Thursday, August 6, 2009

ဆု နဲ ့ဆူး ....



ရန္ကုန္သားတုိ ့ငယ္ငယ္က တက္ခဲ့တဲ ့မူလတန္းေက်ာင္း ေလးက စမ္းေခ်ာင္းရွမ္းလမ္း(ဗဟုိလမ္း)ေပၚကပါ။ အမက (၉) က တခ်ဳိ ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ ့မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အေသအခ်ာမွတ္မိတာကေတာ့ ႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ က ေက်ာင္းဆင္းျပီး အိမ္မျပန္ပဲ စာသင္ခုန္ေတြေပၚ ေျပးေျပးေဆာ့တုန္း အတန္းပုိင္ဆရာမ နဲ ့မိလုိ ့ အရုိက္ခံရတာပါ။ ေက်ာင္းသားကုိ ဆရာမ ရုိက္တာ ေတာ့ မဆန္းပါဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ အ တြက္ ကေတာ့ဆန္း တယ္။ ဆရာမရုိက္တဲ ့တုတ္က ကြ်န္ေတာ္ လက္ေဆာင္ ေပးထားတာေလ။ အေဖ ့ရဲ ့ အ ေဖ အဘုိးက ပိေတာက္သား နီနီေလးကုိ ေခ်ာေမြ ့ေနေအာင္ ေရြေပၚထုိး ေကာ္ပတ္စားျပီး ေပတံ အျဖစ္နဲ ့ လက္ ေဆာင္ ေပးတယ္။ အဲတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ ကမေနႏိုင္ မထုိင္ႏိုင္ ဆရာမကုိ မ်က္ႏွာလုပ္ျပီး လက္ေဆာင္ သြား ေပးတာ ပထမဆုံးအရုိက္ခံရတာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္သြားေရာ။


ၾကြားေျပာတာေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး (ဒီေခါင္းစဥ္ေလးရဲ ့ ေအာက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြ အမွန္ ေတြကုိ ေျပာသြားတဲ ့အတုိင္း) ျဖစ္ခဲ ့တာေလးေတြ ေျပာပါရေစ။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ စာမရလုိ ့အရုိက္မခံရဖူး ပါဘူး။ အေမက စာနဲ ့ပတ္သက္ရင္ သိပ္တင္းၾကပ္တာ ေၾကာင့္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ကအေဆာ့ မက္တယ္ေလ စာမရ ရင္ မေဆာ့ရေတာ့၊ အေမ့ေရွ ့မွာ စာေတြအံ စာေတြလုပ္ျပီးမွ ေဆာ့ရမွာမုိ ့အေမ့ကုိ ေၾကာက္လုိ ့ က်က္ခဲ့ရ တာပါ။ အဲ မူလတန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ နာမည္တစ္ခု ရလုိက္ပါတယ္ ဦးရွန္းၾကီးတဲ ့…. စာျပီးျပီး ေရာ ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မစစ္တတ္ တဲ ့ကြ်န္ေတာ္ဟာ ရွန္းရွန္းျပီး စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ေတြ ေလ်ာ့တတ္လြန္းလုိ ့ပါ။ ပထမ အ စမ္း ဒုတိယ အစမ္း စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ျပည့္မရရင္ အေမက ဦးရွန္းၾကီးလို ့ေခၚပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ အန္တီ က အဲဒီ ေက်ာင္းေလးက ဆရာမဆုိေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ရွန္းသမွ်ေတြ အကုန္ျပန္ျပန္ ၾကားရပါတယ္။


“ကေလးက ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ … နားကားေလးပဲ ေတာ္တာေပါ့ …. ဦးေခါင္းကလည္း ၾကည့္ဦးေလ ေခါင္းၾကီး ေလးတဲ ့…” အဲလုိ အဲလုိ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခ်ီးမြမ္းၾကတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့သိပါဘူး ေခါင္းၾကီးသလား နားကားသလား။ စာမရလုိ ့အေမ ဆူမွာပဲေၾကာက္တာ။ (အသက္ကေလး ရတာေတာ ့အေမ ဆူမွာထက္ အ ေမ့ မ်က္ႏွာညဳိမွာ ပုိေၾကာက္လာခဲ ့ပါတယ္။) ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ က အေမေတာ္လုိ ့ဆုေတြရခဲ ့တာပါ။ အေမ က စာေမးပြဲရွိတဲ ့အခါ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့စာတူတူ လုိက္က်က္ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စာေတာ္ေစခ်င္သလုိ သူ ့ သား ေလး ဆုေပးပြဲ တက္ရတဲ ့အခါ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ဘာဆုရလဲလုိ ့ေမးရင္ အေမလည္း “ပထမ” ရတယ္လုိ ့ ေျဖခ်င္ မွာပဲေလ။


ေလးတန္းေရာက္ေတာ့ အေဒၚလုပ္တဲ ့သူက သူ ့အတန္းကုိ အခ်ိန္ပုိေခၚသင္တုန္း သူ ့တူကြ်န္ေတာ့္ကုိပါ ေခၚ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ ့ အိမ္ကုိအေျပးကေလးျပန္၊ အိမ္ေရာက္တာနဲ ့လြယ္အိတ္ကုိ ဗုန္းကနဲ ျပစ္ျပီး ေျပးေဆာ့ခ်င္တာ ေလ။ အဲဒီေတာ့ အန္တီ့ အခ်ိန္ပုိတန္းကုိ ပတ္ပတ္ျပီးေျပးတာေပါ့။ ကြ်န္ ေတာ္ ့ အတန္းပုိင္ဆရာမ ကကြ်န္ေတာ့ကုိ က်ဴရွင္အပ္တာ လက္မခံဘူး။ အေမတုိ ့ ေျပာသံၾကား ရတာေတာ့ ဆရာမ က“က်ဴရွင္က ေတာ္တဲ ့ကေလးေတြ အတြက္မဟုတ္ပါဘူး” ေျပာသတဲ ့။ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ ့က်ိတ္ျပီး ေပ်ာ္ေန တာ။ က်ဴရွင္မတက္ရေတာ ့၊ အေမ ရုံးကျပန္မေရာက္ခင္ထိေဆာ့လုိ ့ရတယ္ေလ။


ဒီလုိနဲ ့ထမင္းစားခ်ိန္ ေျပးလႊားေဆာ့ လြန္းလို ့အရုိက္ခံရ၊ အတန္းထဲမွာ စကားမ်ားလုိ ့အရုိက္ခံလုိက္ရနဲ ့ အဲဒီ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလး ကြ်န္ေတာ္ စတုတၱတန္းမွာ တစ္ေက်ာင္းလုံး ပထမရခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အထင္ေတြ မၾကီးလုိက္ပါနဲ ့ အစုိးရစစ္ စစ္တဲ ့အတန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္တုိင္း(ကံေကာင္းေထာက္မစြာ) အစိုးရစစ္ နဲ ့ လြဲခဲ့ရလုိ ့ ၾကက္ကန္းေလး ဆန္အုိးတုိးသြားတာပါ။ ဆယ္တန္းကလြဲရင္ အစုိးရစစ္ မေျဖဖူးပါဘူး ဗ်ာ။


ကြ်န္ေတာ္ အလယ္တန္းေရာက္ပါျပီ။ စမ္းေခ်ာင္း အလက(၃) က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အင္မတန္ နာမည္ၾကီး ပါ တယ္။ ပတၱျမား(၃) လို ့ေတာင္ တင္တင္စားစားေလး ေခၚရေလာက္ေအာင္ပါ။ ဒါကလဲ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာသ လုိ အစုိးရစစ္မွာ ေအာင္ခ်က္ေတြေကာင္းခဲ ့တဲ ့ေက်ာင္းေလးရဲ ့ရာဇဝင္ေၾကာင့္ပါ။ ကြ်န္းေတာလမ္းေပၚက အဲဒီ ေက်ာင္း ေလးဟာ တရုတ္သူေဌးမိသားစုရဲ ့အိမ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ တစ္လုံးအေနနဲ ့ ၾကီးမားခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္ ေတာ္ တို ့ ေက်ာင္းေလးဟာ အလယ္တန္းေက်ာင္းေလး တစ္ ေက်ာင္း အတြက္ေတာ့ အလြန္တရာ ေသးငယ္ ေန ပါတယ္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးေပါင္းမွ စာသင္ခန္းေလးခန္းပဲရွိလုိ ့ပါ။


ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဆရာမေတြ ကခ်စ္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲေတာ ့ကြ်န္ေတာ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ ေခါင္း စဥ္နဲ ့တျဖည္းျဖည္း ေဝးေဝးသြားမွာစုိးလုိ ့ပါ။ ငါးတန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ စာစီစာကုံးျပဳိင္ပြဲေတြ အမ်ားၾကီး ဝင္ျပဳိင္ခဲ ့ ရပါတယ္။ တစ္ခါလားပဲ ျမဳိ ့နယ္အဆင့္ ႏွစ္သိမ့္ဆု ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေက်ာင္းေလးက ကြ်န္ေတာ္ ဆုိတဲ ့ရန္ကုန္သား ကုိ ရုပ္လုံေပၚေအာင္ ထုဆစ္ေပးခဲ ့တယ္ဆုိမမွားပါဘူး။


ကြ်န္ေတာ္ ့မွာ လူမေၾကာက္တဲ ့ေရာဂါရွိပါတယ္( လူေၾကာက္တဲ ့ေရာဂါလုိေပါ့) လူမေၾကာက္ေတာ ့ဆရာ ေရွ ့ လည္း ေျပာခ်င္တာရွိ ဒိုးဒုိးေဒါက္ေဒါက္နဲ ့ေကာက္ေျပာတတ္ပါတယ္။ အခန္ ့မသင့္ရင္လည္း အလုိက္မသိ မွု ေၾကာင့္ ဆရာေတြ ရုိက္တာ ခံရသလုိ အကြက္ဝင္သြားရင္ေတာ့ ဆရာေတြရဲ ့ ခ်စ္ခင္မွဳကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ရလဒ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ က်ပန္းစကားေျပာေတြ ဝင္ျပဳိင္ရေတာ့တာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္ေတာ္ ခုႏွစ္တန္းမွာ စမ္းေခ်ာင္းျမဳိ ့နယ္တစ္ခုလုံးမွာ “မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားၾကီး ဦးေအာင္ျမတ္” ေခါင္းစဥ္နဲ ့ပထမရခဲ ့ပါတယ္။ အဲဒီ က ဆက္တက္ျပီး ျမိဳ ့နယ္အဆင့္ျပဳိင္ေတာ ့“ အေနာ္ရထာမင္း၏ သာသနာေတာ္တည္တန္ ့ျပန္ ့ပါြးေစရန္ေဆာင္ ရြက္ခ်က္မ်ား” ေခါင္းစဥ္နဲ ့ ျပဳိင္ပြဲရဲ ့ပထမဆုံး ေက်ာင္းအျဖစ္ယွဥ္ျပဳိင္အျပီး ဖုတ္ကနဲ ့ျပဳတ္ကာ အိမ္ျပန္ လာခဲ ့ ရပါ တယ္။


ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းက စာေတာ္တာထက္ ဟုိစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ ေလွ်ာက္လုပ္တာေတြ ကပုိမ်ားပါတယ္။ ဘာမွ လည္း ဟုတ္တိပတ္တိ ျဖစ္လာတယ္ မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာလုပ္တဲ ့လွဳပ္ရွားမွဳေတြ လူမွဳေရးကိစၥေတြ ကုိ မ လြတ္တမ္း ပါဝင္ခဲ ့ျပီး ကထိန္လွည့္လုိ ့ဒုိးပတ္တီးတဲ ့အခါ ကုိးယုိ ့ကားယားနဲ ့ေကြးေနေအာင္ေတာင္ လုိက္ ကလုိက္ပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေဘာလုံးကန္ ေတာ့လုိက္ကန္၊ ေကာင္းေကာင္း မကန္တတ္လုိ ့ ေနာက္ ဂုိး ဖမ္း၊ ဒါလည္းအဆင္မေျပျပန္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ဒုိင္လူၾကီးျဖစ္ေရာ။ အဲလုိ ေဘာလုံး နဲ ့ အက်ဳိး ေပး တာခဲ ့တာပါ။ အားကစားဆုိ ဘာမွ မယ္မယ္ ရရ မတတ္ခဲ ့ပါ။


တစ္ခါတစ္ေလ ယာဥ္စီးကမ္း လမ္းစည္းကမ္း ထိန္းသိမ္းေရး စာေမးပြဲေတြမွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ျဖစ္ခဲ ့သလုိ၊ မူးရစ္ေဆးဝါး နဲ ့ပတ္သက္တဲ ့စာစီစာကုံးျပဳိင္ပြဲေတြနဲ ့ ဘိန္းပညာရွိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တီဗြီဂိမ္းေတြ ေခတ္စားလာ ျပန္ ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ လုိက္ေယာင္ျပန္ပါေရာ၊ ဂိမ္းဆုိင္က အထြက္မွာ အတန္းပုိင္ဆရာမနဲ ့ေတြ ့လုိ ့ အတန္း ထဲမွာ အဆင့္ေတြ က် တာ ဂိမ္းေဆာ့လုိ ့ဆုိျပီး အိမ္ကုိ အတုိင္ခံရပါတယ္။ အစ္ေမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဆူပါတယ္ ဒါနဲ ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အဖြားက သူ ့အိမ္ေခၚျပီး ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္မ်ားစြာၾကီးေသာ စာအုပ္စင္ၾကီးကုိ အေမြ ေပးပါတယ္။ ခုႏွစ္ တန္း မတက္ခင္ကစျပီး စာဆုိတာ ဖတ္ရေကာင္းမွန္း သိလာရပါတယ္။


ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးက စိန္ ့ဖလုိမီနာဆုိတဲ ့ (အထက-၂ စမ္းေခ်ာင္း) ယေန ့ေခတ္မွာ အင္ မတန္ နာမည္ၾကီးတဲ ့ မိန္းကေလးေက်ာင္းနဲ ့အေတာ္ နီးပါတယ္။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ပါ တယ္။ ခု ႏွစ္တန္းေရာက္ ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းရင္ အိမ္တန္းမျပန္ဘဲ အဲဒီေက်ာင္းဘက္ အငမ္းထြက္တတ္ လာ ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကေတာ့ ဥပုသ္ေန ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးခင္ေမာင္စုိး (ေနာင္အခါ စိန္ ့ေပါလ္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး)က စိန္ ့ဖလုိ မွာ စာစီစာကုံး ျပဳိင္ဖုိ ့ေျပာထားပါတယ္။ ကြ်န္ ေတာ္ အဲဒီ မနက္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ လက္ ဖက္ ရည္ဆုိင္ ထုိင္ ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ ့တာ စာစီစာကုံး သြား မျပဳိင္ ျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။


ဒါေပမယ့္ စာစီစာကုံး အျပဳိင္ လာမယ့္ ေကာင္မ ေလး ေတြသြား ငမ္းၾကမယ္ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ စက္ဘီး ကုိယ္စီနဲ ့ စိန္ ့ဖလုိ ကုိ သြားၾက ပါ တယ္ အဲဒီမွာ အ ျပင္ ဘက္ထြက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးနဲ ့ ပက္ပင္း တုိးပါေလေရာ။ ဆရာၾကီး ေရွ ့ကဒေရာေသာပါး စက္ဘီးနင္းျပီး ေျပးထြက္ လာေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့ကုိေတာ့ ဆရာၾကီးကေတြ ့လုိက္ ပါတယ္။ ေနာက္ေန ့မနက္ ဆရာၾကီးရုံးကုိ မ်က္ႏွာ ကေလး ေအာက္ခ်ျပီး ကြ်န္ေတာ္ တက္ခဲ ့ရပါတယ္။ အေမ့ကုိ ေျပာမျပခဲ့လုိ ့ခုထိ အေမမသိပါဘူး။ အဲဒီအ ခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္တန္းေရာက္ေနပါျပီ။


ေနာက္တစ္ခု အမွတ္ရတာက ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္း ကူးျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းတေတြ ဓနိရည္ သြားေသာက္ၾက တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့အထင္ ေဆာင္းတြင္းျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ က်ဴရွင္ ကျပန္ေတာ ့ရွစ္နာရီ မရွိ တရွိေလာက္ ရွိမယ္။ ျမဴေလးကလည္း မကြဲခ်င္ေသးတဲ ့အခ်ိန္ေပါ့(တခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္က သိပ္လွတာပဲ) ေျမာက္ဥကၠလာသား ကြ်န္ေတာ္ ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဓနိရည္ေသာက္ မယ့္ အစီအ စဥ္ ကုိ ေျပာတာနဲ ့ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္သား ရထားစီးျပီး လစ္ခဲ ့ၾကပါတယ္။ ရထားကလဲ သိတဲ ့အတုိင္း ရန္ကုန္သား ကြ်န္ ေတာ္ သိတတ္မွ အဲဒီတစ္ေခါက္ပဲ စီးဘူးတာဆုိေတာ ့(ရန္ကုန္ျမဳိ ့မယ္ေျပာပါတယ္) ေပ်ာ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ေျမာက္ဥကၠလာ တံတားေလး ဘူတာ (တံတားေလး လား တံတားျဖဴလားဆုိတာ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိေတာ့ပါ) ထိသြား၊ မယ္လမုဘုရားကုိ ျဖတ္သြားရေတာ ့အားနာပါးနာနဲ ့ဘုရားဝင္ဖူးရင္း လိပ္ဥအတူး ထြက္ ခဲ ့ၾကပါတယ္။ ေလွခ ငါးက်ပ္ဗ် ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိတယ္။ ေလွေလးနဲ ့ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ ကမ္း ကူးျပီး အဲဟုိ တစ္ဖက္ကမ္း ဓနိေတာမွာ တစ္ခါမွမေသာက္ ဖူးတဲ ့ဓနိရည္သြားေသာက္ ခဲ ့ၾကပါတယ္။ အဲေလာက္ထိ အားထည့္တာပါ။


ၾကြားရတာလဲ ကြ်န္ေတာ့ အိမ္တစ္ခုလုံး (ရွက္လုိ ့) နီေနပါျပီ။ ရွစ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ပထ မ ဆုရခဲ ့ ပါတယ္။ ရွစ္တန္းေအာင္ ေတာ့ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိတဲ ့စိတ္ကေလး ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ စတင္ သေႏၶ တည္ခဲ့ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ ့တဲ ့ဆရာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ ျမန္မာစာ ဆရာ ဆရာဦးျမင့္သန္း (ျငိမ္း)ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဖုိ ့ဝါသနာ ပါသူတုိင္းအတြက္ ေက်င္းေတာ္က စာစီစာကုံးသည္ ကေလာင္စမ္းရန္ မ်ားစြာအေထာက္ အကူ ျပဳခဲ့လိမ့္မယ္ လုိ ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။

စာစီးစာကုံးေရးရင္ စာအုပ္ေတြထဲက ကူးကူးခ် တတ္တဲ ့ကြ်န္ေတာ့ကုိ ဆရာက ကူးခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္အုပ္ထဲက မဟုတ္ပါဘူး စာစီစာကုံး စာအုပ္ ေပါင္းမ်ား စြာ ထဲကေနကူးျပီး အသစ္ တစ္ခု ဖန္တီးေစ ခဲ့တာ ပါ။ ဆရာၾကီး ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္၊ ဆရာ ဦးတင္ ဝင္းသွ်င္ စတဲ ့ ဆရာမ်ား နဲ ့ ဂုဏ္ထူးရွင္မ်ားရဲ ့စာစီစာကုံး စာ အုပ္ေတြကေန ကူးျပီးေတာ ့စာစီစာကုံးေတြ ေရး ခဲ့ပါ တယ္။ ရွစ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖရခါ နီး မွာ ဆရာ့ေက်းဇူး နဲ ့စာစီစာကုံးေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ ေရးလာ ႏိုင္ခဲ ့ပါတယ္။ ကူးပါမ်ား ေတာ ့မွတ္မိလာျပီး ဟန္ကုိလည္း သေဘာ ေပါက္လာခဲ ့တဲ ့သေဘာပါ။ ဆရာရဲ ့ ညႊန္ျပမွဳ သင္ ျပမွုေတြနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ကုိယ့္စကားကုိ စာျဖစ္ ေအာင္ ေရးတတ္လာခဲ ့ပါတယ္။ ဆရာ့ကုိ ဒီေန ့ထိ သတိရတုိင္း ကန္ေတာ့ မိတုန္းပါ။ ဆရာေပးတဲ ့ ဆုေတြ လည္း ခုထိ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ လက္တကမ္းမွာရွိစဲပါ။


ကုိးတန္းေရာက္ေတာ့ အထက(၃) စမ္းေခ်ာင္းကုိ ေျပာင္းခဲ ့ရပါတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းက ေျပာင္းလာလာ ျဖဴျဖဴ မည္းမည္း အခန္းအသစ္ဖြဲ ့ကာထားတတ္တဲ ့ေက်ာင္းေတာ္ရဲ ့အစဥ္အလာေၾကာင့္ နဝမတန္း (E) ခန္းကုိ ကြ်န္ ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ ေရာက္ခဲ ့ၾကပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း ဆရာမေတြက ကြ်န္ေတာ့ကုိ သိပ္ခ်စ္ သြားၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သိပ္ခ်စ္တဲ ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ အဲဒီမွာ စေတြ ့ခဲ့ရပါတယ္။ သူ ကေတာ ့ကုိးတန္း(B)ခန္းက အလွေခ်ာကေလး ပါ။ ေတြ ့ၾကပုံက ဒီလုိပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိးတန္းေရာက္ ေတာ့ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ားမွာ စုံညီပြဲေတာ္ေတြကုိ ပထမဦးဆုံးစျပီး က်င္းပတဲ ့ႏွစ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္တုိ ့ကုိ သမုိင္း ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ၾကီး (ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကအေမ လုိ ့ခ်စ္စႏိုးေခၚပါတယ္) က “ ဟဲ့ သားေလး နင္က ျမန္မာ ရုပ္က ေလး လာ ငါနဲ ့ လုိက္ခဲ ့ ေက်ာင္းကပြဲမွာ ငါနာမည္ေပးခဲ ့ျပီ….” ဆုိျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အတင္း ဆြဲေခၚသြား ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ ့အေမ့ေနာက္ ဒရြတ္တုိက္ပါသြားပါေလေရာ။ အေမ ့ကုိ ေက်းဇူး တင္လုိက္ တာ အေမသာ ကြ်န္ေတာ့ကုိ သတိတရနဲ ့ လာမေခၚခဲ ့ရင္ သူေလးနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ ရင္းႏွီးခြင့္ရ မွာ မဟုတ္ ဘူးေလ။


ေတြ ့ဖူးေနတာၾကာေပမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက လွလွေခ်ာေခ်ာ ေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ ့စုံစီနဖာ (E) ခန္းက ေမာင္ေတြကုိ ဘယ္လွည့္ၾကည့္ ပါ့မလဲေလ။ ေက်ာင္း ကပြဲက ထူးထူးေထြေထြရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ရဲ ့ “စည္းလုံးျခင္းအတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ”ကုိ သရုပ္ေဖာ္က ၾကရတာပါ။ သူေလးက ကရင္မေလးဆုိေတာ့ သင္ တုိင္း နီနီေလး နဲ ့အင္မတန္ လွေနျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကရင္လုပ္ ရတဲ ့ ေမာင္ က ကြ်န္ေတာ့ကုိ မခံခ်င္ေအာင္စ ကြ်န္ေတာ္ ကမနာလုိ ျဖစ္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့တြဲရတဲ ့ ျမန္မာမေလးက လည္း သူ ့ရည္စားနဲ ့စကားေတြမ်ား ကြဲမယ္ျပဲမယ္ျဖစ္။ သိပ္ကုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ ့ေန ့ရက္ အခ်ိန္ေတြပါဗ်ာ။


ကုိးတန္းႏွစ္ စာစီစာကုံးျပဳိင္ပြဲတစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဒုတိယဆု ရခဲ့ပါတယ္။ ဆုေပးပြဲ ဘယ္အခ်ိန္လုပ္မွန္း မသိ ရေအာင္ စိတ္ေတြက ေထြေနလုိ ့ဆုေပးပြဲမတက္လုိက္ ရပါဘူး။ မူလတန္းမွ အလယ္အတန္းအထိ တစ္ႏွစ္ မပ်က္ ဆုေပးပြဲတက္ ခဲ ့ရ တဲ ့အေမက မခ်ိတင္ကဲနဲ ့ေဒါသျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲ မ ရွိပါ ဘူး သူေလး မတက္ရတဲ ့ဆုေပးပြဲ ကြ်န္ေတာ္ ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲေနာ့……. ဒီလုိနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ ကုိးတန္း ေအာင္ပါတယ္။ ပတၱျမား(၃) ဆုိတဲ ့ေက်ာင္းငယ္ေလးက လာတဲ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အထက ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက ဒသမတန္း (A) ခန္းကုိေရာက္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝမွာ စျပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာလဲဆုိတာ သိခဲ့ရပါတယ္ မ်ားျပားလွတဲ ့စာေတြ၊ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ ဟာ တစ္ခါ က်က္လည္း မမွတ္မိ အခါခါက်က္ေပမယ့္လည္း ေမ့ ေမ့ႏိုင္လြန္းတာေၾကာင့္ပါ။ ဆရာဦးစုိင္းေအာင္ဝင္း (အဂၤလိပ္စာ) ဆရာ ဦးညီညီ(ဓာတု)၊ ဆရာမ ေဒၚ နီနီထြန္း(ဇီဝ)၊ဆရာဦးခ်စ္ေအာင္(ရူပ/သခ်ၤာ)စတဲ ့ဆရာေတြဆီမွာ Section တန္းေတြလုိက္တက္ရင္း ကြ်န္ေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ခဲ ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ သမွ် အရာအားလုံးကုိ ေမ့ထားခဲ ့ရပါတယ္။ ရွိသမွ်အားေတြကုိ လည္းစုိက္ထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲ စြဲေနတဲ့ သူေလး ေနာက္ကုိ လည္း မလုိက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ပါးသူတစ္ေယာက္ အတြက္ ဆယ္တန္းဟာ လြယ္ကူ ေကာင္းလြယ္ကူ ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့ အတြက္ကေတာ့ တကယ္ကုိ ရုန္းခဲ့ရတဲ ့ပြဲပါ။


ဆယ္တန္းဟာ ကြ်န္ေတာ္ တုိ ့ဘဝမွာ ေျဖရမယ့္ ခက္သည္ထက္ ခက္ခဲလွေသာ စာေမးပြဲမ်ား ၏အၾကဳိ အျဖစ္ စတင္ ျမည္း စမ္းေစ လုိက္တာလုိ ့ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဘဝရဲ ့အေကြ ့ေပါင္းမ်ားစြာရဲ ့အစ ပထမ စာေမးပြဲ ၾကီးလုိ ့လည္း ထင္မိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ နာမည္ၾကီး ဟယ္လ္ပင္ဝုိင္းကုိ မတက္ ႏုိင္ခဲ ့ပါဘူး။ စာ ေမး ပြဲေျဖခါနီး ဇန္နဝါရီလအထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာမမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ရွိခဲ ့ေပမယ့္ ေစတနာ ပရပြနဲ ့စာေတြသင္ေပးခဲ ့ပါတယ္။ ျမန္မာစာ ကုိ ခ်စ္ လုိ့ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးကုိရခ်င္လြန္းခဲ ့ေပမယ့္ မရခဲ ့တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ့ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတြျဖစ္တဲ ့ဆ ရာမၾကီး ေဒၚျမင့္ျမင့္ (ျငိမ္း) နဲ ့ဆရာမ ေဒၚေအးေအး (ျငိမ္း) တုိ ့ကုိ ေက်းဇူး မဆပ္ လုိက္ႏိုင္ ခဲ ့ ပါဘူး။


ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ႏွစ္က(၂၀၀၀-ခုႏွစ္) ရန္ကုန္တုိင္း ျမန္မာစာေမးခြန္းမွာ စာစီစာကုံးေရးဖုိ ့ “ စည္းလုံးျခင္း သည္ အင္ အား” နဲ ့ “အိပ္မေပ်ာ္ေသာညတစ္ည” ဆုိတဲ ့ ေခါင္းစဥ္ႏွစ္ပုဒ္မွ တစ္ပုဒ္ေရြးရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ ေခါင္းစဥ္ ေရြး လုိက္လဲဆုိတာ ထူးျပီးေျပာစရာမလုိ ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ ့ဆရာမက “ဟဲ့ ေကာင္ေလး နင္ ဘာ ေရြးခဲ ့ လဲ” လုိ ့ေမးေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္က အားရဝမ္းသာနဲ ့“အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညတစ္ည” လုိ ့လည္းေျပာ လုိက္ေရာ ဆရာမ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားပါတယ္။ “ငါထင္တယ္ နင္အဲတာ ေရြးမွာစုိးလုိ ့ခုေတာ ့…… ဟင္းဟင္း စာ ေရးဆရာ ၾကီးရဲ ့….. ” လုိ အံေလးခဲျပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာမ ေျပာတဲ ့အတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူး မ ရခဲ့ပဲ ကပ္ျပဳတ္ၾကီး ျဖစ္သြားရပါတယ္။ အဲေလာက္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ရသစာေပ ကုိ ေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ေဆာ့ျပီး ေရးလုိက္တဲ ့ “အိပ္မေပ်ာ္ေသာညတစ္ညက” ေကာင္း လြန္းလုိ ့ ျမန္မာစာ ဂုဏ္နဲ ့ လြဲ သြား ရ တာထင္ ပါတယ္။


ဆယ္တန္း မွာ ဂုဏ္ထူးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာနဲ ့ ေအာင္ျမင္ခဲ ့သူမ်ား The Whole Burma စာရင္းဝင္ခဲ ့သူမ်ားကုိ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ေတြေတာ့ရသြားတယ္ဆုိတာ ၾကားမိတုိင္း ယေန ့အခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးေနမိပါတယ္။ သူတုိ ့ဘယ္လို ၾကဳိးစားခဲ ့ၾကသလဲ။ “ေတာ္လုိက္တာေနာ္ ….. ” လုိ ့လူအမ်ားရဲ ့အခ်ီးက်ဴးခံရဖုိ ့အတြက္ သူတုိ ့ေပးဆပ္ခဲ ့ရ တဲ ့ခြန္အားေတြ ၊ အခ်ိန္ေတြ ၊ဆုံးရွဳံးမွဳေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားလုိက္မလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို ့မသိႏိုင္ ပါဘူး။“ထုိက္တန္တဲ ့ရင္းႏွီးမွဳရွိရမယ္” ၊ “ တစ္ခုလုိ ခ်င္ရင္ တစ္ခုကုို ေပးဆပ္ရတယ္” ဆုိ တဲ ့စကားေတြမွန္ေပမယ့္ ဘယ္ေရြ ့ဘယ္မွ် ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္ ေပးဆပ္ခဲ ့ရတယ္ဆုိတာ ခ်ီးက်ဴးတဲ ့လူတိုင္း ေတြး ေကာင္းမွ ေတြးမိၾကမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့လုိ ဘာမွ မဟုတ္တဲ ့သူေတာင္ ဒီေလာက္ လုပ္ခဲ့ရရင္ သူတုိ ့လုိ ပါရမီရွင္မ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ အားထုတ္ခဲ့ရမလဲ ဘယ္ေလာက္ထိ ရင္းႏွီးခဲ့ရမလဲ ဆုိတာ ေတြးၾကည့္ျပီး အလြန္ ေလးစား မိပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားၾကီးလည္း မရခဲ ့ပါဘူး၊ The Whole Burma ဆုိတာေတာ့ ေတြးေတာင္ မေတြးဖူးတာပါ။ ဒါေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္ဖုိ ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္အမ်ားၾကီး ၾကဳိးစားခဲ ့ရပါတယ္။ တစ္ ခါက်က္ လုိ ့မွတ္မိတဲ ့သူ ႏွစ္ခါ ျပန္ဖတ္ရင္ တစ္သက္လုံး မေမ့တဲ ့သူေတြ ရွိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲအတြက္ ဘာသာရပ္တုိင္းကုိ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်က္ခဲ ့မွတ္ခဲ ့ရေပမယ့္ ကုိယ့္အုိး နဲ ့ ကုိယ့္ ဆန္ တန္ရုံပဲ ရခဲ ့ပါတယ္။


ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လုိ ဦးေႏွာက္မ်ဳိး ရွိလဲဆုိတာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲက သတိ ေပး လုိက္ပါတယ္။ တစ္သက္လုံး မင္း မၾကဳိးစားလုိ ့ကေတာ့ ေျမာင္းထဲေရာက္ျပီမွတ္ဆုိျပီး အဲဒီ စာေမြးပြဲက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ပညာျပသြားတာပါ။ ေရးေရးေလး ထင္ေနတဲ ့ မာနေလးဟာ ဆယ္တန္းမွာ ျပန္ျပီး ေဖ်ာ့ေတာ့ခဲ့ ရပါ တယ္။ မင္းၾကဳိးစာမွုေတြ လုိေန ေသးတယ္ ဒီေလာက္နဲ ့ေတာ ့မရဘူးဆုိတဲ ့စကားကုိလည္း စိတ္ထဲကေန ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာေန ခဲ ့မိ ပါ တယ္။


အေမက ေအာင္စာရင္း သြား ၾကည့္တဲ ့ ညက စိန္ ့ဂြ်န္းေက်ာင္းၾကီးရဲ ့အလယ္မွာ မ်က္ရည္ က်ခဲ ့ပါ တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ က်ဴရွင္ ေကာင္း ေကာင္း မထားေပးႏုိင္လုိ ့ပါတဲ ့။ အေမ့တာဝန္ ေက်ပါတယ္။ တစ္လ မွာ က်ဴရွင္ လခ ႏွစ္ေထာင္ အျပင္ကြ်န္ေတာ့ မုန္ ့ဖုိးပဲဖုိး ေတြကုိ မလစ္ဟင္းရေအာင္ အေမနဲ ့အေဖက ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့ ပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဝမ္းနည္းတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က အေမတုိ ့ ထင္သလုိ မာစတာ ဘရိမ္းပုိင္ရွင္ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာ၊ ၾကဳိးစားမွုေတြ မလုံေလာက္ ေသး ဘူးဆုိတာ (ကုိယ့္ကုိကုိယ္) သိခဲ ့ျပီး ျဖစ္ တဲ ့အတြက္ အေတာ္ ေျဖသာခဲ့ပါတယ္။


ဟယ္လ္ပင္ ဝုိင္းၾကီးတက္ျပီး ဘာမွျဖစ္မလာတာနဲ ့စာရင္ ခုလုိကမွ ေျဖသာ ပါေသး တယ္ လုိ ့ေျပာျပီး အေမ့ကုိ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ အဆင့္က ဒီ ေလာက္ ပဲရွိတာကုိးေလ။ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိ ေရာက္ ေတာ ့ အရပ္ရပ္အနယ္နယ္ ေက်ာင္း အ သြယ္သြယ္မွ ေရႊထီးေဆာင္း ခဲ ့ၾက တဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို ေတြ ့လုိက္ရတဲ ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့မာနဟာ သုံးစားမရတဲ ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္ တယ္ဆုိတာ ပုိျပီးနား လည္ ခဲ ့ရပါတယ္။ သူတုိ ့ဟာ ဥာဏ္ေကာင္းတဲ ့သူေတြ ျဖစ္ဦးေတာ့ ဝီရိယ အားမ ေကာင္းပဲနဲ ့ေတာ့ ေတာ္ၾကမွာ မ ဟုတ္ဘူးလုိ ့ ျမင္လာမိတယ္။ ဝီရိယဆူးကုိ ရင္ထဲမွာစိုိက္ ေနေပမယ့္ ခုထက္ထိ ဝီရိယေတြက အားနည္းေနစဲ ပါ။


စကားေလး လက္စသိမ္းရမယ္ ဆုိရင္ေတာ ့ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္သားဟာ လူအမ်ားၾကားက လူသား တစ္ ေယာက္ ထက္မပုိတဲ ့ သူသာလွ်င္ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ဘဝမွာ ရရွိခဲ ့တဲ ့ဆုေတြ ရွိခဲ ့ေပမယ္ ့ ဆယ္တန္း ေအာင္ လုိ ့တကၠသုိလ္ေရာက္တဲ ့အခါ ဝီရိယလုိအပ္ျခင္းဟူေသာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ကုိရင္ထဲမွာ စုိက္ခဲ ့မိပါ တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရခဲ့တဲ ့ဆုေတြဟာ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိယ့္ကုိကုိယ္(ေယာင္မွားျပီး) အထင္ေတြၾကီးမိမလုိ ပင္ျဖစ္ျဖစ္သြား ေစခဲ့ ပါ တယ္။ ႏြားေျခရာခြက္ ထဲက ဖားငယ္ပုံျပင္ဟာ ဒီေနရာမွာ အင္မတန္ ထိမိလွတဲ့ ပုံျပင္ေလးပါ။ ၾကဳိးစား ရ လြန္းလုိ ့ေမာေနေပမယ့္ ဆက္ျပီးလည္း ၾကဳိးစား ေနရဦးမွာ ပါလားဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ နား လည္လာ မိတယ္။ ဆရာ ပါေမာကၡၾကီး တစ္ဦးရဲ ့ဆုံးမ စကားတစ္ခြန္းဟာ ကြ်န္ေတာ့ရင္ထဲ မွာ ျမဲေနေအာင္ စြဲေနခဲ့မိပါတယ္ ….. ဒါေပမယ့္ ဒီေန ့အထိ ဆုိးတတ္တဲ ့ ဥာဥ္ေလးေတြ ကရွိေနစဲပါ …….



မင္း တုိ ့့ခင္ေမာင္တုိးရဲ ့ၾကဳိးၾကာသံ သီခ်င္းကုိ သိၾကတယ္ မဟုတ္ လား။ ေအး ဒီလုိပဲ မင္းတုိ ့ဟာ မုိင္ ေထာင္ ခ်ီ ပ်ံသန္းေန တဲ ့ၾကဳိးၾကာငွက္ေတြ လုိပဲကြ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ျပိဳင္တည္းမွာ ပ်ံသန္း ေနၾကတာ။ ငါ ဆုိလုိတာက မင္းတုိ ့ သူတစ္ပါးကုိ လုိက္ျပီး ျပဳိင္ေနရမယ္လုိ ့ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္တန္လုိ ့ ေရာက္ ရမယ့္ ေနရာ ကုိ၊ ေရာက္သင့္ ရဲ ့ သား နဲ ့ မေရာက္ ႏိုင္ေသးရင္ မင္းပဲ က်န္ရစ္ေနတဲ ့သူ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ ့ဝီရိယ ထုတ္ျပီး ၾကဳိးစားၾကပါ ပ်ံသန္းၾကပါ….. ေရသာ ခုိမေနၾကနဲ ့ ဒရြတ္တုိက္ လုိက္မေန ၾကနဲ ့ …… က်န္ရစ္အျဖစ္ မခံၾကနဲ ့….. မင္းတုိ ့ဘဝကုိ မင္းတုိ ့ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ ၾကဳိးစား ၾကပါ……. ”


ကြ်န္ေတာ္ ့ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြလည္း ဝီရယ အားမ်ားျဖင့္ ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာတုိင္း အရပ္ တုိင္းမွာ ေအာင္ျမင္မွဳေတြ ရႏိုင္ၾကပါေစ လုိ ့ဆႏၵျပဳလုိက္ရပါတယ္။



မမဝါ ကြ်န္ေတာ္အေၾကြးဆပ္ျပီးပါျပီ။ တက္ဂ္ပုိ ့စ္အတြက္ ေက်းဇူးလည္းတင္သလုိ အနည္းငယ္လည္း လန္ ့လွ်က္ ရွိပါသည္ ေနာင္ တက္ဂ္ပုိစ့္ထိမွာ ကုိပါ ။ ကြ်န္ေတာ့ ပထမဆုံးတက္ဂ္ပုိ ့စ္ျဖစ္တဲ ့အတြက္ အေတြး အေခၚအယူ အဆ မွားယြင္းခဲ့ပါလွ်င္ မမေကာ စာဖတ္သူမ်ားပါ ခြင့္လႊတ္ဖို ့အႏူးညြတ္ေတာင္းပန္ အပ္ပါသည္။

*********** ********** ********** ********** ********** ********** *****

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူး တင္ပါ တယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္တ တတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)


10 comments:

WWKM said...

ထင္ေတာ႔ထင္ေနသားပဲ..
တေမ်ွာ္ တေခၚၾကီးေရးေတာ႔မယ္ဆိုတာ...
အရွည္ၾကီးေရးသြားနိုင္တာ ေတာ္ပါေပ၏
အေၾကာင္းစံုသိလိုက္ရတာေပါ႔...

ဆရာပါေမကၡၾကီးတစ္ဦးရဲ႕စကားေလးေတြကို မွတ္သားသြားပါတယ္..

“မင္း တုိ ့့ခင္ေမာင္တုိးရဲ ့ၾကဳိးၾကာသံ သီခ်င္းကုိ သိၾကတယ္ မဟုတ္ လား။ ေအး ဒီလုိပဲ မင္းတုိ ့ဟာ မုိင္ ေထာင္ ခ်ီ ပ်ံသန္းေန တဲ ့ၾကဳိးၾကာငွက္ေတြ လုိပဲကြ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ျပိဳင္တည္းမွာ ပ်ံသန္း ေနၾကတာ။ ငါ ဆုိလုိတာက မင္းတုိ ့ သူတစ္ပါးကုိ လုိက္ျပီး ျပဳိင္ေနရမယ္လုိ ့ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္တန္လုိ ့ ေရာက္ ရမယ့္ ေနရာ ကုိ၊ ေရာက္သင့္ ရဲ ့ သား နဲ ့ မေရာက္ ႏိုင္ေသးရင္ မင္းပဲ က်န္ရစ္ေနတဲ ့သူ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ ့ဝီရိယ ထုတ္ျပီး ၾကဳိးစားၾကပါ ပ်ံသန္းၾကပါ….. ေရသာ ခုိမေနၾကနဲ ့ ဒရြတ္တုိက္ လုိက္မေန ၾကနဲ ့ …… က်န္ရစ္အျဖစ္ မခံၾကနဲ ့….. မင္းတုိ ့ဘဝကုိ မင္းတုိ ့ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ ၾကဳိးစား ၾကပါ……. ”

ေရးေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
စာေတြအမ်ားၾကီးေရးနိုင္ပါေစ. း))

Anonymous said...

သူငယ္ခ်င္းေရ ရွည္ရွည္နဲ႕တစ္ေမာၾကီးဖတ္သြားတယ္ ။ ပထမပိုင္းမွာျပံဳးစရာေနာက္ပိုင္းမွာ ေတြးစရာေလးနဲ႕အဆံုးသတ္သြားတယ္ ။ ဖတ္လုိ႕အရမ္းေကာင္းပါတယ္ ။ ေလာကမွာ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွမနုိင္တဲ့ပြဲေတြရွိတယ္ဆုိတာ ငါလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွသိခဲ့ရတယ္ကြာ ။ ဘာမဆုိျဖစ္နုိ္င္ဆိုေပမယ့္......။

အေနာ္ said...

အေနာ္ထင္တယ္ အကုိက အေနာ့္ထက္ေတာ့ အသက္ႀကီးမယ္လုိ႔ ဟဲဟဲ
အခုေတာ့ မဟုတ္ဘူးနဲ႔တူတယ္
အကုိက ၂၀၀၀ မွာ ေအာင္တယ္ဆုိေတာ့ အေနာ္လဲ ၂၀၀၀ ပဲေလ
အဲ့တုန္းက အေနာ္ေရြးလုိက္တာက 'စည္းလုံးျခင္းသည္ အင္အား' ဆုိတဲ့ စာစီစာကုံးကုိပါ
ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညတစ္ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဆုိတာ တခါဖူးမွ မရွိခဲ့လုိ႔ေလ ဟိဟိ
ရန္ကုန္သူဆုိတဲ့အတုိင္း ၾကြားလုိက္ပါဦးမယ္ ဟဲဟဲ
အေနာ္ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးရတယ္ စာစီစာကုံးေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါတယ္
ေရးလုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ.... ေရးစရာ အခ်က္အလက္က မ်ားလြန္းလုိ႔ စာရြက္ ၂ ခါ ထပ္ေတာင္းရပါတယ္ စာစီစာကုံး ေရးဖုိ႔ကုိပဲေလ :P
ဆုံးမစကားေလးကုိ မွတ္သားသြားပါတယ္ အကုိ

ဧရာ၀တီသား said...

"တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိ ေရာက္ ေတာ ့ အရပ္ရပ္အနယ္နယ္ ေက်ာင္း အ သြယ္သြယ္မွာ ေရႊထီးေဆာင္း ခဲ ့ၾက တဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို ေတြ ့လုိက္ရတဲ ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္ ့မာနဟာ သုံးစားမရတဲ ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္ တယ္ဆုိတာ ပုိျပီးနား လည္ ခဲ ့ရပါတယ္။"

... ဒီခံစားခ်က္ နဲ႔ အေတြးမ်ိဳးက ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္တူခံစားခဲ႔ ရဖူးတယ္ အစ္ကိုေရ။ ၀ီရိယကိုပဲ အားကိုးရမယ္ ဆိုတာနားလည္ ထားေပမယ္႔ အခုထိလည္း ၀ီရိယ နည္းတုန္း။ အစ္ကို႔စာ ဖတ္လိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထပ္ျပီးသတိေပးလိုက္ သလိုျဖစ္သြားတယ္၊ ေက်းဇူးပါ အစ္ကိုေရ။

ဒါနဲ႔ ... စာဖတ္သူေတြ ေမ႔သြားတယ္႔ တခ်က္ ဖြလိုက္ဦးမယ္၊ သူေလး နဲ႔ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ အစ္ကို၊ သူေလး အေၾကာင္း ေနာက္ပိုစ္႔ တခုေလာက္ ေရးပါဦး လို႔ ေတာင္းဆိုသြားပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားမႈျဖင္႔

ဖိုးဥာဏ္ said...

ငါလည္း ဧရာ၀တ္ီသားေတာင္းဆိုတာေလးကိုပဲထပ္ျပီးေတာင္းဆိုသြားပါတယ္။က်န္တာ
ေတြကေတာ႕ေျပာစရာမရွိေအာင္ကို ဖတ္လို႕ေကာင္းပါတယ္။အဲဒီဆံုးမစကား
ေလးကိုလည္းအရင္ကလည္းၾကားခဲ႕ဖူးပါတယ္။ခုလည္းထပ္ျပီးေတာ႕မွတ္သား
မိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း........

yin lay said...

ေကာင္းပါတယ္... လူဆိုတာ ေရာက္ရာအရပ္မွာ အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အေရးမၾကီးပါဘူး..

sweety said...

ကိုရန္ကုန္သားေရ..ကၽြန္ေတာ္လည္းစမ္းေခ်ာင္းသူပါ..အ.ထ.က(၂)စမ္းေခ်ာင္း ကပါ..အေရးအသားအရမ္းေကာင္းပါတယ္..ငယ္ငယ္တုန္းကအခ်ိန္ေလးေတြကိုအရမ္းသတိရတယ္..ဆရာပါေမာကၡၾကီးတစ္ဦးရဲ႕စကားေလးေတြကတသက္လံုးကိုမွတ္သားထားပါ႔မယ္

Libratun said...

That's fantastic. What a remembrance! if i saw this post early, i would surely remember you at once. Really miss that MIDDLE SCHOOL!!!

tnazx said...

ကိုရန္ကုန္သားေရ
ကၽြန္ေတာ္လည္း စမ္းေခ်ာင္း ၃ က ဆယ္တန္းေအာင္တာပါ။ googling လုပ္ရင္းနဲ႔ေတြ႔လို႔ စာေတြလဲ ဖတ္သြားပါတယ္။ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ျခင္းတူရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနနုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၁၀ တန္းတုန္းက A ခန္းမွာပါပဲ။ ေအာင္ျမင္ပါေစဗ်ာ။ :)

Unknown said...

စမ္းေခ်ာင္း အထက (၃) ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ား အတြက္ Facebook Group ပါ။ ဴဖန့္ေဝေပးပါ။ http://www.facebook.com/group.php?gid=191911000753