Tuesday, August 18, 2009

ရင္ခုန္ဘက္လူ


“နင္ထားခဲ ့တဲ ့အတုိင္း ငါ့ရင္က ခုထိ ပူပူေႏြးေႏြးၾကီး ရွိ ေသး တယ္။ဟား….. နင္ေျပာဖူးတယ္ ေလ ငါ့ ႏွလုံး သားက ဘဘြန္း..ဘဘြန္းလို ့ခုန္တာဆုိျပီး။ အင္း ဟုတ္ တယ္ အဲတုန္းကေတာ့ ငါ့ ႏွလုံးသား ဟာ အင္အား ေတြ အျပည့္နဲ ့ကုိးေလ။ နင္မရွိေတာ့တဲ ့ေနာက္ပုိင္း သူ ့စည္း ခ်က္ေတြလည္း မမွန္ေတာ့ ပါဘူး ဟာ.............”



“ဟင္........….. မုိး” ငါမ်က္လုံးေတြ မွားတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ မွားစရာအေၾကာင္းမွ မရွိပဲေလ။ ငါ့ကုိ ညီေလး အာကာ့သူငယ္ခ်င္းကသာ ဒီစားပြဲကုိေခၚမလာခဲ ့ရင္ နင္နဲ ့ငါေတြ ့ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအနားကုိ ေရာက္ကတည္းက နင့္ ေရေမႊးနံ ့ကုိရတယ္လုိ ့ေတာ့ထင္သား။ ဒါလဲ ငါနင့္ကုိ စြဲလန္း ေနတုန္းမုိ ့ ထင္ခဲ ့တာ။ ခုလုိ နင့္ကုိ ျဗဳန္းစားၾကီးျပန္ေတြ ့လုိက္ရေတာ့ ငါ့ ႏွလုံးသားက ကုန္းေပၚတင္ခံလုိက္ရတဲ ့ငါးတစ္ေကာင္လုိ ထိတ္လန္ ့တၾကားကုိ ခုန္ေနေတာ့တာပါလား။


အာကာ့ မဂၤလာေဆာင္မွာ နင္ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ငါနဲ ့အာကာ အသိမိတ္ေဆြျဖစ္တာ ေက်ာင္းျပီးလုိ ့ေဆးရုံ ေရာက္မွပါ။ နင္နဲ ့အာကာနဲ ့ဘယ္လုိလုပ္ျပီး သိကြ်မ္းေနရတာလဲ။ နင့္ကုိ ငါ့မ်က္လုံးေထာင့္က ေန ေကာင္း ေကာင္းၾကီးျမင္ေနရတယ္။ နင္ င့ါကုိ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မေနပါနဲ ့ဟာ။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရ မယ့္လူက ငါပါ။ ငါ ့ရင္ေတြနာလုိက္တာ မုိးရာ။


နင့္ ေခါင္းကုိ အဲလုိ ငုံ ့ထားဖုိ ့မလုိပါဘူး။ ေအာ္ နင့္လူက ေဘးမွာ ပါလာတာကုိး။ နင့္ကို အဲလူရဲ ့ေရွ ့မွာ လာႏွဳတ္ ဆက္ရေလာက္ေအာင္ ငါ့အသည္းကလဲ မမာေသးပါဘူးဟာ။ နင္ ဒီေန ့ထုံးလာတဲ ့ဆံထုံးက က်က္သေရရွိ လုိက္တာ။ ဟုိတုန္းက နင့္လည္ဂုတ္ဖုံးရုံေလာက္ ဝဲက်ေနတဲ ့ဆံပင္ေမွာင္ေမွာင္ေတြနဲ ့လုိေတာ့ နင့္စိတ္ ေတြ ေပါ့ပါး ေနလိမ္မယ္ ေတာ့မထင္မိဘူး။ နင္ ရင့္က်က္သြားတာလား ဟင္ မုိး။


ငါေတာ့ မရင့္က်က္ေသးဘူးဟာ။ နင္ထားခဲ ့တဲ ့အတုိင္း ငါ့ရင္က ခုထိ ပူပူေႏြးေႏြးၾကီး ရွိေသးတယ္။ ဟား….. နင္ေျပာဖူးတယ္ေလ ငါ့ ႏွလုံးသားက ဘဘြန္း ..ဘဘြန္းလို ့ခုန္တာဆုိ။ အင္းဟုတ္တယ္ အဲတုန္းကေတာ့ ငါ့ ႏွလုံးသားဟာ အင္အားေတြအျပည့္နဲ ့ကုိးေလ။ နင္မရွိေတာ့တဲ ့ေနာက္ပုိင္း သူ ့စည္းခ်က္ေတ ြလည္း မမွန္ေတာ့ ပါဘူးဟာ။ အင္း နင္သက္ျပင္း ခုိးခ်ျပန္ျပီ။ နင္ ငါ့ေရွ ့မွာသက္ျပင္းမခ်စမ္းနဲ ့မိမုိးရယ္။ နင္အေနရခက္ေန မွန္း ေတာ့သိပါတယ္။ စိတ္မပူ ပါနဲ ့ဟာ ငါ့ရင္ေတြနာေနေပမယ့္ နင့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ နာခံဖုိ ့ငါအဆင္သင့္ပါ။


ျပီးေတာ့ငါ ကမာနၾကီးတယ္။ ဟားဟား….ဘာမွေတာ့မရွိဘူးေပါ့ဟာ….အမ္မက္စီစာေမးပြဲေလးေအာင္ ေအာင္ ေတာင္ သုံးခါေလာက္ဖ်စ္ညွစ္ၾကဳိးစားရတဲ ့ငါက သာမန္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပါဟာ။ အင္း ဒီအခ်ိန္ေလာက္ ဆုိ နင္လည္း အဂၤလန္မွာ ဘြဲ ့ယူျပီးေလာက္ ေရာေပါ့။ ဟုိတုန္းက နင့္စကားေၾကာင့္ နင္အုိဂ်ီျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမွာ ေပါ့ေနာ္။ ငါကေတာ့ဟာ သုံးစားမရတဲ ့မာနေတြနဲ ့နင္ထားခဲ ့တဲ ့အတုိင္းပါပဲ။


ေအးေနာ္ နင့္လုိ အတန္းထဲမွာ နာမည္ၾကီးတဲ ့ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဆပ္ပလီမထိရုံ မနည္းကုန္းရုန္း ေျဖ ခဲ ့ရတဲ ့ငါလုိ ေကာင္ကုိ တစ္သက္လုံးလက္ တြဲ သြားဖုိ ့ဆုိတာ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ ့တဲ့ နင့္ရဲ ့ ရူးသြပ္မွဳတစ္ခုပဲ ျဖစ္မွာပါေလ။ ငါဝန္ခံပါတယ္။ ပတ္တူး(ေနာက္ဆုံးႏွစ္အပုိင္း-ခ)တုန္း က နင္သာမရွိရင္ ငါေလ အဲဒီစာေမးပြဲကုိ ဆယ္ခါေျဖေအာင္မွာမဟုတ္ဘူးသိလား။ ဟားဟား …နင့္အၾကင္နာေတြေၾကာင့္ေပါ့ဟာ။ ငါနင့္ ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ ့ပါတယ္ေလ။


ငါ့ကုိ တုိးႏိုင္က ေျပာခဲ ့ဘူးတယ္။ နင့္ကုိ မၾကဳိက္နဲ ့တဲ ့။ ငါတစ္ေန ့ခံစားရလိမ့္မယ္တဲ ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ နင့္အျပဳံးေတြ နင့္ရယ္ေမာသံေတြနဲ ့ငါ့ဘဝက အသက္သိပ္ဝင္ေနခဲ ့ေတာ ့ တုိးႏိုင္စကားဘယ္ေပါက္မလဲဟာ။ နင္ ့အခ်စ္ကုိ ငါရလုိက္ေတာ့ ပုိလုိ ့ေတာင္ငါ ဘဝင္ျမင့္သြားေသးတယ္။ ဘာလုိ ့လဲဆုိေတာ့ နင္ျပန္ၾကဳိက္လာရ မယ္လုိ ့တိုးႏိုင္ကုိငါေျပာျပီး ငါ့မာနကုိ အေရာင္တင္ခဲ ့တယ္ေလ။ ေနာက္ နင္ကငါ့အတၱျဖစ္လာခဲ ့တယ္။


ငါေလ နင့္မ်က္ႏွာေလးၾကည့္ေနရရင္ အားလုံးကုိေမ့ေမ့သြားတယ္။ သာဒ့္ အမ္ဘီတုန္းက ငါနင့္ကုိ လုိက္ေနခ်ိန္ ေပါ့ ။ အဏုဇီဝ လက္ေတြ ့ခန္းက မုိက္ခရုိ စကုပ္ေအာက္မွာ နင့္မ်က္နွာၾကီးမွ အၾကီးၾကီးပဲ။ ဆရာမ ေဒၚခင္ခင္ စန္းကေတာင္ ငါ့ကုိ နားရြက္လိမ္သြားေသးတယ္။ မုိက္ခရုိစကုပ္ေအာက္က အေကာင္ ေတြ ဘယ္နားေနမွန္းကုိ မသိတာ။ စိတ္ကူးေတြရင္ေနတာေလဟာ။


နင္ ဆံပင္ေလးကုိလြင့္ေနေအာင္ ေခါင္းလွည့္သြားရင္၊ နင့္ႏွဳတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြ ျပဳံးလုိက္ရင္၊ နင့္ေမးေလးကုိ လက္ညွဳိးထိတ္ေလးနဲ ့ေထာက္ျပီး နင္စဥ္း စားဟန္ေဆာင္ေနရင္ ငါျဖင့္ခ်စ္လုိက္တာဟာ။ နင့္ပါးမွာေလ သိလား ေမြးညွင္း ႏုႏုေလးေတြရွိတယ္ဟ။ ေနေရာင္ေအာက္မွဆုိေလ ေရႊေရာင္ေလးကုိလက ္လို ့။ ျပီးေတာ ့နင့္ ႏွုတ္ ခမ္းေထာင့္ကေလး နားမွာ ေရးေရးေလးျမင္ေနရတဲ ့မည့္ေသးေသးေလးရွိတယ္ေလဟာ။ ငါေလ နင့္ႏွုတ္ခမ္း ေလးေတြ ကုိသိပ္ျမတ ္ႏိုး တာပဲ။


နင့္ပါးနဲ ့ငါ့ပါးေလးကုိ အပ္ျပီး ခုန္ခဲ့ဖူးတဲ ရင္ခုန္သံေတြကိုေလ တကယ္ပဲဟာ ငါေမ့လုိ ့ကုိမရဘူး။ နင္မွတ္မိလား ငါမိခုိင္နဲ ့ရုပ္ရွင္လုိက္ၾကည့္တဲ ့ေန ့က နင္ ငါ့ကိုျပႆနာရွာတာေလ။ မိခုိင္က ငါ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီး ဟာ။ သူ ဂ်ီက်တာနဲ ့လုိက္ျပရတာ။ သူ ့ေကာင္ကို စိတ္ေကာက္ျပီး ႏွိပ္စက္လုိ ့ရတဲ ့ငါ့ကုိ သက္သက္ေခၚသြား တာ။ နင္ကေလ သိရဲ ့သားနဲ ့ငါနင့္ကုိဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ။ ျပီးေတာ့ မိခုိင္နဲ ့ေအာင္ထြန္း အေၾကာင္း လဲနင္သိတာပဲဟာ။ ငါျဖင့္ အဲဒီတုန္းက ေသျပီေအာက္ေမ့တာ။ ဟုိေကာင္ တုိးႏိုင္ကေတာင္ေျပာေသးတယ္ ငါ ကေနမွ မတတ္တာတဲ ့ခံေပါ့တဲ ့။


ငါ့မွာ နင့္ကုိဘယ္လုိ မွရွင္းျပလုိမရလုိ ့မိခုိင္နဲ ့ေအာင္ထြန္း ႏွစ္ေယာက္လုံးေခၚျပီး နင့္ကုိ ေတာင္းပန္ခဲ ့ရတာ ေလ။ ဟား…..ငါ့ေလ အဲတုန္းကနင္ျပဳံး လုိက္ေတာ့ ပတ္တူးေအာင္တုန္းကထက္ေတာင္ ေပ်ာ္ေသးတယ္။ ငါနင့္ ကို ေပြ ့လုိက္ေတာ့ နင္ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ လက္နဲ ့ထုေသးတယ္ေလ။ “မုိးက စိတ္မဆိုး ေတာ့ဘူးတဲ ့ကြလုိ ့” ငါထ ေအာ္ ေတာ့ ေအာင္ထြန္းေတာင္င့ါကုိ ေတာ္ ေတာ္ရူးတဲ ့ေကာင္လုိ ့မ်ားေျပာေနေသးလား မသိဘူး။ ငါ့ေလာက္ မရူး တဲ ့အဲေကာင္ ေအာင္ထြန္းေတာင္ ခု မိခုိင္ နဲ ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ရေနျပီ မုိးေရ။


ငါ ေလနင့္ကုိ ရင္ထဲမွာ ေပြ ့ဖက္ထားျပီး နင့္ဆံပင္ေတြကုိ နမ္းရတာ၊ နင့္ရဲ ့အရွည္မထားတတ္တဲ ့လက္သည္းညီညီ လွလွေလးေတြနဲ ့နင့္လက္ကေလးကုိ ငါ့ပါးေပၚတင္လုိ ့တင္၊ ခဏေနေတာ့ နမ္းလုိက္ သြားထိတ္ ကေလး နဲ ့အသာ ေလးကုိက္လုိက္၊ နင္ကနာတယ္ေနာ္ မကုိက္နဲ ့လုိေျပာရင္ နင့္ပါးကုိ အတင္း နမ္းရတာ ေတြ ကုိ ဘယ္လုိမွ ေမ ့မရ ဘူးဟာ။ နင္သာ ငါနဲ ့အတူ ရွိေနရင္ေလ ငါ့ကမာၻၾကီးမွာ ဘာမွ၊ ဘာကုိမွ ငါမလုိေတာ့ တာပါ မုိးရယ္။


နင္ေနၾကာစိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြာစိပဲျဖစ္ျဖစ္ စားျပီးစာဖတ္ခ်င္ရင္ ငါကခြာေပး နင္က အလ်င္မမွီေအာင္ စားပစ္။ ငါ့ကုိ နင္စာ ေမးလုိ ့မွမရ ရင္ နင္ ငါ့နဖူးကုိ လက္ သီးကေလးနဲ ့ဖြဖြထု၊စာေတြကုိ ရွင္းျပ။ ငါေလ နင္ရွင္းျပတဲ ့စာေတြဆုိ အကုန္အလြတ္ကုိရတာ။ ျပန္လည္းဖတ္စရာမလုိဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ေမးေမး ေဒါက္ကနဲ ့ေဒါက္ကနဲ ေျပာျပႏုိင္ တယ္သိလားမုိး။


ခုေတာ့လည္း နင္နဲ ့ငါနဲ ့ စားပြဲတစ္ခုတည္းထုိင္ျပီး မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေနလုိ ့ပါလားမုိးရာ။ နင့္လည္တုိင္ ေက်ာ့ရွင္းရွင္းက အရင္ကလုိပဲ ဒီခန္းမရဲ ့ ေရႊေရာင္ေအာက္မွာ ဝင္းဝင္းေတာက္ေနတုန္းပဲေနာ္။ ငါ နင့္လည္ပင္း ကအရစ္ကေလး သုံးရစ္ကုိ စိတ္ကူးနဲ ့ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငါနင့္ကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနတာမဟုတ္ပါ ဘူး မုိးရယ္။ ငါေလ နင့္ကုိဖ်တ္ကနဲ ့ၾကည့္လုိက္ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဖ်က္မရေအာင္စြဲေနတဲ ့နင့္ပုံရိပ္ေတြကုိ ျမင္ေယာင္ လုိက္နဲ ့။ ငါစိတ္က ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္နဲ ့ဟာ။ ထုိင္လုိ ့လဲမထိသလုိပဲ။ ငါထျပန္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ။


နင္နဲ ့ငါတူတူ ထုိင္ခဲ့တဲ့ အင္းယားကန္နားက သစ္ပင္ၾကီးေအာက္ကုိေလ နင္ကုိသတိရလုိ ့မခံစားႏိုင္ေတာ့တဲ ့အခါ နင့္အရိပ္ေလးေတြ က်န္ေနေသး မလားလုိ ့အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားၾကည့္ခဲ ့ေသးတယ္။ နင့္ကုိ ငါ ေနာက္ ဘယ္အခါမွေတြ ့ရမယ္မွန္းလည္းမသိ။ နင္တကယ္ရွိေနတဲ ့ဒီေန ရာမွာ ေနခ်င္ေသးတယ္။ ငါ့ရင္က ေႏြးေထြး ေနတယ္သိလားမုိး။ နင့္ကုိ ျမင္ရတာ ငါ့ရင္ေတြ နာတာကေတာ့ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္မုိးရယ္။


နင္က ပုိက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ ့မိသားစုကဆုိေတာ့ အဂၤလန္ကုိသြား၊ အမ္အာစီအုိဂ်ီဘြဲ ့ၾကီးယူ၊ နင္သိပ္ျဖစ္ခ်င္တဲ ့ သားဖြားမီးရပ္ပါရဂူၾကီးလည္းျဖစ္။ ေဟာခုဆုိ နင့္ေဘးကလူကလည္း အမ္အာစီ ေတြထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ ငါကေတာ့ နင္ျဖစ္ခ်င္လုိ ့ယူခ်င္တဲ ့အထူးျပဳယူ နင္ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တာ ပဲ။ ငါေတြးမိတယ္ သိလားမုိး။ နင္ကေလ စာေတြကုိတြတ္တြတ္ တြတ္တြတ္ ရြတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘာမွလုပ္တတ္တဲ ့ေကာင္မေလး မဟုတ္ဘူး။


ပတ္ဝမ္း(ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပုိင္း-က) တုန္းက ေမာ္လျမဳိင္ကုိ ကာကြယ္ေရးနဲ ့လူမွဳေရးေဆးပညာ ကြင္းဆင္းေလ့ လာေရးခရီးသြားေတာ့မွ နင့္အေၾကာင္း ငါ ေကာင္းေကာင္းသိေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ နင္ေၾကာ္ေၾကြးတဲ ့ ဘဲဥတူး တူး ေလးက သိပ္စားလုိ ့ေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ငါကလြဲရင္နင့္ကုိ အကုန္လုံးက ဝုိင္းျပီးေကာင္းခ်ီးေပး ၾက တာေလ။ အဲဒီတုန္းက ေနေတြ ပူလုိ ့နင္လိမ္းဖုိ ့သနပ္ခါး ငါေသြးေပးခဲ ့တုန္းကငါ နင့္ကုိ အဲလုိ အျမဲေသြးေပးႏိုင္ ဖုိ ့ စိတ္ကူးေတြ ရင္ အိပ္မက္ ေတြမက္နဲ ့ဟာ။ နင္စားခ်င္တဲ ့ ၾကက္သားကာ လသားခ်က္ကုိ ငါ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေပးဖူးတယ္။ နင္ကေလ အဝတ္ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မေလွ်ာ္တတ္ ဘူး တကယ့္ ေကာင္မ ေလး။ ဒါေပ မယ္ နင့္ကုိ ငါ ပုိေတာင္ခ်စ္သြားေသး တယ္။ အဲတာနင္သိတယ္မလား။


နင့္လက္ကုိ ငါဖ်တ္ကနဲ ့ျမင္လုိက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ နင့္လူကုိ တစ္ရွဴးလွမ္းေပးတုန္းခဏေလးပဲ။ နင့္လက္သူ ၾကြယ္က လက္စြပ္တစ္ကြင္းက ငါေပးထားတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ငါေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ေစ့စပ္လက္စြပ္ လား လက္ထက္လက္စြပ္လား မုိးရယ္။ ေအာ္ ငါ့ႏွယ္ ခက္ေတာ့တာပါလား။ ေစ့စပ္လက္စြပ္ ျဖစ္ဦးေတာ့ ငါဘာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးလုိ ့လဲ။ ဒီလုိ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ ့ေဒါက္တာ သိဂီ ၤမုိးျမင့္က လူပုံအလည္မွာ စုံတြဲနဲ ့ ပြဲတက္ လာ မွေတာ့ ငါ့ဆီဘယ္လုိလုပ္ ျပီးျပန္ ေရာက္လာမွာလဲ ငတုံးရယ္။ ငါေလခုထိ တုံးေနတုန္းပဲ မုိးရ။ ဒါေပမယ္ ငါ့ ရဲ ့ခပ္တုံးတုံး စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကုိ ဒီေန ့ေတာ့မွန္လုိက္ေစခ်င္တယ္ ဟာ။ နင့္ကုိ ငါ သိပ္ခ်စ္တာပဲ မုိးရယ္။


နင္သာ တကယ္အိမ္ေထာင္က်ခဲ ့ရင္ နင္မခ်က္တတ္တဲ ့ဟင္းေတြကုိ မခ်က္ေသာ္မွ စီမံေနရမယ္ေနာ္။ နင့္ ေယာက်္ား ရဲ ့အဝတ္အစားေတြကုိ ငါသိပ္ျမတ္ ႏုိးတဲ ့နင္က ေလွ်ာ္ေပးေနရေတာ့မယ္ေနာ္။ ဒါေတြကုိ လုပ္ေပး ရ လုိ ့နင္ေပ်ာ္ခ်င္ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့။ ငါကေတာ့ ေတြးမိရင္ ရင္သိပ္နာတာပဲမုိးရယ္။ အရက္ေသ စာကုိ သိပ္မုန္းတဲ ့နင္ က နင့္ခင္ပြန္းေသာက္စားလာတဲ ့အခါဘယ္လုိ ခံစားေနရမလဲ။ သဝန္တုိတတ္တဲ ့နင့္ကုိ ဘယ္လုိေခ်ာ့ရမယ္ဆုိ တာ နင့္ခင္ပြန္းသုိ ့မဟုတ္ နင့္ခင္ပြန္းေလာင္းက ဘယ္လုိေခ်ာ့ရမွန္းသိပါေလစ။


နင္စာဖတ္လုိ ့ဇက္ေၾကာေတြသိပ္တက္ေနရင္ နင့္လည္ဂုတ္ေလးကုိ ငါ့လုိ နင့္အၾကဳိက္ခပ္ဖြဖြေလး ႏွိပ္တတ္ပါ့ မလား။ ခက္ေတာ့တာပါလား မုိးရယ္ ေရခဲမုန္ ့ကေလ ဒီကေန ့က်မွ ခါးသက္သက္နဲ ့ဟာ။ ညီေလးအာကာ ကုိ ေတာ့ အားနာပါတယ္။ ငါ့ကုိက ျဖစ္ေနတာပါ။ အင္း မုိးေရ သူတုိ ့ကေတာ့ ေမတၱာေတြစုံလုိ ့သစၥာေတြျပဳ ဗုိလ္ ပုံလည္မွာ သူတုိ ့ခ်စ္ျခင္းကုိ သက္ေသျပကုန္ၾကျပီဟာ။ ငါကေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့တဲ ့ဘဝၾကီးမွာ နင့္ ကုိ ေတာင့္တလြမ္းေမာ ေနရတာနဲ ့တင္ငါ့ရင္ေတြ ေမာလွပါျပီ။ အသစ္ဆုိတာ ရွာရင္ေတာ့ေတြ ့ေပမေပါ့ဟာ။ နင္နဲ ့ေတာ့ဘယ္လုိလုပ္ အစားထုိး ရႏိုင္မလဲေလ။


“ အစ္ကုိ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးပဲဗ် အစ္ကုိလုိပဲ ေဒါက္တာ ေနေသြးတဲ ့။ အီဒင္ဘာရာက ဆာဂ်င္ေလ။ ဒီဘက္က အစ္မက အစ္ကုိေနေသြးရဲ ့ဇနီးေလာင္း ေဒါက္တာ သိဂီ ၤမုိးျမင့္တဲ ့၊ အစ္မ ကအုိဂ်ီေလ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္ၾကဳိေျပာထားတယ္ အစ္မတာဝန္ပဲလုိ ့ေလ…ဟားဟား….”


ေအာ္ ဇနီးေလာင္းတဲ့လား။ ငါက ယူျပီးၾကျပီ ေတာင္ထင္တာ။ ငါနင့္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ ့ပါတယ္။ အဲတာ ငါနင့္ ကုိခ်စ္လြန္းလုိ ့မုိးရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ နင္ငါ့ရင္ခြင္ကုိ ျပန္လာခဲမယ္ဆုိရင္ေတာင္(မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိလ်က္ က) ငါ လက္ခံမိ မယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္လည္း ျပန္လာမွာမဟုတ္သလုိ ငါလည္း နင့္ကုိေတြ ့တာ ဒါ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆုိတာငါသိပါတယ္ မုိးရာ။


“ကုိေန ဒါ ကြ်န္ေတာ့ ေဘာစ့္လုိလည္းေျပာလုိ ့ရတယ္ အစ္ကုိလုိ ့လဲေျပာလုိ ့ရတယ္ ဖစ္ဇစ္ရွင္ ေဒါက္တာ စုိးထက္ေအာင္ ပါ။”


နင္ကေတာ့ ရယ္ေမာေနမွာေပါ့။ ငါ့လုိ ေပစုတ္စုတ္နဲ ့ေကာင္က ဖစ္ဇစ္ရွင္ ျဖစ္ေနတာကုိးေလ။ အဲတာ နင့္ ေၾကာင့္ပါ နင္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ ့တာေလ။ ခုလဲငါ့ဘဝ ကေပစုတ္စုတ္ပါပဲဟာ။ နင္မွမရွိတာ ငါဘာေကာင္ၾကီးျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွ မထူးေတာ့ပါဘူး မုိးရယ္။ ငါ ဖစ္ဇစ္ရွင္ျဖစ္ဖုိ ့ၾကဳိးစားလုိက္ရတာ။ မခံခ်င္စိတ္ လည္းပါ တာေပါ့။ လူဆုိတာ မခံခ်င္စိတ္ေတြ မာနေတြ ေပၚလာရင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကဳိးစားတတ္တာပဲေလ။ နင္ငါ့ကုိ မခံခ်င္ေအာင္ လုပ္ သြား တာေတာ့ မဟုတ္ တန္ ရာပါဘူးေနာ္ မုိး။


“အာ…ဟုတ္ကဲ ့ေတြ ့ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ဆရာ။ အုိင္အမ္ဝမ္းကလား တူးကလားမသိဘူး…”


ခင္ဗ်ားသိခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ားေဘးမွာထုိင္ေနတဲ ့ခင္ဗ်ားရဲ ့ဇနီးေလာင္း အလွပေဂးေလးကုိ ေမးၾကည့္ပါလား။ က်ဳပ္ ေျပာတာ ထက္ေတာင္ ပုိ ျပည့္စုံလိမ့္မယ္။ နင္သိလား မိုး အဲဒီ နင့္ခင္ပြန္းေလာင္း ေဒါက္တာ ဆုိတဲ ့လူနဲ ့လက္ ဆြဲႏွုတ္ဆက္လုိက္ရတာ ငါ နင့္ကုိ သူ ့လက္ထဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ထည့္ေပးလုိက္ရ သလုိပဲ။ ဒီေနရာသာ အာကာ ့မဂၤလာပြဲမဟုတ္ခဲ ့ရင္ ငါေလ ေက်ာင္းတုန္းကလုိစိတ္မ်ဳိးနဲ ့သာဆုိ ၊ ေစာင့္ၾကြားၾကြားနဲ ့နင့္ လူ ကုိ ဘုၾကည့္ၾကည့္ျပီး ေျပး ေတာင္ ထုိးျဖစ္မလားမေျပာႏိုင္ဘူး။


ဒါေပမယ့္ ငါ့ အရွဳံးကုိ အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ ့ဖုံးျပီး လူၾကီးလူေကာင္းဆန္တတ္ေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ရင္ထဲမွာေကာ နင့္ စိတ္ထဲမွာပါ ငါက နင့္ရဲ ့အရွဳံးသမား(Loser) ဆုိတာ သိေနတယ္မဟုတ္လားမုိးရယ္။ အရွဳံးသမားတစ္ေယာက္ ရဲ ့အျပဳံး ဟာ မျပည့္စုံႏိုင္သလုိ အသက္လည္းကင္းမဲ့ေနမွာပါ။ ငါ့ သိကၡာနဲ ့အရွဳံးအတြက္ ရွက္မိသလုိ နင့္ကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ ့ ေလးငါး ႏွစ္လုံး လံုး ငုိေၾကြးျမည္တမ္းေနခဲ့ရတဲ ့ ငါ့ႏွလုံးသားကေတာ့ တစစ္စစ္နဲ ့ေတာင္ နာက်င္လာမိ တယ္ဟာ။ ငါ့ရင္ ဘတ္ၾကီး ဟာေနလုိက္တာဟာ ပူပူဆာဆာၾကီးနဲ ့ေလ။


“ကြ်န္ေတာ္ အုိင္အမ္-ဝမ္း ကပါဆရာ ေတြ ့ရတာဝမ္းသာပါတယ္….”


နင့္ဖက္ကုိ လူမွဳေရးအရ လွည့္ျပီးငါျပဳံးျပခဲ ့ပါတယ္။ ေအာ္ နင့္မွာ ႏွလုံးသားရွိေသးသားကုိ။ နင့္ မ်က္လုံး ေအာက္က အသားေလးေတြ လွဳပ္ခတ္ေန တယ္ဆုိ တာ ငါေတြ ့ပါတယ္။ နင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေဖာ္ေတာ့ ရ ေသး သားပဲ။ ငါက မက္ဒီစင္ ျပဌာန္းစာအုပ္ေတြကုိသာ မေက်ခဲ ့ရင္ေနမယ္ နင့္မ်က္ႏွာေလး အေရာင္ဖ်တ္ကနဲ ေျပာင္းသြားတာေတာင္ ငါသိတယ္ မုိး။ ဒါေပမယ့္ နင့္မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ငါ့ကုိ တမ္းတတဲ ့အရိပ္အေရာင္ေလး တစ္စြန္းတစ္စ ကုိေတာင္မွ မျမင္လုိက္ရပါလား။ အဲဒီလုိ အရိပ္ေလးအစား နင္နဲ ့ငါခ်စ္သူဘဝတုန္းက တျခား ေယာက်္ားေလး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုိ နင္ျပဳံးျပတတ္တဲ ့အျပဳံးမ်ဳိးကုိပဲ ေတြ ့လုိက္ရပါလား။


နင္သိပ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတယ္ မုိး။ ဒါမွမဟုတ္ နင့္မွာ ငါ့ကုိခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ဆုိတဲ ့အတိတ္ဆုိတာကုိ မရွိေတာ့ တာလားမုိးရယ္။ ငါေလ နင္နဲ ့ႏွစ္ေယာက္ တည္းသာ ရွိေနရင္ ငါငုိေတာင္ ငိုမိမယ္ထင္တယ္။ ငါ နင့္ခင္ပြန္း ေလာင္းကုိ ဆက္ျပီးစကား မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါအသံေတြ တုန္လာလိမ့္မယ္။ ငါ ခုံေပၚကုိ မနည္းျပန္ထုိင္ ခ်လုိက္ရတယ္။ ဒီေန ့က်မွ ငါေကာ နင္ေကာ ဘာမွမျပင္ဆင္လုိက္ရပဲဟာ။ နင္အားေတာ့ရွိပါတယ္ေနာ္။ ငါ နင္ခံႏိုင္ရည္ မရွိမွာစုိးတယ္။ နင္ငါ့ကုိ ခ်စ္ေနခဲ့ေသးရင္ေပါ့ေလ။


နင္သတိထားမိမွာေပါ့။ ငါဝတ္ထားတဲ ့ စတုိင္ပင္ နဲ ့ ရွပ္အက်ီ ၤလက္ရွည္ကုိေလ။ ငါ ဆရာဝန္နဲ ့တူျပီလား မုိး။ နင္ငါ့ကုိ အျမဲေျပာတယ္ေလ။ နင္ ကေလ ဆရာ ဝန္နဲ ့နည္းနည္းမွမတူဘူး ဆုိျပီး။ ဟုတ္မွာပါ ခုေန ငါကဆရာဝန္ပါ လုိ ့ ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ မိတ္မဆက္ခဲ ့ရင္၊ အာကာ ကသာ သူ ့ဆရာပါလုိ မေျပာခဲ ့ရင္၊ ဘယ္သူ မွငါဆရာဝန္မွန္းသိမွာ မဟုတ္ဘူး။ နင္ လူေရြးေတာ္ပါတယ္။ နင့္လူက တကယ့္ဆာဂ်င္ရုပ္ပါ။ အဂၤလန္ျပန္ေတြကုိးေလ။


ငါ့ကိုေတာ့ ထင္မွာပဲေနာ္။ ဒီလူ ေတာ္ေတာ္ လူမွဳေရးအားနည္းတာပဲလုိ ့။ နင့္ လူက ငါ့ကုိ ဘယ္ႏွစ္ ကေအာင္ တာလဲ လုိ ့ဆက္ေမးေတာ့မွာ။ ငါက ဆက္ျပီး လွ်ာရွည္ေနရင္ ျပီးေနတဲ ့ဇာတ္လမ္းက ရွဳတ္ကုန္ဦးမယ္။ ျပီးေတာ့ အာကာ က ငါ့နာမည္ေျပာျပီး မိတ္ဆက္ေပးတာကုိ နင့္လူမသိဘူးဆုိေတာ့ စုိးထက္ ေအာင္ဆုိတဲ့ ေပစုတ္စုတ္ နဲ ့ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ နင္ ေျပာျပမထားဘူးဆုိတာ ငါနားလည္လုိက္ပါတယ္။ နင္ ကအား လုံးကုိ ျပည့္ဖုံးကား ခ်လုိက္တာကုိး။ နင္ ကအဂၤလန္ ကို ထြက္သြားတာမွမဟုတ္ခဲ ့တာ။ ငါ့ ရင္ခြင္နဲ ့ေဝးတဲ ့ ေနရာကုိ ထြက္သြားခဲ ့တာကုိး မုိးရာ။ ခုေတာ့ ငါနားလည္ပါျပီ။


ဒီေတာ ့ငါနင့္ကုိ အေျဖရခက္ေအာင္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ နင့္လူက ငါနဲ ့နင္ တစ္တန္းတည္းဆုိတာ မ်ားသိသြားရင္ နင္နဲ ့ငါရဲ ့ဇာတ္ထုတ္ကုိ နင္ျဖည္ခ်ျပရ ေတာ့ မွာေလ။ ျပီးေတာ့ စုိးထက္ေအာင္ ဆုိတဲ ့ငါက နင္ ျမန္မာျပည္က ထြက္သြားကတည္းက နင့္ရင္ထဲမွာ မွ မရွိေတာ့တာကုိ မုိးရယ္။ ငါေလ ထုုိင္ေနရင္းက မြန္းၾကပ္ၾကပ္ၾကီးဟာ။ ငါ အာကာတုိ ့ကုိလုိက္ရွာေနတာ။ ငါသြားမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ နင့္ကို တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္နဲ ့ အတူတူေတြ ့ေနရ တာ ငါ့ရင္ေတြ ပူလြန္းလုိ ့ပါဟာ။ ငါ့ႏွလုံးသားကုိ ဖ်စ္ညွစ္ထားသလုိ ပဲ။


ကဲသြားျပီမုိးေရ။ ငါမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီခါးသက္ေနတဲ ့ေရခဲမုန္ ့ေတြကုိလည္း ငါဆက္မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ရင္ ပူတာ နည္းနည္းေလး သက္သာမလားလုိ ့ေရတစ္ခြက္ေတာ့ေသာက္လုိက္ေပမယ့္ မထူးပါဘူးဟာ။ နင္ ငါ့ကုိ မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လုိက္တာကုိ ေဟာဒီမ်က္လုံးၾကီးႏွစ္လုံးကေလ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္ လုိက္ေသးတယ္။ နင္ နွုတ္ခမ္းေထာင့္က အျပဳံးကုိ ငါေတြ ့လုိက္ပါေသးတယ္။ ဒီ ခန္းမထဲကေန ထြက္သြားရင္ ငါနည္းနည္းေတာ့ အ ေနရသက္သာမယ္လုိ ့ထင္လုိ ့ပါ။


နင့္အနားက တစ္ဖဝါးမွေတာင္ မခြာခ်င္တဲ ့ငါေလ၊ ေလးငါးႏွစ္ မ ေတြ ့ရပဲ နင့္ကုိ ခုလုိ မထင္မွတ္ပဲ ေတြ ့လုိက္ရေပ မယ့္ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲခဲ ့ျပီမုိ ့ကိုယ့္ေဝဒနာကုိယ္ပုိက္ျပီး အိမ္ျပန္တာပဲေကာင္းမယ္ ထင္လုိ ့ပါဟာ။ ဒါေပ မယ့္ နင့္အရိပ္ကေလး ရွိရင္ေတာင္ ငါဒီေနရာမွာ ရွိေနခ်င္ေသးတယ္။ ငါ သြားသင့္ပါျပီေလ။ ႏွုတ္ဆက္ဖုိ ့ေတာ့သင့္တာ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မလုိေတာ့ပါဘူးဟာ။ ဟုတ္တယ္မလား မလုိအပ္တဲ ့ေလာကဝတ္ ေတြလည္းလုပ္ မေနေတာ့ ပါဘူး။ အရင္တုန္းက နင္ခ်စ္ခဲ ့တဲ ့ငါကလည္း အဲဒီ ေလာကဝတ္ဆုိတာေတြ ကုိဘာတစ္ခုမွ မသိခဲတာ ပဲေလ။



ငါအာကာ့ကုိ ႏွုတ္ဆက္ျပီး ထြက္လာေတာ့ ငါ့ရင္ထဲေတာ္ေတာ္ေပါ့သြားသလုိပဲ။ ငါ့ႏွလုံးသားက နင့္ဆီမွာက်န္ ခဲ ့တာကုိးဟ။ ငါ့ရင္ဘတ္ ေဟာင္းေလာင္း ၾကီးနဲ ့ေလ။ ငါမွာ အရင္က နင္မ်ားျပန္လာခဲ ့ရင္ဆုိတဲ ့အေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အမွ်င္တန္းေလး တည္းတည္းကေလးရွိေသးတယ္။ ဒီေန ့ေတာ ့ငါေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ ့အခ်ိန္၊ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ေနရာမွာ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး ေထာက္ခနဲကုိ ျပတ္သြားတယ္မုိးရယ္။ နင္လည္း ခု နင့္ေမာင္ေတာ္နဲ ့ စိတ္ရွိ တုိင္းရယ္ေမာလုိ ့ရျပီေပါ့။ ငါဟန္ေဆာင္ မေကာင္းပါဘူး မုိးရာ။ နင္ ငါ့ကုိၾကည့္ျပီး ေကာင္းေကာင္းၾကီးကုိျမင္ ႏုိင္ခဲ့မွာပါ ငါတမင္ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ နင့္လုိ ငါဟန္မ ေဆာင္ႏိုင္ခဲ ့ပါဘူးမုိးရယ္။


“ေမာင္”


နင္ငါ့ကုိ ဘယ္လုိ ေခၚရင္ေကာင္းမလဲလုိ ့ ခ်စ္သူ ျဖစ္စက စဥ္းစားခဲ ့ၾကဖူးတယ္။ စုိးထက္ေအာင္က ( တစ္လုံး စီ နာမည္ကုိ အဖ်ားစြတ္ ေခၚရေလာက္ ေအာင္) နင့္အေပၚ စုိးမုိးႏိုင္ေအာင္ မထက္ျမက္ဘူးဆုိတာ နင္သိ တယ္ေလ။ နင္ငါ့ ကုိ ေမာင္လုိ ့ေခၚတဲ ့ေနက ငါ့ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆုံးပဲ။ နင္ နမ္းခဲ့တဲ ့အနမ္းေတြ နဲ ့ငါျဖင့္ ေလထဲကုိ လြင့္ေနေအာင္ကုိ ေပ်ာ္ခဲ ့ရတာ။


ခုလည္း နင္ငါ့ကုိ ေခၚလုိက္ျပန္ျပီေနာ္။ နင္ငါ့ေနာက္မွာ ရပ္ေနေပမယ့္ ငါခ်က္ခ်င္း လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ နင္ရဲ ့ ေမာင္ ဆုိတာကုိ ငါျပန္ျပီး စဥ္းစားေနရတာ။ ငါ့မာနေတြ ကငါ့ႏွလုံးသားရဲ ့တစ္ေနရာကေန လွစ္ကနဲျပဴၾကည့္ တယ္သိလားမုိး။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး နင့္ကုိခ်စ္တဲ ့အခ်စ္ေတြနဲ ့ျပည့္ေနေတာ့ သူ ့အစြမ္းေတြ မျပ ႏုိင္ရွာပါဘူးဟာ။ နင့္ကုိ ခ်စ္တဲ ့အခ်စ္ေတြဟာ င့ါတစ္ကုိယ္လုံးမွာ စိမ့္ဝင္ပ်ံ ့ႏွံ ့ေနတယ္မုိးရယ္။


ငါ ေခါင္းငုံထားမိတယ္ ။ နင္ ့မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္မိရင္ ငါေရွ ့ေလွ်ာက္ရင္ဆုိင္ရမယ့္ နင္မရွိတဲ ့ငါဘဝ အတြက္ ခြန္အားေတြ ေပ်ာက္ဆုံးကုန္လိမ့္မယ္။ နင္ လူမ်ားရင္ ေခါင္းကုိက္တတ္တယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္။ ခု လည္း အဲဒီအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ ့နင္င့ါေနာက္ ထလုိက္လာတာမဟုတ္လား။ ငါေလ နင့္ရဲ ့ အနားညီညီ က်ေနတဲ ့ လုံခ်ည္ ေအာက္နား က နင့္ေျခဖမုိး ျဖဴဥဥ ရယ္။ အေရာင္စုံပန္းေတြနဲ ့လွေနတဲ ့နင့္ေျခသည္း လွလွေတြရယ္ နင္စီးထားတဲ ့ေရႊေရာင္ ၾကဳိးသုိင္းဖိနပ္ေလးရယ္ ကုိပဲၾကည့္ေနေတာ့မယ္။


ငါေလ အဲဒီ နင့္ေျခေထာက္ ေလးကုိကုိင္ျပီး နင့္ေျခသည္းေလးေတြ ညွပ္ေပးတုန္းက နင္ေမးဖူးတယ္ေလ မုိး။ နင္မွတ္မိရဲ ့လား။ “ေမာင္ ..နင္ ငါ့ကုိ ဘာလုိ ့အဲေလာက္ခ်စ္တာလဲ ဟင္ ”လုိ ့ဆုိုျပီးေလ။ မသိဘူးဟာ မုိးရာ။ ငါ နင့္ကုိ ခ်စ္တာပဲသိတယ္။ ခုေလ ငါနင့္ေျခသည္းေလးေတြကုိ ညွပ္ေပးခ်င္တာေတာင္ အခြင့္မရေတာ့ပါဘူးဟာ။ ငါၾကည့္ပါရေစေနာ္။ ငါ… ငါေလ နင့္ကုိ ခ်စ္တယ္ မုိးရယ္…ခ်စ္တယ္။


“ေမာင္.. နင္ငါ့ကုိစိတ္နာေနမယ္ဆုိတာ ငါသိပါတယ္ဟာ။ ဒါေပမယ့္ေလ ငါနင့္ကုိ ေတာင္းပန္ပါရေစေနာ္။ ငါ နင့္ကုိ ေမာင္လုိ ့ေခၚလုိက္လုိ ့လြန္သြားတယ္ ဆုိရင္ ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါဟာ။ ငါေလ….ငါလည္း နင့္ကုိ ခ်စ္ခဲ ့တာပဲ ကုိးေမာင္ရယ္….”


ေတာ္စမ္းပါ မုိးရာ။ နင္ ရဲ ့အခ်စ္ေတြကုိ ယူျပီး ေဟာဟုိမွာ ရန္ကုန္ျမစ္ရွိတယ္ သြားလႊင့္ပစ္လုိက္။ ဒါေပမယ့္ မုိး နင့္ကုိ အဲလုိ နာနာက်င္က်င္ ေျပာရေလာက္ ေအာင္ ကုိ မမုန္းႏိုင္ဘူး။ ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ ဒီဟုိတယ္ ကားပါကင္း ဘက္သြားတဲ ့စၾကၤန္ လူရွင္းေနတယ္ ငါနင့္ကုိ ေျပးဖက္ျပီး နမ္းလုိက္ရမွာလား။ ငါနင့္ကုိ ဒီအတုိင္းထားခဲ ့ျပီး ထြက္သြားရမွာလား။ နင့္ကုိ ငါဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ။


ငါ့ေျပာခ်င္တဲ ့စကားေတြေျပာဖုိ ့ ငါ့ႏွလုံးသားက စုတ္ျပတ္ သတ္ေနေအာင္ ေၾကမြေနျပီမုိးေရ။ ငါ့လည္ေခ်ာင္း ထဲမွာလည္း ေျခာက္ကပ္ေနတယ္။ ငါေလ နင့္ ေျခေထာက္ ေလးေတြကုိပဲ ၾကည့္ေနေတာ့မယ္။ Loser ဆုိတဲ ့ အရသာက ေတာ္ေတာ္ ခံရခက္ပါလား မုိး။


“ကုိေနက အရမ္းသဝန္တုိတတ္တာ၊ ခုနက ဘာမွမေျပာဘဲေနေပးတဲ ့အတြက္ ေမာင္…..နင့္ကုိ ငါေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ဟာ။ နင့္စိတ္နဲ ့ငါ့ကုိ ေစာင့္ေနလိမ့္ မယ္လုိ ့ငါမထင္ခဲ ့မိဘူး။ မိခုိင္ေျပာမွ နင္တစ္ေယာက္တည္းဆုိတာ ငါသိရယ္….ငါ့ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါလုိ ့ငါမေျပာပါဘူးေမာင္…ဒါေပမယ့္ ငါနင့္ကုိ တကယ္ ေတာင္း ပန္ပါတယ္ ေမာင္ ရယ္”


ငါက နင့္ကုိ မေစာင့္ဘဲ ဘယ္မိန္းမကုိ သြားယူရမွာလဲ။ ေတာ္စမ္းပါ မုိးရယ္ နင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ျပီးမွ။ ဒါေပမယ့္ ငါနင့္ကုိ မမုန္းဘူး မုန္းလုိ ့လည္း မရဘူး။ စိတ္လည္းမနာဘူး။ ငါ့ရင္ေတြကသာ နာတာပါဟာ။ ငါရင္ေတြက သာ စူးစူးနစ္နစ္နဲ ့ကိုနာေနတာ။ နင့္ကုိ ငါဒီေလာက္ခ်စ္တာ နင္မသိဘူးလား။ ဟင္း…… သြားေတာ့မယ္ မုိးရယ္ ငါနင့္ကုိ စကားေတြေျပာျပီး ရယ္ေမာပစ္ရေလာက္ေအာင္လဲ ငါအသည္းက မမာဘူး။ နင့္ မ်က္ႏွာကုိ လည္း ငါ မၾကည့္ပါရေစနဲ ့ေတာ့။


“စိတ္နာဖို ့မေျပာနဲ ့တစ္ရက္မွ ေမ့လုိ ့မရဘူး…………. ငါသြားေတာ့မယ္…….”


ေနခဲ ့ေပေတာ့ဟာ။ ငါကေတာ့ နင္မရွိတဲ ့ဘဝမွာ ေရာက္ရာေပါက္ရာကုိ သြားေတာ့မယ္။ ေနေတာင္ဝင္သြား ျပီ မုိးေရ။ နင့္အခ်စ္ေတြကလည္း ေနဝင္သြား ျပီပဲေလ။ ငါ တကၠစီေပၚတက္ထုိင္ေတာ့ ကားသမားနားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္း ဘာျဖစ္မယ္ထင္လဲ။ နင္သိလား။


“…….ငါနဲ ့မင္း…တကယ္ကုိ အေဝးဆုံး…. ဟုိး…တစ္ခ်ိန္က…
….ခ်စ္…မင္းေျပာဘူးခဲ ့…ခ်စ္တဲ ့စကားေတြ…ငါမွတ္မိလုိ ့ေနေသး……..
…လြယ္လြယ္ေမ့ပစ္လုိ ့မျဖစ္ဘူး…ငါနဲ ့မင္းက…ဘဝအတူ…..ရင္ခုန္ဘက္လူ…….. ”

တင္ျပီးသားပုိ ့စ္ျပန္တင္လုိက္တာပါခင္ဗ်ာ .......ရန္ကုန္သား ဆားခ်က္တာ မဟုတ္ပါဘူး ။အၾကံကုန္သြား တာပါ ..... :D

************
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္..... ကြ်န္တာ့္ရဲ ့မတတ္ တတတ္ နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္ လြန္ပါပဲဗ်ာ ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္........
(ရန္ကုန္သား)


14 comments:

Anonymous said...

အရမ္းကို ခံစားရတယ္ဗ်ာ... ဝတၱဳေကာင္းတပူဒ္ပဲ...
စာေ၇းတဲ့သူရဲ့ စြဲေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္...
က်ေနာ္ စိုးထက္ေအာင္ ခဏျဖစ္သြားမိတယ္..။

ျမတ္ႏိုး

ကာရံဆူး said...

ကဲ..ႀကိဳးစားၿပီး လာမန္ ့ၾကည့္ပါတယ္...

ကာရံဆူး said...

ေႀသာ္..ကိုရန္ကုန္သားေရ...ဒီေလာက္ခ်စ္တတ္တဲ့သူ ေလာကမွာ ႐ွိေသးရဲ့လားလို ့ေတြးျဖစ္သြားတယ္...ဇာတ္လမ္းေလး ေကာင္းပါတယ္...အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္တတ္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့..ေနာ္..

ၾကယ္ျဖဴစင္ said...

ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ေကာင္မေလးရဲ႕ရင္
ရင္ထဲမွာ ေမာင္ ဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚေလးရွိေနတုန္း
ဘဲဆိုေတာ့..အင္း..
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း..အခ်စ္ထက္အေရး
ၾကီးတာေတြကုိဦးစားေပးရတာေပါ့..
ေနာက္လည္းးဒီလိုေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳေတြမ်ားမ်ား
ေရးႏိုင္ပါေစ..
မမ
ၾကယ္ျဖဴစင္

rose of sharon said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ... စာေရးအရမ္းေကာင္းပါတယ္.... ကိုယ္ေတြ႔ၿဖစ္ရပ္မ်ားလား?

WWKM said...

ဇာတ္လမ္းေလးကဆြဲေခၚသြားတယ္.
အေရးအသားေလးေတြက ဆရာၾကီးပါပဲ။ း)
ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ အတဲကြဲဘူးတာ မဆန္းပါဘူးကြယ္.း)))
တကယ္ေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။
အစ္မတို႔ မ်ားမ်ားဖတ္ရေအာင္ အတဲမ်ားမ်ားကြဲပါေစ
လို႔ ဆုမေတာင္းေပးေတာ႔ပါဘူး။ း)

ေမေလး said...

မမဝါကို လိုက္ရုိက္ ။ဘီနဲ႔ တူညားသယ္ရင္းကို အတဲကြဲခုိင္းေတာ႔မလုိ႔။ ဟိဟိ
ဇာတ္လမ္းေလး အရမ္းေကာင္းတယ္ သိလား။
ခုိးဖတ္ေနတာေတာင္ မရပ္ႏိုင္ဘူး။ ထမင္းမစားဘဲ ပီးေအာင္ အရင္ ဖတ္ေနတာေလ။
တခါတေလေတာ႔လဲ အခ်စ္ထက္ အေရးၾကီးတာေတြကို ဥိးစားေပးလုိက္ရတာကို။

ဆက္ေရးေနာ္
အားေပးေနမယ္။
ေမေလးကို ၾကိဳက္သလုိေခၚႏိုင္ပါတယ္။ ေမေလးနာမည္အရင္းကေမေလးဘဲမို႔ပါ။
အဓိက စီေဘာက္ေတြမွာေတြ႔တုိင္း ဆုံႏုိင္ခြင္႔ကေမေလးလို႔ မထင္ေစခ်င္တာ တစ္ခုပါဘဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္။

အေနာ္ said...

ကဲ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့ ကုိရန္ကုန္သားေရ
အေနာ္ကလဲ စာဖတ္ရင္ ရင္ႏွစ္ပီးဖတ္ေနက်ဆုိေတာ့
စကားလုံးတုိင္းကုိ ထိရွသြားပီဗ်ာ
အေတြးေတြနဲ႔ေမ်ာပီး စိတ္ကူးေတြ ယဥ္သြားတယ္
ေနဝင္သြားတဲ့ အခ်စ္ေနရာကေန ခံစားၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပဗ်ဳိ႕ လေတာင္ ထြက္လာပီပဲေနာ္
အခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ထပ္မေတြ႕ပါေစနဲ႔ေတာ့ဗ်ဳိ႕
ဆုေတာင္းေပးသြားပါတယ္ေနာ္
ခင္တဲ့
အေနာ္

မယ္႔ကိုး said...

စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းစီ အားေကာင္းတယ္။ စီးဆင္းပံုအရမ္းလွတယ္။ အားေပးေနပါတယ္။

ေဇာ္ said...

အားပါးးးးး
အားပါးး လုိ႕ပဲ ေအာ္လုိက္မိတယ္ဗ်။
ငုိခ်င္လုိက္တာဆုိတာ ရင္ထဲမွာ .. ဘယ္လုိၾကီးမွန္းကိုသိေတာ့ဘူး။ အိ။ ေၾသာ္ခက္ပါ့။ ဒီမ်က္ရည္ကလဲ အိကနဲကုိ ၀ုိင္းရျပန္ျပီ။ =(
ကုိရန္ကုန္ေရ ... ေဖာ၀က္ဗ်။ သိတယ္ဟုတ္။ ဟဲ။ =]

သားၾကီး said...

စားပြဲတစ္ခုတည္းထုိင္ျပီး မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေနတယ္တဲ့
အဲဒီအေရးေလးၾကိဳက္တယ္
ဒီပိုစ္ဟာ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ ျဖစ္ရပ္မွန္ပဲ
ျဖစ္ရမယ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား
မညာနဲ႔ ဟီးးးးး
“ခ်စ္တိုင္းလည္းမညားေပါ့ေနာ္” :)

ေဇာင္းလူ said...

ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိေမာင္ဆုိတာေမာင္ပါပဲကုိရန္ကုန္သား
ေရ....။ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။

Angel Shaper said...

သယ္ရင္းးးးးးး ငါဘာမွမမန့္ေတာ့ဘူး။
ငိုေနတယ္ေနာ္။ အဲဒါနင့္ေႀကာင့္။။။
ငါကလူသာ ႀကမ္းတာ၊ အသည္းႏုတယ္ေလ။
ရင္ခုန္ဘက္လူ..။ ရင္ခုန္ဘက္လူ။။။
နင့္ပိုစ့္ေလးေႀကာင့္ ငါေႀကကြဲေနတယ္။ လာေခ်ာ့ေပေတာ့။ ဒါပဲ။။။
အီးးးးးးးဟီးးးးးး ဟီးးးးးးးးး အင့္...ဟီးး ရႊတ္
( ငိုေနတာ )

ေဆာင္းႏွင္းရြက္ said...

အရမ္းဖတ္လို႕ ေကာင္းတယ္ ဗ်ာ ..
ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ ဒီအပုဒ္နဲ႕တင္
ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳက္သြားၿပီ ...