိ မ်က္ေထာင့္နီနဲ ့ၾကည့္ဖုိ ့ၾကဳိးစားသည္။ သူ ့ပခုံးေပၚသုိ ့ေရာက္ေနေသာ အေဖ့လက္ကုိ အတင္း ပုတ္ခ်လုိက္ဖုိ ့ၾကဳိးစားသည္။သုိ ့ေသာ္ အေဖ့မ်က္ႏွာက ႏူးညံ ့ေနသည္။ မ်က္လုံးေတြက မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့လုိ ့ ေနသည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေတြက ေျခာက္ေသြ ့ကာ တုန္ရီေနသည္။ ဒါက အေဖ့ရဲ ့ေတာင္းပန္မွုလား။ သားတစ္ ေယာက္ ကုိ အေဖက ေတာင္းပန္စရာမလုိပါဘူး။ အေဖ့ကုိ သူ တားျမစ္ပုိင္ခြင့္လည္း မရွိဘူး။ အသနားခံ ပုိင္ခြင့္ သာရွိပါ သည္။ အေဖ နဲ ့ပတ္သက္၍ ေပ်ာ့ညံ့တယ္ ဟုေျပာရင္လည္း ခံလုိက္ရုံသာရွိသည္။ သူ အေဖ့ ကုိ ေဒါသႏွင့္ ပင္ မၾကည့္ႏိုင္ပါ ... ေဝးကြာသြားျပီဟု ယုံၾကည္ခဲ့ရေသာ အေဖ့ရင္ခြင္သည္ သူ ့အတြက္ ေႏြးေထြးလြန္း ေနစဲျဖစ္ သည္။ ေခြ်းေတြျဖင့္ စုိေနေသာ အေဖ့ ရင္ခြင္သည္ သူ ေခါင္းထားငုိေၾကြးရန္ အေကာင္းဆုံးေသာ ေနရာ သာျဖစ္ သည္။ အေဖကုိ ျမင္လုိက္ရတာ သားေလ... သား.... ေပ်ာ္လွခ်ီရဲ ့ အေဖ ရယ္....။ ဝမ္းလည္း နည္းတယ္။ စိတ္ လည္း ဆုိးတယ္။ အေမကုိ သနားလွည့္ပါဦး .....။ သားတုိ ့ ကုိမထားခဲ့ပါနဲ ့ ....။
“အား ... ဟီး အေဖ ... အေဖ .... ေဖ့ကုိသား ခ်စ္တယ္ .... ဟီး... မသြားပါနဲ ့ေနာ္ .. ေဖ မသြားပါနဲ ့အဲဒီကုိ မသြားပါနဲ ့ အေမေလ ......... အေမ ေဖ့ကုိ ေမွ်ာ္ေနတယ္ ..... အားဟား ”
အေဖ့ က သူ ့ဆံပင္မ်ားကုိ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ အေမ့ ႏွလုံးေသြးတုိ ့ျဖင့္ တရဲရဲနီေနေသာ ထုိအိမ္ထဲမွာ အေဖ တကယ္ပဲ ရွိေနခဲ့သည္ေပါ့။ အေဖ့ ပုခုံးထက္က လြယ္အိတ္ကေလးကုိ သူ လက္ျဖင့္ အသာထိၾကည့္လုိက္ မိသည္။ ထုိလြယ္ အိတ္ကေလးသည္ အေမ့အိမ္ထဲတြင္ ေရာက္ေနေသာ အေဖ့ ပခုံးေပၚတြင္ သူ ့ကုိ ၾကင္ၾကင္ နာနာႏွင့္ ျပဳံးျပတတ္ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ ေရခ်ဳိတြင္းကား ငန္သြားခဲ့သည္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု မဟုတ္ပါေပ ...။
“The most important thing
a father can do
for his children is to love their mother.” -
(David O. McKay)
a father can do
for his children is to love their mother.” -
(David O. McKay)
ပံုေလးေတြကုိ ႏွိပ္လုိက္ရင္ မူရင္း Website ကုိေရာက္ပါလိမ့္မယ္ .... :D
*************
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္ တတတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)
