Wednesday, August 19, 2009

ဝသီ ဝသီ မိတင္ၾကည္

“ ကုိ ေဆြလင္း တစ္ေယာက္ကေလ ေျပာလဲ ေျပာေျပာပဲ ဘယ္ေတာ့မွ မွတ္တယ္ မရွိ ဘူး ဒီပုဆုိးေတြကုိ ဝရံ တာမွာ မလွမ္းပါနဲ ့ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာေျပာ … ခုိက ေခ်း ပါ ခ် တာ ကတစ္မ်ဳိး ေအာက္လြင့္က်လုိ ့လူေကာက္ သြားတာ က တစ္မ်ဳိးနဲ ့ စိတ္ ေတြ လည္း ညစ္ ပါတယ္ …… တကယ္ပဲ …. ပုဆုိးတစ္ ကြင္း နည္းတာ မဟုတ္ ဘူး …… ေတာ္က …… ….. သိပ္ေပါေနတယ္ ေပါ့ေလ ……”

ဝရံတာတြင္ လွမ္းထားေသာ ပုဆုိးသုံးထည္ကုိ ရုပ္ျပီး ထဘီေလး ကုိ လက္တစ္ဖက္က အသာမလွ်က္ မတင္ ၾကည္ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာသည္။ ဧည့္ခန္းထဲ သတင္းစာ ထုိင္ဖတ္ေနေသာ ကုိေဆြလင္းက မယားလုပ္သူကုိ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ျပီး ဖတ္လက္စ သတင္းစားဘက္ အာရုံျပန္ေရာက္သြားသည္။ လက္ထဲက ကုိင္ထားေသာ ႏွင္းဆီ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ လည္း မီး တရဲရဲ ျဖစ္ေအာင္ ဖြာလုိက္ေသး၏။

“ရွင့္ေျပာေနတာေလ အမယ္ သူ မဟုတ္တဲ ့အတုိင္းပဲ ……. ဟုိမွာ ျပတင္းေပါက္ေတြ ရွိတယ္ ၾကဳိးေတြ လည္း တန္းထားေပးရက္ နဲ ့……. ေျပာေတာ့ က်ဳပ္အသံလူၾကားတယ္ ရွင္တုိ ့ကေတာ့ သတင္းစာဖတ္ေတာင္ မပ်က္ ဘူး ေကာင္းပါတယ္ ဖတ္ပါ ဖတ္ပါ ဖတ္ေတာ္ မူပါ ….. ”

ရုံးပိတ္ရက္ေလး နာေအးပါးေအး ေနရမလား မွတ္ေသာ္လည္း မတင္ၾကည္ က တစ္ဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာ ေန သျဖင့္ ကုိေဆြလင္း အနည္းငယ္ ကသိကေအာင့္ျဖစ္သြားသည္။ မတင္ၾကည့္ကုိ ဧည့္ေထာက္ခံ ေျပာ ေန လုိ ့လည္း နားပုိျငီးတာပဲ အဖတ္တင္မည္ မုိ ့ဘာမွ မေျပာဘဲ သတင္းစာကုိသာ ဆက္ဖတ္ေနလုိက္သည္။ လက္ ထဲက ေဆးလိပ္ကေတာ့ ဓါးစာခံျဖစ္လုိ ့သြားသည္။ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲ လိမ္တြန္ ့ျပားကပ္ေနေအာင္ ထုိး ေခ်ပစ္ လုိက္သည္။ လုပ္ရတာခ်င္းတူတူ ပါးစပ္က ေျပာေနေသးသလားလို ့စိတ္ထဲ ကေတာ့ေျပာလုိက္မိသည္။

မတင္ၾကည္က မီးဖုိထဲ ေရာက္သြားျပန္သည္။ အိမ္တြင္ ရွိသည္မွ သည္လင္မယား ႏွစ္ေယာက္တည္း။ မတင္ ၾကည္ ပြစိ ပြစိလုပ္ပုံေၾကာင့္ ကုိေဆြလင္း စိတ္အင္မတန္ညစ္ရသည္။ အိမ္ေထာင္သက္ၾကာလာေလ ဒီဘုတ္အီး မၾကီးက ေလ ေတြ ေဖာင္ေဖာင္လာေလ။ မုိးလင္းကတည္းက ျပႆနာကစ …. မုိးခ်ဳပ္လည္း ညံညံ ညံညံ။ ဘယ္ ေတာ့ မွ ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းမရွိဘူး ဟု ကုိေဆြလင္းကမွတ္သည္။

“ စားျပီးလည္း ကူေဖာ္ေလာင္ ဖက္ေလး မ်ားရမလားလို ့အခန္ ့သားနဲ ့အိမ္ဦးခန္းမွာ စည္းစိမ္ေတြ တည္ေန လုိက္တာ တင္ၾကည္တုိ ့ကေတာ ့ကြ်န္မၾကီး….ကုိး …… အိမ္ေရွ ့နဲ ့ေနာက္ေဖးကုိ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ဘယ္ႏွစ္ခါ မွန္း မသိ ေခါက္တုံ ့ေခါက္ျပန္နဲ ့…… ဟြန္း ေျပာကုိ မေျပာခ်င္ဘူး ……”

အိမ္ေရွ ့ပူအိမ့္ေနာက္ မခ်မ္းသာ ဒီမိန္းမ နားရင္းႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ပိတ္ရုိက္ပစ္ဖုိ ့ေကာင္းသည္ဟုလည္း ေတြး သည္။ သုိ ့ေသာ္ မတင္ၾကည့္ ေကာင္းကြက္ေတြ ကလည္း ရိွ ခ်စ္စေလးကလည္း ရွိ ေနျပန္ေတာ့ ေတာ့ ကုိေဆြ လင္း မွိတ္ျပီးသည္းခံေနခဲ့သည္။ သုိ ့ေသာ္ မတင္ၾကည္ကေတာ့ ခါးကုိေထာက္၊ မ်က္လုံးၾကီးျပဴး၊ လက္ညွဳိး ေငါက္ ေငါက္ထုိးျပီး သူ ့ကုိအျမဲ ရန္ေတြ ့တတ္သည္။

“ ကုိေဆြလင္း …. ကုိ…..ေဆြ… လင္း……ေရ …..”

“ဘာတုန္း မတင္ၾကည္ရယ္ ….. တုိးတုိးသက္သာလုပ္စမ္းပါ ကြာ ဘယ့္ႏွယ့္ျဖစ္ေနတာလဲ …….”

“ရွင္ နာရီေလးဘာေလး လည္းၾကည့္ဦး ဘုရားဆြမ္းေတာ္ စြန္ ့ေတာ့ေလ ….. အမယ္ေလး ကုိယ့္ ဗိုက္ဝျပီးေရာ ဆိုျပီး ထုိင္ေနလုိက္တာ။ ဘုရားလည္း အားနာပါဦး။ ေန ့ဖုိ ့ေတြ ညစာေတြ ျဖစ္ကုန္ ေတာ့မယ္ ….. စြန္ ့ျပီး က်ဳပ္ဆီ ယူခဲ ့ေတာ္။ တစ္ခါတည္း ေဆး ရေအာင္ ေဆးလုိ ့ေၾကာလုိ ့လည္း ျပီးမျပီး ႏိုင္ဘူး။ လက္ေတြ လည္း ပဲၾကီးေရလုိက္လုိ ့ ရိရႊဲေနျပီ ……. ျမန္ျမန္လာ ရွင့္ ေစာင့္ေနတာ ….”

ကုိေဆြလင္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကုိ စြန္ ့ မီးဖုိထဲ ဆြမ္းေတာ္ ပန္းကန္ေလးကုိင္ျပီး ေရာက္တဲ ့အထိ မတင္ၾကည္ က စကားမဆုံးေသး ….

“ မင္းဘယ္ လုိျဖစ္ေနတာလဲ မတင္ၾကည္… အိမ္မွာ နားရက္ကေလး ေအးခ်မ္းခ်မ္းေနပါရေစ နားေတြ မခ်မ္း သာ လုိက္တာ ရာသီက ပူရတဲ ့အထဲ မင္းက တပူပူ တဆာဆာ နဲ ့တကယ့္ အိမ္ပူရဆာ ပဲ ”

“အလုိေတာ္ မီးဖုိထဲမွာ ေခြ်းတလုံးလုံး သံတလုံးလုံး နဲ ့ မိုးလင္းကတည္းက တရစပ္လုပ္ေနရတာ က်ဳပ္ပါ ကုိ ေဆြလင္းရယ္။ ရွင္က ဘုရားဆြမ္းေတာ္ေလး အစြန္ ့ခုိင္းတာပဲ နားပူသေလး ေက်ာပူသေလးနဲ ့….. ဟုတ္ပါ တယ္ေတာ္ က်ဳပ္က ပူပါတယ္ ဆာပါတယ္။ ရွင္တုိ ့ကသာ ေအးခ်မ္းတာ ဘာမွ ေသာက မရွိ ဗ်ာပါဒ မရွိ။ ၾကြပါ ၾကြပါ ပိဋကတ္ေတြ အုိးကြဲျပီး အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြ သတင္းစာေတြကုိ သြားဖတ္ေတာ္မူပါရွင္ ….. ၾကြၾကြ …..”

အိမ္ေရွ ့ျပန္ထြက္သြားေသာ ကုိေဆြလင္းေက်ာကုိ ေမးေင့ါလွ်က္ ႏွုတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္နဲ ့မတင္ၾကည္ တစ္ ေယာက္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္က်န္ခဲ ့ေလသည္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ ႏွုတ္ခမ္း ကုိ အစြမ္းကုန္ ဆူထားပစ္လုိက္သည္။ မတင္ၾကည္မ်က္ႏွာၾကီးက စူတူတူ ရွဳံ ့တြတြႏွင့္အၾကည့္ရဆုိးသြားသည္။

“ဟင္း ေတြ ့မယ္ ေတြ ့မယ္ … ငါ့ကုိမ်ား အိမ္ပူရဆာ ေလးဘာေလးနဲ ့နဲ ့ဘယ္သူ ပူရမလဲ ဆုိတာ ……”

ဒီတစ္ခါေတာ့ မတင္ၾကည္ ခပ္တုိးတုိးသာေရရြတ္လုိက္သည္။ မီးဖုိထဲ ေဆးေၾကာျပီးျပန္ေတာ့ မနက္ခင္းက ဟင္းအုိးတင္ထားတုန္းေလး ဖြတ္ျပီး လွမ္းထားတဲ ့ ကုိေဆြလင္း ရွပ္အက်ီ ၤေလးေတြ ၊ သူ ့ရွံသားအက်ီ ၤ အပါး လက္ ျပတ္ ေလးေတြရယ္ကုိ အိမ္ျပတင္းေဘး တန္းထားတဲ ့ၾကဳိးတန္းကေန ရုပ္ျပီး မီးပူတုိက္ဖုိ ့ျပင္ရျပန္သည္။
အိမ္ေရွ ့ဧည့္ခန္းမွာ သင္ျဖဴးေလးခင္းျပီး မီးပူတုိက္ဖုိ ့ျပင္လုိက္သည္။ သကၠလတ္ေဆာင္ပါးေလး ခင္းအေပၚက ကုိေဆြလင္း ပုဆုိးေလး ေတြ တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္ ခင္းခင္းသည္။ ကုိေဆြလင္း ရွပ္အက်ီ ၤေလး အသာခ်လ်က္ မီးပူ တုိက္ရန္ မီးပူကုိ ဆြဲမလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပဳင္နက္ မတင္ၾကည္ စူးကနဲ ့တစ္ ခ်က္ ထေအာ္လုိက္သည္။

“အမယ္ေလးေတာ္ ကုိေဆြလင္းရဲ ့……ငရုတ္သီးေတြ စပ္ကုန္ပါျပီ…… ”

ေယာက်္ားလုပ္သူကုိ တ လွ်က္ ေအာ္လုိက္ပုံက အလန္ ့တၾကားမုိ ့ကုိေဆြလင္းပင္ ေယာင္ရမ္းျပီး ဆတ္ကနဲ တုန္သြားသည္။ မတင္ၾကည္၏ အသံပါဝါက အင္မတန္မွ ေကာင္းလွေပ၏။

“ဟဲ့ အာ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ မတင္ၾကည္ရယ္ ………… မထိပ္သာ မလန္ ့သာ ရွိလုိက္တာ …..”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ဓါတ္လုိက္တာေလ ဓါတ္လိုက္တာ အံမယ္ေလး လူ ့တစ္ကုိယ္လုံးကုိ တုန္သြားတာပဲ … ”

ရင္ဘတ္ေလးကုိ ဖိျပီး စူလက္စ ႏွုတ္ခမ္းကုိ ေထာ္လွ်က္ မတင္ၾကည္က ကုိေဆြလင္းကုိေျပာသည္။ ကုိေဆြ လင္းက လည္း အလန္ ့မျပယ္ေသးတာမုိ ့ မ်က္ေမွာင္ၾကီးကုတ္လွ်က္ ရင္တုန္ေနသည္။

“အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ ေယာက်္ားလုပ္ျပီး ဘာမွ အားမကုိးရဘူး ပုိက္ဆံရွာေပး ျပီးေရာ ဆုိျပီး ခု က်ဳပ္ဓါတ္ လုိက္ျပီ အဲတာ ရွင့္ေၾကာင့္ ေရာ့ျပင္ေပး ခု …… ေသမွာပဲ အသက္တုိမယ္ ငါေတာ့ တကယ္ပဲ အမယ္ေလး ရင္ေတြေတာင္ တုန္တယ္ …… ”

“ေဟာ ျဖစ္ရျပန္ျပီ မင့္နဲ ့ေတာ့လား ….. ကဲေတာ္ပါကြာ ေပးေပး ေျပာေနလဲ ျပီးမွာ မဟုတ္ဘူး …..”

ကုိေဆြလင္းက ျပတ္ေနေသာ ဝါယာတစ္ေခ်ာင္းကုိ ဆက္ေပးသည္။ မတင္ၾကည္ကေတာ ့အိမ္ေလွခါးရုံ ကုိ မွီျပီး ရင္တုန္ေျဖေနေလ၏။ သုိ ့ေသာ္ မတင္ၾကည့္ပါးစပ္က အဆက္ မျပတ္ေျပာေနေသး၏…….

“နည္းနည္း ပါးပါး လုိက္လက္ၾကည့္ပါလား အိမ္မွာ။ ဘာလုိ လဲ ဘာမ်ားပ်က္ေနလဲ။ နည္းနည္းမွ တစ္စက္ က ေလးမွ ၾကည့္ေဖာ္ မရဘူး က်ဳပ္မေသလုိ ့ေပါ့ ေသမ်ားေသရင္ ခုေန ဆန္ ့ဆန္ ့ၾကီးျဖစ္ေနျပီ ….. ဒီဂ်ာနယ္ ေတြ ဒီသတင္းစာေတြ ပဲ ေန ့ရွိ သေရြ ့ဖတ္ေနတာ ဘာေတြမ်ား အသုံးက်လုိ ့လဲ။ တင္ၾကည္က အကုန္ ပါရ တယ္ ဟုိးအိမ္ေရွ ့ဘုရားစင္က အစ ဟုိးအိမ့္ေနာက္ အဆုံး ….. ”

ကုိေဆြလင္းသည္ ျပတ္ေနေသာ ဝါယာၾကဳိးေလးကုိ ဆက္ျပီး မတင္ၾကည္ ေရွ ့နားက ခပ္ျမန္ျမန္ထသြားသည္။ သူ ့နားေတြ ပူလွျပီ။ လူပ်ဳိတုန္းက မတင္ၾကည္စကား ေျပာတာေလးက ခ်စ္စရာ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာနဲ ့။ ရည္းစား သက္ေလးရလာေတာ့ ဂ်ီက်တာ။ အိမ္ေထာင္ က်တဲ ့အခါက်ေတာ့ စကားကုိ ပတ္တုတ္လုိ ့မရေအာင္ ရွာၾကံ ေျပာတတ္ တဲ့ မယား။ ခုေတာ့ အသက္ေတြ လည္း ေလးဆယ္နားယြန္း လွျပီ မတင္ၾကည္ရဲ ့ ျမည္တြန္ ေတာက္ တီးသံေတြကုိ ကုိေဆြလင္းျဖင့္ ေတာ္ပါျပီ ရပ္ပါေတာ့လုိ ့ေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ ေပ။

အျပစ္ကေလး တစ္ခုေတြ ့ဇာခ်ဲ ့လုိ ့မျပီးႏိုင္။ ရွိသမွ် ဇာတ္ေၾကာင္းအကုန္ခင္း အတြင္းစကား ကအစ ျမည္သံ ေတြ စြဲစြဲျပီးေျပာတတ္လြန္းေသာ မတင္ၾကည္။ ထုိင္ ထုိင္ျပန္ျပီ ထ ထျပန္ျပီ။ ယုတ္စြအဆုံး အိမ္ သာ တက္တာ ေတာင္ အျပင္ကေနလာျပီး တေဟာင္ေဟာင္ တဖြာဖြာေျပာေသးသည္။

အိမ္ကုိ ဧည့္သည္မ်ားမလာလုိက္နဲ ့ လာလုိက္တာနဲ ့လင့္မေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း ထုိင္ထုိင္ေျပာေတာ့ သည္။ စိတ္ရင္းေစတနာေလးက ေကာင္းပါသည္။ ကုိေဆြလင္း ကုိယ္၌လည္း သူ ့မယားမတင္ၾကည္ စိတ္ရင္း ေကာင္းမွန္းလည္း သိပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ အေကာင္းခံရသူက သူဆီကရတာက ေတာ္ေတာ္ သူေျပာတာက မ်ားမ်ား ျဖင့္နားေတြက ပူ။ မထိတထိ ခပ္ေထ့ေထ့ ကေလးကလည္း ေျပာတတ္ျပန္ေတာ့ နာလုိ ့လည္းမသာ ခံ လုိ ့လည္း ခက္ၾကီးျဖစ္ေနသည္။

သုိ ့ေသာ္ မတင္ၾကည္၏ ဝသီသည္ ေသရာပါမည့္ အမ်ဳိး သာျဖစ္သည္။ စိတ္ေကာင္းေလး ဝင္ေနတုန္း “မတင္ ၾကည္ရယ္ ဒါမ်ဳးိမေျပာပါနဲ ့” ဆုိရင္ေတာ့ တဟင္းဟင္းရယ္ျပီး သူမဟုတ္သလုိ လုပ္ေနတတ္သည္။ တကယ္ လည္း စိတ္ထဲက ပါလုိ ့ရယ္မဟုတ။္ ဒီလုိေျပာရတာၾကီးကုိ သက္သက္ ခုံမင္ေနသည္ဟု ကုိေဆြလင္း ထင္ သည္။ ဧည့္သည္ေသာင္သည္ လာလုိ ့ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲလည္း ျပလုိ ့မရ။ ျပဴးျပလဲ မရ ျပဲျပလည္း မရ။ ေခ်ာင္းဟန္ ့ျပ လည္း မရ။ ေျပာခ်င္ရာကုိ ပ်စ္ပ်စ္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကီးကုိ ေျပာသည္။ ဖြဲ ့ဖြဲ ့ႏြဲ ့ႏြဲ ့ၾကီးကုိဆုိသည္။

“ေဒၚေလး ရယ္ ေဒၚေလးတူကေလ ေရာ့ဆုိ လခေလး ေပးျပီးတာနဲ ့သူ ့တာဝန္ေက်တယ္ ထင္တာ ….. အိမ္မွာ မီတာေဆာင္ေတာ့လည္း ကြ်န္မ၊ မီးဖုိထဲလည္း ကြ်န္မ၊ ေရမရလုိ ့ပူရတာလည္း ကြ်န္မ၊ ေရတုိင္ကီေပါက္လုိ ့ ပြဲညက္ ဝယ္ ဖာေတာ့လည္း ကြ်န္မ ….. သူက ေနကုိး ေနႏိုင္တာ။ ပင္ပန္းတယ္ ပင္ပန္းတယ္နဲ ့ျပန္လာရင္ ဂ်ာနယ္ အထပ္လုိက္ကုိ တစ္ရြက္ခ်င္း ဖတ္ေတာ့တာ ……. အဲလုိ ေဒၚေလးေရ …. မေျပာခ်င္ပါဘူး ကုိေဆြ လင္း အေၾကာင္းေတာ့ …..”

“ေလးေလး … ဘယ္ႏွယ္ ၾကံၾကီးစည္ရာ သူလား လုပ္မွာ အဝတ္ေတာင္ ကြ်န္မ နာမွ မက်န္းမွ ေဆာင့္ ေအာင့္ဖြတ္တာ အိမ္ေနာက္ေဖးသြားၾကည့္ ဓားေတြမ်ား ခုတ္ရတာ လက္ေမာင္းျပဳတ္မတတ္ဘဲ သူကေတာ့ ေနႏိုင္ပါတယ္ ကုိအဟြာရယ္ …. ေသြးဖုိ ့ေနေန မတင္ၾကည္ ဓားျပတ္ရဲ ့လား လုိ ့ေတာင္ေမးေဖာ္မရဘူး တကယ္ တကယ္ ….. ”

“ အမယ္ေလး ကုိေဆြလင္းလား မေသာက္တတ္ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ မေသာက္ပါဘူး သူရစ္ရင္ ရွင္တုိ ့က ျမင္မွ မျမင္ရတာ ကြ်န္မအသံပဲလူၾကားတာကုိး ….. တကယ္ပါ ….ေျပာခ်င္ပါဘူး ေတာ္ ရယ္ မိေအးေအာ္တာပဲ အသံ ၾကားပါတယ္ ဟင္းဟင္း တင္ၾကည္ေပါ့ေလ တင္ၾကည္ ေအာ္တာပဲ အသံၾကားတယ္ သူ မေကာင္းတာေတြ ဘယ္ သူမွ မျမင္ဘူး ….. ၾကမ္းတုိက္လည္း တင္ၾကည္ပဲ ၾကပ္ခုိးရွင္းလည္း တင္ၾကည္ပဲ။ သူကေလ အဲဟုိခုံ မွာ အခန္ ့သားထုိင္ျပီး ဘာမင္းစည္းစိမ္လဲေတာ့မသိဘူး ယူတာ ယူတာ။ ေဆးလိပ္ေလးအဖြာေတာင္ မပ်က္ဘူး … …… ကြ်န္မ ကေတ့ာ ဖတ္ဖတ္ကုိ ေမာလုိ ့။……… အိမ္ေရွ ့နဲ ့အိမ္ေနာက္ေဖး လြန္းထုိးေနရတာ တစ္ေန ့တစ္ ေန ့ ……. ”

ေျပာေကာင္းလား မေကာင္းလား ေျပာသင့္လား မသင့္လားလည္း မသိ။ ၾကာေတာ့ ကုိေဆြလင္း မတင္ၾကည္ ပါးစပ္ဟရင္ ဖင္ၾကြျပီး ေျပးဖုိ ့ ေလာက္သာေခ်ာင္းေနမိေတာ့သည္။ ဧည့္သည္ေတြလာလုိ ့ရွက္ရွက္ နဲ ့ေရာေရာ ရယ္ရတာလည္း မ်က္ႏွာၾကီး ေတြလည္း အန္းလွျပီ။ ေတာ္ပါေတာ့လုိ ့လည္းမေျပာရဲ။ ေျပာကာမွ ပုိဆုိးေနမွ ျဖင့္ ခက္မည္။ စကားလမ္းလည္း ေျပာင္း လုိ ့မရ။ ရသမွ် ဆီလုိ အေပါက္ရွာရွာ ျပီးေျပာသည္။ လင့္အေၾကာင္း မ ေကာင္း ေျပာတာကုန္ေတာ့ လမ္း ေပၚ က ေခြးႏွစ္ေကာင္ကုိက္လုိ ့၊ ထမင္းေကြ်းျပီး သခင္အမည္မခံတဲ ့ ေခြး ရွင္ႏွစ္ ေယာက္ ရန္ျဖစ္တာလည္း ပါသည္။ ေစ်းသည္ခ်င္းျဖစ္တဲ ့ေစ်းထဲကရန္ပြဲကုိ အိမ္ထိယူလာျပီး အာ ေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ႏွင့္ေျပာသည္။ တီဗီေလးဖြင့္ သတင္းေလးၾကည့္ ဇာတ္လမ္းကေလး ၾကည့္ပါတယ္ သူ ့မွတ္ခ်က္ေတြ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကုိ နားမဆံ့ေအာင္ ခရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာသည္။

“ကဲ ဘဝရွင္ မင္းတရားၾကီး ထေတာ္မူပါ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမ ထမင္းလည္း ေၾကာ္ျပီးပါျပီ လက္ဖက္ရည္လည္း သြားဝယ္ျပီးပါျပီ …… ခ်ဳိးေတာ္ေရသုံးလုိ ကလည္း သုံး မ်က္ႏွာေတာ္ သစ္လုိ ကလည္း သစ္ပါေတာ္ တကတဲ မၾကီး မငယ္ ေနဖင္ထုိးေအာင္ အိပ္ရသလား ထထ …..”

“အမယ္ေလး ေရခ်ဳိးေနတာ ျပီးမျပီး ႏိုင္ဘူး စီးေတာ္ျမင္းၾကီးေရခ် သလုိ လုပ္မေနနဲ ့ျမန္ျမန္လုပ္ အေအးေတြ ပတ္ ေတာ့မွ ရွူနာရွုိက္ကုန္းနဲ ့ မရွိတဲ ့မ်က္စိက ေနာက္စိနားကပ္ေနဦးမယ္ ….. လုပ္လုပ္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ခ်ဳိး စမ္းပါ ေတာ္ …. ျဖစ္လုိက္ရင္ သူမ်ားနဲ ့တူတာ မဟုတ္ဘူး ေဆးဖုိးဝါးဖုိးက ၾကီးပါဘိနဲ ့….. ”

“စားစမ္းပါ ကုိေဆြလင္းရယ္ ရွင္စားတာကလည္း တုိ ့ဂဏန္းစိတ္ဂဏန္းနဲ ့ အားရပါးရစားစမ္းပါ ခ်က္ရတဲ ့သူ အက်ဳိးေလး နပ္ေအာင္ တကတဲ ေမာင္က်န္ တစ္တုိ ့လုပ္ေနတယ္ မကုန္ေတာ ့က်ဳပ္က ဘယ္နား သြားပစ္ရ မွာလဲ …. စားစမ္းပါ ….ေရာ့ထည့္ ….. သေဘာက္မ လည္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း ဒီအေလာင္းေကာင္ေလး ေတြ မပါရင္ မ်ဳိမက်ဘူး မဟုတ္လား စားစား ….”

“အမယ္ေလး ဒီမင္းသမီးမ်ားမလဲ လင္လုိခ်င္ေနလုိက္တာ အရွက္ေတြ မရွိလုိက္တာ ၾကည့္စမ္းပါဦး မ်က္ႏွာကုိ က ျပီတီတီနဲ ့ ...... ၾကာရုပ္။ က်ဳပ္သာမင္းသားဆုိ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေဆာင့္ကန္ ပစ္တယ္ …. အင္းၾကည့္ၾကည့္ အိေျႏၵကုိ မရွိ ဘူး ၾကည့္ဦး ၾကည့္ဦး အမယ္ေလး ငါ့သမီးသာဆုိလုိ ့ကေတာ့ ဒင္းေတာ့လား …… မိန္းမကုိက ဆပ္စလူးကုိ ခါ ေနတာပဲ ….. ဟြန္း …..”

“သူ ့တုိ ့အေၾကာင္းမ်ားေတာ့ ေျပာမေျပာခ်င္ပါဘူး ေတာ္ ….. ကုိယ့္အိမ္လာတဲ ့ဧည္သည္ကုိ ႏွင္ခ်ရတယ္ လုိ ့ တကယ္ပါ လူေတြက အိမ္သာလုိ ့ဧည့္လာတာကုိ ….. ေတာ္က မသိလုိ ့ အဲဒီ မိန္းမ မ်ားေလ က်ဳပ္အိမ္ကုိလာ ရင္ လက္ဖက္ ပန္းကန္လည္း ေျပာင္သလင္းခါ ေရေႏြးအုိးဆုိ ဘယ္ႏွစ္အုိးမွန္းမသိ ပုစြန္ေျခာက္ကေလး ပါမွ ပုိအရသာရွိတယ္ဆုိပဲ။ လက္ဖက္ျပီး ေနာက္ဘာလာမလဲလုိ ့ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျပီးထုိင္ထုိင္ေျပာတာ ခုက် သူ ့ အိမ္လာ တဲ ့ဧည့္သည္က်ေတာ့ ၾကည့္ဦး ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း အရပ္ထဲမွာ ….. ခက္တယ္ လူေတြ လူေတြ”

ဒီလုိနဲ ့တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန ့တစ္ေန ့ညေနေစာင္းတြင္ျဖစ္သည္။ မတင္ၾကည္နာရီၾကည့္လွ်က္က လမ္းမ ကုိ ေမွ်ာ္လုိက္ သည္။ ကုိေဆြလင္း အိမ္အျပန္ ေနာက္မက် စဖူးေနာက္က်သည္။ ေျခာက္နာရီလည္း မလာ ခုႏွစ္ နာရီလည္း မ လာ မုိးကသာ ခ်ဳပ္လာသည္ လူကေတာ့ ေပၚမလာ။ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ၾကီးနဲ ့ ဤအိမ္ၾကီးမွာ ငုတ္တုတ္ၾကီးထုိင္ျပီး လင့္အလာ ေမွ်ာ္သာေမာေပမယ့္ ကုိေဆြလင္းကေတာ့ ေရာက္မ လာ။ ညစာထမင္းေတြက ေလသလပ္ကာ ေအးစက္ လုိ ့ေနျပီ။ မတင္ၾကည္ လည္း ႏွလုံးေတြေလ ဟတ္ ျပီး ဖတ္ေသာ ဖတ္သတ္ ၾကီးျဖစ္ေနသည္။

တစ္ညလုံးလုံး ေပၚမလာလို ့မတင္ၾကည္ရင္ထဲ အပူလုံးေတြၾကြၾကြလုိ ့လာသည္။ အိပ္ယာထဲလည္း လွဲေနလုိ ့မ ရ အိမ္ ေရွ ့ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေခါက္တုံ ့ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ျပီး လင့္အေၾကာင္းေတြးရင္း ေဆြးကာပူေနမိသည္။ အ ငယ္ေနာက္ မ်ား ပါသြားေလသလား။ လမ္းမွာမ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္ေနေရာ့သလား။ သူ ့ကုိအရြဲ ့ တုိက္ခ်င္ေဇာနဲ ့ မ ေသာက္ တတ္တဲ ့အရက္ေတြေသာက္ျပီး လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ေမွာက္မ်ားေနသလား။ ထုိင္လုိ ့လည္း မထိ လွဲ လုိ ့ လဲ မေနသာ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေျပာရမွာလဲ မုိးၾကီးကခ်ဳပ္။ မီးကင္းသံေခ်ာင္းသာ ႏွစ္ခ်က္က သုံးခ်က္၊ သုံး ခ်က္က ေလးခ်က္ျမည္လာသည္ ကုိေဆြလင္းက ေပၚမလာ။

ရင္ေတြလည္း ပူလွျပီ။ ေဒါသေတြလား ေသာကေတြလား မသိနဲ ့ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ ရင္ထဲမွာ ေဖာက္ လႊဲ ေဖာက္ျပန္ ျဖစ္လာသည္။ ကုိေဆြလင္း ျပန္မ်ားလာလုိ ့ကေတာ့ ေျပာလုိက္မယ္ ဟု ျပင္ထားေသာ စကား ေတြ ကလည္း နာရီကုိၾကည့္လုိက္တုိင္း အျမီး အေမာက္ေတြ မတည့္ေတာ့ေအာင္ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္သည္။ မ်က္ ရည္ေတြကလည္း က် အိမ္ဦးခန္း ငုတ္တုတ္ ထုိင္လွ်က္ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ စြာစြာက်ယ္က်ယ္ ေနခဲ ့သမွ် ခုေတာ့ ရွဳိက္လုိက္ငင္လုိက္နဲ ့ မုိးသား လင္း ခဲ ့သည္။ ကုိေဆြလင္းကေတာ့ အရိပ္ေတာင္ မျမင္ရ။

မုိးလင္းလို ့ထမင္းအုိးလည္း မတည္ႏိုင္။ လင္စားဖုိ ့ေၾကာ္ေနက် ထမင္းၾကမ္းေလးလည္း မေၾကာ္ႏိုင္ ထုိင္ရာက ထဖုိ ့အားေတြကလည္း ေပ်ာက္လုိ ့ ေနာက္ေနာက္က်ိက်ိနဲ ့ရွိေနေလသည္။ ထုိင္ရာက ဝမ္းနည္းလြန္း၍ ပူေဆြး လြန္း၍ တုံးလုံးၾကီးလဲျပီး ၾကမ္းျပင္နဲ ့ပါးအသာကပ္ခါ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လုိ ့လင္ပူမိေနေလ၏။

ေနပင္အေတာ္ ျမင့္ျပီ ဟုတ္ေနပါျပီ။ ဒင္းေတာ့ အငယ္ေနာက္ကုိ ပါသြားျပီထင္ပါရဲ ့ဟုေအာက္ေမ့လွ်က္က ဝမ္း နည္း ရာက ေဒါသ မာန္ဟုန္ေလးက ထၾကြလာေတာ့ တုန္တုန္ရီရီ နဲ ့ဒိန္းဒလိန္းနတ္က ဝင္ပူးျပန္ေလသည္။ သူ မလာ ေနေပ့ေစ ငါ ပူေဆြးေနတာကုိ သိလို ့ဒင္းေပ်ာ္ေန ဦးမယ္ဟု ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အားေပးလွ်က္က လွဲ ေန ရာ က အသာထ မ်က္ႏွာေလးသစ္ျပီး သနပ္ခါးေလး ဖုိ ့ထားလုိက္သည္။ သနပ္ခါးဖို ့ရင္းက ရင္ထဲ လွဳိက္ လွဳိက္ လွဳိက္လွဳိက္နဲ ့ဝမ္းနည္းလာလို ့ မ်က္ရည္ေတြက်လာျပန္သည္။

ျပန္လာေပ့ေစ ျပန္လာလုိ ့ကေတာ့ ဒင္းကုိ စီးျပီး ေျပာလုိက္မယ္ဟဲ ့လုိ ့အံၾကိတ္ျပီး အိမ္ဧည့္ခန္းထဲ ခပ္ ေတာင့္ ေတာင့္ေလး ထုိင္ေနလုိက္သည္။ တင္းထားတဲ ့မ်က္ႏွာေၾကာကလည္း တင္းရင္းက ေလ်ာ့ ၊ ေလ်ာ့ရင္းက ေပ်ာ့ လွ်က္ မဲ့ခါမဲ ့ခါႏွင့္ ငုိမိျပန္သည္။ အသက္ကေလး ေလးဆယ္ရွိလုိ ့ အိမ္ေထာင္သက္ကေလး ႏွစ္ဆယ္ ေတာင္ မ ျပည့္တတ္ခ်င္ေသးဘူး ဒင္းက ေဗြေဖာက္ရန္ေကာ ဟုေတြးကာ ေဒါသေတြက ထြက္လာျပန္သည္။ အံတင္း တင္းၾကိတ္ျပီး မ်က္ႏွာေလးကုိ ခ်ီကာ အိမ္ေလွခါးဝဘက္ အသာၾကည့္ရင္းထုိင္ေနေလသည္။

ေနျမင့္ရာက ေစာင္းေလျပီ။ ကုိေဆြလင္းကေတာ့ ေပၚမလာ ထမင္းစားပြဲက မေန ့ညေနက အတုိင္း ပက္လက္ ၾကီး။ ထမင္းစားပြဲေဘးထုိင္မိျပန္ေတာ့ ေစာင့္ေၾကာင့္ေလးထုိင္ထုိင္ ထမင္းေလြးတတ္တဲ ့ကုိေဆြလင္းၾကီးကုိ ျမင္ေနမိ သည္။ ႏွာေခါင္းထဲမလည္း ႏွင္းဆီေဆးေပါ့လိပ္နံ ့ေလးရသလုိ၊ နားထဲမွာလဲ သတင္းစာဂ်ာနယ္ အနား စ ေလတုိးလုိ ့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္သံေလး ၾကားေနရသလုိ။ ေက်ဇူးရွင္ၾကီးကေတာ့ မိတင္ၾကည္ကုိ ဘာမေျပာ ညာ မေျပာနဲ ့ ထားသြားျပီ။ မုိးမခ်ဳပ္ခင္ သူ ့မိတ္ေဆြေတြဆီ တယ္လီဖုန္းေလး ဆက္ၾကည့္မွဆုိျပီး ထြက္လာျပန္ ေတာ့ အရပ္ထဲ လူရိပ္မိမွာ ရွက္သမုိ ့ေစ်းဘက္ထြက္ျပီး၊ သတင္းေလး ရလုိရျငား ဖုန္းလုိက္ဆက္ရျပန္ သည္။ သုိ ့ေသာ္ ဘာမွမထူး ………..

ေမးစရာလူကလည္း ကုန္ျပီ။ မုိးကလည္း ခ်ဳပ္ျပန္ျပီ။ လင္ကလည္း ျပန္မလာျပီ။ မတင္ၾကည္ၾကီးလည္း မ်က္ ေရေတြ ခမ္းျပီ။ မတင္ၾကည္ရင္ထဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ဟာလာၾကီး ဟင္းလင္းၾကီး။ အိမ္ၾကီးထဲမွ တစ္ေယာက္ တည္း ေငးေငးငုိင္ငုိင္ ငူငူ ေငါင္ေငါင္နဲ ့ ပူပူေလာင္ေလာင္လည္း မရွိေတာ့ျပီ။ ရက္စက္လုိက္ေလခ်င္း အိမ္က မိန္းမကုိ စက္ရုပ္လုိ ေအာက္ေမ့တဲ ့ေယာက်္ား၊ ခံစားခ်က္ မရွိဘူးမ်ား ထင္ေနသလားရယ္မသိ။ ႏွစ္ရက္တိတိ ဘာသံမွ မၾကားရဘဲ ေပ်ာက္သြားလုိက္တာ တယ္လီဖုန္းေလး ေတာင္ ဆက္ေဖာ္မရျပီ။

ေနာက္တစ္ေန ့မုိးေသာက္အလင္းေရာက္ပါျပီ …… မိတင္ၾကည္လည္း မ်က္တြင္းၾကီးေဟာက္ပက္နဲ ့ ခပ္ရဲ ့ရဲ ့ သာရွိေတာ့သည္။ ေဒၚေလးက ေစ်းထဲ မေတြ ့လုိ ဆုိျပီး အိမ္လုိက္လာေတာ့မွ မတင္ၾကည္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ ေထြကုိ မ်က္ရည္ေတြ တေတြေတြ က်က်ျပီး ငိုကာယုိကာ ေျပာပါေလေတာ့သည္။ မၾကာလုိက္ပါ ေလွခါးရုံက ေခ်ာင္း ဟန္ ့သံၾကားလုိ ့ ကဗ်ာကသီထၾကည့္ေတာ့

“ေအာင္မယ္ေလး ေအာင္မယ္ေလး ဘယ့္ႏွယ့္ ဘယ့္ႏွယ္ …… ကုိေဆြလင္း …..ဟင္ အဲ …..ဘယ္လုိ ေတြ ျဖစ္လာတာလဲ ဟင္ …. ကုိဦးဇင္း အဲ ….”

အိမ္ေပၚတက္လာေသာ ဦးဇင္းကုိေဆြလင္းကေတာ့ ေဒၚေလးေပးေသာ သင္ျဖဴးေပၚမွာ အက်အန သီတင္းသုံး ေတာ္မူပါသည္။ မတင္ၾကည္ကေတာ့ ေအာင္လုိက္မယ္ ျပင္ျပီးမွ လင့္မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ ဘုန္းၾကီး ျဖစ္ေနတဲ ့ ခ်စ္ လင္ ၾကီးကုိ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိဖုိ ့က်ျပန္ေတာ့လည္း ႏွုတ္က မရဲ …. ေလွခါး ဝမွာ အသာထုိင္ရင္း ဦးေတြ ခ်ဖုိ ့ လည္း ေမ့။ လင္ ဘုန္းၾကီးကုိ ေတြေတြၾကီး ၾကည့္ျပီး တဟီးဟီး နဲ ့ငုိေနေလေတာ့သည္။

“ဘယ္လုိ လုပ္တာလဲ ဦးဇင္းရဲ ့ တပည့္ေတာ္မကေတာ့ ေသမ်ားေသပလား။ မယားငယ္ေနာက္မ်ား ပါသြားေလ ပလား။ မူးျပီးလဲလုိ ့ေဆးရုံမ်ားေရာက္ေနလား လုိ ့ပူလုိက္ရတာ ခုေတာ့ ဦးဇင္းက သကၤန္းၾကီး ရုံလာေတာ့ က်ဳပ္ ဘာေျပာရမွာတုန္း ဟီးဟီး ……. ေဒၚေလးရဲ ့ၾကည့္ပါဦး ဒုလႅဘဝတ္ခ်င္လဲ မယားကုိ ေျပာေပါ့ ခုေတာ့ ခုေတာ ့ မိတင္ၾကည္မွာ ေတာ့ ပူလုိက္ပင္လုိက္ရတာ ခုက်ေတာ့ သကၤန္းေရာင္နဲ ့ နားလာခ်လို ့ အမယ္ေလး ေကာင္း ၾကေသးရဲ ့လား ဦးဇင္းရဲ ့….. ဟီးဟီး…..”

“ကဲ တကာမၾကီး ငုိမေနနဲ ့ေတာ ့က်ဳပ္လည္း နားေအးရေအာင္ ဒီတစ္လမ္းပဲရွိတယ္ နားေတြမခ်မ္းသာ လုိ ့ စိတ္ ေတြလည္းဆင္းရဲလြန္းလုိ ့ သကၤန္းဆီး လုိက္တာ ဒုလႅဘ ရယ္မဟုတ္ဘူး စိတ္ပါရင္ က်ဳပ္လူမထြက္ ေတာ့ ဘူး ….”
“အမယ္ေလး ဒုလႅဘ မဟုတ္ဘူးတဲ ့လား က်ဳပ္ကုိ ေက်ာင္းၾကီးဖ်က္မ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဦးမလုိ ့လား …. ဟီးဟီး နားပူတယ္ဆုိလဲ ပါးသာ ရုိက္သြားလွဲ ့ပါလား ဦးဇင္းရယ္ ခုေတာ့ က်ဳပ္ကုိ အကုသုိလ္ေတြပါ ေပးရသလား ေတာ္ …. လုပ္ပါဦး ေျပာပါဦးေဒၚေလးရဲ ့ ေဒၚေလးတူ ဘုန္းၾကီးကုိ ဟီးဟီး ….”

“ကဲကဲ ငုိမေနနဲ ့ေတာ ့တကာမ က်ဳပ္ဒီအေၾကာင္းေလး လာေျပာတာ ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ စုေဆာင္းထား တာေလး နဲ ့ေနေပါ့ က်ဳပ္လူထြက္ ဖုိ ့ေတာ့စဥ္းစားဦးမယ္ …. က်ဳပ္နားေတြ ပူတာ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး တကာမ ရဲ ့….. ကဲကဲ က်ဳပ္ျပန္ၾကြမယ္ …. ”

“နားပူတာနဲ ့ပဲ ဘုန္းၾကီးဝတ္ရေတာ့သလား အမယ္ေလး ဦးဇင္းရဲ ့လူထြက္ခုိင္းျပန္ရင္လည္း မိတင္ၾကည္ ေက်ာင္းၾကီးဖ်က္မ ျဖစ္မယ္ ဆက္ဝတ္ပါလုိ ့ေျပာရင္လည္း ဟီးဟီး ….ဒီအိမ္ၾကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ လုိ ေနရပါ့မလဲ …. သနားေတာ္မူပါဦး ဦးဇင္းကုိေဆြလင္း ရဲ ့…ဟီး … မိတင္ၾကည္အမိုက္မ နားမပူ ရေအာင္ ေနဆုိေနပါ့မယ္ သနားသျဖင့္ေတာ့ …. ဘယ္လုိေတြ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ……. လူသာ ျပန္ထြက္ လာခဲ ့ပါေတာ့ နားေအးပါ့ေစမယ္ ဦးဇင္းရဲ ့… ဟီးဟီး….. ဘုရားျဖစ္မယ့္ အုပ္နီခဲၾကီး မယားဆူလုိ ့ ဘုန္းၾကီး ဝတ္သတဲ ့ေတာ္ …. ဟီးဟီး ”

ေဒၚေလးက ေတာ့ ခ်ဳပ္ထားရလုိ ့လည္ပင္းၾကီးအင့္ျပီး ရယ္လုိ ့လည္းမထြက္ မတင္ၾကည္ကုိလည္း စကား မ ေျပာ ႏိုင္ပဲ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ေနေလ၏။ ဦးပဥၨင္းကေတာ့ နီညဳိေရာင္ ယပ္ေတာင္ေလးနဲ ့ နားကုိအ သာ ကာရင္း ေလွခါးကေန တစ္လွမ္းျခင္းဆင္းကာ ျပန္ၾကြသြားေလသည္။မတင္ၾကည္ကေတာ့ ပါးစပ္ၾကီးကုိ ျဖဲျဖဲ ျပီး တအီးအီး တဟီးဟီး သာေအာ္ငုိရင္းက်န္ခဲ ့ေလ၏ …….……

ရန္ကုန္သား
**************

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ “ရင္ခြင္တစ္ခု ဖန္ဆင္းျခင္း” ဘေလာ့ေလးကုိ လာလည္တဲ ့အတြက္ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မတတ္တ တတ္နဲ ့ေရးထားတဲ ့စာေလးေတြကုိ ေဝဖန္ေပး သြားရင္ေတာ့....အတုိင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ....ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.....
(ရန္ကုန္သား)

24 comments:

စည္သူ said...

လာတယ္ေနာ္...........ဟဲဟဲ

အရင္ဆံုးပါ..။

Unknown said...

ဟာ...
ဒီတစ္ခါေတာ႕ဦးဦးဖ်ားဖ်ားပါလား
အရမ္းေကာင္းတယ္လို႕ေျပာစရာမလိုဘူးထင္တယ္ေနာ္
(ေျပာစရာမလိုေအာင္ေကာငး္ေနလို႕)

Yu Ya said...

မတင္ၾကည္ပံု ၿမင္ေယာင္မိရင္း သေဘာက်သြားတယ္ ကိုရန္ကုန္သားေရ..

yu ya

WWKM said...

အင္း..ဒါမ်ိဳးလည္းေရးတတ္ပါ႔.
တို႔ေတာ႔နားပူေအာင္မေျပာတတ္ပါဘူးကြယ္..ဒါေၾကာင္႔
ဘုန္းၾကီးမ၀တ္မွာေတာ႔ ေသျခာတယ္. း))

ဧရာ၀တီသား said...

အေရး အသားေတြကလည္း ေကာင္းပါ႔အစ္ကို ရယ္၊ မ်က္စိထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္လာေအာင္ ေရးႏုိင္ပါ႔။ ဟာသ ဇာတ္လမ္း ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္၊ လူမႈျပဳျပင္ေရး ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္လည္း ဟုတ္တယ္။

မတင္ၾကည္ ေအာ္ေအာ္ ငိုတာကို ျမင္ေယာင္ျပီး၊ ေအာ္ေအာ္ ရယ္မိတယ္ အစ္ကိုေရ။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ေရးထားတာေကာင္းလြန္းေတာ့ ဇာတ္ကအစကေန
အဆံုးအထိ ၾကြေနတယ္...။
စာဖတ္သူတေယာက္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီလက္ရည္က မဂၢဇင္းေတြကို စာမူပို႔လို႔ရတဲ့လက္ရည္မ်ဳိးပါပဲ...။
အမွန္အတိုင္းေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္..။

ဝက္ဝံေလး said...

ေရြ အေရးအသားေတြ ေကာင္းလွခ်ည္တကား အဆံုးထိကုိ ဆြဲေခၚသြားတယ္ ေကာင္းပါ႔ကြယ္

ၾကယ္ျဖဴစင္ said...

ဖတ္လို႕အရမ္းေကာင္းတယ္..
ဝသီကေတာ့ဘယ္လိုမွေဖ်ာက္လို႕မရၾကဘူးေနာ္
ပတ္ဝန္းက်င္မွာမတင္ၾကည္လိုလူေတြမ်ား
ၾကီးျမင္ဘူးတယ္...မမလည္းနားမပူေတာ့ဘူး..
ဘုန္းၾကီးဝတ္သြားမွာေၾကာက္လုိ႕.. :P
ခင္တဲ့ မမ
ၾကယ္ျဖဴစင္

မယ္႔ကိုး said...

=)
လူ႔စရိုက္ သိပ္ပီသတာပဲ။စာေရးေကာင္းပရွင္။

အေနာ္ said...

ဟားးးးးးးးး ရယ္လုိက္ရတာ အကုိရန္ကုန္သားေရ
ဟုတ္တယ္ေနာ္ လူ႕စရုိက္ကေတာ့ ေဖ်ာက္ဖုိ႔ခက္သားဗ်
အဲ့လုိ ေျပာတဲ့သူ အေနာ္ျမင္ဖူးတယ္
သူကလဲ ေျပာခ်င္လုိ႔ကိုေျပာတာ စိတ္ရင္းကေတာ့ ေကာင္းသားပဲ
သနားေတာ့ သနားပါတယ္ အဲ့လိုလူမ်ဳိးေတြေလ
အေနာ္နဲ႔ေတာ့ ျဖစ္တယ္
သူ ေကၽြးတာစားပီး သူေျပာတာ နားေထာင္ ဟိဟိ
အေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဒၚတစ္ေယာက္ေလ
သူ အေနာ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာဗ်ဳိး သူနဲ႔တည့္တာဆုိလုိ႔ အေနာ္ပဲရွိသတဲ့ ဟိဟိ အဲ့လုိ အက်ဳိးေပးေကာင္းတယ္:P
ဘုန္းႀကီးဝတ္သြားတဲ့သူကုိလဲ သေဘာက်တယ္ ဟိဟိ
ဟုိနားေလး တအားသေဘာက်တယ္ သိလား
'နားပူတယ္ဆုိလဲ ပါးသာ ရုိက္သြားလွဲ ့ပါလား ဦးဇင္းရယ္ ' အဲ့နားေလး တအားကို ရယ္သြားတယ္
စာအေရး အရမ္းေကာင္းတယ္ အကုိေရ
အေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ တေယာက္က ရယ္စရာလုပ္လုိက္ တေယာက္က ငုိေအာင္ လုပ္လုိက္နဲ႔ ဟုတ္ေနတာပဲေနာ္ ဟိဟိ

သားၾကီး said...

အဲလိုဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာတတ္တဲ့
အမ်ိဳးသမီးေတြက လင္ကိုေတာ့ခ်စ္႐ွာၾကသားဗ်
သူတို႔ႏႈတ္က ဝသီပါလို႔ကိုအဲလိုျဖစ္ေနတာ
ေနာက္ဆံုး မယားစကားမ်ားတဲ့ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္လို႔
ဘုန္းၾကီးဝတ္သြားတာနဲ႔ဇာတ္သိမ္းလိုက္တာ
ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတယ္ ...
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မတင္ၾကည္ကို သနားသလိုပဲ..။

Angel Shaper said...

သယ္ရင္းေရ....
ေရးတတ္လိုက္တာ။ ေတာ္လိုက္တာ ဆိုတာက လြဲလို ့ငါဘာမွ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ အဟုတ္။။
ဆြဲေခၚသြားလိုက္တာမ်ား ၀ါရင့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ အတိုင္းပဲဟ။ ဇာတ္သိမ္းေလးေရာက္မွ မတင္ႀကည္ကို သနားမိတယ္။ ဦးဇင္းႀကီး လူထြက္မထြက္ လာေျပာဦးေနာ္။ သိခ်င္တယ္။ဟဲဟဲ။
ဆက္ေရးးး ဆက္ေရးး အားေပးေနမယ္ေနာ္။

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ဟားးးးးးးးးးးးး ေကာင္းလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ ဇာတ္လမ္းစဆံုး အခ်ိတ္အဆက္မိမိနဲ႔ကို ပရိသတ္ကို ဆဲြေခၚသြားႏုိင္တယ္...ေတာ္လွခ်ီလား စာေရးဆရာလုပ္ပါလား။။ပရိသတ္ေတြတန္းစီျပီး
နာမည္ကိုၾကီးသြားမွာ...တကယ္ကိုေကာင္းလိုက္တာ
အဲလိုမ်ိဳးေရးတတ္ခ်င္တယ္တကယ္
အျပင္လူေနမွဳဘ၀ေတြနဲ႔ခၽြတ္စြပ္ပဲ

ကာရံဆူး said...

ေႀသာ္...ကိုရန္ကုန္သားရယ္...ေရးတတ္ပါ့...မတင္ၾကည္ေတာ့ သနားပါတယ္..၀သီဆိုတာလည္း ေျပာရခက္သားလား...ယူၿပီးမွေတာ့ သည္းခံေတာ့ေပါ့...ရည္းစားဘ၀ကေတာ့ နားေထာင္လို ့ေကာင္း ခ်စ္မ၀ဘူးတဲ့..ဒီအသံေလးကို...အခုေတာ့ နားပူတယ္တဲ့...ေယာက်ာ္းေတြက အဲ့လို ေျပာင္းလဲတတ္သလား...မသိလို ့ေနာ္...:P

sweety said...

ကိုရန္ကုန္သားေရ..အေရးအသားကအရမ္းေကာင္းတာပဲ..သဘာ၀က်က်နဲ႔ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေအာင္ကိုေရးႏိုင္တယ္ဗ်ာ..တကယ္သေဘာက်တယ္..မတင္ၾကည္ခမ်ာ မခ်စ္တာလဲမဟုတ္ ေစတနာမရွိတာလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔ ႏႈတ္၀စီေၾကာင္႔ ဒုကၡေရာက္ရတာကိုေရးထားတာ မိန္းကေလးေတြကို ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေပးလိုက္သလိုပဲ..

Andy said...

တကယ္သဘာဝက်တာပဲဗ်ာ..
(ဒါပဲေျပာတတ္ေတာ့တယ္)

poemflower said...

စာေရးဆရာလုပ္ေတာ့ ရန္ကုန္သားေရ :)

စူး said...

မ်က္စိထဲမယ္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္တယိ..
တကယ္ေကာင္းတယ္..

Unknown said...

အိမ္ကတစ္ေယာက္ေတာ႔
ကိုယ္႔ကို စကားမ်ားတယ္တဲ႔..
ဒါေပမဲ႔ ကုိယ္ျငိမ္ေနျပန္ေတာ႔လည္း
သူကမေနတတ္ျပန္ဘူး..
ကဲ မခက္ေပဘူးလား :D

Unknown said...

စာေတြဖတ္လုိ႕အရမ္းေကာင္းတယ္...
အျမဲေရာက္ေပမဲ႔ မမန္႔ျဖစ္ခဲ႔ဘူး...
ေရႊအျမဳေတ ကစာေတြဖတ္ရတဲ႔
အတိုင္းပဲ ခံစားရတယ္...

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

Sein Lyan Tun said...

ဝသီ ဝသီ


က်ေနာ္လဲ နားပူမခံႏိုင္ဘူး

ဘုန္းႀကီးေတာ့ မဝတ္ဘူး

အဟိ


စာေရးေကာင္းတယ္ဗ်ုာ....


အေရးအသားေတြ ႀကြတယ္...


ခ်စ္ခင္စြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

ကိုလူေထြး said...

ရန္ကုန္သားလည္း နားပူလို႕ဆိုျပီး ဘယ္အခ်ိန္ ဘုန္းၾကီးဝတ္သြားမလဲ မသိဘူး...

းဝ)

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

အေရးအသား တကယ္ေကာင္းတယ္ ေမာင္ေလး ရန္ကုန္သားေရ... တကယ္ကို ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ အျဖစ္ပါပဲ... စာေကာင္းေပမြန္ေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ...

ေဇာ္ said...

ေအာင္ျမတ္ေလး နားကုိ ညည္းသြားတာပဲ။
က်ေနာ့္အကုိ ကုိရန္ကုန္ကုိေတာ့ ဒီလုိ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႕ မရေအာင္ ခုထဲက ေသခ်ာ ဆံုးမထားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဟီးဟီး။ =P