Sunday, August 16, 2009

အေမ့သားမ်ားသိေစေသာ္(ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)


ေမြးျပီးစ အေမမ်ားကုိ သက္ဆုိင္ရာ Ward မ်ားသုိ ့ျပန္လည္ပုိ ့ေဆာင္ျပီး၍ First stage room ထဲတြင္ မသင္း သင္းတစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စစၥတာၾကီးက မသင္းသင္းကုိ တလွည့္စီအားေပးရင္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ညကုိ ကုန္လြန္ေစခဲ့ေလသည္။ မုိးက တေျဖာက္ေျဖာက္က်စဲျဖစ္သည္။ မုိးသံေအာက္ တြင္ သြားဖြားခန္းသည္ ငုိက္ျမည္းလ်က္ရွိ၏။

“ဆရာ ရယ္ နာလွပါျပီ ျမန္ျမန္ ေမြးေအာင္လုပ္ေပးပါလားေနာ္ …. ကြ်န္မ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး …. ဟင္း …. ”

“အင္းနာတာေပါ့ဗ်ာ သည္းခံပါဦး ေမြးမွာပါ ေနာ္ …. ေအာ္လိုက္ နာရင္ ေအာ္လုိက္ အံၾကီးၾကိတ္မထားနဲ ့ ေအာ္ လုိက္ေတာ့ တစ္ဝက္သက္သာတာေပါ့ …… ”

ည နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ပင္ထုိးေပျပီ။ မသင္းသင္း၏ သားအိမ္က ေကာင္းေကာင္းညွစ္သလုိ သားအိမ္ေခါင္းက လည္း ပုံမွန္ပြင့္သည္။ ကေလးငယ္၏ႏွလုံးခုန္သံ FHS (fetal heart sound) ကလည္း ေကာင္းသည္။ ကြ်န္ ေတာ္လည္း မ်က္ခြံ နည္းနည္းေလးလံလာမိသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဂါရဂူအစ္မက အုိတီမွ အဆင္း ေရာက္လာသည္။ Ectopic rupture ခြဲစိတ္ကုသမွဳေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီ။ အစ္မမ်က္ႏွာက ပင္ပန္း၍ႏြမ္းေနေသာ္လည္း ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ရွိ သည္။ သားဖြားမီးယပ္ပါရဂူအစ္မမ်ား သည္အျခားသူမ်ားထက္ ပုိ၍ အပင္ပန္းခံႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ သည္ ဟုကြ်န္ေတာ္ ထင္သည္။ အစ္မႏွင့္အတူ Assist လုိက္ဝင္ေသာ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ သူငယ္ခ်င္း စုိး ထက္ တစ္ ေယာက္ လည္း အတူပါ လာသည္။ မသင္းသင္းကေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ အစ္မကုိ ၾကည့္ေန သည္။

“ေဒါက္တာရယ္ ျမန္ျမန္ေမြးေအာင္ လုပ္ေပးပါလား ေနာ္ ကြ်န္မနာ လွျပီ …… ”

အစ္မက မသင္းသင္းကုိ အား လက္ကေလး ဆုတ္ဖ်စ္လွ်က္ အားေပးသည္။

“ကဲသမီး အားမေလွ်ာ့နဲ ့ဦးေနာ္ နီးျပီ နီးျပီ ဟုတ္လား ကဲ ေဒါက္တာ စမ္းပါရေစဦးေနာ္ ေအး ဟုတ္တာေပါ့ သမီးရယ္ နာတာေပါ့ေနာ္ ……. ”

“ေဟာ ေရမႊာေတာင္ေပါက္ျပီး သမီးရဲ ့အင္း ……. ေကာင္းပါတယ္ သားအိမ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ပြင့္တာ ပဲ ေနာ္ … …. အင္းျမန္ျမန္ေမြးေအာင္ ေဆးေတြလည္း သြင္းေပးထားတယ္ …. ေအးေအး”

ကြ်န္ေတာ္ မသင္းသင္းကုိ ေသြးေပါင္တုိင္းတုန္း အစ္မက FHS နားေထာင္သည္။ ေသြးေပါင္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ ခါ ျပန္တုိင္းလုိက္ရသည္။ မသင္းသင္းေသြးေပါင္က ပထမတုိင္းေတာ့ 100/60 mmHg အေပၚေသြး တစ္ရာ ေအာက္ေသြးေျခာက္ဆယ္ ေနာက္တစ္ခါျပန္တုိင္းေတာ့ 90/60mmHg ကုိးဆယ္ ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္သြားသည္။ ကြ်န္ ေတာ္ အစ္မကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ မသင္းသင္းက ေနရင္းထုိင္ရင္းက ေခ်ာင္း တဟြတ္ဟြတ္ ထဆုိး ေတာ့သည္။ သူေခ်ာင္းဆုိးပုံၾကီးကုိ ကြ်န္ေတာ္မၾကဳိက္။ သူ ေမာေနျပီ။ ေမာပုံက ဗိုက္နာလုိ ့ေမာပုံမ်ဳိးနဲ ့လည္း မတူ ….. ဘုရား… ဘုရား….. ။ ဘာမ်ားျဖစ္ျပီလဲ ….။

“အဟြတ္ အဟြတ္ …. အဟြတ္ ….. ”

“အစ္မ BP(Blood Pressure) low 90/60 ပဲရွိတယ္ ….. ”

အစ္မက ကြ်န္ေတာ့ကုိ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မသင္းသင္း၏ ႏွလုံး အဆုတ္မ်ားကုိ အေသအခ်ာနားေထာင္ သည္။အစ္မသည္ တည္ျငိမ္လွ၏ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ စုိးရိမ္ပူပန္သြားမိသည္။

“ကြ်န္မေမာလုိက္တာ ေဒါက္တာရယ္ ေမာလုိက္တာ …. အဟြတ္အဟြတ္ …. အဟြတ္ ….”

“ေအးသမီး ေအာက္စီဂ်င္ေလး ရွဳလိုက္ေနာ္ ….. ကုိစုိးထက္ Wall oxygen ဖြင့္ hyperbaric (ဖိအား ျမွင့္) ေပးမယ္ …. သူ Pulmonary odema ရေနျပီ နည္းနည္း ေထာင္လုိက္ သမီး ေအးဟုတ္ျပီး ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလးေပါ ့ ဟုတ္တယ္ ….. စစၥတာၾကီး Emergency Kit ထုတ္ ျမန္ျမန္ ….. ကုိစုိးထက္ အုိတီကုိ ေျပး ပါဦး Alert လုပ္ထား emergency CS (Cesarean Section or C-section ဗုိက္ခြဲေမြးျခင္း/ခြဲစိပ္ကုသျခင္း) တစ္ပြဲအတြက္ အဆင္သင့္ျပင္ထားဖုိ ့ေျပာ ျပီးတာနဲ ့ဒီကုိ ျပန္ဆင္းလာ ခဲ ့ဟုတ္ျပီေနာ္ …. ”

ျငိမ္သက္ေနေသာ ေမြးခန္းသည္ ခဏျခင္း ရွဳတ္ယွက္ခတ္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းစုိးထက္ က နံရံေအာက္စီဂ်င္ ပုိက္လုိင္းကုိ ဖြင့္ျပီး မသင္းသင္းကုိ ေအာက္စီဂ်င္ mask တပ္ေပးကာ ေမြးခန္းတြင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြား သည္။ အစ္မက မသင္းသင္းအား ထုိးရန္ ေဆးမ်ဳိးစုံကုိ အဆက္ မျပတ္ ရြတ္ကာ ညႊန္ၾကားေနသည္။ သူကုိယ္ တုိင္ လည္း နားၾကပ္ကုိ မသင္းသင္း ရင္ဘတ္မွ မခြာပဲနားေထာင္၊ မသင္းသင္း ဗိုက္တြင္ FHS ကုိ နားေထာင္ ေန သည္။ မသင္းသင္း၏ ေသြးေပါင္က တအား ထုိးက်သြားသည္။ ေအာက္ ေသြးကုိ တုိင္းလုိ ့မရေတာ့ အေပၚ ေသြး သည္ ေဆးေတြထုိးေနရင္းကမွ ေျခာက္ဆယ္မပင္ မနည္း နား ေထာင္ျပီး တုိင္းေနရသည္။

“ေဒါက္ …… တာ သား .. …. သား …. -ား … ”

“သမီး အားတင္းထား စိတ္ခ် သားဘာမွ မျဖစ္ဘူး ေနာ္ အင္းဟုတ္ျပီး ရွဴရွဴ မရပ္လုိက္နဲ ့ရွဴ …… ”

မသင္းသင္း သည္ အသက္ကုိ လုရွဴေနရသည့္ ၾကားက သား … သား ဟု ေဝေဝ ဝါးဝါး ေအာ္ေနသည္။ သူမ ေခါင္းထဲတြင္ သူ မအသက္ထက္ မျမင္ရေသာ သားကုိသာ စုိးရိမ္ပူပန္ေနသည္။ သူမကုိ ကယ္လုိ ့ မရရင္ေန ပါ ေစ သားကုိ ကယ္ေပးပါလုိ ့အစ္မကုိ ေျပာေနေၾကာင္း မပီသေသာ္လည္း အားလုံး နားလည္ေနပါသည္။ မိခင္ သည္ သားသမီးအား အသက္ထက္ ခ်စ္သည္ဆုိတာ အေျပာမဟုတ္ပါ။ မသင္းသင္း၏ မ်က္လုံးမ်ား ကဟုိၾကည့္သည္ၾကည့္ျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္ အသက္ကုိ ရွဴေနေသာ္လည္း လည္ပင္းကုိ အညွစ္ခံ ထားရသည့္အသြင္။ သူမ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေသြးရူးေသြးတမ္းျဖစ္လာသည္။ မျငိမ္မသက္ လူးလြန္ ့လာသည္။ လည္ပင္းေၾကာေတြက ေထာင္လုိ ့ မ်က္လုံးအစုံက ဝုိင္းစက္ျပဴးက်ယ္လုိ ့။ ပါးစပ္ကုိ ဟလွ်က္ ဟတ္ကနဲ ဟတ္ ကနဲ အသက္ကုိ လုရွဴလုိ ့။

အစ္မညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကုိ စစၥတာၾကီးႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္ အဆက္မျပတ္လုိက္လုပ္ေနေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ေနသည္။ မသင္းသင္းဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ ့ဟုလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနခဲ့မိသည္။ အေကာင္း ၾကီးကေန ထေဖာက္တာကလည္း shock ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ကုိ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိ ျဖစ္မိ သည္။ အစ္မသာ မရွိရင္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ လုပ္ႏိုင္မည္ပင္မထင္ ……. ဘာျဖစ္တာလဲဟူေသာ ေမးခြန္းသည္ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ မသင္းသင္း ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္မ်ား ဒီလုိျဖစ္ရတာလား ကြ်န္ေတာ္ က ဇာတာမေကာင္းတဲ ့ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လား။

လုိအပ္ေသာ ေဆးမ်ားကုိ drip line မွတဆင့္ တစ္မ်ဳိးျပီးတစ္မ်ဳိး ထုိးေနရင္းက မသင္းသင္း တစ္ေယာက္ တခြီး ခြီးႏွင့္ တစ္ကုိယ္လုံး ဆန္ ့လုိက္က်ဳံ ့လုိက္ျဖင့္ တက္ပါေလေတာ့သည္။ ဦးေႏွာက္ကုိေသြးကမေရာက္ေတာ့ သုိ ့ ေၾကာင့္ Fits (တက္ခ်င္း) ရျခင္းျဖစ္သည္။ အတက္က်ေစရန္ ေဆးမ်ား ထုိးရျပန္သည္။ အတက္ကေတာ့ က် သြား ပါသည္ သုိ ့ေသာ္ သူမ မလွဳပ္မယွက္ျငိမ္က်သြားသည္။ လက္ေကာက္ဝတ္က ေသြးေၾကာ ကုိစမ္း ၾကည့္ လုိက္သည္။ pulse (ေသြးခုန္ႏွဳန္း) မရ။ တံေတာင္ဆစ္ေသြးေၾကာကုိ စမ္းျပန္သည္။ မရျပန္။ လည္ပင္းမွေသြး လႊတ္ ေၾကာၾကီးကုိ စမ္းျပန္သည္။ လုံးဝ ေသြးကမတုိး။ သြားျပီ ႏွလုံးရပ္သြားျပီ………….

Defibrillator (ႏွလုံး ႏွဳိးစက္) ယူ........ shock ရုိက္မယ္........ ေဒါက္တာတုိ ့ျမန္ျမန္ ……. ”

အုိတီကုိ alert လုပ္ျပီးျပန္ဆင္းလာေသာ သူငယ္ခ်င္း စုိးထက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွလုံးႏွုိးစက္ကုိခ်က္ခ်င္းဆြဲယူ၍ မသင္းသင္းကုိ shock ရုိက္ဖုိ ့ျပင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ Electrodes (ႏွလုံးႏွုိးစက္၏ လူနာရင္ဘတ္ႏွင့္ထိရမည့္ အပုိင္း) ကုိလက္ျဖင့္ တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။

200 Joule (၂၀၀ ဂ်ဳိးလ္) ….. ရုိက္ …. ”

Clear the bed” (shock မရိုက္မီ ကုတင္ကို ေဘးမွလူမ်ား ထိကပ္ မေနမိေစရန္ ေနာက္ဆုန္ခုိင္းသည့္ သတိ ေပး ေသာစကား၊ shock ရုိက္သူဆရာဝန္ သုိ ့သူနာျပဳမွေအာ္ပါသည္။ )

ဝုန္းကနဲ ့ျဖစ္သြားျပီး မသင္းသင္း ခႏၶကုိယ္ အနည္းငယ္ေျမာက္လာသည္။ သုိ ့ေသာ္ ႏွလုံးကတုတ္ တုတ္ မ လွဳပ္။ သူငယ္ခ်င္းက လက္ျဖင့္ ႏွလုံးကုိ ဖိသည္ စစၥတာၾကီးက Ambu bag (လက္ျဖင့္ညွစ္ကာ အဆုတ္တြင္းေသာ ေလထုိးထည့္သည့္ ေလအိတ္) ကုိ စိုးထက္ ရင္ဘတ္သုိ ့ဖိ ျခင္း ႏွင့္ timing ကုိက္၍ ညွစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ေတြ အနည္းငယ္ တုန္လာသည္။ စိတ္ကုိ တအားတင္းျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ 360 J ျဖင့္တစ္ခါ ထပ္ရိုက္ သည္။ မသင္းသင္း မလွဳပ္ေသး။ အစ္မက (Adrenalin) အဒရီနယ္ လင္ေခၚ ႏွလုံးညွစ္အားကုိ ေကာင္းေစေသာ ေဆးကုိ ႏွလုံးေနရာသုိ ့စြပ္ကနဲ တုိက္ရုိက္ ထုိးခ်လုိက္သည္။ ေဆးသည္ ႏွလုံးထဲသုိ ့တုိက္ရုိက္ဝင္သြားသည္။ စုိးထက္က လက္ျဖင့္ဖိျပီး ႏွလုံးကုိ ႏွုိးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တုိ ့ ဆရာဝန္ သုံး ေယာက္ စစၥတာၾကီးတစ္ေယာက္ ဟန္ခ်က္ညီညီျဖင့္ မသင္းသင္း ၏ ရပ္တန္ ့သြားျပီျဖစ္ေသာ ႏွလုံးကုိ ႏိုးထေစ ရန္ၾကဳိးစားခဲ့ၾကသည္။

“ေနာက္တစ္ၾကိမ္ရိုက္ ကေလး ….. လုပ္ ဟုတ္ျပီ …. ”

Clear the bed ဆုိတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ မေအာ္ႏိုင္ေတာ့ အစ္မက ေဘးမွ ေအာ္ေပးလုိက္ရ သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တည္ျငိမ္မွဳေတြ ရဖုိ ့ကြ်န္ေတာ့ ေရွ ့မွာလူနာေတြ ဘယ္ေလာက္ ေသရဦးမွာလဲ။ ေနာက္ဆုံး အၾကိမ္အျဖစ္ 360 J တစ္ခါထပ္ရိုက္လုိက္သည္။ တစ္ခန္းလုံးျငိမ္က်သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ လည္းေကာင္ သူငယ္ခ်င္း သည္ လည္းေကာင္း စစၥတာၾကီးသည္လည္းေကာင္း ျငိမ္သက္ေနၾကသည္။ စုိးထက္က ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္ျဖင့္ မသင္းသင္းရင္ဘတ္ကုိ ဆက္ဖိကာ ႏွလုံးကုိ ခုန္ေစရန္ဖိတြန္းသည္။ အစ္မက မသင္းသင္းလည္ပင္းမွ ေသြး လႊတ္ေၾကာ ကုိစမ္းရင္း ႏွလုံးသံကုိ နားေထာင္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ ကေလး ႏွလုံးခုန္သံကုိ နားေထာင္ သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့ ၾကက္ေသေသ ေနမိသည္။ စုိးထက္ ကလည္း တိတ္ဆိတ္လုိ ့။

“ကဲ လုပ္ stretcher(လက္ျဖင့္မ၍ရေသာ လူနာထမ္းစင္တစ္မ်ဳိး) ယူ အုိတီတက္မယ္ လူၾကီးကေတာ့ မရေတာ့ ဘူး ၾကည့္ရတာ infarct (ႏွလုံးပုပ္ျခင္း ) နဲ ့ လည္း မတူဘူး။ ကေလးကုိ ထုတ္ရေအာင္ ကဲ ကုိစုိးထက္ မင္းတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ပဲ မလုိက္ကြယ္ ျမန္ျမန္ အုိတီ alert လုပ္ျပီးသား…….. ျမန္ျမန္ …… ေဟာ အေတာ္ပဲ ညီမေလး လာလာ လူနာရဲ ့ေယာက်္ားကုိ စစၥတာၾကီး ေခၚေပးလိမ့္မယ္ ညီမေလးက counseling လုပ္ထားေပး သူ ့ကုိ …….”

သူငယ္ခ်င္း အလုပ္သင္ဆရာဝန္ မေလး စုစုလွဳိင္က ward ထဲမွ အေျပးအလႊားေရာက္လာသည္။ အစ္မက လူနာ ၏ ခင္ ပြန္းကုိ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ အေျခအေန အရပ္ရပ္အား ရွင္းျပဖုိ ့မွာၾကားေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင္ ့ စုိးထက္ က ေတာ့ မသင္းသင္း ကို stretcher ေပၚတင္မျပီး OT သုိ ့ေျပးရေလသည္။ မသင္းသင္းရယ္…… သူ ့ ရင္ထဲတြင္ ေအာင့္သက္ နာက်င္ေနသည္။ အာေခါင္ေတြေျခာက္ ေသြ ့ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းလုပ္သူကုိ စကား ပင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာႏိုင္။

ဤ မွ် တုိေတာင္းေသာကာလအတြင္း ေျပာင္းလဲမွဳသည္ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္အတိ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့လက္ကုိ ကုိင္ျပီး နာလုိက္တာ ဆရာရယ္ လုိ ့ညည္းညဴေနေသာ မသင္းသင္းသည္ ယခု ေတာ့ သားလုပ္သူကုိ ထားကာ ေလာကၾကီးမွ အျပီးတုိင္ထြက္ခြာသြားေလျပီ။ ရုတ္တရက္အဆုတ္ထဲ အရည္ေတြ အခြ်ဲေတြ ျပည့္ႏွက္လာျခင္း ေၾကာင့္ ပင္ပန္းဖုတ္လုိက္ ေမာဟုိက္ေနသည့္ၾကားက သား ကုိ ေမြးေပးပါလုိ ့ ေလသံမဆက္ပဲ ေျပာသြား ေသး သည္။ မိခင္သည္ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေနသည့္တုိင္ သားကုိ မေမ့ ႏိုင္ သူ ့စိတ္ အစဥ္သည္ သားကုိ စြဲလမ္း လွ်က္ ပူပင္ေသာကေတြ ေရာက္ ေနေသး သည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ မသင္းသင္းကုိ မလွ်က္ အုိတီသုိ ့တက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ အုိတီဖြင့္ကာ ကေလးကုိ ကယ္ခဲ့ၾကသည္။ အစ္မ၏ ကြ်မ္းက်င္သြက္လက္မွဳ ေၾကာင့္ ကေလးငယ္သည္ တုိေတာင္းေသာ အခ်ိန္အတုိင္း အတာ အတြင္းမွာပင္ ေမြးဖြားသန္ ့စင္ပါသည္။ ကေလး ပါရဂူအစ္ကုိ တစ္ေယာက္ ၏ သြက္လက္မွန္ကန္ေသာ အသက္ ကယ္ နည္းစနစ္မ်ာႏွင့္အတူ မသင္းသင္း၏ သားငယ္သည္ ဤလူေလာကသုိ ့ေအာင္ျမင္စြာ ဝင္ ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ့ေၾကာင့္မ်ားလား၊ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ေကစ့္ေတြ ရွုတ္ကုန္တာလား ကြ်န္ ေတာ္ ဒီ အလုပ္ကုိ ဆက္လုပ္လုိ ့ျဖစ္ပါေတာ့မလား။

ကြ်န္ေတာ္ မသင္းသင္းကုိ ခြဲစပ္လွ်က္ ကေလးထုတ္ယူျခင္း တြင္ ခြဲစိပ္သူ အစ္မ၏ ဒုတိယ လက္ေထာက္ ေန ရာ မွသာ ေနခဲ့သည္။ စုိးထက္က Ectopic rupture ခြဲစိပ္ကုသမွဳကို မေလ့လာ လုိက္ရေသာ ေသာ ကြ်န္ ေတာ့္ ကုိ ေနရာေပးပါသည္။ သုိ ့ ေသာ္ အစ္မ၏ ပထမလက္ေထာက္ ေနရာမွ ဝင္၍ Assist လုပ္ရန္ ရွိသင့္ ေသာ တည္ျငိမ္မုွေတြ ကြ်န္ေတာ့ တြင္မရွိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပီး ျငင္း လုိက္မိသည္။ အစ္မက ကြ်န္ေတာ့္ ကုိ အကဲခတ္ ေန၏။

ကြ်န္ေတာ့၏ ဝမ္းနည္း ေက်ကြဲမွဳသည္ ဟန္ေဆာင္မထားႏုိင္ပဲ အထင္းသား ေပၚလြင္ေနသည္။ ေမ့ေဆး မလုိ ေတာ့ေသာ ထုိခြဲစိပ္မွဳသည္ တိတ္ဆိတ္ စြာပင္ ျပီးဆုံးသြားသည္။ အျမဲတေစ စကားေျပာသံ မ်ားျဖင့္ ေဝဆာ လွ်က္ ရယ္ကာေမာကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ရွိတတ္ေသာ အုိဂ်ီ OT သည္ အနည္းဆုံး ေသာ မျဖစ္မေန ေျပာရ သည့္ သတိ ေပးသံ စကားသံ မ်ား မွအပ တစျပင္လုိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ ကေလး ငုိသံ ၾကားရခ်ိန္ တြင္ ေပ်ာ္ရမည့္အစား မသင္းသင္း ကုိၾကည့္လွ်က္က ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ ဆုိ ့ဆုိ ့ၾကီးျဖစ္ေန သည္။

ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ လူႏွင့္မကပ္သလို ခံစားရသည္။ ထုံထုံ ေပေပ ၾကီးႏွင့္ အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ မသင္းသင္း ကေတာ့ ခြဲခန္းထဲတြင္ အသက္ဝိဥာဥ္ကင္းမဲ့စြာ လဲေလ်ာင္းလွ်က္ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ပင္ မ ေဆးႏိုင္ပဲ မသင္းသင္းကုိ ေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ မသင္းသင္းသည္ ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကီးစြာ နာရီေပါင္း မ်ား စြာ နာက်င္မွဳ ေဝဒနာကုိ ေအာင့္အင္းသည္းခံရင္း သားကုိ ေမြးဖုိ ့အတြက္ ၾကဳိးပမ္းခဲ့ေသာ္လည္း သားကုိ မျမင္ လုိက္ရရွာေပ။ သားႏွင့္ သူ ့အသက္ကုိ အလဲအလွယ္လုပ္ လွ်က္မိခင္တုိ ့၏ မြန္ျမတ္လွေသာ ေပးဆပ္ျခင္း ျဖင့္ ေလာကကုိ ေက်ာခုိင္းသြား ပါေလျပီ။ မသင္းသင္း ကိုၾကည့္ရင္းက ကြ်န္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ လွဳိက္လွဳိက္ျပီးကို ဝမ္း နည္းလာသည္။

ကြ်န္ေတာ့ ပခုံးကုိ ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္စုံထိကပ္လာ၍ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစ္မကုိေတြ ့ရသည္။ အစ္မက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စာနာစြာျဖင့္နွစ္သိမ့္ပါသည္။ လူေတြ ေသတတ္ၾကတာကုိ ကြ်န္ေတာ္နားလည္ပါသည္။ သဘာဝ ဆုိတာကုိလည္း လက္ခံပါသည္။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိလည္း သက္ဝင္ယုံၾကည္ ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘာလုိ ့မ်ား ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနတဲ ့မိခင္တစ္ေယာက္ကုိ ေသမင္းက ရက္ရက္စက္ စက္ ေခၚ ေဆာင္သြားေလသနည္း။

“အစ္မ ကြ်န္ေတာ့္လူနာ …. ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္မ်ား …..”

“အုိ….. ၾကံၾကံ ဖန္ဖန္ မင္းကလဲ ဘယ္သူ ့ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး ဒီလုိ အေတြးေတြ မေတြးရဘူး မေတြး ေကာင္း ပါဘူး မေတြးရဘူးအဲလုိ။ ဒါျဖစ္တတ္တယ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ေနာင္လည္း ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ ….. ဒီလုိေတြးရင္ အစ္မ လည္း ေတြးလုိ ့ရတာေပါ့ … အစ္မက First On Call ေလ …. အစ္မတုိ ့အေကာင္းဆုံး လုပ္ေပးခဲ့ျပီပဲေနာ္ …. အစ္မနားလည္ပါတယ္ အရမ္းၾကီး စိတ္မေကာင္း မျဖစ္နဲ ့ကြာ …. မင္း ေရွ ့ေလွ်ာက္ ဒါမ်ဳိးေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ ့ ရ ဦးမယ္ ဒီလုိပဲကြယ္….တစ္ခါတစ္ေလ အစ္မတုိ ့ေတြ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ ကံတရားေပါ့ ကြာေနာ္ ဟုတ္လား အဲဒီလုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြး ရဘူး မင္း အလုပ္ကုိ ထိခိုက္လိမ့္မယ္…. အစ္မတုိ ့ ဘာ ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သိမွာပဲ ဟုတ္ျပီလား။ မနက္က် အစ္မပါ PM (post mortem examination- ေသဆုံးျပီေနာက္ ေရာဂါရွာေဖြျခင္း …..) လုိက္မယ္ ေနာ္ မင္းေၾကာင့္ လုံးဝ မဟုတ္ဘူး အစ္မလည္းစမ္းတာပဲ အေကာင္းၾကီးပဲေလ အစ္မသိတယ္ …..အစ္မတုိ ့ကေလးကုိ ရလုိက္တယ္ ေလ ဒါ အဆုိးထဲက အေကာင္းပဲ ေနာ္ …..”

အစ္မက ကြ်န္ေတာ့ကုိ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ သုိ ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ပူပူေႏြးေႏြးခ်ည္းရွိေသးေသာ မသင္း သင္းကုိ ၾကည့္လွ်က္က မခ်ိႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနသည္။ သူမကုိ ဒီကေန ့ညေနမွ ေတြ ့ဖူးေသာ္လည္း သူမသည္ ကြ်န္ ေတာ့လူနာျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ အတြက္ လူနာတစ္ေယာက္ ဆုံးရွဳံးလုိက္ရျခင္းသည္ ကယ္ဆယ္ လုိ ့မရလုိ ့လက္ေလွ်ာ့ရသည့္တုိင္ ….. ဘယ္မွ်စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ လက္ေတြခံစားေနရပါ ျပီ။ ေသမင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိ မျမင္ရေသာ အရပ္ဆီမွ ဟားတုိက္ခါ ရယ္ေမာေနေလာက္ေပျပီ။ အစ္မ က OT ထဲမွကြ်န္ေတာ့ကုိ အတင္းေခၚထုတ္သြားသည္။

“အစ္မ ဘာျဖစ္တာလဲ COD (Cause of Death- ေသဆုံးရေသာအေၾကာင္းအရင္း)က Sudden Cardiac Arrest (ရုတ္တရက္ ႏွလုံးရပ္ဆုိင္း ျခင္း) ပဲလား ဟင္ ….

“အင္းခုထိေတာ့ အဲလုိပဲေျပာရမွာပဲ … အေသအခ်ာကေတာ့ မနက္မွ PM မွာေတြ ့မွာေပါ့ …. အစ္မကေတာ့ Shock ကလဲ ဝင္တယ္ဆုိေတာ့ Amniotic Fluid Embolism လုိ ့ထင္တယ္ ( ေရမႊာရည္မ်ား၊ သေႏၶသား၏ အ ေမႊးမ်ား ဆဲလ္မ်ား မိခင္ ၏ေသြးေၾကာတြင္းဝင္ေရာက္ျခင္း) ….. သိပ္ေတာ့မေသခ်ာဘူး တအားျမန္ေတာ့ ျဖစ္ ႏိုင္ေခ်ေပါ့ကြာ ….. Mortality (ဆုံးမွဳႏွဳန္း)က critical care (အေကာင္းဆုံးကုသမွဳေပးႏိုင္ေသာ) ေပးႏိုင္တဲ ့ အေမရိကန္တို ့အဂၤလန္တုိ ့လုိ အေနာက္ႏုိင္ငံ ေတြက Tertiary centre (ေဆးရုံၾကီးမ်ား) ေတြမွာေတာင္ 80% ေလာက္ ရွိတယ္ …. အေမကုိ ကယ္ လုိ ့ရရင္ ေတာင္ neurological deficits (အာရုံေၾကာဆုိင္ရာ ခြ်တ္ယြင္းမွု) ေတြ က်န္ေနခဲ့တတ္တယ္ …… ကေလးရလုိက္တာပဲ ကံေကာင္းလွပါျပီကြာ ….. ဒီလုိေကာင္းတဲ ့ဘက္ ကုိ ေတြးျပီးေျဖရတာေပါ့ ….. လူနာတစ္ေယာက္ဆုံးရွဳံးရတာ ကုိယ့္ခႏၶာကုိယ္က ေျခေတြလက္ေတြ ျဖတ္ေပးလိုက္ ရသလုိပဲ ဆုိတာ အစ္မနားလည္ပါတယ္။ အစ္မကုိယ္တုိင္လည္း ငယ္ငယ္က နာနာက်င္က်င္ ခံစားခဲ့ရဖူး ပါတယ္ တုိ ့ဘက္က လုပ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပး ဖုိ ့သာ ၾကဳိးစားႏိုင္တယ္ေလ ………. ”

“စိတ္ထဲ မေကာင္းလြန္းလုိ ့ပါ အစ္မရယ္ ….. ”

ဤကဲ့သုိ ့ေသာ အျဖစ္မ်ဳိးေတြသည္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ ရွစ္ေထာင္ႏွင့္ သုံးေသာင္းတြင္ တစ္ေယာက္ႏွဳန္းျဖစ္ႏိုင္ ေသာ ေရာဂါမ်ဳိးေၾကာင္း၊ မည္သည့္ လကၡဏာမွ်လည္း ျပသေလ့မရွိသျဖင့္ unpredictable ေမွ်ာ္လင့္မ ထားေသာ အေျခအေနတစ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေသးဆုံးမွဳႏွုန္ ျမင့္မားသျဖင့္ မိခင္ႏွင့္ ကေလးတုိ ့အား ကယ္တင္ ႏိုင္ရန္ အခြင့္အလမ္းအလြန္နည္းေၾကာင္း၊ ဘယ္သူေတာ့ျဖစ္မည္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟူ၍လည္း ေျပာရန္ အလြန္ခက္ ခဲေၾကာင္း အစရွိသျဖင့္ Amniotic Fluid Embolism ႏွင့္စပ္လွ်င္း၍ အစ္မက ကြ်န္ေတာ္၊ စုိးထက္ႏွင့္ စုစုလွုိင္တုိ ့ကုိ စာလည္း သင္ရင္း၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ procedure မ်ား အေၾကာင္း ကုိလည္းအေသးစိတ္ ရွင္းျပ ေဆြးေႏြးေပးခဲ့ သည္။

မသင္းသင္းတစ္ေယာက္ ကံဆုိးလုိက္ေလျခင္း။ ဒီေလာက္ရွားပါးတဲ ့အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္မွ ေတ့ေတ့ဆုိင္ဆုိင္ ၾကဳံရ ရွာ ေလသည္။ မသင္းသင္းကုိ ရင္ခြဲရုံသုိ ့မ်ားမၾကာမီ ပုိ ့ေဆာင္လုိက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေမြခန္း ေဒါင့္ တစ္ ေနရာတြင္ သာ ထုိင္ေနမိေတာ့သည္။ ထုိညတြင္ မသင္းသင္း၏သားေလးသည္ ေနာက္ဆုံးေမြးဖြားေသာ ကေလးငယ္ျဖစ္၍ မုိးလင္းေပါက္ငုတ္တုတ္ထုိင္ရင္း မသင္းသင္းကုိ သာ ျမင္ေယာင္ေနမိခဲ့ေလသည္။ “နာလုိက္ တာ ဆရာရယ္…… ” ဆုိတဲ ့အသံေတြ၊ ……. “ေဒါက္တာ သား သား …” ဟု မပီပသ ဝိုးတဝါးေအာ္သံေတြ ကြ်န္ေတာ့္ နား ထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ယူရဦးမည္ မသိပါေခ်။

ေနာက္ တစ္ေန ့နံနက္ မုိးလင္းခ်ိန္တြင္ အစ္မႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္ PM examination အတြက္ ရင္ခြဲရုံသုိ ့ သြား ၾကည့္ ခဲ့ ၾကသည္။ အစ္မထင္သည့္ အတုိင္းပင္ မသင္းသင္း ေသဆုံးရေသာ အေၾကာင္းအရင္းမွာ Amniotic Fluid Embolism ျဖစ္ေနေလသည္။

“ကဲ စိတ္ရွင္းေတာ့ ေနာ္ မင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး အဲဒီအစြဲၾကီး ခြ်တ္ပစ္စမ္းကြာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ယုံၾကည္မွဳရွိရ တယ္ ေနာက္ေရွ ့ေလွ်ာက္ မင္းဒီလုိေတြးေနရင္ ဘယ္လုိ ေဆးကုမလဲ ဟုတ္လား … စိတ္ထဲ သက္သာေအာင္ ေျဖရတယ္ နားေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရမုိးခ်ဳိး စားေသာက္ျပီး အိပ္လုိက္ …. ဟုတ္လား ”

အစ္မက ကြ်န္ေတာ့ ပုခုံးကုိ ပုတ္ျပီးႏွစ္သိမ့္သည္။အေမ …. ကြ်န္ေတာ္ အေမ့ကုိ တမ္းတမိသည္။ ေဆးရုံမွ အိမ္ အျပန္ခရီးတြင္ စိတ္အစဥ္သည္ အေမ့ဆီကုိသာ ေရာက္ေနေလသည္။ ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိး အေမကံေကာင္း ၍ မၾကဳံ ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အေမ့ကုိ လူ ့ေလာကထဲ မေရာက္ခင္ ကတည္းက ေဝဒနာေတြ ေပးခဲ့ျပီးပါျပီ အေမ … ကြ်န္ ေတာ့္ ေၾကာင့္အေမ ဘယ္ေတာ့မွ မနာၾကင္ေစရဘူး … စိတ္မဆင္းရဲေစရဘူး ….. အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္ သလုိ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေမ့ကုိ အသက္လုိ ပဲခ်စ္တယ္ …… အေမ …….

ဤစာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့ အသက္သခင္ ေမြးသမိခင္၏ ေျခအစုံကုိ ဦးခုိက္လွ်က္ ရုိေသျမတ္ႏိုး လက္စံုမုိး၍ ရွိခုိးပါ၏


ဤဝတၱဳတြင္ပါဝင္ေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ၏ဖန္တီးထားေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသာ ျဖစ္ပါ သည္။ ထုိ ့ျပင္ ဤဝတၱဳတုိ တြင္းေရးသားထားေသာ ေဆးပညာဆုိင္ရာ ေဝါဟာရမ်ား၊ အသုံးအႏွဳန္းမ်ား၊ အယူ အဆမ်ား၊ နည္းစနစ္မ်ား တစ္စုံတစ္ရာ မွားယြင္းခဲ့ ပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္၏ အားနည္းခ်က္သာလွ်င္ျဖစ္ ပါသည္။ ဖတ္ရွု အား ေပးတဲ ့အတြက္ အထူးပင္ ေက်းဇူး တင္ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ………..

**********
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္ တတတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)

17 comments:

မိုးခါး said...

တကယ္လားလို႕ေတာင္ထင္မိတာ
ေတာ္ေတာ္ခံစားလုိက္ရတယ္
ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး မိခင္တိုင္း ကင္းေ၀းႏုိင္ပါေစ

Yu Ya said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ကိုရန္ကုန္သားေရ.. အခုႏိုးႏိုးခ်င္းပဲ ဖတ္လိုက္တာ မ်က္ႏွာေတာင္ မသစ္ရေသးဘူး။ ဖတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲေတာင္ တစ္စို႔စို႔ ၿဖစ္သြားမိတယ္။ မိခင္ေတြရဲ႕ ေမတၱာဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေမာ္ကြန္းထိုးလို႔မေလာက္တဲ့ အရာေတြပါဗ်ာ။

စကားမစပ္ မေဟသီက မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ေခၚေနၿပီး အဟီး..။ဘိုင္..။

yu ya

သားၾကီး said...

ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ရင္ထဲနင့္သြားတယ္
ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္တို႕လူေလာကထဲစတင္
ခဲ့ကတည္းက အေမကိုအနာက်င္ဆံုးေဝဒနာ
ေပးခဲ့ၾကတယ္
ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ မနာက်င္ေစရဘူးး

အေနာ္ said...

အကုိေရ ဘဝတစ္ခုရဲ႕အေျပာင္းအလဲဟာ တကယ့္ကုိ ခနေလးပဲေနာ္
ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲ မေကာင္းလုိက္တာ
သူ႕ခမ်ာ သားကေလးမ်က္ႏွာေတာင္ မေတြ႕သြားရရွာဘူး
အဲ့တာေၾကာင့္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ မိခင္ေတြဟာ သခ်ဳိင္းကုိ တစ္ေန႔ သုံးခါ မ်က္ေစာင္းထုိးေနရတယ္လုိ႔ ေျပာတာေပါ့ေနာ္
ကုိယ့္ကုိ အသက္နဲ႔လဲပီး လူ႕ဘဝထဲေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကုိ ပုိပီးေတာ့ လြမ္းဆြတ္မိတယ္ အကုိေရ

:P said...

ဖတ္သြားပါျပီ...။
အေမေတြကိုေရာ.. အသက္ကယ္ေနၾကတဲ့ ဆရာဝန္ေတြကိုေရာ ေလးစားပါတယ္။

မယ္႔ကိုး said...

ကိုရန္ကုန္သားအေရးေကာင္းေတာ့ ရင္ထဲစူးနစ္က်န္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုစာေကာငး္ေတြ အမ်ားႀကီးေရးႏိုင္ပါေစ။

ေဇာ္ said...

စိတ္မေကာင္းစရာပဲဗ်ာ။
က်ေနာ္က ကေလးသိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့စိတ္ ရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္က သူမ်ားကုိသာ စိတ္မရွည္ခ်င္ေနမယ္။ ကေလးဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္စိတ္ရွည္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ေလးဘက္နာနဲ႕ ႏွလံုး ( အဆုိ႕ရွင္ေယာင္ရမ္းမွု ) ေရာဂါ ရွိခဲ့တာေတာင္ က်ေနာ္ လက္ထပ္ျပီးရင္ ကေလးယူဖုိ႕ ဆႏၵအရမ္းရွိတယ္။ က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကေလးေလးေမြးျပီး သူ႕ကုိ က်ေနာ့္အိပ္မက္ေတြအတုိင္း ျဖစ္ေစဖုိ႕ က်ေနာ္ အစြမ္းကုန္ သင္ေပးမယ္။ က်ေနာ္သင္ယူထားသမွ် က်ေနာ္သိထားသမွ် သူ႕ကုိ က်ေနာ္ ေ၀မွ်မယ္။ သူဟာ အေတာက္ပဆံုး ပြင့္လန္းတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ျဖစ္ေစရမယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မသင္းသင္းလုိ က်ေနာ္ ေသသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ကုိရန္ကုန္။ ??

ဧရာ၀တီသား said...

အစ္ကိုေရ
ရင္နင္႔ေအာင္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ စာအေရး အသားကလည္း ေကာင္းေတာ႔ ဖတ္ရတာ ရင္ထဲမွာ နင္႔ေနတာပဲ။
အေမ့ကုိ လူ ့ေလာကထဲ မေရာက္ခင္ ကတည္းက ေဝဒနာေတြ ေပးခဲ့ျပီးပါျပီ အေမ … ကြ်န္ ေတာ့္ ေၾကာင့္အေမ ဘယ္ေတာ့မွ မနာၾကင္ေစရဘူး … စိတ္မဆင္းရဲေစရဘူး …
အဲဒီ႔ စာေၾကာင္းေလး အၾကိဳက္ဆံုးပဲ အစ္ကိုေရ၊ ရင္ထဲမွာလည္း လင္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အခုလို သုတ၊ ရသ အခ်ဳိးက်က် ေရာစပ္ထားတဲ႔ စာေကာင္းေလးေတြ အမ်ားၾကီးဆက္လက္ ေရးသားႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
ေလးစားမႈျဖင္႔

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ကိုရန္ကုန္သားေရ..ပထမဦးဆံုးေရာက္ဖူးျခင္းပါပဲ..အပိုင္းတစ္နဲ႔ႏွစ္ကိုေတာ့မဖတ္ခဲ့ရေသးဘူး. အရမး္ညနက္ေနျပီမုိ႔ ေနာက္ေန႔မွပဲလာဖတ္ျပေစေနာ္။ တကယ္လားလို႔ထင္ျပိးဖတ္ေနရင္းနဲ႔ လွဳိက္လွိဳက္ေမာေမာၾကီးခံစားခဲ့ရတယ္။ မတတ္တတတ္နဲ႔ေရးလို႔သာပါပဲ..တတ္တတ္ၾကီးနဲ႔ေရးရင္ေတာ့ စာေရးဆရာေတြထိုင္ငိုမွာအေသအခ်ာပါပဲေနာ္။ မိဘကိုေလးစားျမတ္ႏိုးဥိးထိပ္ထားတဲ့ကိုရန္ကုန္သားကိုလဲတအားေလးစားသြားပါတယ္။အေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲမိဘကို အရမ္းတန္ဖိုးထားပါတယ္..မိခင္ကိုထားခ်င္တဲ့ဆႏၵေလးျပည့္ပါေစလို႔လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္.ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..ေနာက္ေန႔မွလာမယ္ေနာ္

Unknown said...

သူငယ္ခ်င္းေရ တကယ္ကိုေကာင္းတဲ႕၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ
ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေမြးခန္းထဲကုိ ေရာက္သြားသလို
ခံစားလိုက္ရတယ္။မင္းရဲ႕၀တၳဳေၾကာင္႕ အေမ႕ေက်းဇူးကုိ
ပိုျပီးေတာ႕သိလာတယ္။ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္
ဒီေၾကာင္းေလးကိုေရးေပးလို႕ပါ။
အေမ႕ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တဲ႕ မင္းရဲ႕ဆနၵေတြ ျပည္႕၀ပါေစကြာ.

Angel Shaper said...

ငါေျပာမဲ့စကားေတြ ကိုသားႀကီးဦးေနတယ္ ဒီေန့ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟ။
ရန္ကုန္... နင့္ပိုစ့္ဖတ္ျပီး ငါ အေမ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မနာက်င္မိေစေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လို ့ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။
ေက်းဇူးတင္တယ္ဟာ။
နင့္ပိုစ့္ေလးအတြက္ ေလးစားပါတယ္။
နင့္ကိုမေခၚခ်င္ေပမယ့္ စာေကာင္းေလးကလဲ ဖတ္ခ်င္ေတာ့ လာဖတ္ရေသးတယ္ေနာ္။ ဟြန္းးးးးးးးးးး

စည္သူ said...

အခြ်ဲေတြ ျပည့္ႏွက္လာျခင္း ေၾကာင့္ ပန္းပင္ဖုတ္လုိက္ ေမာဟုိက္ေနသည့္ၾကားက

အကိုေရ.. ပင္ပန္း မွတ္လား.. ျပင္ေပးပါေနာ္..

လူေတြ ေသတတ္ၾကတာကုိ ကြ်န္ေတာ္နားလည္ပါသည္။ သဘာဝ ဆုိတာကုိလည္း လက္ခံပါသည္။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိလည္း သက္ဝင္ယုံၾကည္ ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘာလုိ ့မ်ား ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနတဲ ့မိခင္တစ္ေယာက္ကုိ ေသမင္းက ရက္ရက္စက္ စက္ ေခၚ ေဆာင္သြားေလသနည္း။ ..

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ.. မေျပာျပတတ္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..

ေနာက္ဆံုုးေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းေလးခ်မိေတာ့တယ္ဗ်ာ
အေတာ္ေလးကို ေမာဟိုက္သြားတယ္..

ေမကို သိတတ္နားလည္လို႔ အတိုင္းအဆမသိ
ေလးစားဂုဏ္ယူမိပါတယ္..

ဘယ္အရာနဲ႔မွ လဲလို႔မရ
ဘယ္အရာနဲ႔မွ ႏႈိုင္းလို႔မရတဲ႔ မိဘေက်းေဇူးကို သိတတ္သူတစ္ေယာက္.. ထာဝရ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစဗ်ာ..

ေလးစားစြာျဖင့္
စည္သူ။

WWKM said...

ဇူလိုင္ ၁၈ အေတြ႔အၾကံဳေလးလာဖတ္သြားပါတယ္
ရန္ကုန္သားေရ..စာေတြေရးခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတယ္
မဟုတ္လား.. ဆက္သာေရး အရိွန္ေကာင္းတုန္း. း)
ေနာက္မွ အအိပ္ပ်က္ ၊အစားပ်က္ျပီး ၾကာလာမွ နည္း
နည္းျငီးေငြ႔လာလိမ္႔မယ္။ း))
ပရိႆတ္ေတြရဲ႕လက္ခုတ္သံေၾကာင္႔ နဂိုကျပံဳးျဖီးျဖီး
ျဖစ္ေနတဲ႔ ရန္ကုန္သားမ်က္နွာၾကီး ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲ
ဆိုတာကို မေတြးတတ္ေအာင္ပဲ. း)))))


ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ဘေလာ႔ဂင္နိုင္ပါေစ။

မၾကီး၀ါ

တလႏြန္ said...

ေဆးပညာအသုံးအႏႈန္းေတြနဲ ့အတူ အခ်ိန္ေပး ေလ့လာ ေရးသားထားတာေလးကုိ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
အေမတစ္ေယာက္ေနရာကေန က်ေနာတုိ ့ကုိလူေလာက
ထဲေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ထိ ခက္ခဲပင္ပန္းလဲ ဆုိတာကုိ ေဖာ္ၿပသြားတာေလးကုိ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရပါတယ္။
ကုိရန္ကုန္သား ရဲ ့စာေတြကေန သုတရသအၿပည့္ယူေဆာင္သြားတယ္ဗ်ာ

ခင္မင္ၿခင္းႏွင့္
တလႏြန္

WWKM said...

အစ္မက ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ထပ္ယူဦးမလို႔ပဲ.ဒီပို႔စ္ဖတ္ျပီး လန္႔စ္
သြားျပီ။ း)
Amniotic Fluid Embolism ၾကီးျဖစ္ရင္ဒုကၡ။
ကိုယ္ေသမွာမေၾကာက္ေပမယ္႔ ကေလးကို မိဘမဲ႔ေလး
ျဖစ္မွာေတာ႔ ေၾကာက္တယ္ေလ။

rose of sharon said...

စိတ္မေကာင္းစရာဘဲေနာ္... စာေရးသူကလဲ ေသေသခ်ာခ်ာေလ႔လာၿပီးမွေရးထားပံုရတယ္... စာေရးေကာင္းလိုက္တာ... က်မနဲ႔မ်ားကြာပါ႕...

ဝက္ဝံေလး said...

ရန္ကုန္သားေရ အခုမွေရာက္ျဖစ္တယ္ကြယ္ အေမ႔သားမ်ား သိေစေသာ္ ကို အစအဆံုးထုိင္ဖတ္သြားတယ္ ေကာင္းတယ္ေနာ္ ေဆးပညာေတြလဲ သိေနပံုေထာက္ရင္ ဆရာဝန္လားဗ် ရန္ကုန္သားက ဆရာဝန္မဟုတ္ပဲနဲ႕ေတာ႔ ဒီေလာက္ သိလိမ္႔မယ္ မထင္ဘူး ဗဟုသုတ အလို႔ငွာ လုိက္စားလဲ အဲေလာက္ေတာ႔သိလိမ္႔မယ္မထင္

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ဆက္လက္၍ ေရးသားႏိုင္ပါေစ ေနာ္ ဘုိင္ တာ႔တာ